Η Μεγάλη Ανατολή του Ομπάμα

Για 236 χρόνια οι ΗΠΑ υπεράσπισαν παντού τη δημοκρατία: το διαβεβαίωσε η Χίλαρι Κλίντον στο Κάιρο [1]. Συνεπώς, πρέπει να διαγράψουμε από την ιστορία τις πάνω από 160 στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό που πραγματοποιήθηκαν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ μέχρι το 40, τους πόλεμους του Ψυχρού Πολέμου στην Κορέα, Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη, Λίβανο, τα πραξικοπήματα που ενορχηστρώθηκαν από τη CIA στη Γουατεμάλα, Ινδονησία, Βραζιλία, Χιλή, Αργεντινή, τους πόλεμους της εποχής μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στο Ιράκ, τη Σομαλία, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν.

Την ίδια δέσμευση, εγγυάται η Κλίντον, αναλαμβάνει η διοίκηση Ομπάμα.
Πράγματι, από τη στρατηγική της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής (που περιλαμβάνει τη Βόρεια Αφρική και τη Κεντρική Ασία), που ξεκίνησε από τον Ρεπουμπλικάνο Μπους, ο Δημοκράτης (και Νόμπελ Ειρήνης) Ομπάμα πέρασε στη στρατηγική της Μεγάλης Ανατολής, η οποία στοχεύει ολόκληρη τη περιοχή της Ασίας/Ειρηνικού σε ανοιχτή πρόκληση με την Κίνα και τη Ρωσία.

Το πρώτο βήμα ήταν ο πόλεμος κατά της Λιβύης, με την οποία (όπως έκανε ο Μπους προηγουμένως με τη Γιουγκοσλαβία) ένα ολόκληρο κράτος κατεδαφίστηκε για να βάλουν στην εξουσία ηγέτες πιστούς στην Ουάσιγκτον. Έτσι φτάσαμε στις «ελεύθερες εκλογές» στην «ελεύθερη Λιβύη», που κέρδισε ο «φιλελεύθερος» Mahmoud Jibril, του οποίου η επιτυχία «οφείλεται» στη λαϊκή βούληση.

Τέτοιες ανακοινώσεις παραβλέπουν ότι οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές δυνάμεις έχουν ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια στη Λιβύη, για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη ορισμένων οργανώσεων και φυλών. Αγνοούν επίσης ότι ο Mahmoud Jibril είναι έμπιστος της Ουάσιγκτον: οικονομολόγος εκπαιδευμένους στις ΗΠΑ, υπεύθυνος για την προώθηση του φιλελευθερισμού στον αραβικό κόσμο, διορίστηκε το 2007 στη Λιβύη ως επικεφαλής του κυβερνητικού ιδρύματος για την οικονομική ανάπτυξη, που συνδεόταν με τις αμερικανικές και βρετανικές πολυεθνικές. Με αυτό το κοστούμι, ο Jibril ειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι το σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της οικονομίας της Λιβύης και τον σχηματισμό μιας νέας φιλοδυτικής άρχουσας τάξης είχε μπλοκαριστεί από Καντάφι, και ότι αυξανόταν ο ανταγωνισμός από την Κίνα και τη Ρωσία.

Η νίκη του Jibril είχε ήδη προγραμματιστεί. Στις 30 Μαρτίου 2011 (δέκα ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου), οι New York Times, έγραφαν από κυβερνητικές πληροφορίες: «Αν η παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης ανατρέπει τον Μουαμάρ Καντάφι, ο Mahmoud Jibril θα μπορούσε να είναι ο ηγέτης της Λιβύης».

Ο πόλεμος κατά της Λιβύης είναι το μοντέλο που οι ΗΠΑ υιοθετούν για να προσπαθήσουν να διαμελίσουν άλλα κράτη, περιλαμβανομένων της Συρίας και του Ιράν, που εμποδίζουν την πορεία τους προς ανατολάς.

Επειδή πολλές χώρες είναι απρόθυμες να φιλοξενήσουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, το Πεντάγωνο αναπτύσσει πλέον στα διεθνή ύδατα, από το Περσικό Κόλπο προς τα ανατολικά, κατάλληλα πλοία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πλωτές βάσεις για τις ειδικές δυνάμεις.

Άλλες αεροπορικές και ναυτικές βάσεις έχουν εγκατασταθεί ή θα εγκατασταθούν στην Ταϊλάνδη, στις Φιλιππίνες, στη Σιγκαπούρη, στην Αυστραλία και άλλες χώρες. Στη Σιγκαπούρη έφτασε το πρώτο «Littoral Combat Ship», ένα νέο πολεμικό πλοίο που μπορεί να προσεγγίσει την ακτή για να επιτεθεί σε βάθος. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ θα αναπτύξει περισσότερα από 50 παρόμοια πλοία στον Ειρηνικό.

Στο διπλωματικό πεδίο, για να δημιουργήσει ρωγμές μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της, η Κλίντον έκανε μια «ιστορική επίσκεψη» στο Λάος. Υπόσχοντας 9 εκατομμύρια δολάρια για την αποναρκοθέτηση, φωτογραφήθηκε με ένα νεαρό ακρωτηριασμένο άνδρα: ένα από τα πολλά θύματα των μη εκραγέντων ναρκών, περίπου το 30% των 2 εκατ. τόνων βόμβων που ρίχτηκαν από τις ΗΠΑ επάνω στο Λάος από το 1964 έως το 1973.
Για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, φυσικά.