Το απίστευτο σχέδιο «ειρήνης» των ΗΠΑ για τη Συρία

Όταν, το 2001, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποφάσισε να τοποθετήσει τη Συρία στον κατάλογο του των στόχων για καταστροφή, αποσκοπούσε τρεις επιδιώσεις:
– να καταστραφεί ο «άξονας της Αντίστασης» και να ευνοηθεί ο ισραηλινός επεκτατισμός.
– να βάλει χέρι στα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου,
– να αναδιαμορφώσει την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Τα πολεμικά σχέδια απέτυχαν το 2005 και το 2006, λαμβάνοντας τελικά τη μορφή της «Αραβικής Άνοιξης» το 2011: ένας πόλεμος 4ης γενιάς που έπρεπε να φέρει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην εξουσία.
Ωστόσο, μετά από ένα χρόνο χειραγώγησης από τα μέσα ενημέρωσης, ο λαός της Συρίας βγήκε τελικά από τη χειμερινή νάρκη του και υποστήριξε το στρατό του.
Η Γαλλία αποσύρθηκε από το παιχνίδι μετά την απελευθέρωσητου Μπάμπα Αμρ, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία μοίραζαν μεταξύ τους την περιοχή κατά τη διάσκεψη της Γενεύης 1 (Ιούνιος 2012).

Αλλά προς έκπληξη όλων, το Ισραήλ κατάφερε να αντιστρέψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στηριζόμενο στο νέο Γάλλο προέδρου Φρανσουά Ολάντ, στην Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και στον διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους.
Ένας δεύτερος πόλεμος τύπου Νικαράγουα αυτή τη φορά (δηλαδή, που τροφοδοτείται από τη συνεχή άφιξη νέων μισθοφόρων) αιματοκύλησε πάλι την περιοχή.
Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο δεύτερος πόλεμος απέτυχε επίσης, χωρίς όμως να οδηγήσει σε διαρκή ειρήνη.
Αντίθετα, ο Τζον Κέρι άλλαξε δύο ημέρες πριν το πρωτόκολλο της Διάσκεψης της Γενεύης 2 και προσπάθησε να τη μετατρέψει σε ένα φόρουμ υπέρ της Σαουδικής Αραβίας.
Και σε αυτό το χάος ήρθε ο τρίτος πόλεμος, αυτός του Ισλαμικού Κράτους: ξαφνικά μια ομαδούλα από μερικές εκατοντάδες τζιχαντιστές μετατράπηκε σ’ ένα τεράστιο στρατό με πάνω από 200.000 άνδρες, καλά εξοπλισμένους, και ξεκίνησε μια επίθεση στο σουνιτικό τμήμα του Ιράκ και την έρημο της Συρίας.

Πριν από μερικούς μήνες, εξήγησα ότι το σχέδιο ΙΚ αντιστοιχεί στο νέο χάρτη διαίρεσης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, που δημοσιεύθηκε από τον Robin Wright στις New York Times το 2013 [1].
Σε συνέχεια της συμφωνίας Sykes-Picot, το αμερικανικό επιτελείο σχεδίαζε να μειώσει ακόμη δραστικότερα τη Συρία.
Έτσι καθώς η Αμερική -αναμένοντας το ΙΚ να τελειώσει στο Ιράκ την εθνοκάθαρση για το οποίο το δημιούργησαν- θα αρχίσει να βομβαρδίζει τους τζιχαντσιτές , τέθηκε το ερώτημα αν οι απελευθερωμένες ζώνες από το ΙΚ θα επιστραφούν ή όχι στη Βαγδάτη και τη Δαμασκό.
Ενώ οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να συντονίσουν την στρατιωτική δράση τους με τη Συρία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, και ενώ η Ρωσία προετοιμάζει μια διάσκεψη για την ειρήνη, τα «φιλελεύθερα γεράκια» της Ουάσινγκτον έθεσαν νέους σκόχους.

Δεδομένου ότι οι άνθρωποι της Συρίας δεν πιστέψαν στην "επανάσταση" που παρουσιάστηκε από την Αλ-Τζαζίρα και άλλους και αρνήθηκε να υποστηρίξει τους Κόντρας κατά της Δημοκρατίας, δεν είναι δυνατόν να "αλλάξει το καθεστώς" σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Είναι σαφές ότι το νέο σύνταγμα, χωρίς να είναι τέλειο, είναι ταυτόχρονα δημοκρατικό και θεσμικό και ότι ο πρόεδρος Άσαντ επανεκλέχθηκε από το 63 % του εκλογικού σώματος (88 % των εκφρασμένων ψήφων !). Και έτσι αναγκάζονται οι ΗΠΑ να προσαρμόσουν το λόγο τους στην πραγματικότητα.
Το ειρηνευτικό σχέδιο των «φιλελεύθερων γερακιών» έγκειται επομένως στο να κατορθώσει τους αρχικούς στόχους διαιρώντας τη Συρία στα δύο: μια ζώνη που θα κυβερνάται από την Δαμασκό και μια άλλη από τους «μετριοπαθείς αντάρτες» (δηλαδή από το Πεντάγονο).
Στην Συριακή Αραβική Δημοκρατία: η πρωτεύουσα και η μεσογειακή ακτή.
Στο Πεντάγωνο: η συριακή έρημος και τα αποθέματά της σε αέριο (δηλ, η απελευθερωμένη ζώνη από τις επιδρομές του ΙΚ με τους βομβαρδισμούς του στρατηγού John Allen).
Σύμφωνα με τα δικά τους έγγραφα τα «φιλελεύθερα γεράκια» δεν θα αφήσουν παρά το 30 % του εδάφους της Συρίας στο συριακό λαό!

Η αρχή είναι απλή: αυτή τη στιγμή η Συριακή Δημοκρατία ελέγχει όλες τις μεγάλες πόλεις εκτός της Rakka και ενός μικρού μέρους του Χαλεπιού αλλά κανείς δεν μπορεί να διατείνεται ότι ελέγχει μια ευρεία έρημο ούτε η κυβέρνηση ούτε οι τζιχαντιστές.
Επομένως το Πεντάγωνο θέτει πως σε ό τι δεν είναι απόλυτα ολοφάνερα ελεγχόμενο από την Δαμασκό αποκτούν δικαίωμα οι μισθοφόροι του!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Καθώς οι σύριοι εξέλεξαν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο τελευταίος θα εξουσιοδοτηθεί να παραμείνει στην εξουσία αλλά όχι και οι προσωπικοί του σύμβουλοι του.

Πράγματι, ο καθένας γνωρίζει ότι το συριακό Κράτος πέτυχε να αντισταθεί στην ξένη επίθεση γιατί περιλαμβάνει ένα μυστικό μέρος που είναι δύσκολο να ταυτοποιηθεί και επομένως πρέπει να αποκλειστεί. Αυτή η αδιαφάνεια ήταν ηθελημένη από τον ιδρυτή της σύγχρονης Συρίας, τον πρόεδρο Χαφέζ αλ-Άσαντ για να αντισταθεί στο Ισραήλ.
Η συνταγματική μεταρρύθμιση του 2012 δεν την εξαφάνισε αλλά έκανε τον Πρόεδρο υπεύθυνο ενώπιον του έθνους.

Ακόμη κι αν μπορούμε να θρηνήσουμε για το γεγονός ότι στο παρελθόν κάποια άτομα καταχράστηκαν προς όφελός τους αυτήν την αδιαφάνεια, η αποστασιοποίηση της θα σήμαινε σήμερα την άρνηση, μεσο-μακροπρόθεσμα, της ανεξαρτησίας της χώρας.

Βέβαια θα μου πείτε, τα «φιλελεύθερα γεράκια» δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα πραγματοποιηθεί στο σύνολό του το σχέδιό τους. Αλλά αν πραγματοποιηθεί έστω και το ένα εκατοστό, είναι προφανές ότι θα οδηγήσει σε νέο πόλεμο.

Γι αυτό η Συρία οφείλει να θέσει εκ των προτέρων ως προϋπόθεση για κάθε νέα διάσκεψη ειρήνης ότι δεν θα συζητηθεί η εδαφική ακεραιότητα της χώρας.