Ὁ Ὀμπάμα επανοπλίζει

Ο πρόεδρος Ομπάμα κυκλοφόρησε ένα έγγραφο, αναμενόμενο ήδη εδώ και πολύ καιρό από τον τύπο, το οποίο περιέχει το Δόγμα για την Εθνική Ασφάλεια (National Security Strategy) και στο οποίο εξηγεί τις φιλοδοξίες της χώρας του.
Μεταχειριζόμενος τη «ξύλινη γλώσσα», περιγράφει το όραμα του για τον ιμπεριαλισμό. Ακολουθεί η αποκρυπτογράφηση:

Α- Τα οκτώ εμπόδια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία

Το πρώτο εμπόδιο είναι η μείωση των στρατιωτικών δαπανών.
«Η δύναμη δεν είναι η πρώτη επιλογή των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά μερικές φορές αυτή η επιλογή είναι απαραίτητη», για αυτό πρέπει να διατηρήσουν τη συντριπτική υπεροχή τους στον τομέα αυτό και θα πρέπει να σταματήσουν να κάνουν οικονομίες. (Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ υπερβαίνει το σύνολο όλων των άλλων κρατών του κόσμου )

Το δεύτερο είναι ο εσωτερικός κίνδυνος ένοπλης εξέγερσης. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο φόβος της τρομοκρατίας επέτρεψε την ανάπτυξη της παρακολούθησης των πολιτών. Έτσι, το Patriot Act «προστάτεψε ευάλωτα άτομα σε εξτρεμιστικές ιδεολογίες που θα μπορούσαν να τους ωθήσουν να επιτεθούν στο αμερικανικό έδαφος».

Το τρίτο είναι η διεθνής τρομοκρατία, που δημιούργησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και πρέπει συνεχώς να ελέγχουν. Έτσι, για να μην εκτρέπεται η καταπολέμηση αυτού του εμποδίου για εσωτερικούς λογαριασμούς, θα εκτελείται πάντα σε αυστηρή συμμόρφωση με τη νομοθεσία των ΗΠΑ (όχι το διεθνές δίκαιο, αφού η οργάνωση της τρομοκρατίας είναι διεθνές έγκλημα).

Το τέταρτο είναι η αύξηση της ρωσικής ισχύος και παρεμπιπτόντως οι προκλήσεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, γνωστή ως Βόρεια Κορέα έτσι ώστε να θυμόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να μην την έχουν νικήσει και ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να επανακινήσουν αυτόν τον πόλεμο.

Το πέμπτο είναι η πιθανή ένταξη νέων κρατών στο καθεστώς πυρηνικής δύναμης, γεγονός που θα τους επέτρεπε να αντισταθούν στη Ουάσιγκτον. Η διεθνής κοινή γνώμη σκέπτεται το Ιράν, αλλά ο Πρόεδρος Ομπάμα σκέπτεται στη πραγματικότητα την Κορέα. Και δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος δεν τήρησε ποτέ τις υποσχέσεις του για αποπυρηνικοποίηση ούτε που το ΝΑΤΟ χρησιμοποιείται για να παραβιάζει τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί στη Συνθήκη Περί Μη Διάδοσης Των Πυρηνικών Όπλων.

Το έκτο είναι η αλλαγή του κλίματος που ωθεί πληθυσμούς να μεταναστεύσουν και ως εκ τούτου απειλούν το status quo.

Το έβδομο είναι η αμφισβήτηση του αποκλειστικού έλεγχου των ΗΠΑ σχετικά με τους κοινούς χώρους, όπως:
Πρώτον, ο κυβερνοχώρος: οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ταυτόχρονα ιδιοκτήτες του Διαδικτύου και διαθέτοντας ένα γιγαντιαίο σύστημα παράνομων υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, δεν περίμεναν ότι κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το μέσο για να αποφύγουν την καταβολή δικαιωμάτων για τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, τα πνευματικά δικαιώματα, εμπορικά σήματα και άλλα δικαιώματα που αποτελούν πρόσοδο σήμερα και μάλιστα τη πρώτη πηγή εισοδήματος.
Στη συνέχεια, το διάστημα: οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν το ευρωπαϊκό σχέδιο Κώδικας Συμπεριφοράς για τις δραστηριότητες στο διάστημα το οποίο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγουν από το ρωσοκινεζικό σχέδιο της Συνθήκης Απαγόρευσης Τοποθέτησης Όπλων στο Διάστημα .
Τέλος, ο αέρας και η θάλασσα.
Από τη θέσπιση της Χάρτας του Ατλαντικού , οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αυτοανακηρύχτηκαν αστυνομία του αέρα και των θαλασσών. Εγγυώνται την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και επεκτείνουν με αυτό τον τρόπο τη θαλασσοκρατορία τους.

Το όγδοο είναι ο κίνδυνος μιας επιδημίας.
Εδώ και ένα χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συστήσει με τριάντα συμμάχους τους τη Global Health Security Agenda, η οποία έχει στόχο τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση των επιδημικών εκρήξεων, καθώς και την απάντηση στη βιο-τρομοκρατία.

Β- Οι οικονομικοί στόχοι

Πρώτον, οι Αμερικανοί πρέπει να εργάζονται, όχι για βελτιώνουν το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά για να εξασφαλίζουν την οικονομική ισχύ της χώρας.

Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ένα ζήτημα ενεργειακής ασφάλειας όχι επειδή έχουν δυσκολία να τροφοδοτηθούν -είναι τώρα πλεονασματικές χάρη στο μεξικανικό πετρέλαιο που άρπαξαν διακριτικά- αλλά επειδή η Ρωσία θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμά τους με τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς φυσικού αερίου.

Τρίτον, η ηγεσία των ΗΠΑ στον τομέα της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν πρέπει πλέον να βασίζεται στην μετανάστευση των εγκεφάλων, η οποία τείνει να είναι δυσεύρετη, αλλά στο ίδιο το δικό τους σχολικό σύστημα.

Τέταρτον, η νέα οικονομική τάξη πρέπει να κάνει τις ΗΠΑ τον πρώτο επενδυτικό προορισμό στον κόσμο. Ως εκ τούτου, κάθε ενθάρρυνση για την αύξηση των επενδύσεων εδώ και εκεί είναι καθαρή παραπλάνηση.

Πέμπτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να χρησιμοποιούν την ακραία φτώχεια στον κόσμο για να επιβάλουν τα προϊόντα τους.

Γ- Η Ιδεολογία

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι άψογες στο θέμα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Η έκφραση αυτή πρέπει να νοηθεί υπό την αγγλοσαξονική έννοια για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της αυθαιρεσίας των Κρατών, αλλά βεβαίως όχι με την έννοια των Γάλλων επαναστατών, για τους οποίους το πρώτο «Δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη» δεν είναι να εκλέγει ηγέτες μεταξύ των ελίτ, είναι να είναι ο ίδιος ο ηγέτης του.
Η κυβέρνηση Ομπάμα βάζει τέλος στη πρακτική των βασανιστηρίων και εγγυάται τα δικαιώματα των κρατουμένων της. Δεν πειράζει ότι τα μέλη της CIA που εκτέλεσαν πειράματα σε κρατούμενους δεν διώκονται για τα εγκλήματά τους, ούτε ότι δεν έχει διενεργηθεί έρευνα σχετικά με τα 80 000 άτομα που κρατούνταν παράνομα στα διεθνή ύδατα, σε πλοία του αμερικανικού Ναυτικού κατά τη διάρκεια της εποχής Μπους.

Ομοίως, καλούμαστε να πιστέψουμε ότι η NSA δεν συλλέγει πληροφορίες για τη καταστολή πολιτικών απόψεων, ούτε ότι μεταδίδει τις πληροφορίες της στο Advocacy Center για να προωθήσει τις αμερικανικές εταιρείες σε διεθνείς διαγωνισμούς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες προασπίζονται τις οικουμενικές αρχές: την ελευθερία της έκφρασης (εκτός για τις σερβική, ιρακινή, λιβυκή, συριακή τηλεόραση που κατέστρεψαν), την ελευθερία της λατρείας (αλλά όχι την ελευθερία συνείδησης) και του συνέρχεσθαι, τη δυνατότητα ων λαών να επιλέγουν τους ηγέτες τους δημοκρατικά (εκτός από τους Σύρους που εξέλεξαν τον Άσαντ)
Υπερασπίζονται τις πιο ευάλωτες κοινότητες, όπως εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες (αλλά όχι τους Yazidis, ούτε τους ορθόδοξους ή καθολικούς της Μέσης Ανατολής], τα άτομα με αναπηρία, τους ΛΟΑΤ (μόνο επειδή δεν κοστίζει τίποτα), τους εκτοπισμένους (εκτός από τους Μεξικανούς που προσπαθούν να διασχίσουν τα σύνορα τους) και τους διακινούμενους εργαζομένους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν τις αναδυόμενες δημοκρατίες, ειδικά μετά την Αραβική Άνοιξη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υποστήριξαν την Αλ Κάιντα στην επανάσταση της κατά της Αραβικής Τζαμαχιρίας στην Λιβύη και εξακολουθούν να την υποστηρίζουν κατά της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας.

Επίσης, μάχονται κατά της διαφθοράς, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν τίποτα να ντρέπονται, επειδή τα μέλη του Κογκρέσου δεν λαμβάνουν χρήματα κρυφά για να αλλάξουν την ψήφο τους, αλλά τα δηλώνουν σε ένα μητρώο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να επιδοτούν ενώσεις στο εξωτερικό επιλέγοντας τους συνομιλητές τους, έτσι ώστε να καμουφλάρουν τα πραξικοπήματα τους σε «έγχρωμες επαναστάσεις».
Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εργαστούν για να αποτρέψουν τις μαζικές σφαγές (αλλά όχι να μη τις πράξουν οι ίδιες, όπως η σφαγή των 160.000 Λίβυων για τους οποίους είχαν λάβει εντολή από τον ΟΗΕ να προστατεύουν και αντί αυτού τους βομβάρδισαν). Για αυτόν τον σκοπό, θα στηρίξουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα διώκει Αμερικανούς αξιωματούχους).

Δ- Η νέα περιφερειακή τάξη

Άπω Ανατολή: Παρά το γεγονός ότι η Κίνα βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα αποφύγουν τη σύγκρουση και «θα επιδιώξουν να αναπτύξουν μια εποικοδομητική σχέση» με το Πεκίνο. Ωστόσο, καθώς δεν είναι κανείς ποτέ αρκετά προσεκτικός, θα συνεχίσουν να κινούν τα στρατεύματά τους προς την Άπω Ανατολή και ετοιμάζονται από τώρα για τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ευρώπη: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να στηρίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση που έχουν επιβάλλει στους Ευρωπαίους, τον κύριο πελάτη τους. Δεν θα παραλείψουν να χρησιμοποιούν την ΕΕ, «τον απαραίτητο εταίρο» τους κατά της Ρωσίας.

Μέση Ανατολή: Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξασφαλίζουν την επιβίωση του εβραϊκού οικισμού της Παλαιστίνης. Για να το κάνουν, θα συνεχίσουν να τον προικίσουν με μια πολύ σημαντική στρατιωτική τεχνολογία αιχμής. Προπαντός, θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν μια στρατιωτική συμμαχία ανάμεσα στο Ισραήλ, την Ιορδανία και τις χώρες του Κόλπου υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, γεγονός που θα θάψει οριστικά τον μύθο της αραβο-ισραηλινής διένεξης.
Αφρική: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιδοτήσουν «Νεαρούς Ηγέτες» τους οποίους θα βοηθήσουν να εκλεγούν δημοκρατικά.

Λατινική Αμερική: Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αγωνιστούν για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα και την Κούβα, που συνεχίζουν να αντιστέκονται.

Ε- Συμπέρασμα

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Πρόεδρος Ομπάμα τόνισε ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί παρά μόνο με την αποκατάσταση της συνεργασίας μεταξύ Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, γεγονός που αποτελεί ένα μέσον να υπενθυμίζει το προτεινόμενο σχέδιο για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών.
Για να γίνει κατανοητό, το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο που υφίσταται. Το 2010, ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε εγκαταλείψει τη θεωρία του «προληπτικού πολέμου», δηλαδή, το δικαίωμα του ισχυρότερου να σκοτώνει όποιον θέλει. Αυτή τη φορά, εγκατέλειψε το σχέδιο της «αναδιαμόρφωσης της ευρύτερης Μέσης Ανατολής». Υπό το πρίσμα των αρχών που εκτίθενται ανωτέρω, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ωθήσουν το Ισλαμικό Κράτος προς τη Ρωσία, ότι τελικά δεν θα αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του ιρακινού Κουρδιστάν, και ότι θα αναθέσουν την ασφάλεια του Ισραήλ στην Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, και όχι στη Ρωσία όπως προβλεπόταν το 2012.

Το Δόγμα Ομπάμα θα μείνει στην ιστορία ως διαπίστωση μιας αποτυχίας και ανακοίνωση μιας καταστροφής: η Ουάσινγκτον εγκαταλείπει τη προτεινόμενη στρατιωτική αναδιοργάνωση της και εκτοξεύεται πάλι στην ανάπτυξη των στρατιών της.
Κατά τα τελευταία 70 χρόνια, ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της χώρας ήταν πάντα σε αύξηση, εκτός το 1991-95, όταν σκεπτόταν να κατακτήσει τον κόσμο μόνο μέσω της οικονομίας και την περίοδο 2013-14, όταν συνειδητοποίησε την αποδιοργάνωση της.

Πράγματι, εδώ και αρκετά χρόνια, όσο περισσότερα χρήματα ξόδευαν στους στρατούς τους, τόσο λιγότερο αυτοί απέδιδαν και κανένας δεν κατάφερε να μεταρρυθμίσει το σύστημα ούτε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ ούτε ο Chuck Hagel.

Ως εκ τούτου, θα χρειαστεί περισσότερη τροφή για να ταΐσουν τον Μολώχ, τόσο από άποψη προϋπολογισμού όσο και προσφέροντας του περισσότερους πολέμους να διεξαγάγει.