Πρώτες συνέπειες της συμφωνίας 5 + 1

Η υπογραφή της συμφωνίας των «5 + 1» με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα διαταράσσει τη Μέση Ανατολή και, ως εκ τούτου, την τάξη του κόσμου. Ενώ οι διεθνείς σχολιαστές είναι εξαιρετικά διστακτικοί για το τι θα εξακολουθήσει, προχωράω την ανάλυση μου με βάση όσα δημοσίευσα σε όλη τη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων.

Μετά την εξουδετέρωση του κουβανικής αντιπολίτευσης, η εξουδετέρωση της ιρανικής αντιπολίτευσης είναι ένα κτύπημα μαιτρ του Ομπάμα επειδή αφήνει τη Ρωσία και την Κίνα απομονωμένες.

Πράγματι, πρόκειται για εξουδετέρωση: αν και το Ιράν δεν έχει πλήρως εγκαταλείψει το αντι-ιμπεριαλιστικό ιδανικό του Αλί Shariati και του Ιμάμη Χομεϊνί, αρνήθηκε να συγκρουστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και επομένως να εξάγει αυτή την επανάσταση.

Αν και αγνοούμε τα διάφορα διμερή παραρτήματα μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης, βλέπουμε -σε λιγότερο από μια εβδομάδα- ότι ένα νέο τοπίο ξεκίνησε να αναπτυχθεί, μέχρι στιγμής σύμφωνα με τα προγνωστικά μου [1].

– Ενώ οι Αμερικανοί πολιτικοί διχάζονται για το αν ή όχι θα υποστηρίξουν τη συμφωνία αυτή, το Ιράν αποσύρθηκε από το Άντεν το οποίο αμέσως έπεσε στα χέρια της κοινής αραβικής δύναμης, δηλαδή, σε αντίθεση με ό, τι φαίνεται να υπονοεί το όνομα της -του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Με τον τρόπο αυτό, τα Στενά του Μπαμπ ελ Mandeb επιστρέφουν υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Ο σαουδαραβικός Όμιλος Μπιν Λάντεν θα μπορέσει να κτίσει μια γέφυρα επάνω από την Ερυθρά Θάλασσα που θα συνδέει την Υεμένη με το Τζιμπουτί. Το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία θα εκμεταλλευτούν τα φυσικά αποθέματα του Ogaden (Αιθιοπία).

– Στο Λίβανο, ο πρώην υπουργός πληροφοριών Michel Samaha, ο οποίος είχε φυλακιστεί από το 2012 για σχεδιασμό τρομοκρατικών ενεργειών στη χώρα του με διαταγή του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και του στρατηγού Ali Μαμελούκ, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Συρίας, ανακάλεσε ξαφνικά την ομολογία του.

Αμφισβήτησε, επίσης, τα βίντεο που είχαν κατατεθεί από την αστυνομία του Λιβάνου (ISP) για να τον ενοχοποιήσει και απαίτησε να δημοσιεύονται ολόκληρα γεγονός το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς την ερμηνεία. Με τον τρόπο αυτό, ο κ Samaha θα μπορούσε να στερήσει από τους αντιπάλους της Συρίας το μοναδικό επιχείρημα τους εναντίον της στη δίκη του ενώπιον του στρατιωτικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου στις 17 Σεπτεμβρίου.

Επειδή μετά την κατάρρευση του αντι-συριακού κατηγορητήριου στην υπόθεση Χαρίρι, η υπόθεση Samaha είναι η μόνη περίπτωση που επιτρέπει να κατηγορήσει τη Συρία του Μπασάρ αλ-Άσαντ για τρομοκρατία.

– Η σχεδόν ταυτόχρονη σύλληψη 29 διακινητών στην Τουρκία και 431 τζιχαντιστών στη Σαουδική Αραβία είναι οι πρώτες σημαντικές δράσεις της Άγκυρας και του Ριάντ κατά της Daesh. Παρόλο που είναι ακόμα πολύ νωρίς για να πούμε αν τα δύο κράτη θα εγκαταλείψουν πράγματι την ηγεσία τους για τη πρώτη και τη χρηματοδότηση για τη δεύτερη, φαίνονται να κινούνται σε αυτή τη κατεύθυνση. Ο στόχος τους φέρεται να μην είναι να καταστραφεί η Daesh αλλά για να την διώξουν από τη Μέση Ανατολή.

Περεταίρω, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Άστον Κάρτερ, αναμένεται να φτάσει στις 21 Ιουλίου στην περιοχή για την εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου της 14ης Μαΐου στο Καμπ Ντέιβιντ, δηλαδή να δώσει στη κοινή αραβική δύναμη τα μέσα για την καταπολέμηση της Daesh.

Διάφοροι πιθανοί παράγοντες δεν μπήκαν ακόμα στο παιχνίδι, μεταξύ άλλων οι Ευρωπαίοι. Είναι απίθανο ότι θα αντιτίθενται στην εφαρμογή της συμφωνίας, αντιθέτως αναμένεται να επιδιώξουν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο.

Σχετικά με αυτό το θέμα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Walter Steinmeier μίλησε για το ενδεχόμενο προώθησης της ειρήνης στη Συρία, οργανώνοντας έναν συνέδριο τύπου 5 + 1 για το θέμα αυτό. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται ποια θα μπορούσε να είναι η νομιμότητα μιας τέτοιας ιδέας, αυτό του είδους της πρωτοβουλίας δεν αναμένεται να δυσαρεστήσει την Ουάσιγκτον. Από τη μία πλευρά, θα της επέτρεπε να αλλάξει πιο εύκολα τη πολιτική της έναντι της Συρίας. Και από την άλλη, το έδαφος που θα καταλαμβάνεται από τους Ευρωπαίους θα είναι τόσο το λιγότερο χώρο για το Ιράν.

Εν πάση περιπτώσει, για τον Μπάρακ Ομπάμα, έχει έρθει η ώρα «να διαπραγματευτεί με το νικητή» στη Συρία.