Zal het président Erdoğan lukken 5 millioen Turken van hun nationaliteit te ontdoen?

Daar de Turkse regering het wereldrecord houdt van de gevangenneming van hoge officieren, advocaten en journalisten, verwachtte men veel van de redevoering die president Recep Tayyip Erdoğan op 5 april 2016 op het Witte Paleis moest houden ter gelegenheid van de Dag van het Recht.

M. Erdoğan blies tegelijkertijd warm-en-koud voor een publiek van zwijgende juristen. Volgens hem, ja, moeten de beroepsstructuren pluralistisch zijn. Maar dat doel zal niet kunnen worden bereikt zonder van tevoren de Orde van advocaten te hebben gezuiverd van de invloed van groepen van partizanen, dat wil zeggen van politieke opposanten.

De huidige problemen van het land zijn het gevolg van de decadentie van de « Islamitische waarden », en de buitenlandse onderdrukking waaraan het heeft geleden, zo ging hij voort.

De spot drijvend men het Gerechtshof dat de illegaliteit van de bouw van het Witte Paleis in een als nationaal park aangemerkt gebied heeft uitgesproken, heeft president Erdoğan buitenlandse machten beschuldigd in 2013 de demonstraties van het parc Taksim Gezi te hebben georganiseerd onder het voorwendsel de bomen te redden die moesten worden gekapt om een koopcentrum te bouwen. Zijn opposanten bespottend, stond hij erop zijn met stomheid geslagen toehoorders er aan te herinneren dat toen hij burgemeester van Istanbul was had hij « geen miljoenen bomen geplant » in zijn stad, maar « miljarden » (sic) [1] en, had hij dus geen enkele les te ontvangen van wie dan ook.

Toen heeft de president opmerkt dat de vijanden van de Turkse natie de strijd niet opgeven. Tegenwoordig hebben ze de controle genomen over een aan de terroristen gebonden politieke partij. Daarom zal er een procedure gelanceerd worden om de gekozen leden van deze onwaardige partij van hun functies te ontheffen. Ze van het Parlement uit te sluiten zal echter niet genoeg zijn om het Turkse rijk weer te verheffen. Dat zal pas mogelijk zijn door allen die deze partij, en dus « het terrorisme » steunen, hun nationaliteit te ontnemen, besluit hij in een ijskoude stilte.

Om zich aan de macht te handhaven heeft president Recep Tayyip Erdoğan in de verkiezingen van november 2015 zware fraude gepleegd. Maar talrijke kleine partijen hebben zich verenigd binnen het HDP en hebben meer dan 5 mijloen stemmen verkregen (hetzij 10 %) van de uitgebrachte stemmen. Ze willen de rechtsgelijkheid voor alle burgers bevorderen, wat ook hun etnie, hun religie, hun geslacht of seksuele oriëntatie zij. Het ontslag van gekozenen en ontheffing van het staatsburgerschap van 5 miljoen burgers overtreden de internationale Verdragen. Maar geen enkele internationale persoonlijkheid heeft gereageerd op de woorden van de « president » die er in paktijk op uit zijn de Koerden en de Christenen van hun nationaliteit te ontheffen. Het is waar dat de Europese Unie, geobsedeerd door door zijn haat voor de Syrische Arabische Republiek, een akkoord met Ankara heeft gesloten voor het financieren van de oorlog en voor het beheersen van de toevloed van vluchtelingen welke die veroorzaakt.

Na een lofrede over de Ordehandhaving te hebben uitgesproken en het kwaad te hebben veroordeeld die de « parallelle instituties » hen had aangericht [dat wil zeggen de adepten van zijn vroegere bondgenoot Fethullah Gülen], heeft hij er aan herinnerd dat alleen zijn eigen definitie van het « terrorisme » de juiste en aannemelijke is; een definitie die hij wijselijk onvermeld liet, maar die al degenen aanduiden die de overheersing van de etnische Turken weigeren.

« Allen die deelnemen aan deze onwijsheid, en weigeren een terrorist een terrorist te noemen, zijn verantwoordelijk voor elke vergoten druppel bloed », heeft hij verklaard. En hij herinnerde eraan dat als hij niet een energieke anti-terroristische politiek had gelanceerd na de aanslag van Suruç op 20 juli 2015, het terrorisme zich in het land zou hebben verspreid.

En vooral, hoe kan men niet de grootheid en de generositeit van Turkije herkennen, een Natie die zijn weerga niet kent, en die 3 miljoen vluchtelingen herbergt? En welk recht heeft de Europese Unie van Ankara te eisen dat hij het 18 maart gesloten akkoord toepast terwijl Brussel nog steeds zijn deel van het contract niet had toegepast, de visumvrijstelling voor Schengen voor de Turkse staatsburgers?

Deze keer had hij de toehoorders aan zijn kant. Niemand heeft durven opmerken dat de aanslag van Suruç niet alleen door de HDP was uitgevoerd, maar dat die partij er het doelwit van was. Niemand heeft durven opmerken dat de gestorte 3 miljard euro voor 200 in ontvangst genomen migranten, niet precies onevenwichtig was ten opzichte van Turkije.

Belangrijke punten:
– President Erdoğan verhult niet langer zijn project van de dominantie van de Turkse etnie en de creatie van een zeventiend rijk.
– Gedreven door een raciale logica heeft hij een procedure geopend om de parlementariërs van de minderheidspartij de HDP te ontslaan. Hij overweegt nu het geheel van de kiezers van de HDP, dat zijn 5 miljoen opposanten, van hun nationaliteit te ontdoen.
– Rekening houdend met de passiviteit van de Europese unie, poogt hij zijn voordeel verder te voeren door het schorsen van het op 18 maart gesloten akkoord totdat Brussel de Turkse staatsburgers ontheft van Schengen visa’s.