Demokrasinin yıkıntıları

Deprem felaketine uğrayan yerleri gezen İtalya Parlamentosu Temsilciler Meclisi Başkanı Boldrini « her yer yıkıntı içerisinde, sanki bir bombardıman olmuş gibi » dedi [1]. Görüntünün ötesinde üzerinde düşünülmesi gereken sözler bunlar.

Yıkıntıların altında ölen çocukların yürek dağlayan sahneleri karşısında, Yugoslavya’dan Libya’ya, İtalya’nın da payının olduğu bombardımanlarda ölen bütün o çocukların (televizyonun nedense bize hiçbir zaman göstermediği) akla gelmemesi mümkün mü? Çok sayıdaki gönüllülerden biri « sanki savaşta gibiyiz » diyor.

İtalya, ülkemizin halkını gün gittikçe daha çok kurban ve yıkıma neden olan depremlerden, çamur heyelanlarından ve sellerden korumaya yönelik olarak harcanması gereken yaşamsal kaynakları tüketerek, gerçek savaşa çoktan girmiş durumdadır. Çeşitli eğilimlerden politikacılar, bir cömertlik coşkusu içerisinde, Superenalotto [2] ikramiyesinin felaket bölgesine verilmesini önerdiler. 130 milyon Euro. Öte yandan, NATO’nun resmi verilerine göre 2016 yılında 20 milyar Euro’ya (2015’e göre 2,3 milyar daha fazla) yaklaşan İtalya’nın askeri harcama « ikramiyesini » bu amaçla kullanılması önermek kimsenin aklına gelmedi. Ortalama olarak günde 55 milyon Euro anlamına gelen bu rakam, savunma bütçesi dışında başka bakanlıkların yaptığı harcamalar da dahil edildiğinde gerçekte çok daha fazladır. Her halükarda, NATO’nun verilerine göre İtalya’nın bir günde askeri harcamalara ayırdığı tutar, deprem acil durumu için hükümetin öngördüğü paradan (50 milyon Euro) daha çok, bugüne kadar dayanışma SMS’leriyle toplanan paranın ise beş katı daha fazladır [3].

Oysa yeniden inşa ve yapıların gerçek deprem uyarı sistemleriyle güvenlikli hale getirilmesi ve depremlere ve hidro-jeolojik yıkımlara karşı uzun vadeli bir plan hazırlanması için mali kaynak sıkıntısı yaşanmaktadır.

Oysa bu fırsatla yeteneklerini açıkça teslim ettiğimiz itfaiyecilerin eleman sayısı, maaşları ve imkanları, sadece günlük acil durumlarda değil ama gün gittikçe daha sık yaşanan « doğal » afetlerde de (ki bunların felakete varan sonuçları çoğunlukla insanların sorumluluklarından kaynaklanmaktadır), çoğu zaman hayatlarını tehlikeye atarak yaptıkları işe göre hiç yeterli değildir.

Buna karşın, yeni Libya savaşında harekat yürüten İtalyan özel kuvvetleri için finansman ve imkan eksik olmuyor. İki yıl önce ordunun özel kuvvetler Komutanlığının (Comfose) oluşturulduğu Pisa’da, aylardan beri silah ve cephane yüklü olarak bilinmeyen yönlere havalanan C-130J uçaklarının uçuşları yoğunlaştı. Bu operasyonlar, Bakanlar Kurulu Başkanı Matteo Renzi tarafından parlamentoya danışılmadan gizlice onaylanmaktadır. Yabancı topraklarda yürütülen askeri görevlerin süresinin uzatılmasına ilişkin 198/2015 sayılı yasanın mükerrer 7nci maddesi, Bakanlar Kurulu Başkanına, « Cumhuriyetin güvenliği için parlamento komitesi »’nden onay alması şartıyla « Savunma Bakanlığına bağlı özel kuvvetlerin işbirliği ve aynı bakanlığın ardışık destek düzenlemeleriyle birlikte kriz durumlarında karşı istihbarat önlemleri » alma hakkı vermektedir. Başka deyişle özel kuvvetler ve istihbarat servisleri, tüm askeri aygıtın desteğiyle birlikte, gizli operasyonlarda kullanılmak üzere Bakanlar Kurulu Başkanının elindedir. Bu, içişleri alanı da dahil olmak üzere, potansiyel olarak tehlikeli olan anayasaya aykırı bir kişisel iktidardır.

Deprem kurbanlarının cenaze töreninde, yeniden inşa konusunda vaatler veren ve duygularını sergileyen Bakanlar Kurulu Başkanı Renzi, ABD/NATO stratejisi çerçevesinde, İtalya’yı başka savaşlara ve ülkenin yaşamsal zorunlulukları yerine gittikçe daha da artan bir askeri harcamaya sürüklüyor. Renzi, felaketten etkilenen bölgelerin yeniden inşası konusunda, her şeyin « büyük bir şeffaflık içerisinde gerçekleşeceği » konusunda güvence veriyor.