ایالات متحده حاضر به مبارزه علیه سرمایه گذاران فراملیتی نمی باشند

اعلام خروج بخشی از نیروهای ایالات متحده از افغانستان و سوریه در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۸ ، مانند غرش رعد آسایی بود . یک روز بعد از آن ، جیمز متیس ، وزیر دفاع ، استعفای خود را اعلام کرد . برخلاف بیانات مخالفین پرزیدنت ترامپ ، این دو نفر همچنان به یکدیگر احترام می گذارند ، و مخالفت آنها بر سر خروج نیروها نمی باشد ، بلکه متوجه عواقبی است که با این خروج باید با آن مواجه شوند . ایالات متحده در برابر انتخابی قرار گرفته که نشان از یک گسست دارد و باعث لغزش در جهان خواهد شد .

پیش از ارائه ی هر مطلبی ، برای اجتناب از سوء تعبیر ، باید به شرایط و اهداف همکاری های ترامپ و متیس پرداخت.

زمان ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید ،اودر نظر داشت تا از سه شخصیت بارز نظامی که قدرت کافی برای تغییر مسیر نیروهای نظامی را داشتند برخوردار باشد: اما ، مایکل فلین ، جان کلی و به خصوص جیمز متیس صحنه را ترک کرده اند و یا در حال ترک آن می باشند. هر سه تن از سربازان ارشدی هستند که در دوران اوباما با چالشی برای حفظ موقعیت خود مواجه شدند [1] . آنها استراتژی جان نگروپونته را در به وجود آوردن گروهک های تروریستی که در عراق جنگ افروزی می کنند ، نمی پذیرند [2] . هر سه تن به همراه پرزیدنت ترامپ برای حذف حمایت واشنگتن از عناصر جهادی تلاش کرده اند . با این وجود آنها از نقش ایالات متحده در جهان تصور خاص خودشان را دارند ، و همین امر باعث شده با پرزیدنت ترامپ اختلاف پیدا کنند .

طوفان انتخابات میان دوره ، پس از آنکه دور نگه داشته شده بود ، از راه رسید [3] . زمان آن فرا رسیده تا در ارتباط با روابط بین الملل تجدید نظر شود .

سوریه

زمانی که در ماه آوریل ، دونالد تارمپ مطابق تعهدات خویش خروج نیروهای ایالات متحده از سوریه را عنوان کرد ، پنتاگون او را ملزم به ماندن در این منطقه نمود. این نیست که هزاران نفر بتوانند جریان جنگ را تغییر دهند ،بلکه موضوع مربوط به ایجاد وزنه ی تعادل نسبت به نفوذ روسیه و حمایت از اسرائیل بوده است .

با این وجود انتقال سلاح های دفاعی روسی ، به خصوص موشک های اس-۳۰۰ و رادارهای بسیار پیشرفته که با سیستم خودکار پولیانا دی۴ام۱ هدایت می شوند ، تعادل قوا را بر هم زد [4] . ازسه ماه پیش ، حریم هوایی سوریه غیر قابل نفوذ گشته . از این رو حضور نظامیان ایالات متحده ارزش معکوسی پیدا کرده :هر حمله ی زمینی مزدوران آمریکا قادر نیست از حمایت ایالات متحده برخوردار باشد ، چرا که بهای آن از دست دادن هواپیماهای جنگی است.

با خروج نیروهای خود از منطقه ، پنتاگون از تحقیر شدن در امان خواهد ماند . در واقع روسیه در چندین مرحله از افشای کدهای امنیتی موشک های خود به آنها و اسرائیل در سوریه سر باز زده است.به بیانی دیگر ، مسکو پس از تحمل تکبر چندین ساله ی غرب ، از کنترل سوریه که در کنفرانس ژنو در سال ۲۰۱۲ عنوان شده بود و در همان زمان واشنگتن آن را زیر پا گذاشت ، ممانعت کرد .

از مدت ها پیش ، مسکو مطابق با قوانین بین الملل ، حضور ایالات متحده در سوریه را غیر قانونی می داند و این کشور می تواند در این ارتباط از خود دفاع کند.

عواقب این ماجرا

پذیرفتن عقب نشینی از سوریه عواقب سنگینی دارد .

یک - کشوربه اصطلاح کردستان

پروژه غرب برای به وجود آوردن مستعمره ای در شمال شرقی سوریه که به کردها داده می شد ، هرگز تحقق نخواهد یافت . حمایت کم رنگ تر کردها از این پروژه ، باعث شده تا عقیده ی آنها برای آنکه این کشور به صورت اسرائیلی درآید که در آن میلیشیایی به مانند یهودیان سال ۱۹۴۸ حضور داشته باشند ، از بین رفته است .

همانگونه که تا کنون متذکر شده ایم ، کردستان تنها در مرزبندی های سال ۱۹۲۰ که در کنفرانس سور به وجود آمد ، و این مرز هارا در ترکیه و نه جای دیگر مشخص نمود
قرار گرفته است . [5] ایالات متحده و فرانسه ،تا چند هفته ی گذشته قصد داشتند کشور کردستان را در سرزمین های عرب به وجود آورند ، و آن را تحت کنترل سازمان ملل قرار دهند که در آن وزیر سابق امور خارجه ی فرانسه برنارد کوشنر ، [6] رهبری خواهد نمود

دوم - استراتژی سبروسکی

پروژه ایالات متحده از ده سال پیش ، برای به وجود آوردن ٬٬ خاور میانه ی بزرگ ٬٬ تحقق نخواهد یافت . این پروژه توسط آدمیرال آرتور سبروسکی به وجود آمد ، و هدف آن نابود سازی کلیه ی ساختارهای دولتی در این منطقه بود ، که در آن اسرائیل ، اردن و لبنان مستنثا می شدند [7] . این طرح ، که در افغانستان و لیبی آغاز شد و همواره ادامه دارد ، اما نتوانسته در سوریه اجرا شود .

از این رو ارتش ایالات متحده به خرج مالیات دهندگان این کشور ، برای منافعی سرمایه گذاران جهانی ، حتا سرمایه گذاران ایالات متحده - نخواهد جنگید .

سوم -برتری نظامی ایالات متحده

نظم جهانی در دوران پس از گذر از اتحاد جماهیر شوروی که بر پایه ی برتری نظامی ایالات متحده به وجود آمده بود ، اکنون نابود شده است . حتا اگر پذیرفتن این مطلب سخت باشد، چیزی از صورت قضایا کم نمی کند . فدراسیون روسیه ، هم اکنون به لحاظ قرار داد های معمول ( از ۲۰۱۵ ) قوی تر شده ، از لحاظ اتمی نیز مقام اول را دارد ( از ۲۰۱۸ ) [8] . اینکه ارتش روسیه کمتر از یک سوم ارتش ایالات متحده سرباز دارد ، و از قشون کمتری در خارج از مرزهای خود برخوردار می باشد ، امپریالیست بودن مسکو را رد می کند .

برندگان و بازندگان

جنگ علیه سوریه در ماه های آینده پایان خواهد یافت ، علت آن عدم وجود سربازان مزدور می باشد . انتقال سلاح توسط برخی از کشورها از سوی ( ک ک ار ) می تواند در ادامه ی جنایات نقش داشته باشد ، اما امید تغییر در جریانات را نمی دهد .

بدون شک ، برندگان این جنگ سوریه ، روسیه و ایران می باشند ، در حالی که بازندگان شامل ۱۱۴ کشورمی باشند که خود را ٬٬ دوستداران سوریه ٬٬ نامیده اند. برخی از آنها برای تغییر سیاست خارجی خود منتظر نماندند . مانند امارات متحد عربی که به زودی سفارت خود را در دمشق بازگشایی خواهد کرد.

موضوع مربوط به ایالات متحده کمی پیچیده تر است . دولت بوش پسر و اوباما مسئولیت این جنگ را به عهده دارند . آنها طراح آن و در کادر جهان تک قطبی عمل کردند . اما در کارزار انتخاباتی خود ، دونالد ترامپ این دو دولت را به عدم حمایت از شهروندان ایالات متحده و همکاری با سرمایه گذاران فراملیتی متهم کرده بود . زمانی که دونالد ترامپ به مقام ریاست جمهوری رسید ، پیوسته تلاش کرد تا کشورش دست از حمایت عناصر جهادی بردارد و سربازان را از خاور میانه ی بزرگ بیرون بکشد . به قولی می توان او را از پیروزمندان این جنگ نامید ، چرا که باعث شده تا کشورش از پرداخت غرامت جنگی برای موسسات فراملیتی کنار گذاشته شود [9] . برای او لزوم هدایت نیروهای ارتش برای دفاع از سرزمین خود در اولیت قرار دارد ، تا سیستم امپریالیستی را به طور کلی کنار بگذارد و کشورش را به سمت تحولات اقتصادی هدایت کند .

افغانستان

از چند ماه پیش ، ایالات متحده به طور پنهانی با نیروهای طالبان وارد مذاکره شده تا آنها را از افغانستان بیرون بکشد . نخستین دور از مذاکرات با سفیر زالمای خلیلزاد در قطر برگذار شد . دور دوم مذاکرات، در امارات متحد عربی آغاز شده است . به همراه نمایندگان ایالات متحده و طالبان ، عربستان سعودی و امارات متحد عرب و پاکستان نیز حضور دارند . نماینده ای از دولت افغانستان با امید شرکت در این جلسه به قطر سفر کرده است .

از هفده سال پیش ایالات متحده و انگلستان افغانستان را اشغال کرده اند ، که به لحاظ رسمی این موضوع را به حادثه ی ۱۱ سپتامبر مربوط می سازند . با این وجود ،مذاکرات آنها به سال ۲۰۰۱ در برلن و ژنو باز می گردد . و هدف آن ایجاد ثبات در این کشور نبوده است ، بلکه خواسته ی آنها بهره برداری اقتصادی بوده ، که برای این منظور نابودی کلیه ی ساختارهای دولتی مد نظر قرار داشته . این نابود سازی هر روز به وخامت اوضاع افزوده است .

باید یادآوری نمود که مصیبت وارد شده بر افغانستان از زمان ریاست جمهوری کارتر آغاز شده است . مشاور امنیتی او زیبینو برژنسکی از اخوان مسلمین و اسرائیل برای حمله به دولت کمونیستی افغانستان درخواست کمک نمود [10] . دولت افغانستان از ترس ، به اتحاد جماهیر شوروی رو آورد تا بتواند نظم را کشور خود برقرار سازد . اما جنگی چهارده ساله به همراه جنگی داخلی روی داد که در ادامه انگلستان و ایالات متحده این کشور را به اشغال خود در آوردند .

پس از چهل سال ویرانی ، پرزیدنت ترامپ اعلام کرده که حضور نظامی ایالات متحده نمی تواند راه حلی برای افغانستان باشد .

جایگاه امروزی ایالات متحده در جهان

با خروج نیمی از نیروهای ایالات متحده که به طور قانونی در افغانستان حضور دارند ، و همچنین آنهایی که به طور غیر قانونی در سوریه می باشند ، پرزیدنت ترامپ تصمیم گرفته تا به وعده ی انتخاباتی خود عمل کند . هنوز تعداد هفت هزار نیرو در این مناطق مستقر می باشند .

در چارچوب نامه ای که ژنرال ماتیس در نامه ی استعفای خود نوشته آمده است [11] :

٬٬ یکی از عقاید اساسی من پیوسته آن بوده که قدرت ما به صورت یک ملت به طور تنگاتنگی با نیروی سیستم یگانه ی ما و ائتلافی که با متحدان خود داریم باقی بماند . با وجود آنکه ایالات متحده به صورت ملتی است که وجود آن در جهان آزاد غیر قابل اجتناب می باشد ، ما نمی توانیم منافع خود را حفظ کنیم و به طور موثر این نقش را بدون حفظ اتحادهای محکم ایفا نماییم و نسبت به این متحدان احترام قائل شویم . به مانند شما من نیز گفته ام نیروهای نظامی ایالات متحده نباید به صورت ژاندارم جهانی عمل کنند. و بجای آن ما باید از ابزار نیروی آمریکا برای حفظ امنیت مشترک به خصوص شراکت های موثر متحدانمان اقدام کنیم . ۲۹ کشور که در آنها دموکراسی رعایت شده نیروی خود را در مسئولیت مبارزه در کنار ما پس از حادثه ی ۱۱ سپتامبر علیه ایالات متحده نشان داده اند . ائتلافی که علیه داعش با کمک ۷۴ دولت تشکیل شده ، این موضوع را ثابت می کند [12] ٬٬ .

به بیان دیگر ، جیمز متیس از خروج نیروهای ایالات متحده از افغانستان و سوریه ایراد نمی گیرد ، اما پیامد آن که عبارت است از : انحلال ائتلاف به وجود آمده با ایالات متحده و امکان فرو پاشی سازمان ناتو را متذکر می شود . برای وزیر دفاع ، ایالات متحده باید بتواند به متحدان خود اطمینان خاطر بدهد و به آنها نشان بدهد که به اعمال خود واقف است و قدرتی قوی تر دارد . این در حالی است که برای رئیس جمهور این قدرت باعث زوال خواهد بود . ایالات متحده تا کنون نخستین جایگاه اقتصادی خود را به خاطر چین از دست داده ، و هم اکنون قدرت نظامی آنها در پس روسیه قرار دارد .آنها نباید مانند آدم یک چشمی در برابر کورها عمل کنند و بهتر است به مشکلات خود بپردازند .

در این رابطه جیمز متیس عملکردی بسان نظامیان دارد . او می داند کشوری بدون داشتن متحدین شکست خواهد خورد . اما نظر دونالد ترامپ بیشتر شبیه به مدیران و گرداندگان موسسات می باشد . و می خواهد کلیه ی مواردی که باعث رکود و تهدید آنها خواهند شد از میان بردارد .