Μυστική επιστολή του Ομπάμα προς την Τεχεράνη: Αναβάλλεται ο πόλεμος κατά του Ιράν; «Ο δρόμος προς την Τεχεράνη περνά από τη Δαμασκό»

Η New York Times ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έστειλε μια σημαντική επιστολή προς την ηγεσία του Ιράν στις 12 Ιανουαρίου 2012. [1] Στις 15 Ιανουαρίου 2012, ο εκπρόσωπος του ιρανικού Υπουργείου Εξωτερικών αναγνώρισε ότι η επιστολή είχε παραδοθεί στην Τεχεράνη, μέσω τριών διπλωματικών διαύλων:
– (1) ένα αντίγραφο της επιστολής παραδόθηκε από τον Ιρανό πρέσβη στα Ηνωμένα Έθνη Μοχάμεντ Khazaee, στην Αμερικανίδα ομόλογό του Σούζαν Ράις στη Νέα Υόρκη;
– (2) δεύτερο αντίγραφο της επιστολής παραδόθηκε στην Τεχεράνη από τον Πρέσβη της Ελβετίας στο Ιράν Livia Leu Agosti και;
– (3) το τρίτο αντίγραφο πήγε στο Ιράν μέσω του Τζαλάλ Ταλαμπανί του Ιράκ. [2]

In the letter, the White House spelled out the position of the United States, while Iranian officials said it was a sign of things as they really are: the U.S. cannot afford to wage a war against Iran.

Στην επιστολή του, ο Λευκός Οίκος διευκρίνισε τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ Ιρανοί αξιωματούχοι είπαν ότι ήταν ένα σημάδι των πραγμάτων όπως εμφανίζονται πραγματικά: οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ξεκινήσουν έναν πόλεμο κατά του Ιράν.
Μέσα στην επιστολή που γράφτηκε από τον πρόεδρο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα υπήρξε αίτημα των ΗΠΑ για την έναρξη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Τεχεράνη για τον τερματισμό των εχθροπραξιών Ιράν-ΗΠΑ.

«Στην επιστολή, ο Ομπάμα ανακοίνωσε την ετοιμότητα για διαπραγματεύσεις και την επίλυση των αμοιβαίων διαφωνιών», δήλωσε ο Ali Motahari, ένας Ιρανός βουλευτής, στο Πρακτορείο Ειδήσεων Mehr . [3]

Σύμφωνα με άλλον Ιρανό βουλευτή, τον αναπληρωτή πρόεδρο της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και Εξωτερικής Πολιτικής του ιρανικού Κοινοβουλίου Χουσεΐν Ebrahimi (Ibrahimi), η επιστολή στάλθηκε για να ζητήσει την ιρανο-αμερικανική συνεργασία και διαπραγματεύσεις με βάση τα αμοιβαία συμφέροντα τόσο της Τεχεράνης όσο και της Ουάσιγκτον. [4]

Η επιστολή του Ομπάμα επιδίωκε επίσης να διαβεβαιώσει την Τεχεράνη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια κατά του Ιράν. [5] Στην πραγματικότητα, στο ίδιο χρονικό πλαίσιο, το Πεντάγωνο ακύρωσε ή καθυστέρησε σημαντικά κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ. [6] Για τους Ιρανούς, όμως, αυτές οι κινήσεις δεν έχουν νόημα, επειδή οι ​​ενέργειες της κυβέρνησης Ομπάμα με το Ιράν πάντα έχουν αντικρουστεί από τα λόγια της. Επιπλέον, το Ιράν πιστεύει ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν επιτεθεί, διότι γνωρίζουν ότι το κόστος ενός πολέμου με έναν αντίπαλο όπως το Ιράν παραείναι υψηλό και οι συνέπειές του πολύ επικίνδυνες.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μια ιρανο-αμερικανική αναμέτρηση έχει αποφευχθεί ή ότι δεν θα συμβεί τελικά. Το ρεύμα μπορεί να πάει οπουδήποτε, να το πω έτσι. Ούτε αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση Ομπάμα δεν προετοιμάζει επί του παρόντος πόλεμο εναντίον των Ιρανών και των συμμάχων τους. Στην πραγματικότητα, το μπλοκ της Ουάσιγκτον και το μπλοκ του Ιράν διεξάγουν έναν σκιώδη πόλεμο από την ψηφιακή αρένα και τα ραδιοκύματα της τηλεόρασης στις κοιλάδες του Αφγανιστάν και τους πολυσύχναστους δρόμους της Βηρυτού και της Βαγδάτης.

Ο πόλεμος κατά του Ιράν άρχισε εδώ και χρόνια

Ο πόλεμος κατά του Ιράν δεν ξεκίνησε το 2012 ή το 2011. Ακόμα και το Newsweek Magazine αναφέρει τα εξής σε εξώφυλλο το 2010: «Δολοφονίες, κυβερνοεπιθέσεις, σαμποτάζ - άρχισε ήδη ο πόλεμος κατά της Τεχεράνης;». Ο πραγματικός πόλεμος μπορεί να έχει αρχίσει το 2006.

Αντί να επιτεθεί στο Ιράν άμεσα, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν έναν συγκαλυμμένο πόλεμο μέσω άλλων. Οι κρυφές διαστάσεις του πολέμου γίνονται με υπηρεσίες πληροφοριών, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, ιούς υπολογιστών, μυστικές στρατιωτικές μονάδες, κατάσκοπους, δολοφόνους, προβοκάτορες, και σαμποτέρ. Η απαγωγή και δολοφονία Ιρανών επιστημόνων και στρατιωτικών διοικητών, οι οποίες ξεκίνησαν πριν από αρκετά χρόνια είναι μέρος αυτού του κρυφού πολέμου. Σε αυτόν τον σκιώδη πόλεμο, Ιρανοί διπλωμάτες στο Ιράκ έχουν απαχθεί και Ιρανοί που επισκέπτονται τη Γεωργία, τη Σαουδική Αραβία, και τη Τουρκία έχουν τεθεί υπό κράτηση ή απαχθεί. Σύριοι, διάφορα Παλαιστίνια πρόσωπα, και ο Imad της Χεζμπολάχ Fayez Mughniyeh έχουν επίσης δολοφονηθεί σε αυτόν τον σκιώδη πόλεμο.

Οι πληρεξούσιοι πόλεμοι άρχισαν το 2006 όταν το Ισραήλ επιτέθηκε το Λίβανο με την πρόθεση να επεκτείνει τον πόλεμο εναντίον της Συρίας. Ο δρόμος προς τη Δαμασκό περνάει μέσα από τη Βηρυτό, ενώ η Δαμασκός είναι στο δρόμο προς την Τεχεράνη. Μετά την αποτυχία τους το 2006, συνειδητοποιώντας ότι η Συρία ήταν το βασικότερο στοιχείο του Μπλοκ Αντίστασης, στο οποίο κυριαρχούσε το Ιράν, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, ξόδεψαν τα επόμενα πέντε έξι χρόνια προσπαθώντας να αποσυνδέσουν τη Συρία από το Ιράν.

Οι ΗΠΑ πολεμούν επίσης το Ιράν και τους συμμάχους του στο διπλωματικό και το οικονομικό μέτωπο, μέσω της χειραγώγησης των διεθνών οργανισμών και των συμμάχων κρατών. Στη περίοδο 2011 - 2012, η ​​κρίση στη Συρία σε γεωπολιτικό επίπεδο είναι ένα μέτωπο στον πόλεμο κατά του Ιράν. Ακόμη και η ισραηλινο-αμερικανική άσκηση Austere Challenge 2012 και η ανάπτυξη στρατευμάτων των ΗΠΑ είχαν ως αρχικό στόχο την Συρία σαν μέσο για την καταπολέμηση του Ιράν.

Η Συρία, στο μάτι του κυκλώνα

Η Ουάσιγκτον ασκεί ψυχολογική πίεση στο Ιράν ως μέσο για την αποστασιοποίηση του από τη Συρία, έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι κοόρτες τους μπορούν να προχωρήσουν προς το τελικό φόνο. Μέχρι την έναρξη του Ιανουαρίου 2012, οι Ισραηλινοί συνεχώς ετοίμαζαν νέα εισβολή στη Συρία σε επανάληψη του 2006, ενώ οι ΗΠΑ και αξιωματούχοι της ΕΕ προσπαθούν συνεχώς να διαπραγματευτούν με τη Δαμασκό για μια συμφωνία αποσύνδεσης της Συρίας από το Ιράν και το Μπλοκ Αντίστασης. Οι Σύριοι, ωστόσο, πάντα αρνήθηκαν.

Το Εξωτερική Πολιτική, το περιοδικό του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, δημοσίευσε ένα άρθρο τον Αύγουστο 2011 που εξηγούσε τι ήταν στο μυαλό του Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας σχετικά με τη Συρία και με την επίθεση στο Ιράν: «Ο βασιλιάς γνωρίζει ότι εκτός από την κατάρρευση της ίδιας της Ισλαμικής Δημοκρατίας [του Ιράν], τίποτα δεν θα αποδυνάμωνε το Ιράν περισσότερο από την απώλεια της Συρίας». [7] Κατά πόσο η πιο πάνω δήλωση ειπώθηκε πραγματικά από τον Abdul Aziz Al Saud, η στρατηγική προοπτική που υπονοεί, αντιπροσωπεύει τους λόγους της στόχευσης της Συρίας. Ο ίδιος ο σύμβουλος ασφαλείας του Ομπάμα είπε το ίδιο πράγμα, δυο μήνες μετά την κυκλοφορία του Εξωτερική Πολιτική το Νοέμβριο του 2011. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Donilon σε μια ομιλία δήλωσε ότι το «τέλος του καθεστώτος Άσαντ θα αποτελούσε την μεγαλύτερη αποτυχία του Ιράν στην περιοχή -ένα στρατηγικό χτύπημα που θα άλλαζε πολύ την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή κατά του Ιράν» [8]

Το Κρεμλίνο έχει κάνει επίσης δηλώσεις που επιβεβαιώνουν ότι η Ουάσινγκτον θέλει να αποσυνδέσει τη Συρία από τον Ιρανό σύμμαχό του. Ένας από τους υψηλότερους αξιωματούχους ασφαλείας της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι η Συρία τιμωρείται, λόγω της στρατηγικής συμμαχίας της με το Ιράν. Ο Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Νικολάι Platonovich Ratrushev υποστήριξε επίσης δημοσίως ότι η Συρία αποτελεί το αντικείμενο των πιέσεων της Ουάσιγκτον λόγω των γεω-πολιτικών συμφερόντων που συνδέονται κόβοντας τους δεσμούς της Συρίας με το Ιράν και δεν οφείλονται σε οποιαδήποτε ανθρωπιστική ανησυχία. [9]

Το Ιράν έδωσε επίσης σήματα ότι αν επιτεθεί η Συρία, δεν θα διστάσει να επέμβει στρατιωτικά για να έρθει σε βοήθεια της Συρίας. Η Ουάσιγκτον δεν θα το ήθελε. Το Πεντάγωνο θα προτιμούσε να καταπιεί τη Συρία πρώτα, πριν να ενεργοποιήσει την πλήρη και αμέριστη προσοχή του στο Ιράν. Η τακτική του Πενταγώνου είναι να καταπολεμήσει τους στόχους του αποσπασματικά. Παρά το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ για ταυτόχρονους πολέμους σε πολλαπλά θέατρα και παρά όλα τα έντυπα του Πεντάγωνο γι ’αυτό, οι ΗΠΑ δεν είναι έτοιμες ακόμη να ξεκινήσουν έναν συμβατικό περιφερειακό πόλεμο εναντίον του Ιράν και της Συρίας ή να κινδυνέψει έναν εκτεταμένο πόλεμο με τους Ρώσους και Κινέζους συμμάχους του Ιράν. Η πορεία προς τον πόλεμο, ωστόσο, απέχει πολύ από το τέλος της. Προς το παρόν η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα συνεχίσει τον σκιώδη πόλεμο κατά του Ιράν και θα εντείνει τον πόλεμο μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και τον διπλωματικό και οικονομικό πόλεμο.