Ο Φρανσουά Ολάντ αποκαλύπτεται

Παρουσιασμένη ως απάντηση στη σοσιαλιστική ήττα στις δημοτικές εκλογές στις 23 και 30 Μαρτίου 2014, η νέα κυβέρνηση του Μανουήλ Βαλς πιστοποιεί στην ουσία τη μετατροπή που επιχειρήθηκε από τον Φρανσουά Ολάντ κατά τη διάρκεια της συνέντευξη τύπου του στις 14 Ιανουαρίου. Ο Πρόεδρος, που εξελέγη ως πρώην πρώτο γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν αναιρεί το μοντέλο του αποικιοκράτη Jules Ferry που τον έχει εμπνεύσει μέχρι σήμερα, αλλά θέλει επιπλέον να προσθέσει το πρότυπο των σχέσεων με τις μεγάλες εταιρείες του Γερμανού Καγκελάριου Gerhard Schröder.

Κατά την ορκωμοσία του, ο Πρόεδρος Ολάντ τοποθέτησε τη πενταετία του υπό την αιγίδα του Jules Ferry (1832-1893), ο οποίος υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του μεγάλου γαλλικού κεφαλαίου αναπτύσσοντας την αποικιοκρατία [1]. Ο σοσιαλιστής Αύγουστος μετέτρεψε το κοσμικό σχολείο σε δωρεάν και υποχρεωτικό έτσι ώστε οι «μαύροι ουσάροι» (δηλαδή οι δάσκαλοι, και όχι οι λοχίες που τους προσέλαβαν) να εκπαιδεύσουν τους νέους Γάλλους έτσι ώστε να γίνουν οι στρατιώτες της αποικιακής επέκτασης και του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου. Ταυτόχρονα, ο Jules Ferry κήρυξε πόλεμο εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας, εκτρέποντας με αυτό τον τρόπο την οργή ​​των καταπιεσμένων τάξεων της ανώτερης αστικής τάξης προς τους κληρικούς.

Το πρώτο μέρος της εντολής του Φρανσουά Ολάντ χαρακτηρίστηκε κατά συνέπεια από την αναβίωση του πολέμου στη Συρία -από τον οποίο ο Νικολά Σαρκοζί είχε αποσυρθεί μετά την πτώση του Ισλαμικού Εμιράτου του Baba Amr, [2]-, την παρέμβαση στο Μάλι κατόπιν αιτήματος του Προέδρου που τοποθετήθηκε από τη Γαλλία [3] και μετά, τη παρέμβαση στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία [4]. Όλες αυτές οι περιπέτειες συντονίστηκαν από τα Ηλύσια, παρά τις συχνές συμβουλές του Γενικού Επιτελείου Στρατού και του Υπουργού Άμυνας, από τον αρχηγό του στρατιωτικού γραφείου, τον παραδοσιακό Στρατηγό Benoit Puga [5].

Επιπλέον, ο πρόεδρος Ολάντ πραγματοποίησε μια μεταρρύθμιση των νόμων για το γάμο, για να τον ανοίξει στα άτομα του ίδιου φύλου, όχι επειδή αυτός ο νόμος ζητήθηκε από ομοφυλοφίλους, αλλά επειδή διαίρεσε την αντιπολίτευση του και εξομοίωσε τη δεξιά με μια μορφή σκοταδισμού. Ετοιμαζόταν επίσης να επιβάλει τη θεωρία του φύλου της Judith Butler, αλλά φαίνεται ότι οπισθοδρόμησε αρνούμενος ακόμα την ύπαρξη των εργασιών της φεμινίστριας.

Το δεύτερο μέρος της πενταετούς εντολής, που ανακοινώθηκε στις 14 Ιανουαρίου, δυόμισι μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές, θέλει να είναι «σοσιαλδημοκρατικό» με την έννοια της Agenda 2010 του Γερμανού Καγκελάριου Gerhard Schröder: πρόκειται για την ανόρθωση της παραγωγής διευκολύνοντας τις μεγάλες εταιρείες. Ξεκινώντας πριν από μια δεκαετία, η πολιτική αυτή διευκόλυνε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, έκανε πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, αλλά αύξησε σημαντικά τις κοινωνικές ανισότητες και τη φτώχεια. Ο Φρανσουά Ολάντ δέχτηκε στα Ηλύσια τον Peter Hartz, τον πρώην σύμβουλο του καγκελαρίου Σρέντερ, αλλά αρνήθηκε ότι ήθελε να τον κάνει δικό του σύμβουλο: ο πρώην διευθυντής προσωπικού της Volkswagen καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση για δωροδοκία συνδικαλιστών της εταιρείας του, καταβάλλοντας τους 2,6 εκατομμύρια ευρώ για πόρνες και εξωτικά ταξίδια. Δεν διευκρινίστηκε αν ο Πρόεδρος Ολάντ επιθυμεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του Peter Hartz μέχρι τη τέταρτη μεταρρύθμιση η οποία περιορίζει σε τρεις μήνες τη διάρκεια του επιδόματος ανεργίας.

Ο Πρόεδρος ανακοίνωσε επίσης την πρόθεσή του να κλείσει το επεισόδιο του «γάμου για όλους», το οποίο άρχισε να απειλεί την ενότητα της ίδιας της δικής του κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Οι δημοτικές εκλογές

Ποτέ στην ιστορία της Γαλλίας οι δημοτικές εκλογές είχαν ως συνέπεια την αλλαγή κυβέρνησης. Φαινόταν πράγματι αδύνατο να εξαχθούν εθνικά συμπεράσματα από τοπικές αποκλειστικά εκλογές. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη τους 788 δήμους με πάνω από 50.000 κατοίκους (που αντιστοιχεί στο 23% του πληθυσμού), παρατηρείται μια αποχή ρεκόρ, κυρίως μεταξύ των ψηφοφόρων που ψήφισαν δύο χρόνια νωρίτερα για τον Φρανσουά Ολάντ. Η έκταση αυτής της απόρριψης ήταν τέτοια που πολλοί δήμοι παραδοσιακά συνδεδεμένοι με την αριστερά πέρασαν στη δεξιά προς όφελος του UMP.

Μετασχηματίζοντας αυτή την ήττα σε ευκαιρία για να επιτευχθεί η μεταμόρφωση του, ο Πρόεδρος Ολάντ ανακοίνωσε το διορισμό ενός νέου Πρωθυπουργού, του Μανουήλ Βαλς και του εμπιστεύτηκε το σχηματισμό νέας κυβέρνησης «σφιγμένης, συνεκτικής και συγκολλημένης» για να εφαρμόσει τις ανακοινώσεις του της 14ης Ιανουαρίου. Ο πρόεδρος πιστεύει με αυτό το τρόπο να ακολουθήσει τα χνάρια του Φρανσουά Μιτεράν ο οποίος, τον Ιούλιο του 1984, απέλυσε τον εργάτη -πρωθυπουργό του Pierre Mauroy, εγκατέλειψε τις 101 προτάσεις του, και διόρισε έναν μεγαλοαστό, τον Laurent Fabius, για να προβεί σε «πιο ρεαλιστική» πολιτική.

Όπως οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση Φαμπιούς που επιφορτίστηκε με το ξεπούλημα των κοινωνικών υποσχέσεων των προεδρικών εκλογών, ομοίως οι Πράσινοι αποσύρθηκαν από τη κυβέρνηση Βαλς, αρνούμενοι να μοιραστούν τη προβλέψιμη αποτυχία της.
Όπως ο Φρανσουά Μιτεράν είχε επιλέξει έναν Εβραίο και σιωνιστή Πρωθυπουργό για να κατευνάσει την εχθρότητα του Ισραήλ, ομοίως ο Φρανσουά Ολάντ επέλεξε μια από τις περισσότερο εμπλεκόμενες προσωπικότητες υπέρ του αποικισμού της Παλαιστίνης.
Όπως ο κ. Λωράν Φαμπιούς παραήταν νέος και άπειρος πρωθυπουργός για να επιβληθεί στον Φλωρεντίνο Φρανσουά Μιτεράν, ομοίως ο Μανουήλ Βαλς δεν ήταν σε θέση να σχηματίσει τη δική του κυβέρνηση και αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τις προεδρικές συστάσεις.

Ωστόσο, ενώ ο Μιτεράν είχε πραγματοποιήσει μια πραγματική αλλαγή πολιτικής και ανθρώπων το 1984, ο Φρανσουά Ολάντ θα συνεχίσει την πολιτική που αναδύθηκε σταδιακά κατά το πρώτο και μισό έτος της εντολής του.
Για αυτό το λόγο, η νέα κυβέρνηση περιέχει τους ίδιους ανθρώπους από τη προηγούμενη, με δύο εξαιρέσεις, τη μητέρα των παιδιών του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, και τον παλιό του φίλο François Rebsamen. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο στόχος του δεν είναι να εγκαταλείψει τα απόνερα του Jules Ferry, αλλά να προσθέτει το παράδειγμα των σχέσεων με το μεγάλο κεφάλαιο του Gerhard Schröder.

Η κυβέρνηση του Μανουήλ Βαλς

Στην εναρκτήρια ομιλία του στην Εθνοσυνέλευση στις 8 Απριλίου, ο Μανουήλ Βαλς επανέλαβε συνειδητά τις κατευθύνσεις του Πρόεδρου Ολάντ: «σύμφωνο ευθύνης» με το MEDEF (ένωση εργοδοτών), «ενεργειακή μετάβαση» για τους Πράσινους, και «κοινωνικό σύμφωνο» για τα λαϊκά στρώματα [6]. Δηλαδή, στοχευμένες επιλογές για να ικανοποιήσει κατηγορίες ψηφοφόρων, και όχι μια συνεκτική πολιτική οντότητα.

Αλλά οι ανάγκες της Γαλλίας είναι εύκολες να διαπιστωθούν: εδώ και πολλά χρόνια το κράτος αποποιείται των μέσων επεμβάσεων του, εγκαταλείποντας το νόμισμά του, για παράδειγμα, ενώ αυξάνει τις διοικητικές αρμοδιότητες του, τους νόμους και τους κανονισμούς. Στο τέλος, η εξουσία έχει μπλέξει στη γραφειοκρατία της και έχασε κάθε αποτελεσματικότητα.

Αν και μερικοί πολιτικοί καταγγείλουν αυτή τη διαδικασία, σπάνιοι είναι εκείνοι που προτείνουν να την αλλάξουν. Πράγματι, αυτή η κατεύθυνση ελήφθη σχετικά υπό τη πίεση του επικυρίαρχου ηνωμένου-πολιτειακού (états-unien) κράτους και μια αλλαγή πορείας θα προκαλούσε μια σημαντική διεθνή πολιτική κρίση, όπως αυτή που άνοιξε το 1966 ο Σαρλ Ντε Γκωλ, όταν ξαφνικά έδιωξε το ΝΑΤΟ από τη Γαλλία.

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να σημειωθεί η ανακοίνωση από τον Μανουήλ Βαλς για μια μεγάλη μεταρρύθμιση που δεν είχε αναφερθεί προηγουμένως. Μετά τη υπογράμμιση της δέσμευσης του για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το γαλλο-γερμανικό ζεύγος, ενώ κατήγγειλε τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θέλει να μεταρρυθμίσει το «εδαφικό μιλφεϊγ».

«Με τα χρόνια, στους δήμους και τους νομούς προστέθηκαν κοινότητες δήμων, χώρες και περιοχές. Πρότεινε να μειωθεί στο ήμισυ ο αριθμός των περιφερειών, την απομάκρυνση των νομαρχιακών υπηρεσιών και των γενικών συμβουλίων τους, και να ενθαρρύνει την ενοποίηση των μικρών δήμων πιθανότατα με σκοπό τη κατάργηση των μικρότερων.

Εάν ο καθένας συμφωνεί να θεωρήσει ότι αυτό το «μιλφεϊγ» ήταν βαρύ και ακριβό, η επιλογή των στρωμάτων που θα αφαιρεθούν δεν ταιριάζει με τη γαλλική πολιτική ιστορία, αλλά με το σχέδιο της μετάβασης των εθνών-κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό το σχέδιο, που ενστάλαξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Σχεδίου Μάρσαλ, προβλέπει να αντικατασταθούν τα έθνη-κράτη με μεγάλες περιοχές και θα μεταφέρει τις εξουσίες των κυρίαρχων κρατών σε μια γραφειοκρατική οντότητα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αντιτίθεται σθεναρά την προτεινόμενη Γκωλική περιφερειοποίηση του 1969.

Είναι κάπως περίεργο να βλέπουμε αυτή τη μεταρρύθμιση που χειρίζεται από τον Πρωθυπουργό ως μια απλή μεταβλητή οικονομική προσαρμογή, ενώ ο απώτερος στόχος της είναι η εξαφάνιση του γαλλικού κράτους, και ως εκ τούτου, της Γαλλικής Δημοκρατίας υπέρ της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών (Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ).

Και όμως, ο Μανουήλ Βαλς έκλεισε την ομιλία του με μια ωδή στη Δημοκρατία.
Δήλωσε παράξενα ότι «η Γαλλία, ναι, είναι η αλαζονεία να πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε εδώ ισχύει και για το υπόλοιπο του κόσμου. Αυτή η περίφημη «γαλλική αλαζονεία» που μας αποδίδουν συχνά οι γείτονές μας, αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη γενναιοδωρία μιας χώρας που θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό της».

Δύο αμφίσημες φράσεις που μπορεί να σημαίνουν μια υποδειγματική θέληση, αλλά επίσης, αντίθετα, να υπενθυμίζει το «καθήκον του πολιτισμού» που επικαλείται ο Jules Ferry για να επιτεθεί στην Τυνησία και την Κίνα.

Που πάει η Γαλλία;

Η αλλαγή κυβέρνησης δεν ανταποκρίνεται στη ψήφο των Γάλλων στις δημοτικές εκλογές, αλλά αντιστοιχεί στην προσωπική στρατηγική του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος αποκαλύπτει σταδιακά τους πραγματικούς πολιτικούς στόχους του: επανάληψη της αποικιοκρατίας και υπεράσπιση του MEDEF. Το τελευταίο αντιπροσωπεύει μόνο το μεγάλο κεφάλαιο (μόνο το πλουσιότερο πέμπτο των εταιρειών εγγράφονται σε αυτή την ένωση εργοδοτών).
Είμαστε μακριά από τη Δημοκρατία, ήτοι την επιδίωξη του γενικού συμφέροντος.

Η πολιτική αυτή έχει τη λογική της: σε περιόδους κρίσης, είναι αδύνατο να αυξηθεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, και πρέπει να επιδιώξουμε να πάρουμε τα υπερκέρδη μας στο εξωτερικό, στους λαούς που δεν έχουν τα μέσα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους .
Το αίμα συνεχίζει να ρέει στη Συρία και την Αφρική, ενώ η φτώχεια θα συνεχίσει να επεκτείνεται στη Γαλλία.