Ενώ όλα είναι έτοιμα για να δημιουργηθεί το ανεξάρτητο Κουρδιστάν, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) βλέπει σε αυτό μια χειραγώγηση του όνειρου του κουρδικού λαού σε όφελος του Ισραήλ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας. Για αυτό το λόγο, ο ίδιος καταγγέλλει το σχέδιο εθνοκάθαρσης των Μπαρζανί και σημειώνει την αντίθεση του PKK για τη δημιουργία ενός «Κουρδιστάν» αυτού του τύπου.
Όταν ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε μονομερώς την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η άμυνα του υπέθεταν ότι θα δημιουργούνταν μια ζώνη ασφαλείας γύρω από αυτό. Ήταν η υλοποίηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής των «βημάτων»: οι ισραηλινοί πόλεμοι προσπαθούσαν να επεκτείνουν το έδαφός του και, ελλείψει αυτού, να αποστρατιωτικοποιηθούν οι περιοχές στα σύνορά του. Ωστόσο, με την εμφάνιση και την εξάπλωση των πυραύλων, η παγιοποίηση των «βημάτων» δεν εγγυούταν πολλά πράγματα. Έτσι ώστε, το 1999, το Ισραήλ δίσταζε να επιστρέψει το Γκολάν [1] και το 2000, επέλεξε να αποσυρθεί από το Νότιο Λίβανο παρά να συνεχίσει να παρενοχληθεί από την Χεζμπολάχ.
Σταδιακά, προέκυψε ένα άλλο στρατιωτικό δόγμα: η ασφάλεια μιας χώρας εξαρτάται από την ικανότητα της να καταστρέψει από μακριά τους πυραύλους που την απειλούν. Πρέπει συνεπώς όχι μόνο να αποστρατιωτικοποιθούν τα «βήματα» για να προστατευτείς από μια χερσαία εισβολή, αλλά επίσης να εγκαταστήσεις έναν κύκλο προστασίας πέραν των εχθρικών κρατών για να εξουδετερώσεις την απειλή των πυραύλων. Ιδού τη δημιουργία του Νότιου Σουδάν (2011) και σύντομα του Κουρδιστάν (2015;).
Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ θα μπορέσει να απειλεί τόσο την Αίγυπτο, τη Συρία και τον Λίβανο.
Η εμπειρία του Νότιου Σουδάν δείχνει την τεχνητή φύση αυτής της δημιουργίας. Πρόκειται σήμερα για κράτος χωρίς κράτος, για μια περιοχή χωρίς νόμο υπό κατοχή του ισραηλινού στρατού.
Από την αμερικανική πλευρά, η δημιουργία του Κουρδιστάν είναι ένα βήμα προς την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής»( Greater Middle East ), δηλαδή, για τη διαίρεση της περιοχής σε εθνικά ομοιογενή κρατίδια, εύκολα διαχειρίσιμα.
Αυτός είναι ο λόγος που το Πεντάγωνο έχει γραφτεί στους απόντες συνδρομητές (σ.μ. του ΟΤΕ). Κατά τη συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών, στη διάρκεια της οποίας ο υπουργός Άμυνας Chuck Hagel και ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγός Martin Dempsey, ήρθαν να εξηγήσουν στο Κογκρέσο τη κατάσταση στο Ιράκ, όχι μόνο υποστήριξαν ότι έχασαν το φάκελο του Abu Bakr al-Baghdadi (και έτσι να αγνοήσουν γιατί τον συνέλαβαν το 2004 και γιατί τον απελευθέρωσαν λίγους μήνες αργότερα) [2], αλλά παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν κανένα σχέδιο επέμβασης και ότι αφήνουν το πεδίο εντελώς ελεύθερο στον Ισλαμικό Εμιράτο και στο Κουρδιστάν [3].
Για τη τουρκική πλευρά, αυτό το «Κουρδιστάν» είναι επίσης μια τύχη για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος της.
Ο Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ψιθύρισε ολόκληρη την επιχείρηση στα αυτιά της οικογένειας Μπαρζανί. Εξάλλου, μόλις πέρασε στο το Κοινοβούλιο ένα νόμου που επιτρέπει τις διαπραγματεύσεις με τους Κούρδους της Τουρκίας: Οι βουλευτές που θα συμμετέχουν στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση των ανταρτών θα εξαιρούνται από κάθε ποινική δίωξη [4].
Ο πρωθυπουργός ελπίζει να εκλεγεί πρόεδρος με τις ψήφους των Κούρδων της Τουρκίας που θα τον ευχαριστήσουν για τη χορηγία του «Κουρδιστάν» στο εξωτερικό.
Φυσικά, είναι απίθανο ότι θα συνεχίσει το άνοιγμα του μόλις εκλεγεί.
Ο κουρδικός λαός θα έκανε μεγάλο λάθος να πιστεύουν ότι το «Κουρδιστάν» που του προσφέρουν οι Ισραηλινοί και οι Τούρκοι θα είναι εκείνο το οποίο επιδιώκουν.
Σε αντίθεση με το πρόγονό τους τον Σαλαντίν τον Μεγαλοπρεπή, που απελευθέρωσε και ένωσε το Λεβάντε, η φατρία των Μπαρζανί θα τους χωρίσει από τους άλλους πληθυσμούς της περιοχής, Άραβες, Αρμένιους, κλπ.. και θα τους μετατρέψει σε βοηθητικά στοιχεία του απαρτχάιντ.
Ενώ στο Διαδίκτυο, τα μέλη του PDK συζητήσουν το μέλλον του μελλοντικού νομίσματος τους, το Κούρο (Kuro) [5], οι Μπαρζανί συμπεριφέρονται ήδη σαν να είχαν κερδίσει με την ισραηλινή βοήθεια. Έστειλαν τους Πεσμαργκά να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ και του Bai Hassan -δήθεν για να τις προστατέψουν από τους ελιγμούς της Βαγδάτης- και να απομακρύνουν τους Άραβες εργαζομένους [6].
Χωρίς αμφιβολία, το ισραηλινό σχέδιο των Μπαρζανί περιέχει μια εθνοκάθαρση που μόλις άρχισε.
Ήδη το PKK του Αμπντουλάχ Οτζαλάν ζήτησε να μην πέσουν οι Κούρδοι στην παγίδα.
Δημοσίευσε ένα απόσπασμα από τη μυστική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Αμμάν, την 1η Ιουνίου, κατά την οποία οι ένοπλες ισλαμιστικές ομάδες και το PDK του Μασούντ Μπαρζανί σύναψαν τη συμμαχία τους και σχεδίασαν τη συντονισμένη επίθεση στο Ιράκ [7].
Το PKK κάλεσε σε γενική κινητοποίηση του κουρδικού λαού ενάντια στο ισραηλινό σχέδιο των Μπαρζανί.
Εν τω μεταξύ, ο Πρωθυπουργός του Ιράκ Νούρι αλ Μαλίκι, αποκάλυψε ότι ο στρατός του δεν μπορούσε να επιτεθεί στην Ανώτατη Διοίκηση του Ισλαμικού Εμιράτου ... επειδή η τελευταία βρίσκεται στο Ερμπίλ και προστατεύεται από την τοπική κυβέρνηση του Κουρδιστάν.
Ως εκ τούτου, δύο γραμμές βρίσκονται αντιμέτωπες, αλλά μόνο ο κουρδικός λαός μπορεί να εμποδίσει το σχέδιο του Ισραήλ.
[1] Damascus Diary, An Inside Account of Hafez al-Assad’s Peace Diplomacy, 1990-2000, par Bouthaïna Shaaban, Lynne Rienner Publishers, 2012.
[2] “US missed Baghdadi’s likely al-Qaida link during 2004 detention”, by Nancy A. Youssef, Merced Sun Star, July 9, 2014.
[3] “Inside the Ring”, by Bill Gertz, The Washington Times, July 9, 2014.
[4] « Le parlement turc fixe un cadre pour négocier avec les Kurdes », Reuters, 17 juillet 2014.
[5] “As Kurdistan Ponders Independence, Kurds Wonder about Own Currency”, Alexander Whitcomb, Rudaw, July 9, 2014.
[6] “Baghdad Lashes Out After Kurdish Forces Move into Two Oilfields”, Rudaw, July 11, 2014.
[7] « Révélations du PKK sur l’attaque de l’ÉIIL et la création du "Kurdistan" », Réseau Voltaire, 8 juillet 2014.