Μετά από τρία χρόνια πολέμου κατά της Συρίας, οι «Δυτικοί» επέκτειναν σκόπιμα την επίθεσή τους στο Ιράκ και μετά στην Παλαιστίνη. Πίσω από τις φαινομενικές πολιτικές αντιφάσεις μεταξύ θρησκευτικών και κοσμικών κομμάτων, ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εξηγούν αυτή τη στρατηγική. Στο Λεβάντε, πολλές ομάδες έχουν αλλάξει στρατόπεδο μερικές φορές, αλλά τα κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι αμετάβλητα.
Κάθε πόλεμο που αναλάβει ένας συνασπισμός, είναι φυσικό ότι έχει πολλαπλούς στόχους, προκειμένου να καλυφθούν τα ειδικά συμφέροντα του κάθε μέλους του συνασπισμού.
Από αυτή την άποψη, οι μάχες που μαίνονται σήμερα στην Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ έχουν από κοινού ότι καθοδηγούνται από ένα μπλοκ που σχηματίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στους λαούς που αντιστέκονται στην εφαρμογή του σχεδίου αναδιαμόρφωσης της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» ( Greater Middle East .), και στην αλλαγή της παγκόσμιας αγοράς ενέργειας.
Σχετικά με αυτό το τελευταίο σημείο, δύο πράγματα μπορούν να αλλάξουν: η χάραξη της διαδρομής των αγωγών και η εκμετάλλευση νέων κοιτασμάτων [1].
Ο πόλεμος για τον έλεγχο των αγωγών στο Ιράκ
Από την αρχή του πολέμου κατά της Συρίας, το ΝΑΤΟ προσπαθεί να κόψει τη γραμμή Τεχεράνης-Δαμασκού (NIORDC, INPC) προς όφελος διαδρόμων κυκλοφορίας που θα επιτρέπουν τη μεταφορά στη συριακή ακτή τόσο του αερίου του Κατάρ (Exxon-Mobil ) όσο και εκείνου της Σαουδικής Αραβίας (Aramco) [2].
Ένα αποφασιστικό βήμα έγινε στο Ιράκ με την επίθεση του Ισλαμικού Εμιράτου που έχει κόψει τη χώρα κατά μήκος και χωρίσει το Ιράν από τη μία πλευρά και από την άλλη πλευρά, τη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη [3].
Αυτός ο ορατός στόχος καθορίζει ποιος θα πουλήσει το φυσικό αέριο του στην Ευρώπη, και ως εκ τούτου, ανάλογα με τον όγκο τροφοδοσίας, σε ποια τιμή θα μπορέσει να το πουλήσει. Αρκεί για να εξηγήσει γιατί οι τρεις μεγάλοι εξαγωγείς φυσικού αερίου (Ρωσία, Κατάρ και Ιράν), εμπλέκονται σε αυτόν τον πόλεμο.
Ο πόλεμος για τη κατάκτηση του συριακού αερίου
Το ΝΑΤΟ πρόσθεσε ένα δεύτερο στόχο: τον έλεγχο των αποθεμάτων φυσικού αερίου του Λεβάντε, και μετά, την εκμετάλλευσή τους.
Αν και ο καθένας γνωρίζει εδώ και δεκαετίες ότι η Νότια Μεσόγειο περιέχει μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου στα ύδατα της Αιγύπτου, του Ισραήλ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Συρίας, της Τουρκίας και της Κύπρου, μόνο οι «Δυτικοί» ήξεραν από το 2003 πως διανεμίζονται αυτά τα πεδία και πώς επεκτείνονται κάτω από την ήπειρο.
Όπως αποκάλυψε ο καθηγητής Imad Fawzi Shueibi [4], τότε, η νορβηγική εταιρεία Ansis, διεξήγαγε νόμιμα στη Συρία μια έρευνα για τα κοιτάσματα της χώρας, σε συνεργασία με την εθνική εταιρεία πετρελαίου. Η Ansis εργάστηκε επίσης με μια άλλη νορβηγική εταιρεία, τη Sagex. Και οι δύο διέφθειραν έναν αξιωματούχο των μυστικών υπηρεσιών, διεξήγαγαν κρυφά τρι- διασταστική έρευνα και ανακάλυψαν την απίστευτη έκταση των συριακών αποθεμάτων. Είναι μεγαλύτερα από εκείνα του Κατάρ.
Στη συνέχεια, η Ansis εξαγοράστηκε από την Veritas SSGT, μια γαλλοαμερικανική εταιρεία με έδρα το Λονδίνο.
Τα δεδομένα αποκαλύφθηκαν αμέσως στις γαλλική, βρετανική και αμερικανική κυβερνήσεις, οι οποίες σύναψαν γρήγορα τη συμμαχία τους για να καταστρέψουν τη Συρία και να κλέψουν το φυσικό αέριο της.
Το 2010, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανάθεσαν στη Γαλλία και στο ΗΒ τη φροντίδα να επανα-αποικίσουν τη Συρία, και οι τελευταίες σχημάτισαν μια συμμαχία υπό την επωνυμία «Φίλοι της Συρίας».
Συγκρότησε μια «Ομάδα Εργασίας για την Οικονομική Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη» που συνεδρίασε το Μάιο 2012 στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με Γερμανική Προεδρία [5].
Εξήντα χώρες μοίρασαν τότε τη τούρτα την οποία δεν είχαν ακόμη κατακτήσει.
Φυσικά, οι περισσότεροι συμμετέχοντες δεν γνώριζαν τα ευρήματα των Ansis και Sagex. Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο εκπροσωπούταν στην ομάδα εργασίας από τον Οσάμα αλ Κάντι, πρώην επικεφαλής της British Gas για την εφαρμογή των στρατιωτικών στρατηγικών στην αγορά ενέργειας.
Μόλις το καλοκαίρι του 2013 η συριακή κυβέρνηση ενημερώθηκε για τις ανακαλύψεις των Ansis και Sogex, κατανοώντας τότε τον τρόπο με τον οποίο η Ουάσιγκτον είχε καταφέρει να συνθέσει το συνασπισμό που προσπαθούσε να καταστρέψει τη χώρα.
Από τότε, ο Πρόεδρος Bashar al-Assad υπόγραψε συμβάσεις με ρωσικές εταιρίες για την μελλοντική εκμετάλλευση τους.
Το φυσικό αέριο στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη και τον Λίβανο
Από την πλευρά της, η British Gas ερευνούσε τα παλαιστινιακά κοιτάσματα, αλλά το Ισραήλ αντιτίθεται στην εκμετάλλευση τους , φοβούμενο ότι έσοδα από τα δικαιώματα θα χρησιμοποιούνται για την αγορά όπλων.
Τον Ιούλιο του 2007, ο νέος ειδικός απεσταλμένος του Κουαρτέτου (ΟΗΕ, ΕΕ, Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες) Τόνι Μπλερ διαπραγματεύτηκε μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών μια συμφωνία που επέτρεπε να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα Marine-1, και Marine-2 στη Γάζα.
Ο Πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής, Σαλάμ Φαγιάντ, συμφώνησε να πληρώσει η British Gas τα δικαιώματα που θα οφείλονταν στην Παλαιστινιακή Αρχή σε τραπεζικό λογαριασμό που θα ελεγχόταν από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον για να διασφαλιστεί ότι τα χρήματα αυτά θα χρησιμοποιούνται για την οικονομική ανάπτυξη.
Κατά το ίδιο χρόνο, ο πρώην Αρχηγός του Επιτελείου του ισραηλινού στρατού, στρατηγός Μοσέ Γιααλόν, εξέδωσε ένα ηχηρό χρονικό στην ιστοσελίδα του Jerusalem Center for Public Affairs στο οποίο παρατηρούσε ότι η συμφωνία αυτή δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί τελικά, η Χαμάς θα εισέπραττε ένα μέρος των χρημάτων όσο θα ήταν στην εξουσία στη Γάζα.
Κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί ότι αυτή η μάννα δεν θα χρηματοδοτήσει την αντίσταση ήταν να ξεκινήσει μια «ολοκληρωμένη στρατιωτική επιχείρηση για να ξεριζώσει τη Χαμάς στη Γάζα» [6].
Τον Οκτώβριο του 2010, τα πράγματα έγιναν περισσότερο περίπλοκα με την ανακάλυψη από τη Noble Energy Inc ενός μέγα-κοιτάσματος φυσικού αερίου στην ανοικτή θάλασσα, του Λεβιάθαν στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ και του Λιβάνου, εκτός από το κοίτασμα Tamar που είχε ανακαλυφθεί από την British Gas το 2001. [7].
Ο Λίβανος, με υποκίνηση της Χεζμπολάχ, ενημέρωσε αμέσως τον ΟΗΕ και υποστήριξε τα δικαιώματα εκμετάλλευσης του.
Ωστόσο, το Ισραήλ έχει αρχίσει την εξόρυξη φυσικού αερίου από αυτά τα κοινά κοιτάσματα, χωρίς να λάβει υπόψη τις αντιρρήσεις από το Λίβανο.
Ο πόλεμος για το παλαιστινιακό φυσικό αέριο
Η σημερινή ισραηλινή επίθεση στη Γάζα έχει διάφορους στόχους.
Πρώτον, η Μοσάντ οργάνωσε την ανακοίνωση της απαγωγής και του θανάτου των τριών νεαρών Ισραηλινών έτσι ώστε να εμποδίσει τη Κνεσέτ να περάσει ένα νόμο που απαγορεύει την απελευθέρωση «τρομοκρατών» [8].
Στη συνέχεια, ο σημερινός υπουργός Άμυνας, Στρατηγός Moshe Ya’alon, χρησιμοποιείται αυτό ως πρόσχημα για να ξεκινήσει μια επίθεση εναντίον της Χαμάς, σύμφωνα με την ανάλυση του από το 2007 [9].
Ο νέος πρόεδρος της Αιγύπτου, Στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ- Σίσσι, προσέλαβε τον Τόνι Μπλερ ως σύμβουλο του, χωρίς ο τελευταίος να παραιτηθεί από τη θέση του ως εκπροσώπου του Κουαρτέτου [10].
Συνεχίζοντας την υπεράσπιση των συμφερόντων της British Gas, στη συνέχεια πρότεινε μια «ειρηνευτική πρωτοβουλία» εντελώς απαράδεκτη για τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι φυσικά την αρνήθηκαν ενώ το Ισραήλ την αποδέχτηκε.
Η κίνηση αυτή αποσκοπεί σαφώς να δώσει την ευκαιρία στον Τσαχάλ να συνεχίσει την επίθεσή του για να «ξεριζώσει τη Χαμάς από τη Γάζα».
Δεν είναι άνευ σημασίας ότι ο Τόνι Μπλερ δεν αμείβεται για αυτό το έργο από την Αίγυπτο, αλλά μόνο από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ως συνήθως, το Ιράν και η Συρία υποστήριξαν την Παλαιστινιακή Αντίσταση (Χαμάς και Ισλαμική Τζιχάντ ). Με τον τρόπο αυτό, έδειξαν επίσης στο Τελ Αβίβ ότι έχουν την ικανότητα να του προκαλέσουν όσο κακό στην Παλαιστίνη όσο τους έκανε στο Ιράκ μέσω του Ισλαμικού Εμιράτου και των Μπαρζανί.
Μόνο μια ανάγνωση των γεγονότων από ενεργειακή άποψη μας επιτρέπει να τα καταλάβουμε .
Και αυτό επειδή δεν είναι πολιτικά προς το συμφέρον του Ισραήλ να καταστρέψει τη Χαμάς την οποία βοήθησε να δημιουργηθεί για να μειώσει το κύρος της Φατάχ.
Ούτε δεν είναι προς το συμφέρον της Συρίας να βοηθήσει τη Χαμάς να αντισταθεί, καθώς συμμάχησε με το ΝΑΤΟ και έστειλε τζιχαντιστές για να πολεμήσουν τη χώρα.
Η περίοδος της «Αραβικής Άνοιξης», η οποία έπρεπε να φέρει στην εξουσία τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (από τους οποίους η Χαμάς είναι το παλαιστινιακό παρακλάδι) σε όλες τις αραβικές χώρες έχει τελειώσει.
Τελικά, ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός οδηγείται πάντα από οικονομικές φιλοδοξίες που επιβάλει αδιαφορώντας για τις τοπικές πολιτικές λογικές.
Η ρωγμή της διάσπασης που υφίσταται μόνιμα ο αραβικός κόσμος δεν είναι μεταξύ θρησκευτικών και κοσμικών κομμάτων, αλλά μεταξύ Αντιστασιακών και Συνεργατών του ιμπεριαλισμού.
[1] « La guerre en Syrie : une guerre pour l’énergie ?», par Alexandre Latsa, RIA Novosti/Réseau Voltaire, 18 septembre 2013.
[2] “Τζιχαντισμός και πετρελαϊκή βιομηχανία”, par Τιερί Μεϊσάν, traduction Κριστιάν, ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ/Δίκτυο Βολταίρος, 23 juin 2014.
[3] L’objectif n’est pas nouveau, voir : «Syrie : l’Otan vise le gazoduc » ; « Syrie : la course à l’or noir », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto/Réseau Voltaire, 10 octobre 2012 et 2 avril 2013.
[4] Syrie : 10 ans de résistance, une émission en six épisodes conçue et produite par Thierry Meyssan, Télévision satellitaire syrienne, juin 2014. La version disponible sur le net est accessible au public francophone. Elle est presque entièrement en français ou sous-titrée en français à l’exception des interventions du général Wesley Clark, d’Alfredo Jalife et du général Leonid Ivashov. Par ailleurs, le professeur Shueibi avait déjà donné un aperçu de la question avant d’être informé des découvertes d’Ansis et de la Sagex : « La Syrie, centre de la guerre du gaz au Proche-Orient », par Imad Fawzi Shueibi, Réseau Voltaire, 8 mai 2012.
[5] « Les « Amis de la Syrie » se partagent l’économie syrienne avant de l’avoir conquise », par German Foreign Policy, Horizons et débats/Réseau Voltaire, 14 juin 2012.
[6] « Does the Prospective Purchase of British Gas from Gaza Threaten Israel’s National Security ? », par le Lt.-Gen. (ret.) Moshe Yaalon, Jerusalem Center for Public Affairs, 19 octobre 2007. « Ya’alon : British Gas natural gas deal in Gaza will finance terror », par Avi Bar-Eli, Haaretz.
[7] « Le bassin du Levant et Israël - une nouvelle donne géopolitique ? », par F. William Engdahl, Réseau Voltaire, 29 mai 2012.
[8] « Le chef du Mossad avait prédit l’enlèvement de trois jeunes Israéliens », par Gerhard Wisnewski, Traduction Hélène, Réseau Voltaire, 8 juillet 2014.
[9] « IDF’s Gaza assault is to control Palestinian gas, avert Israeli energy crisis », par Nafeez Ahmad, The Guardian, 9 juillet 2014. « Gaza : le gaz dans le viseur », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto/Réseau Voltaire, 17 juillet 2014.
[10] « Le président al-Sissi choisit Tony Blair comme conseiller économique », Réseau Voltaire, 3 juillet 2014.