Έχει ο Ομπάμα ακόμη καμιά στρατιωτική πολιτική;

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έχει πλέον καμία πυξίδα για να καθορίσει την εθνική πολιτική ασφαλείας της.
Τον Μάιο 2013, ο Λευκός Οίκος καταργούσε το Προεδρικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Πληροφοριών χωρίς να το ανανεώσει, και αυτή την εβδομάδα, απαλλάχτηκε από τον πιστό της υπουργό Άμυνας, Chuck Hagel.
Προπαντός, αναβάλει συνεχώς τη δημοσίευση του νέου δόγματος εθνικής ασφάλειας, για το οποίο ο νόμος απαιτεί να υποβληθεί στο Κογκρέσο εδώ και 7 μήνες τώρα.
Υπάρχουν σαφείς κατευθυντήριες γραμμές για τους μακροπρόθεσμους στόχους (εμπόδιση της οικονομικής ανάπτυξης της Ρωσίας και της Κίνας) και για τα μέσα για την επίτευξή τους (μεταφορά των στρατευμάτων από την Ευρώπη και τον Κόλπο προς την Άπω Ανατολή), αλλά κανείς δεν ξέρει ποίοι είναι οι στόχοι για την αντιμετώπιση του σημερινού αραβικού κόσμου.
Φαίνεται ότι το 2010 η «Αραβική Άνοιξη», που ετοιμάστηκε για πολύ καιρό από το State Department για να βάλει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην εξουσία λίγο πολύ παντού, ήταν μια έκπληξη -τουλάχιστον μερικώς- για τον πρόεδρο Ομπάμα. Το ίδιο ισχύει και για την αλλαγή του καθεστώτος στην Ουκρανία, το 2013.

Σήμερα, μέρος του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ καταπολεμά το Ισλαμικό Εμιράτο, ενώ ένα άλλο τμήμα του ίδιου κρατικού μηχανισμού το υποστηρίζει και πολεμά μαζί του την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας.
Ο Chuck Hagel, ο οποίος είχε ζητήσει γραπτή διευκρίνιση από τη Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, όχι μόνο δεν πήρε απάντηση, αλλά απολύθηκε χωρίς εξηγήσεις.
Βέβαια, ο άνθρωπος δεν είχε καταφέρει να επιβληθεί στη γραφειοκρατία του υπουργείου του, αλλά κανείς δεν αμφέβαλε την κρίση του και για την υποστήριξή του από τους ανώτερους αξιωματικούς.
Ο ίδιος αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Μπους Τζούνιορ στο Ιράκ και είχε ασχοληθεί με την επιστροφή των αμερικανικών δυνάμεων προς εθνικούς στόχους και όχι ιδιωτικούς.

Οι δυο κύριοι πιθανοί διάδοχοι του, ο γερουσιαστής Τζακ Ριντ και ο Michele Flournoy, αμέσως εγκατέλειψαν το ρινγκ: κατάλαβαν καλά ότι ο Chuck Hagel δεν απολύθηκε επειδή διέπραξε κάποιο λάθος, αλλά ακριβώς επειδή εφάρμοσε την πολιτική που του είχε αναθέσει ο Πρόεδρος Ομπάμα.
Και ξαφνικά, όλα τα βλέμματα γυρίζουν τώρα προς τα δευτεροκλασάτα Bob Work και Ash Carter. Όμως, δεν φτάνει να είσαι υποψήφιος, πρέπει επίσης να εγκριθείς και από την ρεπουμπλικανική πλειοψηφία της Γερουσίας, γεγονός που σίγουρα θα επιφέρει επιπλοκές.

Ο ειδικευμένος τύπος περιγράφει ένα περίεργο πορτρέτο του απερχόμενου υπουργού.
Παραδέχεται τη τιμιότητα του -μια πολύ σπάνια ιδιότητα στη Ουάσιγκτον- για να τον κατηγορήσει καλύτερα ότι δεν έκανε τίποτα. Ωστόσο, ο ρόλος του, όπως ορίστηκε στη διάρκεια του διορισμού του, ήταν ακριβώς να μην ξεκινήσει νέους πολέμους, αλλά να μεταρρυθμίσει το Πεντάγωνο, πράγμα που είχε αρχίσει να κάνει.
Πρώτον, έκοψε πολλές γέφυρες μεταξύ των δυνάμεων των ΗΠΑ και του Ισραηλινού Στρατού.
Στη συνέχεια προχώρησε σε κολοσσιαίες περικοπές του προϋπολογισμού, εκτός στο πυρηνικό τομέα.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, δέχτηκε συνεχείς επιθέσεις από τους φιλο-Ισραηλινούς, τους νεοσυντηρητικούς και τις οργανώσεις ομοφυλοφίλων (που χρηματοδοτούνται από τους δυο προηγούμενους).

Η σύγχυση που περιβάλλει όλη τη πολιτική των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο διαρκεί από τα μέσα του 2012. Εκείνη την εποχή, η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και ο διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους εκμεταλλεύτηκαν την αμερικανική προεδρική προεκλογική εκστρατεία για να υποστηρίξουν έναν δεύτερο πόλεμο εναντίον της Συρίας, μέσω της Γαλλίας και του Κατάρ αυτή τη φορά.
Μόλις επανεξελέγη ο Πρόεδρος Ομπάμα, απέλυσε τους δύο «συνεργάτες» του, διόρισε μια δεύτερη διοίκηση με την αποστολή να φέρει την ειρήνη στη Συρία. Αλλά μετά από μερικούς μήνες, φάνηκε ότι η πολιτική του ζεύγους Κλίντον-Πετρέους συνεχιζόταν χωρίς τη γνώση του Λευκού Οίκου και κατά του Πενταγώνου.

Οφθαλμοφανώς, ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι περισσότερο αφέντη στο σπίτι του από τι ήταν ο Τζορτζ Μπους, και έχουμε κάθε λόγο να πιστέψουμε ότι εντάσσεται σταδιακά στη μυστική πολιτική της ίδιας της διοίκησης του.
Και έτσι, ο άνθρωπος που είχε ανακοινώσει το τέλος της πυρηνικής αποτροπής, του πόλεμου στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, καθώς και την εγκατάλειψη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας πήρε πορεία για να πραγματοποιήσει ακριβώς το αντίθετο: εκσυγχρονίζει και επεκτείνει τα πυρηνικά όπλα, στέλνει πάλι στρατιώτες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, και επανεκκινεί τη τετριμμένη έννοια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Η απόλυση του Chuck Hagel δεν αποτελεί λοιπόν ποινή για τη δράσης του, αλλά η διαπίστωση της αλλαγής του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Μένει να καταλάβουμε ποιες είναι οι δυνάμεις που υποστήριζαν την κα Κλίντον και τον Στρατηγό Πετρέους που μόλις θριάμβευσαν.
Πρόκειται για το βαθύ κράτος ή για οικονομικούς παράγοντες;
Σαφώς, ο αμερικανικός τύπος δεν ξέρει τι του γίνεται: δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι συμβαίνει, ούτε να αναλύσει την κατάσταση, και ακόμη πολύ λιγότερο να απαντήσει στο ερώτημα.

Τέλος, οι πρεσβείες σε όλο τον κόσμο περιμένουν για νέες πληροφορίες πριν από την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Εν τω μεταξύ, στο έδαφος, το Πεντάγωνο βομβαρδίζει το Ισλαμικό Εμιράτο στο οποίο άλλοι Αμερικανοί παρέχουν όπλα και χρηματοδότηση.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες όπως και στη Γαλλία, οι πρόεδροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να καταφέρουν να επηρεάσουν τα γεγονότα.
Είτε είναι ο Ρεπουμπλικανικός Μπους, είτε ο Δημοκράτης Ομπάμα, είτε ο Σαρκοζί του UMP, η ο σοσιαλ-δημοκράτης Ολάντ, η μηχανή συνεχίζει αμείλικτα την πορεία της χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος την όρισε.