Hoe Israël de oorlog in de Levant weer wil lanceren

Ten einde het akkoord dat Washington en Teheran komende 30 juni zouden moeten ondertekenen te saboteren, heeft de Eerste minister Benjamin Netanyahu een hervatting van de oorlog tegen Syrië voorbereid.

Na de poging van de Verenigde Staten, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk de Moslimbroederschap aan de macht te brengen (van februari 2011 tot de eerste Conferentie van Genève in juni 2012), de huurlingen-oorlog (van de Parijse Conferentie van de Vrienden van Syrië in juli 2012 tot de tweede Conferentie van Genève in januari 2014), en de poging tot de stichting van chaos door het Islamitische Emiraat (van juni 2014 tot heden), wil Israël een vierde oorlog lanceren.

Het zou hier gaan om de toepassing van het door Robin Wright uitgewerkte plan voor het Pentagon —gepubliceerd door de New York Times in september 2013— met het creëren van een Koerdistan aan weerszijden van de grens tussen Irak en Syrië [1].

Wie zijn de Koerden?

Het Koerdische volk is aanwezig in Turkije, Iran, Irak en in Syrië, maar beschikt niet meer over een Staat sinds het mislukken van de Republiek Ararat (1927-30) en de Republiek Mahabad (1946-47). De Koerden verdelen zich al eerste over Turkije (13 tot 20 miljoen), vervolgens Irak (4 tot 5 miljoen) en tenslotte Syrië (3 miljoen).

Nadat een aantal onder hen had deelgenomen aan de genocide van de Christenen en de Jezidi’s, werden de Turkse Koerden op hun beurt een eeuw lang vervolgd in naam van het panturkisme. In de periode van 1984-2000 heeft de onderdrukking van de opstand van de PKK minstens 40.000 doden tot gevolg gehad.

De Koeden in Iran beschikken over een zekere autonomie, maar op het economische vlak worden ze door Teheran genegeerd.

De Koerden van Irak zijn sinds het begin van de koude oorlog aan de NAVO verbonden, eerst streden ze aan de kant van Saddam Hoessein tegen de Islamitische Revolutie van Khomeini in Iran, vervolgens tegen Saddam toen de NAVO besloot hem weg te doen. Tegenwoordig beschikken ze over een regionale autonomie en houden er ambassades in het buitenland op na.

De Koerden zijn naar Syrië gekomen om de Turkse vervolging te ontvluchten, eerst in de tijd van Mustafa Kemal Atatürk, en 30 jaar geleden tijdens de opstand van de PKK. Degenen die het nog niet waren werden in het begin van de oorlog door Bashar al-Assad genaturaliseerd en hebben een akkoord gesloten met Damascus die hen van wapens voorziet om hun gebied te verdedigen.

De Koerden zijn een volk met zeer grote interne spanningen. Ze spreken niet dezelfde taal, belijden verschillende godsdiensten, hoewel ze hoofdzakelijk Soennieten zijn, en sluiten zich bij antagonistische politieke bewegingen aan. Sinds de Koude oorlog zijn ze verdeeld onder pro-VS (de familie Barzani is tegenwoordig aan de macht in een gedeelte van Irak) en pro-Sovjet-Unie (Abdullah Öcallan werd in 1999 door de Israëliërs ontvoerd ten behoeve van Turkije en verkeert sedertdien in gevangenschap).

Het Iraakse Koerdistan: maffia en Mossad

Rekening houdend met de rol van Israël binnen het Angelsaksische imperialisme, heeft de familie Barzani —die oorspronkelijk socialistisch was— zich in de jaren 60 aangesloten bij de Mossad, die haar tegen de Iraakse Baas-partij manipuleerde [2]. De huidige president Massoud Barzanin die heel slecht in aanzien staat bij de Turkse, Iraanse en Syrische Koerden, is waarschijnlijk ook lid van de Mossad. Hij is er in geslaagd een zekere welvaart in het Iraakse Koerdistan tot stand te brengen dankzij Israëlische investeringen, en vervolgens een in clans georganiseerd regime in te voeren.

President Barzani blijft aan de macht hoewel zijn verkiezingsmandaat al bijna twee jaar verlopen is ; een ondemocratische situatie die Washington net zo min stoort als die van Mahmoud Abbas (Palestinië) of Abd Rabbuh Mansur Hadi (Jemen). Zijn regering wentelt zich in nepotisme en corruptie. Zijn clan bezet de belangrijkste verantwoordelijke functies, om te beginnen die van Eerste minister door zijn oomzegger Nechervan Barzani, en vervolgens door 15 dollar-miljardairs en duizenden miljonairs zonder dat deze de oorsprong van hun vermogen kunnen toelichten. De advocaten waren de eersten die onderdrukt werden met de veroordeling van Meester Kamal Qadir tot een 30 jarige gevangenisstraf voor het bekritiseren van president Barzani. De persvrijheid is sinds 2010 alleen nog symboliek, na de ontvoering en de moord van de Koerdische journalist Sardasht Osman, die eraan schuldig was de president gekarikaturiseerd te hebben. De regionale regering is failliet en betaald een groot deel van zijn ambtenaren sinds meerdere maanden niet meer.

Het Iraakse Koerdistan en het project tot annexatie van het Noorden van Syrië

In 2014 nam de Regionale regering van Koerdistan deel aan het complot gericht op de reorganisatie van Irak en Syrië volgens het plan Wright. Zij nam in Amman deel aan verschillende vergaderingen met de Jordaanse geheime diensten, leiders van het Islamitische Emiraat, leiders van gewapende groepen in Syrië en de Iraakse Naqshbandi [3]. Onder auspiciën van Washington en Tel-Aviv werd overeengekomen dat het Islamitische Emiraat en de Regionale regering van Koerdistan een gecoördineerde aanval zouden lanceren om zich van een groot deel van Irak meester te maken. Terwijl de internationale pers de gewelddadigheden van het Islamitische Emiraat en van Irak hekelde, maakten de Koerden van Barzani zich meester van de olievelden van Kirkouk en realiseerden een gebiedsvergroting van 40 %.

Vervolgens, hoewel talrijke Staten die in het geheim deze operatie steunden openlijk de misdrijven tegen de menselijkheid en de plunderingen van het Islamitische Emiraat veroordeelden, stelde de Regionale regering van Koerdistan de pijpleiding die ze net had ontvreemd ter beschikking van de jihadstrijders voor de verkoop van de gestolen olie aan de Europeanen.

Elke aanvechting van de alliantie tussen de Koerdische regionale regering en de Islamitische Staat word streng gestraft. Zo werd de leider van de Jezidi’s, Hayder Shesho, die kritiek had geleverd op 7 april gearresteerd hoewel hij een Duitse dubbele nationaliteit had.

In de jaren 2000 was de Israëlische generale staf van plan de Egyptische en Syrische raket-capaciteit te neutraliseren door het plaatsen van zijn eigen raketten in Zuid-Soedan en haat Iraaks Koerdistan. Dit eerste gebied heeft zich onafhankelijk kunnen maken, het tweede nog steeds niet. Het plan Wright biedt tegelijkertijd de gelegenheid dit strategische doel te bereiken en de chaos te installeren. Om het akkoord dat Washington en Teheran 30 juni moeten ondertekenen te saboteren is het de bedoeling van Benjamin Netanyahu de Peshmerga’s (d.w.z. Barzani’s soldaten) te lanceren in de bestorming van het Noorden van Syrië. De Syrische Koerden staan echter vijandig tegenover de maffia van de Barzani’s en zijn altijd een minderheid geweest in dit gebied.

Sinds verscheidene maanden schrijft een leugenachtige pers-campagne de wapenfeiten van de Turkse Koerden van de PKK tegen het Islamitische Emiraat aan de Peshmerga’s toe, bijvoorbeeld tijdens de slag van Kobané. De Europese Staten, en als eerste Frankrijk, sturen direct wapens naar Arbil, zonder Bagdad daarin te kennen, in strijd met de Iraakse soevereiniteit. Deze wapens worden niet gebruikt, maar opgeslagen ter voorbereiding van de aanval op Noord-Syrië.

In het Amerikaanse Congres hebben Edward Royce en Eliot Engel, twee parlementariërs die traditiegetrouw de belangen van de Israëlische Likud overbrengen, hebben in november 2014 een wetsvoorstel gedeponeerd [4] voor de toestemming tot rechtstreekse wapenleveringen aan de Iraaks Koerdische Regionale regering. Daar deze tekst niet was goedgekeurd waren de bepalingen ervan, met andere, in de financiewet van Defensie geïntegreerd door de president van de Strijdkrachten Commissie, Mac Thornberry, om tegelijkertijd de militaire hulp aan de tegen de Syrische Arabische Republiek strijdende groepen te vergroten. Als de wet door de twee kamers wordt aangenomen zou dit voorstel Bagdad alle macht buiten de Sjiitische zone van Irak ontnemen en zou zowel de weg naar de ontmanteling van het land als naar een vierde oorlog tegen Syrië vrijmaken. De meerderheid van de Iraakse politici die zich openlijk uitspreken heeft tegen het gevaar van een dergelijke politiek gewaarschuwd. De Sjiitische leider Moqtada el-Sadr (de voormalige commandant van het leger van de Mahdi) heeft wat hem betreft verklaard dat als deze wet werd aangenomen hij opnieuw de Verenigde Staten als vijanden van het vaderland zou beschouwen en zowel oorlog zou voeren tegen de 3000 militaire raadgevers in Irak als tegen de Amerikaanse belangen in het buitenland.

Op 5 mei in het Witte Huis hebben President Obama en vice-president Biden president Barzani met nadruk te kennen gegeven dat ze de Israëliërs niet hun gang zouden laten gaan en hebben de Iraakse Koerden aangemaand zich rustig te houden. Volgens de pers in het Iraakse Koerdistan daarentegen heeft president Obama de delegatie warm ontvangen en heeft zich ertoe verbonden een onafhankelijk « Koerdistan » te steunen.

De nieuwe door Benjamin Netanyahu op 7 mei gevormde Israëlische regering poogt de Noord-Syrische jihadstrijders te verenigen. Het gaat erom hun verplaatsing naar Damascus te coördineren wanneer de Iraakse Koerden Syrië binnentrekken om daar de Koerden van het PYG (de lokale tak van de Turkse PKK die de Arabische Syrische republiek steunt) af te slachten en hun grondgebied te annexeren.

De Turkse President Erdoğan die denkt dat de creatie van een onafhankelijk « Koerdistan » over de Iraaks-Syrische grens heen het Koerdische conflict weer zou doen opvlammen, heeft dit project veroordeeld als een etappe naar de vernietiging van Turkije. In het geval van een Koerdisch-Iraaks offensief zou hij onmiddellijk naar de kant van Damascus kunnen omslaan.

Ongetwijfeld zal er over het Israëlische project gedebatteerd worden (samen met de creatie van een Arabische NAVO onder Israëlisch commando) tijdens de volgende zitting van de Samenwerkingsraad van de Golf welke president Obama —die er geen lid van is— heeft bijeengeroepen in Camp David.