De voorspelbare nederlaag van Frankrijk

Toen hij In mei 2012 tot president van de Franse Republiek werd gekozen legde François Hollande zijn land een geheel nieuwe oriëntatie van diens buitenlandse politiek op. Het feit dat hij zich had gepresenteerd als een links politicus maskeerde voor de ogen van zijn medeburgers dat deze hoofdfunctionaris de rug keerde naar de belangen van de Natie, zijn geschiedenis en zijn cultuur, om de Staat ten dienste te stellen aan een splintergroep van neoconservatieve grootburgers.

De verandering in de lente van 2012

– Hoewel hij tijdens zijn verkiezingscampagne open leek te staan voor alle opvattingen, zich omringend met meerdere concurrente denktanks, liet hij vanaf het moment van aanvaarding van het presidentschap op 15 mei zijn ware gezicht zien. Aldus plaatste hij zijn mandaat onder de auspiciën van Jules Ferry. Met spitsvondigheid beweerde hij de grondlegger van de verplichte lekenschool te honoreren, en geenszins de socialistische theoreticus van de kolonisatie. Het doel van het laïcisme van Ferry was echter niet de godsdienstvrijheid te garanderen, maar de kinderen uit de handen van de katholieke kerk los te wrikken en onder leiding van de « zwarte huzaren » eerste strenge onderwijzers in zwart uniform op te leiden om er kanonnenvoer voor zijn koloniale expedities van te maken.

– Op 6 Juli verenigde hij in Parijs een Staten-coalitie van zelfbenoemde « Vrienden van Syrië » om het akkoord van Genève te saboteren en de oorlog tegen Syrië te hernieuwen. Symbolisch verwelkomde hij de « democraten » (sic) van de Syrische nationale raad, een soort organisatie samengesteld door Qatar gesteund door de geheime sociëteit van de Moslimbroederschap. Hij paradeerde samen met de oorlogsmisdadiger Abou Saleh die het Islamitisch Emiraat van Baba Amr had bestuurd en 150 van zijn landgenoten had laten onthoofden. Hij hield toen een redevoering, geschreven door zijn mentoren in het Engels en vervolgens vertaald in het Frans.

– In aansluiting hierop verklaarde hij op 22 juli plechtig dat Frankrijk rekenschap droeg voor de misdaden gepleegd door de onwettige regering van Philippe Pétain jegens de Joodse bevolking. In andere woorden: hoofdfunctionaris Hollande plaatste de superioriteit van de Staat boven die van de Republiek.

Ik schreef toen dat François Hollande zich zag als de opvolger van Philippe Pétain, Frankrijk aan de momentele machthebbers aanbood en de koloniale politiek weer opnam [1]. Denkend dat mijn politieke verbanning mij de zin van verhoudingen had doen verliezen, besloten velen te negeren hetgeen ze als extravagant beschouwden. Daarom was ik opgelucht bij het lezen van het laatste werk van de demograaf Emmanuel Todd, Qui est Charlie ?, waarin hij analyseert hoe en waarom het tegenwoordige kiezerscorps van de Socialistische partij de erfgenaam is van de « Maréchalistes » [2]. Ik heb altijd een grote bewondering gevoeld voor deze intellectueel die erin is geslaagd de onbewuste impact van de familiesystemen op de geschiedenis aan te tonen. Toen ik politieke wetenschappen studeerde verslond ik zijn scriptie die demonstreerde dat de splitsing van de wereld tijdens de koude oorlog in werkelijkheid overeenkwam met de familiestructuren van de bevolkingen. Aan de hand van kaarten observeert hij vandaag dat de kiezers van de Socialistische partij, grotendeels ontchristelijkt, hun aangrijpingspunten hebben verloren en zich in zichzelf keren. Hij had al eerder de samenkomst van de heersende klasse geanalyseerd die de cultus van de euro aanhangen, d.w.z. de wet van de sterkste in de Europese ruimte. Hij concludeert dat de Socialistische partij het land aan het buitenland heeft verkocht met de goedkeuring van de kiezers uit de bezittende klasse.

De equipe van François Hollande

De door de president van de Republiek gewilde verandering van de buitenlandse politiek volgt uit een eenvoudige analyse: de Verenigde Staten hebben de olie van de Golfstaten minder nodig en hebben hun besluit aangekondigd hun militaire implantatie te verplaatsen naar het Verre Oosten. Door Washington te steunen zoals Tony Blair dat op het internationale toneel deed, zou François Hollande de plaats die in de Golf vrijkomt kunnen innemen en van het snelle geld profiteren.

Het is dus heel logisch dat Qatar —d.w.z. Exxon-Mobil, de maatschappij van de Rockefeller’s— de verkiezingscampagne van François Hollande royaal heeft gefinancierd [3]. Deze gift, illegaal ten opzichte van de Franse wet, was onderhandeld door Laurent Fabius, M. Hollande heeft hem, eenmaal verkozen, tot minister van buitenlandse zaken benoemd ondanks hun oude rivaliteit.

Het hof dat François Hollande maakte aan zijn vrijgevige sponsors is vergezeld door een nadrukkelijke steun aan de Israëlische Staat. Men herinnert zich dat de president Charles de Gaulle in 1969 met deze koloniale Staat had gebroken, verklarende dat Frankrijk, die zich met Israël had verbonden voor de bewaking van het Suezkanaal en voor de strijd tegen de onafhankelijkheid van Algerije, kon dit niet meer doen na te hebben afgezien van zijn koloniale rijk. Maar president Hollande kiest in tegendeel bij zijn aankomst in november 2013 in Tel-Aviv in het hebreeuws te verklaren : « Tamid écha-èr ravèr chèl Israël, ik ben uw vriend en zal dat altijd zijn » [4].

Om zijn wending ten uitvoer te brengen heeft de president zijn equipe gevormd rondom twee extreem-rechtse persoonlijkheden : zijn privé stafchef generaal Benoît Puga, en zijn diplomatiek adviseur Jacques Audibert.

Generaal Benoît Puga is een veteraan van « de koloniale » (Korps Mariniers). Als katholiek traditionalist steekt hij zijn bewondering voor de vroegere aartsbisschop van Dakar Marcel Lefebvre, katholiek traditionalist en zijn afschuw van de Franse Revolutie niet onder stoelen of banken. Tussen twee missen in Saint Nicolas-du-Chardonnet Parijse kerk met traditionele ritus leidde hij de Speciale Operaties en de Militaire Inlichtingendienst. Hij was benoemd op het Élysée Paleis door president Nicolas Sarkozy en werd ingelijfd in het kabinet van zijn opvolger M. Hollande, wat ongekend was voor deze functie.

Jacques Audibert is door zijn vroegere medewerkers vaak gekenschetst als « Amerikaan met Frans paspoort », daar zijn devotie voor het Amerikaans imperialisme en het Israëlische kolonialisme veel groter is als zijn respect voor de Franse Republiek. Hij heeft een centrale rol gespeeld in de blokkering van de 5+1 onderhandelingen met Iran in Genève. Hij hoopte tot de Franse permanente vertegenwoordiger aan de Uno te worden benoemd, maar is tenslotte toegetreden tot het kabinet van president Hollande op het Élysée paleis.

Toen hij directeur van Politieke zaken was aan de Quay d’Orsay Franse ministerie van buitenlandse zaken had Jacques Audibert systematisch alle arabierachtige diplomaten geëlimineerd, beginnend bij de bekwaamste. De meest vooraanstaande werden verbannen naar Zuid-Amerika. Het ging er zeker om alle steun aan de Palestijnen te elimineren om aan de Israëlische kolonisten te voldoen, maar ook en vooral om een eind te maken aan eeuwen van « Arabische politiek van Frankrijk », de traditionele bondgenoten te laten vallen en nader tot de miljardairs van de Perzische Golf te komen, ondanks hun dictaturen en hun religieus fanatisme.

Deze evolutie, hoe verbazend die ook is, komt overeen met wat François Hollande had aangekondigd, meerdere jaren geleden. Toen hij op 30 november 2005 door de Raad die de Joodse instellingen in Frankrijk vertegenwoordigd (CRIF) werd uitgenodigd, had hij verklaard: « Er is een tendens die ver terug gaat, die men de Arabische politiek van Frankrijk noemt en het is ontoelaatbaar dat een administratie een ideologie heeft. Er is een rekruteringsprobleem op de Quay d’Orsay en in de ENA Nationale Administratie School en deze rekrutering zal gereorganiseerd moeten worden » [5].

De essentie van Hollande’s denkwijze

François Hollande geeft uitdrukking aan de essentie van zijn denkwijze als hij het heeft over het Verzet. Hij heeft dit begrip gedefinieerd tijdens het bijzetten in het Panthéon te Parijs van vier grote figuren van het Franse Verzet, 27 mei jongstleden, daarbij de communisten uit zijn huldiging weglatend.

Het Franse Verzet heeft Staten en Milities geïnspireerd die vandaag nee zeggen aan de bezetting van hun landterrein en de onderwerping aan hun apartheids-regiem. Ter ere van hun Franse voorgangers hebben ze hun bondgenootschap gedefinieerd als « Axe de la Résistance As van het Verzet ».

Maar aan de Palestijnen heeft François Holllande het recht tot verzet ontzegt en heeft ze gelast te « onderhandelen » (sic), hetgeen te vergelijken is met de wapenstilstand van 1940 Onderhandelingen en overgave van Frankrijk aan Duitsland. Door Europa heeft hij Hezbollah laten kwalificeren als « terroristen », zoals Philippe Pétain Charles de Gaulle ter dood veroordeelde voor « terrorisme » [6]. Hij heeft oorlog gevoerd tegen Syrië, en Iran een economisch beleg opgedwongen.

François Hollande en de dictateurs van de Golf

De laatste drie jaar heeft Frankrijk steun ontvangen van Hillary Clinton en van generaal David Petræus voor de Verenigde Staten, van Exxon-Mobil en diens privé-Staat Qatar, en tenslotte van de familie Saoed en van diens privé Staat « Saoedi Arabië ».

Zo is Frankrijk een tweede oorlog tegen Syrië en Irak gaan voeren met tienduizenden huurlingen van over de hele wereld, waarvan enkele duizenden Fransen. Zo draagt ze een overheersende verantwoordelijkheid voor de honderdduizenden doden die de Levant in de rouw hebben gedompeld. Natuurlijk, dit alles gebeurde onder het mom van humanitaire hulp aan gemartelde bevolkingen.

Officieel heeft deze politiek zijn vruchten nog niet afgeworpen. Syrië is nog steeds in oorlog en het is onmogelijk zijn aardgas te exploiteren, hoewel de « Vrienden van Syrië » (sic) het zich al hebben opgedeeld in juni 2014 [7]. Daarentegen heeft Frankrijk een bestelling voor 3 miljard dollar aan bewapening ontvangen van Saoedi Arabië voor het Libanese leger. De bedoeling was de Libanezen te bedanken de bekentenissen van Majed el-Majed, verbindingsagent tussen Saoedi Arabië en al-Quaida, niet te hebben geregistreerd, en de Fransen voor het oorlogvoeren tegen Syrië [8]. Frankrijk heeft ook 24 Rafale-gevechtsvliegtuigen aan Qatar verkocht voor 6,3 miljard euro.

Maar van deze mega-contracten zal Frankrijk niet profiteren: de Israëliërs hebben hun veto uitgesproken tegen de verkoop aan Libanon van wapens die hen kunnen weerstaan. Frankrijk mag dus slechts voor 700 miljoen dollar aan uniformen, dienstauto’s en handwapens leveren. De resterende 2,3 miljard zullen achterhaalde wapens zijn, gefabriceerd in Oost Duitsland. Qatar heeft wel de Rafale’s gekocht, maar heeft als tegenprestatie geëist dat de regering Air-France dwingt bepaalde van zijn rendabelste vluchtlijnen aan Qatar Airways over te geven.

In elk geval, zelfs als deze contracten eerlijk waren geweest, zouden ze nooit deigenen hebben kunnen vervangen die verloren gingen aan de verbetenheid van Jacques Audibert tegen alle Franse industrieën die met Iran werkten, zoals Peugeot en Total, noch die van generaal Benoît Puga om alle in Syrië geïnstalleerde Franse fabrieken te vernietigen.

Het Washington-Téhéran akkoord

Ondanks de inspanningen van Hollande’s equipe in zijn geheel en Jacques Audibert in het bijzonder zal het tussen de Verenigde Staten en Iran onderhandelde akkoord op 30 juni 2015 moeten worden ondertekend. Men wordt verwezen naar mijn voorgaande artikelen over de gevolgen van deze tekst [9]. Het blijkt nu al dat de twee grote verliezers het Palestijnse en het Franse volk zullen zijn. Het eerste omdat niemand diens onvervreemdbaar recht op terugkeer nog zal verdedigen, en het tweede omdat zijn naam aan drie jaar van onrecht en slachtpartijen in dit gebied geassocieerd zal worden.

Deze week, op 2 juni, is de US adjunct Staatssecretaris, Antony Blinken, een vergadering van 22 lidstaten van de internationale anti-Daesh coalitie in Parijs komen presideren. In tegenstelling tot wat de Franse pers er van heeft gezegd, ging het niet om het organiseren van de militaire reactie tegen de val van Ramadi en van Palmyra; het Pentagon hoeft zijn bondgenoten niet bijeen te brengen om te weten wat het moet doen. Nee, het onderwerp was de Franse minister van buitenlandse zaken Laurent Fabius zijn hoed op te laten eten, en hem het Iraans-Amerikaans akkoord te laten accepteren. Hetgeen hij gedwongen was te doen.

De ondertekening van het akkoord werd bedreigd door de val van Palmyra, wat de « zijderoute », d.w.z. de communicatieweg tussen Iran enerzijds en Syrië en Hezbollah anderzijds, afsneed [10]. In het geval dat Palmyra in handen van de jihadisten zou blijven (d.w.z. de huurlingen die tegen de « As van het Verzet » vechten) [11]), zou Teheran zijn aardgas niet naar Europa kunnen transporteren en dus geen enkel belang hebben met Washington akkoord te gaan.

De adjunct Staatssecretaris Antony Blinken heeft de aanwezigen dus ingelicht dat hij de « As van het Verzet » had toegestaan verse troepen in Syrië mee te brengen om Daesh te overwinnen. Het gaat hier in dit geval om 10.000 Iraanse Hoeders van de Revolutie die het Arabisch Syrische leger vòòr 30 juni zullen komen versterken. Tot nu toe verdedigden de Syriërs zich alleen, uitsluitend met de Libanese Hezbollah en de Turkse PPK, maar zonder Russische of Iraanse troepen, noch Iraakse milities.

Antony Blinken heeft zijn gesprekspartners geïnformeerd dat hij met Rusland een akkoord had gesloten voor het houden van een vredesconferentie over Syrië in Kazakhstan, onder auspiciën van de Verenigde Naties. Hij heeft van Laurent Fabius geëist een eindverklaring te tekenen die het principe accepteert van een Syrische regering van « wederzijdse instemming » tussen de tegenwoordig aan de macht zijnde coalitie (BAAS en PSNS Syrische Sociaal Nationalistische Partij) en diens verschillende opposities, hetzij in Parijs of in Damascus.

Na op zijn plaats gezet te zijn heeft M. Fabius zijn slogan « Bachar moet gaan » ingetrokken, heeft aangenomen dat president el-Assad het mandaat waarvoor zijn volk hem royaal had gekozen zou afmaken, en heeft zich er van afgemaakt met een armzalig « De heer Bachar (sic) zal de toekomst van Syrië niet zijn ».

Over drie weken zal de koning naakt zijn. Door samen te ondertekenen zullen Washington en Teheran de berekeningen van François Hollande, neoconservateur Jacques Audibert en neofascist Benoît Puga tot niets terugbrengen.