Na het akkoord Verenigde Staten / Iran reorganiseert de wereld zich

Geopolitika: Mijnheer Meyssan, Servië en Zuid-Oost Europa in het algemeen worden « overspoeld » door de huidige golf van immigranten. Gaat het hier om een spontaan proces of zou er iemand geïnteresseerd zijn in de verplaatsing van een belangrijk deel van de bevolking van het Nabije-Oosten, Afghanistan en andere landen naar het oude continent? Is er iemand die president el-Assad wil onthouden van de steun van zijn volk door de migraties uit Syrië aan te moedigen?

Thierry Meyssan: Niemand had de omvang van de huidige golf van migranten verwacht. Ze komen hoofdzakelijk uit Syrië, Afghanistan, en van de hoorn van Afrika Ethiopië, Somalië, Eritrea en Djibouti. In tegenstelling tot wat de westerse politici beweren gaat het hier noch om mensen die het Europees levensniveau opzoeken, noch om personen die zouden proberen te ontsnappen aan dictatoriale regiems. Het zijn eenvoudig menselijke wezens die de strijdtonelen ontvluchten want het is oorlog in hun land, over het algemeen veroorzaakt door de politiek van de Westerse mogendheden.

De Europese politici hebben nog steeds niet begrepen dat deze migratie het gevolg is van de Amerikaanse strategie sinds 2001. Washington streeft er niet meer naar controle over de Staten te verwerven, maar de Staten te vernietigen en een chaos teweeg te brengen waarin niets meer georganiseerd kan worden zonder hun wil. Dat is de theorie van filosoof Leo Strauss die talrijke leiders van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken heeft opgeleid.

Maar het is van nu af aan voor de Amerikanen duidelijk dat zelfs wanneer de chaos hun lokale belangen dient, is hij niet onder controle te krijgen en heeft de neiging zich uit te breiden. De migranten zijn voortaan zo talrijk dat ze Staten kunnen destabiliseren die Washington als stabiel beschouwde. Het schijnt dat de administratie Obama kort geleden zijn opties heeft veranderd: de theorie van de chaos loslaten en terug gaan naar de klassieke confrontatie van de Koude oorlog. Dat is in ieder geval wat ik opmaak uit de aanstelling van de nieuwe strateeg van het Defensie ministerie, James H. Baker, de publicatie van de nieuwe Military Strategy door Ashton Carter, en de verklaringen van de aankomende voorzitter van de Amerikaanse chefs van staven, generaal Joseph Dunford.

We zouden dus in de komende jaren de migratiestroom moeten zien verminderen. Maar het zal op zijn minst twee jaar duren voordat de bevolkingen op deze verandering van strategie reageren. De huidige crisis zal zich dus eerst verergeren alvorens zich langzaam op te lossen.

Geopolitika: Deutsche Welle en andere westerse media’s kondigen met kwaadwilligheid de aankomende val van het regiem in Syrië aan. Wat is uw mening over de situatie aan aan front, die werkelijk ingewikkeld geworden is? Hoe het Syrische leger te helpen; natuurlijk vòòr alles militair? Kan Syrië nog steeds op de steun van Rusland rekenen voor de bewapening, en op die van Iran, Irak en Libanon voor wat betreft het personeel?

Thierry Meyssan: De Westerse media’s nemen de Israëlische dromen voor werkelijkheid aan. Sinds vier jaar nu proclameert men iedere week de aanstaande val van het « regiem ». In feite is de situatie kritiek geweest half mei 2012, maar is vandaag volkomen onder controle.

Op 23 miljoen Syriërs zijn er 3 tot 4 miljoen naar het buitenland gevlucht, 18 tot 19 miljoen staan achter de Arabisch Syrische republiek en ongeveer 500.000 staan aan de kant van de jihadisten. De Westerse media maskeren deze werkelijkheid door het publiceren van absurde kaarten van de door de jihadisten « bevrijde zones ». In werkelijkheid heeft het Arabisch Syrische leger er echter voor gekozen alleen de steden veilig te stellen en de woestijnen onbeschermd te laten, welke meer dan de helft van het landgebied uitmaken. Van zijn kant bezet het Islamitische emiraat IS drie steden, en wegen door de woestijn. De Westerse media doen alsof ze geloven dat het de hele woestijn onder controle heeft. Dat is gewoonweg bespottelijk.

De oorlog is al gewonnen. Desondanks zullen de tegenwoordige gebeurtenissen doorgaan zolang men huursoldaten, geld en wapens aan de jihadisten blijft verschaffen. Hetgeen logischerwijs zou moeten ophouden sinds de ondertekening van het geheime bilaterale akkoord tussen de Verenigde Staten en Iran, naast het multilaterale akkoord van de 5+1 over het kernenergiegebruik.

Wat betreft de allianties: voor vele bewoners van het Nabije-Oosten heeft de verdeling van het historische Syrië door de Britten en de Fransen in 1916 (Sykes-Picot akkoorden) Staten gecreëerd, maar heeft de volken niet veranderd. Vele Libanezen beschouwen zich als één enkel volk met de Syriërs. En dit gevoel bestaat ook, in mindere mate, in Jordanië en Palestina. Wanneer de Libanese Hezbollah ten strijde is getrokken in Syrië, heeft deze verklaard niet in te grijpen om Syrië te beschermen maar Libanon. Men ziet tegenwoordig dat hij gelijk had: als de Hezbollah niet de Syrisch-Libanese grens aan de Syrische zijde had beveiligd, zou Libanon vandaag verwoest zijn geweest door de oorlog.

Wat betreft Rusland: het heeft Syrië altijd beschermd wanneer diens bestaan onder bedreiging was, en het zal dat altijd blijven doen. Maar het zou naïef zijn te geloven dat Moskou meer zou doen. Het heeft Syrië —zoals Novorossia— beschermd in de Veiligheidsraad, maar heeft zich niet direct in de strijd gemengd —noch in Syrië noch in Novorossia—. Het heeft zelfs geweigerd essentiële wapens te verschaffen zoals satellietbeelden of tunnel-detectors [1].

Iran is veranderd in de loop van deze oorlog. In het begin, in de tijd van Mahmoud Ahmadinejad, waren de Iraniërs bereid te sterven voor hun anti-imperialistisch ideaal. Vandaag, met sjeik Hassan Rohani, denken ze eraan de internationale handel te integreren et hun invloedssfeer uit te breiden. Teheran zal dus Damascus blijven steunen, maar het is vitaal voor Syrië nieuwe bondgenoten te vinden gezien het risico al spoedig door de Perzen gedomineerd te worden.

Geopolitika: Wat is de waarheid over de Islamitische Staat, die zulke verschrikkelijke misdaden begaat? De Amerikaanse machten beweren dat ze de posities van Daesh bombarderen, maar aan de andere kant, wie heeft er toe bijgedragen dat een dergelijke monsterlijke militaire para-staatse formatie tot leven kwam, en die belangrijke delen van meerdere Staten heeft veroverd? Wie heeft er wapens gegeven, de logistiek verschaft…?

Thierry Meyssan: De Islamitische Staat is een project van de Verenigde Staten dat te goed ging en hen sindsdien overlast bezorgt. In het begin ging het erom Irak op te delen om tegelijkertijd een Soennistan (het tegenwoordige Kalifaat) en een Koerdistan (wat niet door ging) te creëren volgens de door de New York Times in 2013 gepubliceerde kaart van Robin Wright. Deze nieuwe Staten zouden de communicatielijn tussen aan de ene kant Iran en aan de andere Syrië, Libanon en Palestina hebben verbroken. Om ze te creëren moesten de bevolkingen gescheiden worden, zoals dat in Joegoslavië gebeurd was. Maar omdat dit is een misdaad tegen de menselijkheid is, kon het niet door het US leger worden gedaan. Vandaar dat er een beroep werd gedaan op een niet-Staatse organisatie, het Islamitische emiraat.

We beschikken over een documentatie, hoewel incompleet, maar evengoed genoeg om de conclusie te trekken dat IS in zijn huidige vorm gecreëerd is door Washington met financiering van Saoedi Arabië en een Israëlische hulp. Nu echter weten de Verenigde Staten niet meer hoe ze deze organisatie, die zich zo heeft uitgebreid, en waarover Turkije nu het bevel voert, kunnen behandelen.

Het Islamitische emiraat beroept zich op een takfiristische ideologie, afkomstig van een denker van het Moslimbroederschap, Moustafa Choukri, die allen die haar sektarische interpretatie van de Islam niet delen, excommuniceert. Zijn strategie wordt gedefinieerd in een in 2004 gepubliceerd werk: Le Management de la sauvagerie; een boek geschreven onder pseudoniem en waarvan de intellectuele structuur duidelijk Westers is.

Bij haar oprichting in 2006 was het een tribale organisatie bestaand uit zes Iraakse Soennitische stammen en uit Libische strijders van al-Qaeda in Irak. Het Islamitische Emiraat bevat sinds zijn reorganisatie in mei 2014 vroegere officieren van Saddam Hussein, verbonden aan Saoedi Arabië, die de gepoogde staatsgreep van de Moslim broeders in 1982 in Syrië hadden gesteund. Maar zijn interne organisatie herinnert die van de Moedjahidien van het volk, een Iraanse secte die naar Irak was gevlucht en welke Saddam Hussein gebruikte voor het vuile werk.

Geopolitika: U beschouwt de kernakkoorden tussen de Verenigde Staten en Iran als een poging tot een breder akkoord tussen Teheran en Washington. Wat zullen de consequenties hiervan zijn voor het Nabije-Oosten?

Thierry Meyssan: Door het ondertekenen van het akkoord heeft de betekenis van de naam Iraanse Islamitische republiek opgehouden te bestaan. Volgens imam Khomeiny betekende « Islamitisch » zowel de Mohammedaanse godsdienst als de strijd voor de gerechtigheid, dat wil zeggen tegen het imperialisme. Van nu af aan herneemt Iran de rol die hij speelde in de tijd van de Sjah, die van regionale gendarme ten gunste ven Washington. « Islamitisch » betekent nu nog slechts de Mohammedaanse godsdienst.

Aan de ene kant is dit goed nieuws voor de bevolkingen want dat zou een staakt-het-vuren voor de komende tien jaar mogelijk moeten maken. Aan de andere is het een ramp want deze vrede is onrechtvaardig en degenen die het onrecht bestrijden staan van nu af aan alleen.

Geopolitika: Uw artikel over de geheime samenwerking van Saoedi Arabië en Israël is erg intrigerend. Wat is het doel van deze samenwerking, en waar kunnen de belangen van deze grote tegenstanders in een samenzwerings-sfeer elkaar ontmoeten?

Thierry Meyssan: Israël en Saoedi Arabië zijn geen tegenstanders meer, maar nu al militaire bondgenoten. Ze hebben samen de aanval op Jemen gerealiseerd. De militaire staf van de Verenigde Arabische strijdmacht is niet in Ryad maar in Hargeisa, in Somaliland. Deze niet-erkende Staat, gelegen in Afrika naast Djibouti, is een Israëlische kolonie. De Saoedi bommenwerpers worden hoofdzakelijk door Israëlische soldaten gevlogen. En Israël heeft zelfs een neutronenbom verschaft die talrijke Jemenieten heeft gedood in een oorverdovende stilte van de « internationale gemeenschap ».

Dankzij de National Security Strategy van Barack Obama zal Israëls veiligheid, als de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit het Nabije-Oosten zich zal hebben voltrokken, verzekerd worden door de « Verenigde Arabische strijdmacht » onder de auspiciën van de Arabische liga, maar onder Israëlisch bevel.

De samenwerking tussen Tel-Aviv en Ryad zal zich in de komende tien jaar voortzetten met de exploitatie van het aardolieveld van Rub al-Khali, dat zich grotendeels in Jemen bevindt, en vervolgens met dat van Ogaden in Ethiopië. In dit verband zou de Saudische Bin Laden Group een grote brug bouwen over de zee-engte van Bab el-Mandeb, die Aden aan Djibouti zal verbinden.

Geopolitika: Houdt generaal Sissi en zijn leger met succes stand in Egypte en heeft de Britse-US-Qatari coalitie, welke in feite de Moslimbroeders steunt, een nederlaag geleden in de Nijlvallei?

Thierry Meyssan: Het project dat beoogt overal in de Arabische wereld het geheime genootschap van de Moslimbroeders aan de macht te laten komen is mislukt. Ze hebben Egypte en Tunesië verloren, slagen er niet in vaste voet aan de grond te krijgen in Libië, zijn weggevaagd in Syrië en hebben gefaald een staatsgreep in Saoedi Arabië te plegen.

In het begin gesteund door Qatar, zijn ze dat vandaag door Turkije. Het parcours van Khaled Mechaal is in verband hiermee een symbool. Deze leider van Hamas belichaamde de weerstand tegen Israël nadat Tel-Aviv de leiders van de Fatah omgekocht heeft en er in geslaagd is ze Yasser Arafat te laten vergiftigen. Mechaal is gevlucht naar Syrië en beschikte daar over een onfeilbare steun. In 2012 dacht hij dat de wind keerde en dat de Broeders de overhand zouden krijgen met de hulp van de Verenigde Staten. Hij heeft Damascus verlaten om zich te vestigen in Qatar, de vijand van Syrië. Hij heeft de Hamas veranderd in een Palestijnse tak van de Moslimbroeders, en heeft zich verbonden met al-Qaeda en met de Israëliërs om het Palestijnse kamp van Yarmouk, in de buitenwijken van Damascus, in te nemen. Hij heeft verloren. Tegenwoordig brengt hij het grootste deel van zijn tijd in Turkije door en probeert in de vergetelheid te raken. Zijn verraad is een tragedie voor de Palestijnen.

Generaal Abdel Fattah al-Sissi is niet vrij. Zijn land Egypte is economisch geruïneerd en om diens bevolking te voeden heeft hij Saoedische hulp nodig. Hij is dus gedwongen aan de oorlog in Jemen deel te nemen aan de kant die niet de zijne is. En hij kan Syrië niet komen helpen.

Geopolitika: In december heeft u de val van de almachtige Turkse president Tayyip Erdogan aangekondigd en schokkende feiten uit zijn biografie gepubliceerd… Wat is de relatie tussen de Turkse AKP en de Moslimbroeders? Wat is er nu werkelijk gebeurd na de geheimzinnige aanslag tegen de Saoedische prins Bandar ben Sultan?

Thierry Meyssan: Recep Tayyip Erdoğan is geen politicus, maar een ex-kleine bandiet die in de politiek geslaagd is. Hij heeft geen strategie, alleen een droom —die van het creëren van een nieuw Turks rijk— et een groot talent voor opportunisme.

Na de Amerikaanse ambassade jarenlang zijn land te hebben laten regeren, heeft hij zich laten embarkeren in de oorlog tegen Libië, hoewel dit land een belangrijke economische partner van Turkije was. Vervolgens heeft hij geprofiteerd van het verdwijnen van de Saoedische prins Bandar ben Sultan om zich het netwerk van internationale jihadisten toe te eigenen. Bandar was meer dan een jaar gehospitaliseerd als gevolg van zijn verwondingen in de aanslag als vergelding van de moord op leden van de Nationale Syrische veiligheidsraad. Op dezelfde manier heeft hij geprofiteerd van de troonsafstand van de emir van Qatar om de controle over de Moslimbroeders te verkrijgen. Zodat hij vandaag de peetvader is van het geheime broederschap en de werkelijke baas van het Islamitische emiraat.

Beneveld door zijn succes heeft hij zich vergrepen aan de gasleiding Turkish Stream toen Vladimir Poetin hem in december vorig jaar kwam voorstellen die te bouwen. Dat is natuurlijk een ernstige fout want hierdoor is hij de geprivilegieerde economische partner van Rusland geworden terwijl hij tegelijkertijd via de Navo een militaire partner van de Verenigde Staten is. Daarom heb ik toen onmiddellijk zijn nederlaag voorspeld. En inderdaad, de ambassade van de Verenigde Staten heeft zijn landelijke oppositie gereorganiseerd en hij heeft de verkiezingen verloren. Òf hij verontschuldigt zich —hetgeen hem duur te staan zal komen— òf hij zal moeten vertrekken [2].

Geopolitika: Wat denkt U van de situatie in Oekraïne, dat een reden is geworden voor een steeds belangrijker confrontatie tussen Rusland en het Westen (de VS en de EU?) Wat denkt U van de Russische politiek, op het nationale en internationale plan, jegens de wereld, vooral wat betreft de sancties dat het Westen aan Moskou heeft opgelegd? Velen denken dat Oekraïne de wraak van de Verenigde Staten is tegen Rusland vanwege Syrië.

Thierry Meyssan: De Verenigde Staten hebben niets met Oekraïne op, een geruïneerd en corrupt land. Ze hebben nooit gewenst dat het deel uitmaakt van de Europese Unie. Ze hebben de mise en scène van het Maidan plein georganiseerd, niet om Petro Poroshenko aan de macht te brengen, maar om de Staat te vernietigen. Waarin ze zijn geslaagd. De actuele situatie in Donbass en in Donetsk schikt hen volkomen.

De vernietiging van de Oekraïense Staat, net zoals die van Libische Staat, komt overeen met hun grote strategie: van het behouden van hun internationale superioriteit met het verhinderen van de Europese Unie, Rusland en China hen te beconcurreren. Hiertoe houden ze ten eerste alle « gezamenlijke ruimten » onder controle —de oceanen, de lucht en de cyberspace—, en, ten tweede snijden ze de mogelijke continentale routes af. De Iraakse Staat vernietigen is de « zijde-route » die China aan de Middellandse Zee verbindt afsnijden. De Oekraïense Staat vernietigen is het project Corridor Pekin-Berlijn, waar China juist een gigantische bank (AIIB) voor heeft gecreëerd, afsnijden.

Zeker, de unie van de Krim en Rusland is een klap voor Washington, maar het is altijd mogelijk de Bosfoor en de Dardanellen af te sluiten. Globaal verandert dat niets.

Geopolitika: Groot-Brittannië en andere Westerse landen hebben geprobeerd er bij de UNO een resolutie over Srebrenica door te krijgen die rechtstreeks gericht is tegen Servië en de Serviërs van Bosnië en Herzegovina, hetgeen Rusland door een veto heeft verhinderd. Wat denkt U van de situatie in de Balkan, vooral in Macedonië, en waarom is Servië altijd het doelwit van eindeloze pressies, terwijl alle regeringen van Belgrado, na de staatsgreep van 2000 en de liquidatie van Slobodan Milošević, enorm hebben toegegeven aan de eisen van het Westen?

Thierry Meyssan: De Westerlingen zijn specialisten in het herschrijven van de Geschiedenis. De massamoord van Srebrenica is zonder enige twijfel een genocide, maar het waren niet de Serviërs die de etnische zuivering in Joegoslavië zijn begonnen. In een normale wereld zouden we de Kroatische, Bosnische en Servische individuen die genociden hebben gepleegd moeten veroordelen. Toch zouden we aan allen verzachtende omstandigheden moeten toekennen. Want de verdwazing die zich van Joegoslavië heeft meester gemaakt werd geïnoculeerd door de Verenigde Staten. In die tijd beschouwde het Amerikaanse ministerie van Defensie het land als een « laboratorium » waar het de mogelijkheid kon experimenteren om ex nihilo een burgeroorlog te creëren. De resolutie die vastliep in de Veiligheidsraad toonde nogmaals aan dat de Westerlingen alleen de Serviërs willen veroordelen omdat ze orthodox zijn en zich cultureel verbonden voelen aan Rusland.

Hoe het ook zij, dit is niet de prioriteit van Washington. Wat de Verenigde Staten vandaag doet optreden in de Balkan, dat zijn de Russische gasleiding projecten. Het is om zich hiertegen te verzetten dat generaal Petraeus in de Servische pers geïntroduceerd heeft dat de Kroatische presidente Kolinda Grabar-Kitarović de onafhankelijkheid van Voivodine steunt, en dat de CIA gepoogd heeft een staatsgreep in Macedonïe te organiseren.

Bovendien is de Balkan nog steeds de enige terroristische basis in Europa. In het begin van de oorlog tegen Syrië heeft Turkije in Kosovo de opleiding van de jihadisten van al-Qaeda georganiseerd. Op dit ogenblik beschikt Daesh over trainingskampen in Bosnië, in Gornja Maoča, Ošve en Dubnica.

Geopolitika: Wat denkt U van de aanwezigheid in het Nabije-Oosten van uw vaderland, Frankrijk, wiens politiek in het begin van de oorlog in Syrië zich sterk heeft onderscheiden in de steun aan de « rebellen »? Begint de buitenlandse politiek van Frankrijk in het Nabije Oosten en Europa zich te verbeteren, zijn eigen identiteit te hernemen en naar de diplomatieke traditie die de Franse republiek in de Geschiedeis had terug te keren?

Thierry Meyssan: Ongelukkigerwijs beantwoordt de politiek van Nicolas Sarkozy en François Hollande de belangen van een kleine Franse kapitalistische groep die in de schaduw blijft. Het zijn deze mensen die hebben aangedrongen tot de militaire ingreep in Ivoorkust, Libië, Syrië, Mali en Centraal Afrika. De Fransen constateren dat de twee presidenten precies dezelfde politiek gevoerd hebben, hetzij in het buitenland of in het binnenland voor Defensie of voor Economische zaken. Maar ze hebben nog steeds niet begrepen wie aan de touwtjes trekt.

Er zijn echter hoge functionarissen, zoals de secretaris-generaal van het Élysée Jean-Pierre Jouyet of als de persoonlijke stafchef van de president, generaal Benoît Puga, die aan de macht zijn gebleven ondanks de overgang van de « Republikeinen » naar de « Socialisten ». Tevens hebben de twee presidenten in hun intiemste gesloten kringen gemeenschappelijke vrienden, zoals Henri de Castries, president van de AXA verzekeringen en van de Bilderberg groep.

Het zijn deze mensen, en niet de politieke partijen, die de politiek van Frankrijk uitmaken, tegen de Fransen. In de XIXe eeuw hebben we een vergelijkbare situatie gekend met een klein groepje bovennbazen, politici en militairen, met gemengde linkse en rechtse persoonlijkheden, die zich « de partij van de kolonisatie » liet noemen. Na de werkers klasse te hebben uitgeperst zijn ze ten aanval getrokken tegen Noord Afrika, China… en Syrië.

Geopolitika: Tenslotte, Mijnheer Meyssan, kunnen we, de kennis en scherpzinnigheid die u bezit kennende, niet weerstaan U te vragen wat U denkt van het Griekse referendum en het verloop van de onderhandelingen tussen Athene en Brussel over de Griekse financiën en de Griekse schuld.

Thierry Meyssan: De Grieken hadden geen keus. De verdragen beletten hen de euro te verlaten zonder de Europese Unie te verlaten, en de Verenigde Staten verbood hen dit laatste te doen. We herinneren ons allemaal de staatsgreep van 1967 en van die van 1974 in Cyprus.

De regering Tsipras heeft dus eerst een heel grote meerderheid gekregen om het plan van de Troïka te verwerpen, en heeft vervolgens ditzelfde plan aangenomen in ruil voor een hulp van 83 miljard euro die voor hem werd afgedongen door de Verenigde Staten.

De publieke opinie begrijpt hier niets van, maar Alexis Tsipras kon niet beter doen. Griekenland werd verpletterd door zijn Europese partners die zò bang zijn om vrij te zijn —ik bedoel zich te los te maken uit de dwangbuis van de Europese Unie— dat ze van alles en nog wat van Duitsland accepteren. In het onderhavige geval verdedigt de regering Merkel de principes van het huidige globale kapitalisme. Deze exploiteert op een onwijze manier zijn werkers-klasse, waarvan de koopkracht is gedaald, en handelt zonder zich te bemoeien met de menselijke consequenties voor Griekenland.

Geopolitika: Dank U zeer voor dit onderhoud en voor uw tijd.