En 1990 werd de Sovjetrussische regering beloofd dat de Navo, gebruik makend van het machtsvacuüm ontstaan door de terugtrekking van de USSR uit Oost-Europa, niet zou proberen zich naar het Oosten uit te breiden. De Verenigde Staten spreken tegen dergelijke akkoorden te zijn aangegaan, maar het gewicht van de bewijzen suggereert dat Washington inderdaad zijn beloften aan de Sovjetrussische leider Mikhaïl Gorbatchev heeft gebroken [1].

In 1991 ging de USSR ten gronde en werden de vroegere Sovjetrussische republieken onafhankelijk. De triomfalistische Verenigde Staten riepen de overwinning van de Koude Oorlog uit toen de de Russische economie instortte, dankzij de zogenaamd liberale Russen die de Westerse adviezen opvolgden voor een economische schoktherapie en denationalisatie, neerkomend op een plundering van de nationale rijkdommen. De Russische Federatie werd vervolgens geregeerd door Boris Eltsine, die de rol van hofnar speelde aan het hof van president Clinton. Eltsine nodigde zijn vrienden uit zich persoonlijk te verrijken ten koste van allen. In grote auto’s banjerden zij door Moskou geëscorteerd door mannen in luxe kostuums met slecht verborgen pistolen. De meerderheid van de bevolking verloor zijn spaargeld toen de Roebel twee keer instortte in de jaren 1990.

Op straat verkochten gerimpelde grootmoeders wortelen en aardappelen terwijl anderen aan de uitgang van de metro stonden om er ritssluitingen en stroken band proberen te verkopen. Met uitzondering van Eltsine’s vrienden en oligarchen was Rusland op zijn knieën. Zijn volk was wanhopig terwijl Amerikaanse fundamentalistische predikers de hand op de vroege ochtend-kijktijden van de Russische televisie legden. De verenigde Staten werden zo de enige supermacht; geen enkele staat kon ze meer tegenhouden zoals daarvoor de USSR dat kon doen. Tussen 1999 en 2009 hebben twaalf Oost-Europese Staten zich bij de Navo aangesloten, delen van Joegoslavië inbegrepen, welke federatie door de Verenigde Staten en hun "bondgenoten" van de Navo ontmanteld en vernietigd werd onder het voorwendsel van de « verantwoordelijkheid tot bescherming » (R2P). Een beetje intelligent persoon, nog afgezien van een bijziende Rus, kan met een blik op de landkaart zien dat de Verenigde Staten bezig waren aan een agressieve omsingelingspolitiek van Rusland.

De Navo en ironisch genoeg de Europese Unie, zijn de gedweeë instrumenten geworden van een anti-Russische politiek, ondanks dat West-Europa er geen enkel belang in had in een agressieve verhouding met de Russische Federatie gedompeld te worden. Het zakenleven was in volle opgang en Rusland werd de eerste aardgasleverancier op Europese markten. Onder het presidentschap van Vladimir Poetin verbeterde de economische situatie op grote schaal.

Vladimir Poetin werd, nadat Eltsine aan het eind van het jaar 1999 tot ontslag gedwongen werd, daadwerkelijk president van de Federatie. Poetin wilde niets minder dan Rusland in de Europese gemeenschap te integreren, politiek en economisch. Hij voerde een echte show op met de Amerikaanse president George W. Bush; hij betuigde zijn medeleven na de Elfde september en bood solidariteit en steun aan. Deze geschiedenis is vrij goed bekend. Moskou had een opening gemaakt voor het geval de Amerikanen de gelegenheid wilden aangrijpen. Ongelukkigerwijs hielden ze zich aan hun principe: « Wat van mij is behoort mij en van wat van u is behoort mij ook. » In 2003 vielen de Verenigde Staten en enkele van hun satellieten van de Navo Irak aan in een flagrante agressieoorlog, onder het begaan van verwoestingen en bloedbaden, die trouwens tot vandaag nog doorgaan. Tezelfdertijd ging de Navo-expansie naar het Oosten ook door. Tenslotte kwalificeerde de gealarmeerde Poetin de Amerikaanse en Atlantistische politiek als « democratie door bombardementen » die er op doelde de « democratie » met geweld aan andere Staten op te dringen. Het geweld was heel echt, maar de democratie was maar flauwe kul.

Poetin had gelijk bezorgd te zijn over wat genoemd werd de gekleurde « revoluties » in Georgië (2003) en Oekraïne (2004), georkestreerd en gefinancierd door de Verenigde Staten en diens satellieten. In 2008 lanceerde Georgië een offensief om het onafhankelijke grondgebied van Zuid Ossetië te veroveren, wat leidde tot een Russische interventie en de vernietiging van het Georgische leger. De Oekraïense gekleurde « revolutie » duurde ook niet lang. Viktor Ianoukovytch werd in 2010 tot president van Oekraïne gekozen. Deze tegenslag ontmoedigde de Amerikaanse regering niet, welke zijn activiteiten op en om de Russische grenzen intensiveerde tot de staatsgreep tegen de regering Ianoukovytch in februari 2014, gefinancierd en geleid door de Verenigde Staten en hun Europese satellieten. Het scheen een moment dat de VS erin geslaagd waren de kring van de omsingeling van Rusland te sluiten.

De voorhoede van de putsch van Kiev is de paramilitaire fascistische organisatie Pravy Sektor, en de fascistische politieke partij Svoboda. Al spoedig waren er geruchten volgens welke de CIA en andere Amerikaanse agentschappen de controle over een etage in het gebouw van de Oekraïense veiligheidsdiensten (SBU) in Kiev hadden genomen. De vlaggen van Oekraïne en de Verenigde Staten wapperden er symbolisch. Dat was natuurlijk nog maar een begin. Fascistische vlaggen, spandoeken en symbolen verschenen heel snel in fakkel-optochten, en de nazi collaborateur van de Tweede Wereldoorlog Stépan Bandera werd uitgeroepen tot « vader » van de nieuwe Oekraïense natie.

Vandaag de dag zijn er natuurlijk Amerikaanse, Canadese en Poolse militaire adviseurs in Oekraïne. Wie weet hoeveel andere?

De minister van Financiën is een Amerikaans burger; de gouverneur van Odessa, Mikhaïl Saakashvili, ontvlucht lafhartig een Georgische aanhoudingsbevel. De Amerikaanse ambassadeur in Kiev treedt op als een proconsul. De richtlijnen van de Verenigde Staten worden gestuurd naar de huidige zogenaamde president en chocolade mogol Petro Poroshenko. Men vermeldt dat de militaire bevoorradingen aankomen in ruil voor een uitverkoop van de Oekraïense economische rijkdommen. Is het niet ironisch dat een Oekraïense « nationalistische » beweging zich zo gemakkelijk neerbuigt voor buitenlandse machten? Een buitenlandse overheersing van Kiev is een belediging van het Oekraïense volk, zei Poetin in een recent commentaar. Dat is waar, en het is ook een verarming.

De Fascistische junta werd niet door iedereen met open armen ontvangen. In de Krim kwam de weerstand onmiddellijk, en vond Russische steun. Een referendum volgde en de Krim ging terug naar Rusland. Het Westen beschuldigde Poetin van agressie vergetend dat zij, de VS en hun satellieten het zijn die de crisis hebben veroorzaakt door de putschisten van Kiev te ondersteunen. Het is het verhaal van de bedrogen bedrieger. Het is trouwens een oude truc; de agressor beschuldigt zijn slachtoffer van agressie.

De populaire weerstand beperkt zich niet tot de Krim. In Odessa, Marioupol, Kharkov, Donetsk en Lugansk bijvoorbeeld begon de oppositie zich uit zichzelf te weren. Geweld en repressie was het gevolg. Kiev beval zijn strijdkrachten de dissidenten te elimineren, die toen uit legitieme zelfverdediging de wapens opnamen. Een anti-fascistisch verzet kwam tot stand, wat de herinnering aan de Spaanse burgeroorlog van 1936 opriep. Poetin waarschuwde de junta van Kiev dat tanks sturen tegen zijn eigen bevolking gelijk stond aan waanzin. Het bleek dat hij gelijk had.

In Juli 2014 werd vlucht MH17 van Malaysia Airlines neergehaald boven Donbass. Zonder zelfs maar een schijntje van bewijs, beschuldigden de Amerikaanse en West Europese media onmiddellijk Poetin en de militie van Donbass hiervoor verantwoordelijk te zijn. De Westerse pers was hysterisch, gebruik makend van zwarte propaganda, een hersenspoeling tegen de Russische Federatie en Poetin. Tot vandaag hebben Washington en de junta van Kiev essentiële elementen uit het bewijzen-dossier gehouden, zonder twijfel om het feit te verhullen dat het de fascistische junta was die zelf de vlucht MH17 had neergeschoten [2].

De zwarte propaganda ging zelfs tot de invoering van economische sancties door de USA en de Europese Unie tegen de Russische Federatie, sancties die nog steeds effectief zijn. Deze sancties en de Russische tegenmaatregelen hebben de lidstaten van de Europese Unie miljarden Euro gekost, maar geen cent aan de USA, die naar zeggen bezig zijn hun uitwisselingen met Rusland te ontwikkelen. De Europeanen zijn begonnen zich af te vragen waarom zij de prijs van de agressieve houding van de VS zouden moeten betalen. In zijn eigen voordeel houdt Washington zijn Europese satellieten met vaste hand, die tot nu toe hun meester hebben gevolgd. De wals van de VS/Navo zet onbeteugeld door.

Donbass heeft bewezen de schelp te zijn die de Junta niet kon breken. In een opmerkelijke militaire krachttoer brachten de minder talrijke en minder bewapende milities pijnlijke nederlagen aan de junta toe, die twee keer een staakt-het-vuren vroeg en verkreeg, geregeld door de zogenaamde akkoorden van Minsk, maar nooit gerespecteerd door de junta. Het was makkelijk te raden dat deze van de akkoorden van Minsk zou profiteren om zijn legers te bevoorraden en opnieuw aan te vallen. De milities wonnen op het slagveld maar verloren in Minsk. Men vraagt zich af hoe iemand kon denken dat vrede en verbroedering mogelijk waren tussen fascisten en anti-fascisten. Of eenvoudigweg de vraag te stellen waarom de slachtoffers van de bloedbaden van Kiev, als ze zich konden verzetten zouden accepteren zich te onderwerpen aan de autoriteiten van Kiev? Men kan begrijpen dat Minsk de enige oplossing is, maar voor wie precies? Denkt Moskou dat de VS een getekend akkoord zouden respecteren terwijl de ervaring suggereert dat ze dat niet zullen doen?

Oekraïne blijft het slagveld waarop de Verenigde Staten, een hardnekkige tegenstander, proberen de kring om Rusland te sluiten. Washington verwijt Rusland de oorlog, en beschuldigt het ervan de agressor te zijn. Hij wacht erop dat de Russische regering een fascistisch regime in Kiev onder toezicht van de USA accepteert, dat een permanente bedreiging voor de Russische veiligheid vormt. Washington beschuldigt Rusland ervan het protocol van Minsk niet te respecteren, terwijl het de junta in Kiev onder bevel van de VS is dat deze akkoorden nooit heeft gerespecteerd [3]. De USA en Europa negeren methodisch de fascisten in Kiev, hoewel het moeilijk is ze mis te lopen. Zoals in 1984 van George Orwell is de werkelijkheid volkomen omgedraaid.

De Amerikaanse regering opereert met valse vermoedens, overdreven door een overmaat aan arrogantie, zeker vergetend dat de oorlog altijd de nodige verrassingen meebrengt. In het Oekraïense kruitvat kon de kring wel eens moeilijk snel te sluiten zijn, behalve als Moskou capituleert voor de « vrede ». De scheiding van Oekraïne en Rusland, de duizendjarige keten van geschiedenis, cultuur, religie en bloedverwantschap verbrekend, wekt verzet op. De Eerste minister Arseni Iatseniouk kan een anti-Russische Chinese muur om Oekraïne bouwen, als hij daar geld voor vindt, maar hij en zijn bruine hemden kunnen die anti-Russische muur slechts handhaven door geweld en interne repressie. Dat zou voor de Europeanen iets zijn om over te mediteren alvorens zich verder op de gevaarlijke weg die de Verenigde Staten hen hebben gewezen te wagen.

Vertaling
Bart Ero
Bron
Strategic Culture Foundation (Russie) ">Strategic Culture Foundation (Russie)

[1Put It in Writing. How the West Broke Its Promise to Moscow”, Joshua R. Itzkowitz Shifrinson, Foreign Affairs, October 29, 2014.

[2- « Blackstone et Jacob Rothschild, bénéficiaires de la disparition de l’avion de Malaysia Airlines ? », par Alfredo Jalife-Rahme, La Jornada (Mexique), Réseau Voltaire, 26 avril 2014, www.voltairenet.org/article183463.html
 « Réunion du Conseil de sécurité après la destruction du vol MH 17 de la Malaysia Airlines », Réseau Voltaire, 18 juillet 2014, www.voltairenet.org/article184900.html
 “Who shot down the Malaysian jet over Ukraine?”, by Andrey Fomin, Oriental Review (Russia), Voltaire Network, 18 July 2014, www.voltairenet.org/article184786.html
 « Résolution 2166 sur le vol MH 17 de la Malaysia Airlines et débats », Réseau Voltaire, 21 juillet 2014, www.voltairenet.org/article184902.html
 « Vol MH17, les 10 questions de Moscou à Kiev », Réseau Voltaire, 20 juillet 2014, www.voltairenet.org/article184808.html
 « Analyse des causes de l’accident du vol MH17 », par Ivan A. Andrievskii, Оdnako (Russie), Réseau Voltaire, 28 octobre 2014, www.voltairenet.org/article185838.html
 « Crash du vol MH17 : le BND allemand avait été démenti par Frans Timmermans », Réseau Voltaire, 21 octobre 2014, www.voltairenet.org/article185668.html
 “Justice for the MH17 victims is what we all need”, by Andrey Fomin, Oriental Review (Russia), Voltaire Network, 3 November 2014, www.voltairenet.org/article185808.html
 « Capitaine Voloshin : « L’avion était au mauvais endroit, au mauvais moment » », par Dmitry Steshin, Nicholas Varsegov, Vladimir Sungorkin, Traduction Hélios, Komsomolskaïa Pravda, Réseau Voltaire, 6 janvier 2015, www.voltairenet.org/article186390.html
 « Débat du Conseil de sécurité sur le vol MH17 (véto russe) », Réseau Voltaire, 29 juillet 2015, www.voltairenet.org/article188426.html

[3- « Paquet de mesures en vue de l’application des Accords de Minsk », Réseau Voltaire, 12 février 2015, www.voltairenet.org/article186799.html
 « Les Accords de Minsk 2 ne feront pas de miracle », par Andrew Korybko, Traduction Gérard Jeannesson, Oriental Review (Russie), Réseau Voltaire, 22 février 2015, www.voltairenet.org/article186828.html
 « L’Accord de Minsk 2 sur l’Ukraine », Horizons et débats (Suisse), Réseau Voltaire, 23 février 2015, www.voltairenet.org/article186841.html