Naar een omkering van de situatie in het Nabije Oosten

De pers van welk land dan ook is zo druk met het doorgronden van de positie van zijn eigen land in het conflict in het Nabije-Oosten dat ze de globale onderhandelingen tussen het Witte-Huis en het Kremlin negeren [1] en daardoor de secondaire gebeurtenissen misinterpreteren. Om de diplomatische agitatie te verduidelijken moeten we dus terugkomen op het akkoord VS-Rusland van september jongstleden.

Het openbare deel van dit akkoord is door Rusland verwoord in een op 29 september aan de Veiligheidsraad van de Uno aangereikt document [2]. Het wijst erop dat om de vrede en de stabiliteit in Noord-Afrika en het Nabije-Oosten te herstellen is het nodig en kan men volstaan met (1) de resoluties van de Veiligheidsraad in toepassing te brengen —hetgeen inhoudt dat Israël zich terugtrekt achter zijn grenzen van 1967— en (2) te strijden tegen de terroristische ideologie —dat wil zeggen zowel tegen de door het Verenigd Koninkrijk gecreëerde en door Turkije gesteunde Moslimbroeders als tegen het door Saoedi Arabië gepropageerde Wahhabisme—.

Het was eerst de bedoeling dat Rusland een resolutie in deze zin zou doen aannemen tijdens de vergadering van 30 september van de Veiligheidsraad. De Verenigde Staten hebben zich er echter één uur tevoren tegen verzet [3]. Sergey Lavrov Russische minister van Defensie heeft toen de vergadering gepresideerd zonder over zijn project te reppen. Deze belangrijke gebeurtenis kan slechts worden geïnterpreteerd als een tactische onenigheid die een strategisch akkoord niet in de weg moet staan.

Op 20 oktober ontving president Poetin zijn Syrische homoloog Bashar al-Assad in de aanwezigheid van zijn ministers van Defensie en van Buitenlandse zaken, de secretaris-generaal van de Russische nationale Veiligheidsraad en de chef van de geheime diensten. Het onderhoud ging over de toepassing van het Russisch-Amerikaanse plan, daarbij inbegrepen die van het Communiqué van Genève van 30 juni 2012 [4]. President Assad deed gelden dat hij de instructies van dit Communiqué opvolgt, voornamelijk dat hij de oppositiepartijen die daarom vroegen in zijn regering heeft opgenomen, overeenkomstig de beschrijving dat het Communiqué geeft van een Overgangsregering orgaan.

Verzekerd hebbende dat de twee landen dezelfde lezing hadden van het Communiqué van Genève, besloten Rusland en de Verenigde Staten de dissidente landen, te weten Frankrijk, Turkije en Saoedi Arabië, in het gareel te brengen. Wetende dat het Franse standpunt niet gebaseerd is op realistische belangen maar zich alleen kan verklaren vanuit een koloniale utopie, en de corruptie van zijn regering door Turks en Saoedisch geld [5], besloten het Witte-Huis en het Kremlin alleen de bron van het probleem te behandelen, te weten: Turkije en Saoedi Arabië. Op 23 oktober ontvingen dus John Kerry en Sergey Lavrov hun Turkse en Saoedische homologen in Wenen. Geen enkele afsluitende tekst werd er gepubliceerd. Het schijnt echter dat Rusland de twee genoden heeft bedreigd zonder dat de Verenigde Staten ze heeft verdedigd.

Ontzet door de mogelijkheid van een Russo-Amerikaanse overeenkomst tegen Turkije en Saoedi Arabië, convoceerde Frankrijk een « werk diner », en niet een « diplomatieke topconferentie », in Parijs. Duitsland, Saoedi Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, de Verenigde Staten, Italië, Jordanië, Qatar, het Verenigd Koninkrijk en Turkije « spraken », en niet « besloten » over het lot van Syrië. De formule van de vergadering komt overeen met die van de « Core group » van de « Vrienden van Syrië », met uitzondering van Egypte, die al in het geheim de kant van Syrië had gekozen. Het feit gedwongen te zijn geweest de Verenigde Staten uit te nodigen woog zwaar op de vergadering. Ook hier weer geen afsluitende tekst.

Tenslotte, op 30 oktober, verzamelden de Verenigde Staten en Rusland een nog groter areopagus, omvattende alle deelnemers aan de vorige twee vergaderingen plus Egypte, China, Irak, Iran, Libanon, Oman, de Europese unie en de Verenigde Naties. Hoewel de pers uitgelaten was over de aanwezigheid van Iran, dat van elke voorafgaande regeling weggehouden was, heeft ze niet de terugkomst van het Egypte van maarschalk al-Sissi gesignaleerd, die door Frankrijk was uitgesloten en het internationale toneel opkomt dankzij de ontdekking van nieuwe aardoliereserves, noch de aanhoudende afwezigheid van de belangrijkste regionale macht, Israël. Dit laatste punt kan slechts uitgelegd worden in het geval dat de Hebreeuwse Staat op voorhand de garantie had één van zijn oorlogs-objectieven te verkrijgen: de creatie van een koloniale staat in het Noorden van Syrië.

Alle deelnemers werden gevraagd een afsluitende verklaring te tekenen; alleen Rusland en Iran hebben er voor gezorgd deze te verspreiden [6]. Men begrijpt waarom: ze markeert de nederlaag van de Amerikaanse haviken. Inderdaad, in punt 8 is aangegeven dat de « politieke procedure » —en niet de « overgangs procedure »— zal worden geleid en beheerd door de Syriërs, en dat het Syrische volk zal beslissen over de toekomst van Syrië [7]. Deze zware formulering maakt ongeldig het document Feltman, dat sinds meer dan drie jaar het doel van de Amerikaanse haviken, de Fransen, de Turken en de Saoedi’s belichaamd, namelijk: de totale en onvoorwaardelijke capitulatie van de Arabisch Syrische Republiek [8].

Het project van de VS gaat door ondanks het akkoord met Rusland

Het vervolg van de gebeurtenissen zou dus logischerwijs zijn dat Turkije, Saoedi Arabië en Frankrijk in het gareel worden gebracht, hetgeen kan gebeuren terwijl de VS zijn initiale objectieven blijft vervolgen.

Voor Turkije, hoe de parlementsverkiezingen van 1 november ook uitvallen, en vooral in het geval van een overwinning van de AKP [9], zou de burgeroorlog zich moeten voortzetten en ontwikkelen [10] tot de tweedeling van het land en tot de fusie van het Turkse Koerdistan, het Iraakse Koerdistan en een door de Syrische Koerden en de Verenigde Staten bezet Syrisch gebied. Nu al hebben de YPG en de Verenigde Staten samen een Arabisch gebied ten Noorden van Syrië veroverd. De YPG die tot de vorige maand zijn bewapening en zijn soldij van Damascus ontving, heeft zich tegen de Arabisch Syrische republiek gekeerd. Zijn militie leden vallen de veroverde dorpen binnen, zenden de onderwijzers weg en decreteren de verplichte Koerdisatie van de scholen. Het Koerdisch, dat op school na het Arabisch als tweede taal werd gesproken en onderwezen, wordt de enige en verplichte taal. De milities van de Arabisch Syrische republiek, te weten de Assyriërs, kunnen niet anders dan hun scholen te beschermen door de wapens op nemen tegen hun Koerdische landgenoten [11].

Van zijn kant moet koning Salman van Arabië zijn nederlaag in Jemen incasseren; een buurland dat hij was binnen gevallen officieel om een vluchtende president te ondersteunen, in werkelijkheid om met Israël de aardolie van het « Lege kwart » [12] te exploiteren. Daarop hebben de Verenigde Arabische emiraten en Egypte zich teruggetrokken uit zijn Coalitie. De eersten na zware verliezen onder hun officieren te hebben geleden, de tweeden, minder opvallend, om de militaire operaties alleen aan de Israëliërs over te laten. De Houthi’s, die door de bombardementen naar het Noorden waren gedwongen, hebben meerdere invallen gedaan in Saoedi Arabië en hebben er militaire luchtmacht basissen en hun materieel vernietigd. Saoedische soldaten, bijna allen buitenlanders met een Saoedisch blazoen, zijn massaal gedeserteerd, de koning ertoe dwingend een beschikking uit te vaardigen tegen het verlaten van zijn post. Om een militaire catastrofe te vermijden heeft Saoedi Arabië toen nieuwe bondgenoten gezocht. Tegen baar geld heeft Senegal 6000 man gestuurd en Soedan 2000. Mauritanië aarzelt een contingent te sturen. De koning zou, zegt men, ook het privé leger Academi (ex-Blackwater/Xe) gesolliciteerd hebben dat momenteel huursoldaten in Colombia zou aanwerven. Het fiasco is toe te schrijven aan prins Mohammed ben Salmane, die het initiatief van deze oorlog heeft geclaimd. Zo verzwakt hij de autoriteit van zijn vader, koning Salman, en de protesten van de twee van de macht uitgesloten clans laten zich horen, die van de vroegere koning Abdallah en van prins Bandar. Logischerwijs zou dit conflict moeten uitmonden in een verdeling van de erfenis tussen de drie clans, en dus in een verdeling van het koninkrijk in drie Staten.

Het is pas na afloop van deze nieuwe conflicten dat de vrede in het gebied terug zou kunnen komen, behalve in het door het nieuwe Koerdistan gekoloniseerde Arabische deel, gedoemd het nieuwe aanknopingspunt van de regionale tegenstellingen te worden, in plaats van Palestina.

De toekomst is misschien al geschreven maar blijft onzeker. De omwenteling van het machtsevenwicht tussen Washington en Moskou [13] zou hun akkoord kunnen wijzigen.

De ratten verlaten het zinkend schip

Terwijl zij die niet tegen hun verlies kunnen zonder oogknipperen aankondigen dat de Russische militaire interventie niet de door Moskou verwachte resultaten oplevert, trekken de vluchtende jihadisten zich terug in Irak en Turkije. De US stafchef, generaal Dunford, heeft 27 oktober in een Senaat hoorzitting toegegeven dat van nu af aan de wapens ten gunste van de Arabisch Syrische republiek spreken [14]. Dit terwijl de opperbevelhebber van de Navo, generaal Philip Breedlove op 30 oktober tijdens een persconferentie in het Pentagon, heeft verklaard dat het een understatement is te zeggen dat de situatie van de ene op de andere dag evolueert en van nu af aan de veiligheid van Europa bedreigt [15].

Men is gedwongen te constateren dat de alliantie tussen de partizanen van de chaos et die van de rekolonisatie niet alleen gaat verliezen in Syrië, maar dat de Atlantische alliantie geen globale machtspositie meer kan claimen. Daardoor gaat er een plotselinge rusteloosheid door de kanselarijen en velen verzekeren dat het tijd is vrede te sluiten —hetgeen laat doorschemeren dat ze daar tot nu toe anders over dachten—.

Het « overlopen » dat zich in verband met Syrië aankondigt zal als eerste consequentie de inwijding van Iran en de de Russische Federatie hebben; twee acteurs die de pers vier maanden geleden nog presenteerde als volkomen geïsoleerd en met ontzettende economische moeilijkheden in het verschiet; twee machten die van nu af aan de eerste militaire mogendheden zijn, regionaal voor Iran en globaal voor Rusland; en als tweede consequentie het aan de macht blijven van president al-Assad, van wie men sinds vijf jaar aankondigt dat « hij moet vertrekken ».

Maar in deze context gaat de oorlogspropaganda onverstoorbaar door en beweert dat als het niet de Russische bombardementen zijn die de burgerbevolking doodt, dan is het het Syrische leger dat ze bombardeert; een aantijging bevestigd door de matrix van de terroristische organisaties: de Moslimbroeders, via hun « Syrische Observatorium van de Mensenrechten ». Ofwel dat Rusland zich haast om te onderhandelen omdat zijn interventie duur is —alsof deze haar niet had gebudgetteerd gedurende de lange voorbereiding—. De directeur van de CIA, John Brennan, die altijd wat nieuws kan bedenken zegt dat Rusland op het punt staat president al-Assad los te laten, zelfs ondanks dat president Poetin enkele dagen eerder met deze zelfovertuiging in de Valdai Club de draak heeft gestoken.

In Frankrijk komen de politieke leiders in opstand. De vier belangrijkste leiders van Rechts: Dominique de Villepin, François Fillon, Alain Juppé en Nicolas Sarkozy hebben ieder van hun kant verklaard dat het absurd is zich te vervreemden van Rusland en de nederlaag in Syrië niet te erkennen. Maar Alain Juppé, die een centrale rol speelde in het begin van de oorlog, met name door het ondertekenen van een geheim verdrag met Turkije, wil persé vasthouden aan het objectief de Arabisch Syrische republiek later ten val te brengen. Meerdere leiders van Links overwegen aanstaande reizen naar Damascus.

De paniek over de waarschijnlijke veranderingen is eigenlijk algemeen. Nicolas Sarkozy heeft zich gehaast zich te ontbieden bij president Poetin, de Duitse vice-kanselier ook [16]. Hij heeft ervoor gepleit de rechtsgeschillen en de bitsheid van het verleden te vergeten en de dialoog met Rusland weer op te nemen. Het werd tijd.

Te onthouden:
– De verklaring van Wenen van 30 oktober 2015 verandert het Communiqué van Genève van 30 juni 2012. Er zal geen « overgangsprocedure » in Syrië zijn, want de Arabisch Syrische republiek heeft de oorlog gewonnen, maar een « politieke procedure » onder controle van de stembussen.
– De oorlog zou zich in de volgende maanden moeten beëindigen in Syrië, behalve als in het Noorden de Verenigde Staten en Israël pogen een onafhankelijke koloniale Staat gedomineerd door de Koerden te creëren.
– Nieuwe oorlogen zijn in voorbereiding, ten eerste om een pseudo-Koerdistan op te dringen aan de gekoloniseerde non-Koerden, en ook in Turkije en Saoedi Arabië om deze grote Staten te verdelen in meerdere kleine Staten, overeenkomstig het plan van de « herorganisatie van het Groot Midden-Oosten » van 2001. Washington zal niet aarzelen zijn eigen ongehoorzame bondgenoten te vernietigen, terwijl Moskou voorgoed wil afrekenen met de Moslimbroeders en het Wahhabisme.
– De oppositie in Frankrijk en alle politieke leiders in Duitsland zijn bewust geworden van de opkomst van Rusland en Iran, en van de aankomende val van Turkije en Saoedi Arabië. Ze willen hun politiek wijzigen.