De Franse republiek gegijzeld

Sinds vijf jaar horen de Fransen spreken over verre oorlogen zonder te begrijpen waar het over gaat. De pers heeft ze geïnformeerd over het engagement van hun leger in Libië, maar nooit over de aanwezigheid van Franse soldaten op missie in de Levant. Mijn artikelen worden uitgebreid gelezen, maar worden opgevat als oriëntale eigenaardigheden. Ondanks mijn persoonlijke geschiedenis is het mode me als « extremist » te kwalificeren, of als « complotist » en te signaleren dat mijn artikelen worden overgenomen door sites van alle gezindheden, authentieke extremisten of complotisten inbegrepen. Toch heeft niemand iets af te dingen op wat ik schrijf. Maar ook luistert niemand naar mijn waarschuwingen over de allianties die Frankrijk heeft gesloten.

Plotseling komt de miskende waarheid aan het licht.

Frankrijk werd aangevallen in de nacht van vrijdag 13 november 2015 door meerdere commando’s die minstens 130 personen hebben vermoord op vijf verschillende plaatsen in Parijs. De noodtoestand werd afgekondigd voor 12 dagen over het hele grondgebied en zou door het Parlement verlengd kunnen worden.

Geen directe verbinding met de Charlie Hebdo affaire

De Franse pers interpreteert deze oorlogshandeling door het te verbinden met de aanslag op Charlie Hebdo, hoewel de modus operandi totaal verschillend zijn. In januari ging het erom bepaalde personen te vermoorden, terwijl het hier ging om een gecoördineerde aanval tegen een groot aantal willekeurige personen.

We weten vandaag dat de hoofdredacteur van Charlie Hebdo, juist een « gift » van 200.000 euro uit het Nabije Oosten had ontvangen om zijn anti-moslim campagne voort te zetten [1] ; dat de moordenaars een binding hadden met de Franse geheime dienst [2] ; en dat de oorsprong van hun wapens militair geheim was [3]. Ik heb al aangetoond dat deze aanslag geen islamitische operatie was [4], dat hij onmiddellijk door de Staat was overgenomen [5], en dat deze overname weerklank had gevonden in de anti-republiekeinse bevolking [6] —een idee dat een paar maanden later briljant door de demograaf Emmanuel Todd werd ontwikkeld [7]—.

Terugkomend op de oorlog die juist tot Parijs werd uitgebreid: zij wekt in West Europa verbazing op. Men kan het niet vergelijken met de de aanslagen in Madrid van 2004. In Spanje waren er noch schutters, noch kamikazes, maar 10 bommen geplaatst op 4 verschillende plaatsen [8]. Dit soort tonelen is het dagelijkse lot van talrijke volken van het « Groot Midden-Oosten » sinds 2001. En men vindt vergelijkbare elementen daarbuiten, zoals de drie dagen van aanvallen op zes verschillende plaatsen in Bombay in 2008 [9].

Zelfs als de aanvallers moslims waren en als bepaalden onder hen op voorbijgangers schietend « Allah Akbar ! » hebben geschreeuwd, er is geen verband met de Islam en een eventuele « oorlog tussen beschavingen ». Deze commando’s hadden opdracht willekeurig te doden, zonder zich vooraf te vergewissen van de religie van hun slachtoffers.

Op dezelfde manier is het absurd het door Daesh genoemde mobiel tegen Frankrijk letterlijk op te vatten —zelfs als er geen twijfel over zijn implicatie in deze aanval bestaat—. Inderdaad, als de terroristische organisatie zich zou hebben willen wreken is het in Moskou dat ze had moeten toeslaan.

Frankrijk is een terroristische Staat ten minste sinds 2011

De lezing van deze gebeurtenissen is verdoezeld want achter deze niet-statelijke groepen verbergen zich altijd Staten die ze sponsoren. In de jaren 70 had de Venezolaan Ilich Ramírez Sánchez bijgenaamd « Carlos » of « De Jakhals » zich uit overtuiging voor de Palestijnse zaak en de Revolutie ingezet met de bescheiden steun van de Ussr. In de jaren 80 werd het voorbeeld van Carlos overgenomen door huurlingen die voor de hoogste bieder werkten, zoals Sabri al Banna bijgenaamd « Abou Nidal », die aanslagen uitvoerde zowel voor rekening van Libië en Syrië als voor Israël. Tegenwoordig bestaat er een complex web van terrorisme en geheime actie dat vele Staten impliceert.

In principe ontkennen de Staten altijd hun deelname aan terroristische groepen. De Franse minister van Buitenlandse zaken, Laurent Fabius, echter heeft in december 2012, tijdens de conferentie van de « Vrienden van Syrië » in Marrakech verklaard dat Al-Nosra, de Syrische tak van al-Qaeda, « goed werk had verricht » [10].

Rekening houdend met zijn functie wist M. Fabius dat hij niet juridisch vervolgd zou worden voor zijn steun aan een door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties als terroristisch gerepertoriëerde organisatie, maar hij nam een ernstig risico voor zijn land dat hij op deze manier in de heksenketel van het terrorisme stortte.

In werkelijkheid was Frankrijk ten minste sinds het begin van 2011 geïmpliceerd aandoe zijde van Al-Qaeda. In die periode hadden het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk zich aangesloten bij het Amerikaanse project van de « Arabische lente ». Het ging erom alle seculiere Arabische Staten ten val te brengen en die te vervangen door dictaturen van de Moslimbroeders. Terwijl Londen en Parijs deze operatie ontdekt hadden toen hij op gang kwam, waren ze daarvòòr al gevraagd voor Libië en Syrië [11]. In Libië hebben ze met de hulp van de Italiaanse speciale strijdkrachten de slachtingen van Benghazi georganiseerd, en daarna met de hulp van Al-Qaeda de inbeslagneming van de arsenalen. Ik kan certificeren dat in augustus 2011, toen ik beschermd werd door Khamis el-Kadhafi bij de bestorming van de hoofdstad door de Navo, het hotel Rixos waar we ons bevonden belegerd werd door een eenheid van Al-Qaeda, de Brigade van Tripoli, onder commando van Mahdi al-Harati onder het roepen van « Allah Akbar! » en geëncadreerd door Franse officieren op missie. Dezelfde Mahdi al-Harati werd, met zijn chef, Abdelhakim Belhaj, de oprichter van het zogenaamde vrije Syrische leger, dat in werkelijkheid een groep van Al-Qaeda was met de vlag van de Franse kolonisatie.

In Syrië is de aanwezigheid van Franse officieren die gewapende groepen encadreerden terwijl die misdaden tegen de mensheid pleegden, uitgebreid geattesteerd.

Frankrijk heeft in het vervolg een uiterst complexe en gevaarlijke rol gespeeld. Zo ook in januari 2013, dat wil zeggen een maand na de openlijke steun van Laurent Fabius aan Al-Qaede in Syrië, toen het zich lanceerde in een operatie in Mali tegen dezelfde Al-Qaeda, een eerste tegenreactie veroorzakend jegens zijn in Syrië geïnfiltreerde agenten.

Van dit alles heeft u nog nooit gehoord. Omdat, hoewel Frankrijk haar democratische instituties heeft, haar tegenwoordige politiek in de Arabische wereld nooit in het openbaar besproken is. Ten hoogste heeft men zich beperkt —in overtreding van artikel 35 van de grondwet— alvorens tegen Libië en Syrië ten oorlog te trekken, tot enkele uren oppervlakkige debatten zonder te stemmen. De Franse parlementairërs hebben ervan afgezien hun mandaat ter controle van het Executief over de Buitenlandse politiek uit te oefenen, denkende dat het een gereserveerd domein van de president is zonder gevolgen voor het alledaagse leven. In tegendeel kan ieder heden constateren dat de vrede en zekerheid, één van de vier « Rechten van de mens en de staatsburger » van 1789 (artikel 2) er rechtstreeks van af hangen. En het ergste moet nog komen.

In het begin van 2014, toen de Amerikaanse liberale haviken hun plan uitwerkten voor de transformatie van het Islamitische emiraat in Irak en in Cham Syrië in wat Daesh zou worden, voerden Frankrijk en Turkije munitie aan voor Al-Qaeda om het IÉ te bestrijden —dit punt is bewezen door een document gepresenteerd aan de Veiligheidsraad op 14 juli 2014 [12]—. Desondanks sloot Frankrijk zich later bij deze geheime operatie aan en nam deel aan de Internationale anti-Daesh coalitie waarvan iedereen nu weet dat die in tegenstelling tot zijn naam niet Daesh bombardeerde, maar hen een jaar lang wapens afgooide [13]. De dingen evolueerde nog na de ondertekening van het 5+1 akkoord met Iran. De Verenigde Staten keerden zich ineens om tegen de terroristische organisatie en drong die terug in Hassaké (Syrië) [14]. Maar het is pas in midden-october 2015, een maand geleden, dat Frankrijk Daesh weer begon te bestrijden. Niet om aan die slachtingen een eind te maken, maar om een gedeelte van het bezette grondgebied in Syrië en in Irak te veroveren om er een nieuwe koloniale Staat genaamd « Koerdistan » te stichten, zelfs als diens Koerdische bevolking aanvankelijk geheel in de minderheid zal zijn [15].

In dit vooruitzicht heeft Frankrijk zijn vliegdekschip gestuurd —dat nog niet in de zone is aangekomen— om de Marxisten-Leninisten van Koerdische partij YPG —maar wat betekent deze politieke verwijzing nog als men van plan is een koloniale Staat te creëren?— te steunen tegen zijn vroegere bondgenoot Daesh.

We beleven van nu af aan de tweede tegenreactiie. Niet afkomstig van al-Qaeda, maar van Daesh in Frankrijk, op instructie van de schandalige bondgenoten van Frankrijk.

Wie leidt Daesh

Daesh is een kunstmatige creatie. Het is slechts het instrument van de politiek van meerdere Staten en van grote multinationals.

Zijn belangrijkste financiële inkomsten zijn aardolie, Afghaanse drugs —waarvan de Fransen nog steeds de implicaties op hun eigen grond niet begrepen hebben— en antiquiteiten uit de Levant. Iedereen is het er over eens dat de gestolen olie vrijelijk over Turkije transigeert alvorens te worden verkocht in West Europa. Als men de hoeveelheden in aanmerking neemt, bestaat er geen enkele twijfel aan dat de Turkse Staat Daesh steunt [16] .

Drie weken geleden heeft de woordvoerder van het Arabisch Syrische leger geopenbaard dat 3 vliegtuigen, respectievelijk gecharterd door Turkije, Saoedi Arabië en de Arabische emiraten, in het geheim strijders van Daesh naar Jemen hadden overgebracht. Er is dus ook geen twijfel mogelijk over de relatie tussen deze drie Staten met Daesh, in overtreding van de betreffende resoluties van de Veiligheidsraad.

Ik heb uitgebreid uitgelegd dat sinds de eerste Conferentie van Genève in juni 2012 een factie binnen het Amerikaanse Staat-apparaat zijn eigen politiek voerde tegen die van het Witte-Huis in. Aanvankelijk was dit complot gedirigeerd door de directeur van de CIA en co-fondateur van Daesh in 2007 (« The Surge ») [17], David Petraeus, tot aan zijn gehandboeide arrestatie de dag na de herverkiezing van Barack Obama. Daarna was het de beurt van de Staatssecretaresse Hilary Clinton die werd verhinderd haar mandaat af te maken tijdens de presidentiële overgangsperiode door een betreurenswaardig « ongeluk ». Tenslotte werd deze strijd voortgezet door ambassadeur Jeffrey Feltman vanuit zijn bureau aan de Verenigde Naties en door generaal Allen aan het hoofd van de zogenaamde anti-Daesh Coalitie. Deze groep, die uit de Amerikaanse « diep State » voortkomt, die zich zonder ophouden heeft verzet tegen het 5+1 akkoord met Iran, en de Arabisch Syrische republiek heeft bestreden, heeft leden die deel uitmaken van de Obama administratie. En zij kan vooral rekenen op de hulp van de multinationale ondernemingen, waarvan de budgetten groter zijn dan die van de Staten, en die hun geheime operaties kunnen financieren. Dat is bijvoorbeeld het geval van Exxon-Mobil (de eigenlijke bezitter van Qatar), van de investeringsbank KKR, en van het Academi (ex-Blackwater) privé-leger.

Het is voor de rekening van deze Staten en multinationals dat Frankrijk een huurleger is geworden.

Frankrijk als chantage object

Op 11 november 2015 verzekerde de Eerste minister Manuel Valls dat Frankrijk het tegen het terrorisme had opgenomen [18].

Op 12 november publiceerde het Observatoire national de la délinquance et des réponses pénales —verbonden aan het ministerie van Binnenlandse zaken— een rapport volgens welke het terrorisme de tweede reden tot ongerustheid van de Fransen was geworden, na de werkeloosheid [19].

Op de ochtend van 13 november nog presenteerde de minister van Buitenlandse Bernard Cazeneuve in Nanterre een plan van twintig maatregelen tegen de wapensmokkel [20].

Klaarblijkelijk verwachtte de regering het ergste, hetgeen impliceert dar ze onderhandelden met hen die tot de aanval zijn overgegaan. Frankrijk heeft toezeggingen gedaan en zich er niet aan gehouden, en is zonder twijfel het slachtoffer van een chantage door de meesters die het heeft bedrogen.

Dezelfde ochtend werd een oefening die aanslagen simuleerde uitgevoerd door de noodvoorzieningen in ziekenhuizen [21]. Een coïncidentie die men ook al had opgemerkt bij de aanslagen van de 11de september 2001 in New-York en Washington, die van de 11de maart 2004 in Madrid en ook die van 7 juli in Londen.

Voorlopige conclusie

De Franse opeenvolgende regeringen hebben bondgenootschappen gesloten met Staten wiens waarden tegenovergesteld zijn aan die van de republiek. Ze hebben zich in toenemende mate geëngageerd om voor hen geheime oorlogen te voeren, alvorens zich terug te trekken. President Hollande, zijn particuliere stafchef generaal Benoit Puga, zijn minister van Buitenlandse zaken Laurent Fabius en diens voorganger Alain Juppé zijn op het ogenblik onderworpen aan een chantage waaruit ze zich alleen zouden kunnen bevrijden door aan het licht te brengen op welk dwaalspoor ze hun land hebben meegenomen, zelfs als dit ze voor het Hooggerechtshof van Justitie kan brengen.

Zich richtend tot de Verenigde Staten en Frankrijk, riep op 28 september president Poetin op de tribune van de Verenigde Naties uit: « Ik zou hen die verantwoordelijk zijn voor deze situatie willen vragen: "Bent u zich tenminste bewust van wat u gedaan hebt?" Maar ik vrees dat het antwoord op deze vraag in de lucht blijft hangen, want deze mensen hebben niet afgezien van hun politiek gebaseerd op een overdreven zelfvertrouwen en de overtuiging van hun uitzonderlijkheid en hun straffeloosheid » [22]. Noch de Verenigde Staten, noch Frankrijk hebben naar hem geluisterd. En nu is het te laat.

Te onthouden:
– De Franse regering heeft zich in toenemende mate verwijderd van de internationale legaliteit. Ze pleegt politieke moorden en encadreert terroristische acties sinds ten minste 2011.
– De Franse regering heeft tegennatuurlijke allianties gesloten met aardoliedictaturen in de Perzische Golf. Ze werkt samen met een groep Amerikaanse personaliteiten en multinationals om de verzoeningspolitiek van de presidenten Obama en Poetin te saboteren.
– De Franse regering is in conflict gekomen met deze weinig aanbevelenswaardige bondgenoten. Één van hen heeft de aanslagen in Parijs gesponsord.