Het onnoembare project van een pseudo-Koerdistan

Is de militaire interventie van Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk legaal?

Om hun nieuwe oorlog in Irak en Syrië te lanceren hebben Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk op 20 november de resolutie 2249 laten adopteren [1]. Voor de Franse vertegenwoordiger aan de Uno, die de tekst heeft opgesteld, autoriseert deze een collectieve actie krachtens het artikel 51 van het handvest van de Verenigde Naties, dat wil zeggen dat van de « wettige zelfverdediging ». Voor de Britse Eerste minister, David Cameron, steunt het « elke actie tegen deze moordzuchtige en duivelse sekte, zowel in Syrië als in Irak » [2].

Volgens de experts van de Onderzoeksdienst van de bibliotheek van het Britse lagerhuis echter is dit niet het geval. In een diepgaande juridische studie preciseert Arabella Lang dat de resolutie absoluut niet het gebruik van geweld autoriseert, maar roept degenen die de legale mogelijkheid hebben, op tot het verdubbelen van hun inspanningen [3]. Het kan hier slechts gaan om Staten die door Irak en Syrië opgeroepen werden in te grijpen.

Om deze reden heeft Irak dus een brief naar de Secretaris generaal van de Veiligheidsraad gestuurd, bewerend te worden aangevallen door Daesh vanaf Syrisch grondgebied, terwijl Daesh juist in Irak werd opgericht. Nadat Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk door Irak te hulp zijn geroepen, pretenderen deze twee Staten —maar niet Israël— een recht tot « wettige gezamenlijke verdediging » uit te oefenen. Bovendien pretenderen beide Staten ook door Daesh te zijn aangevallen en zo ook een individueel recht tot zelfverdediging te hebben. Ongelukkigerwijs zijn deze argumenten slechts geldig als Parijs en Londen het bewijs leveren dat Daesh op handen zijnde aanvallen vanuit Syrië voorbereidt, hetgeen niet het geval is [4].

Bijgevolg blijft de militaire interventie van Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk in Syrië illegaal zonder voorafgaand akkoord van de regering van de Syrisch Arabische republiek.

Laten we ons hierbij herinneren dat het Handvest van de Verenigde Naties en de desbetreffende resoluties van de Veiligheidsraad formeel verbieden militaire steun te verlenen aan niet-statelijk groepen die een lidstaat van de Uno ten val willen brengen. Daarom hebben Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk lange tijd voorgehouden slechts defensief materieel naar de gewapende groepen in Syrië te sturen. Jammergenoeg ontvangen deze groepen heel belangrijke hoeveelheden offensieve wapens (met name geweren, mortieren, anti-tank en grond-lucht raketten, explosieven en zelfs strijdgas). Trouwens, in augustus 2014 heeft president François Hollande in een interview in Le Monde erkent offensieve wapens aan de Syrische rebellen te hebben geleverd [5]. Hij zal later in vraaggesprekken met journalist Xavier Panon preciseren van 2012 af [6] 20 mm kanonnen, machinegeweren, raketwerpers en anti-tank raketten te hebben geleverd, hetgeen ondubbelzinnig het internationale recht schendt en Frankrijk tot de rang van « Schurken-staat » verlaagt [7].

Het onnoembare project van Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk

Sinds 20 november probeert Frankrijk een coalitie —weer een!— bijeen te brengen om tegen Daesh te strijden, en, preciezer, om Rakka in te nemen. Deze retoriek, kennelijk genoeg om de Fransen te overtuigen van de wil van hun regering te reageren op de aanslagen van 13 november in Parijs, maskeert evenwel slecht de koloniale bedoelingen van president Hollande. Inderdaad, Daesh verjagen van Rakka, heel goed, maar met welke grondtroepen en ten behoeve van wie?

De campagne van de Russische luchtmacht bevordert het Arabisch Syrische leger op de grond, maar volgens de Franse minister van Buitenlandse zaken, Laurent Fabius, zou de Frans-Britse campagne het zogenaamde Vrije Syrische leger [georganiseerd door leden van al-Qaeda in Libië], de Soennitische Arabische strijdkrachten [dat wil zeggen de Turkmeense milities gesteund door het Turkse leger] en de Koerden [zowel de Syrische YPG als de Peshmerga’s van de Koerdische regionale regering van Irak] kunnen bevorderen.

In het geval dat deze strijdkrachten er in zouden slagen Rakka in te nemen, zou de stad worden overgedragen aan de Koerdische regionale regering in Irak, welke het zou annexeren. Dit zou de proclamatie inhouden van een « Koerdistan » dwars over de grens tussen Irak en Syrië, vervolgens de Syrische bevolkingen die daar wonen te verdrijven, en dan nog 10 miljoen Turkse Koerden over te brengen naar deze nieuwe Staat.

Het plan Juppé

In 2011 ondertekenden de Franse minister van Buitenlandse zaken, Alain Juppé, en zijn Turkse homoloog een geheim verdrag. Wij weten dat het meerdere wederzijdse verbintenissen omvatte, waaronder die van « het regelen van Koerdische kwestie » zonder « afbreuk te doen aan de integriteit van het Turkse grondgebied », dat wil zeggen het creëren van een pseudo Koerdistan in Syrië.

De Fransen, nog steeds overtuigd dat Alain Juppé gaullist was, hebben zijn ommezwaai van 2005 niet opgemerkt. In die periode was hij veroordeeld tot 14 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en een jaar onverkiesbaarheid voor het financieren van zijn partij door misbruik van overheidsmiddelen. Hij verliet Frankrijk en ging college geven in Montreal. Hij was echter maar weinig aanwezig in Canada en volgde in het geheim een opleiding in een derde land. Tegenwoordig, hoewel hij lid van de oppositie is, behoort hij tot één van de belangrijkste bezielers van de politiek in het Nabije Oosten die president Hollande voert in strijd met de Geschiedenis en de belangen van Frankrijk.

Koerdistan en Syrië

De Koerden zijn een volk dat sedert meerdere eeuwen woont in een gebied dat heden verdeeld is tussen Turkije, Irak en Syrië. In de volkstelling van 1962 waren er 169.000 Koerden in Syrië, dat wil zeggen een heel klein deel van de gehele bevolking. Maar gedurende de burgeroorlog van de jaren 1980-90 vluchtten 2 miljoen Turkse Koerden naar Syrië. Het idee van Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk is voor hen een land in te nemen, niet in hun land (Turkije) maar in het land dat ze zo grootmoedig heeft verwelkomd.

Syrië was al eens verdeeld geweest tijden de conferentie van San Remo (1920) volgens de Sykes-Picot Akkoorden (1916). Historsisch gezien omvat het niet alleen het hedendaags Syrië, maar ook Palestina, Israël, Libanon, Jordanië, Sandjak Alexandrette (Antiochië in Turkije), en een deel van Irak. Het tegenwoordige project beoogt dus deze verdeling voort te zetten.

Wie zijn de Koerden?

De Koerden vormen een unieke cultuur, maar spreken verschillende talen: het Kirmanci, het Sorani en Pehlewani, waaraan men een vierde van de drie voorafgaande verschillende taal moet toevoegen: het Zaza-Gorani.

Tijdens de Koude Oorlog verdeelden de Koerden zich in twee verschillende groepen, de eerste werd gesteund door Israël en de Verenigde Staten, terwijl de tweede dat werd door Syrië en de USSR.

Gedurende de Turkse Burgeroorlog ijverden de PKK, belangrijkste Turks-Koerdische partij van Marxist-leninistische gezindheid, en diens chef Abdullah Öcallan voor het creëren van een onafhankelijk Koerdistan in Turkije. Ze maakten duidelijk dat ze geen enkele territoriale ambitie in Syrië hadden. Öcallan werd als politieke vluchteling verwelkomd in Damascus, van waar hij de militaire operaties in Turkije leidde. Vluchtend voor de onderdrukking vonden 2 miljoen Koerden beschutting in Syrië. Maar in 1998 dreigde Ankara Damascus met oorlog als het zou doorgaan met de herberging van de PKK. President Hafez el-Assad vroeg tenslotte Abdullah Öcallan een andere Staat van ontvangst te vinden maar bleef wel de Koerdische vluchtelingen beschermen.

Aan het begin van de oorlog tegen Syrië verleende president Bashar el-Assad aan talrijke Turks-Koerdische vluchtelingen de Syrische nationaliteit. Hij moedigde hen aan plaatselijke milities te vormen en deel te nemen aan de verdediging van het grondgebied. Gedurende de twee eerste jaren was de samenwerking met de Syrische veiligheidsmacht totaal, maar in 2014 begon die te verslechteren.

Op 31 oktober werd Salih Muslim, de leider van de Koerdische democratische unie van Syrië, ontvangen door François Hollande, terzijde van een onderhoud met de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan, en vlak na de veldslag van Kobané. De twee Staatshoofden die tot dan toe hadden geweigerd de Syrische Koerden te helpen, slaagden er in Salih Muslim te overtuigen dat hij een persoonlijk belang had zijn verbintenissen met de PKK te verraden en zich bij hun project aan te sluiten.

Een jaar later lanceerde Salih Muslim een operatie van gedwongen Koerdisatie van het Noorden van Syrië, daarmee een opstand van de lokale bevolkingen veroorzakend, hoofdzakelijk van de Assyrische christenen en van de Arabische soennieten [8].

Maar toen Frankrijk, Israël en het Verenigd Koninkrijk de operatie van het creëren van het Koerdistan in Syrië lanceerden, ontmoette Salih Muslim de ernstigste moeilijkheden in het mobiliseren van het strijdvolk. De naar Irak gevluchte jonge Koerden weigerden massaal zich bij het koloniale project aan te sluiten [9].

Salih Muslim was vrijdag 27 november jongstleden opnieuw in Parijs.

De vernietiging van de Russische Soukhoï 24 door Turkije

De Russische militaire interventie op 1 october 2015 verstoorde het plan van de koloniale machten. Voor president Recep Tayyip Erdoğan schoof ze nog een keer de verwerkelijking van het plan Juppé en zijn droom van de zuivering van Turkije opzij. Daardoor gaf hij zijn leger bevel een incident met een Russisch vliegtuig voor te bereiden, zoals de klokkenluider Fuat Avni toen aangaf.

Op 16 november breidde Rusland zijn militaire operatie tegen de groepen terroristen in Syrië uit door een politieke aanval op hun financiële bronnen. President Vladimir Poetin veroorzaakte de verbijstering van de G20 met de beschuldiging zonder hem te noemen van de voorzitter van de vergadering Recep Tayyip Erdoğan. Hij toonde de aanwezige diplomaten satellietbeelden van de konvooien tankwagens die van Syrië naar de Turkse havens gingen, en stelde de onverschilligheid aan de kaak van hen die Daesh toelaten op deze manier miljarden dollars te vergaren [10].

Door het overschatten van de steun waarover hij in Washington beschikt, of het onderschatten van de Russische macht, liet president Erdoğan op 24 november een Russische Soukhoï neerschieten die 17 seconden boven zijn grondgebied was geweest [11]. Moskou reageerde zonder aarzelen door zware economische sancties aan Ankara op te leggen, door radar opnamen van het luchtvaartincident te verspreiden [12], door de S-400 te deployeren, en tenslotte door op 2 december tijdens een persconferentie van de militaire staf satelliet bewijzen van de verantwoordelijkheid van de Turkse Staat in de financiering van Daesh [13] in omloop te brengen.

De internationale pers, die een jaar lang de waarheid had geloochend, ging plotseling hevig tekeer tegen de autocraat van Ankara en zijn familie.

De Frans-Britse interventie

Desalniettemin organiseerde de Europese unie een speciale topconferentie met Turkije. De verklaringen van Vladimir Poetin tijdens de G20 en de (niet openbare) rapporten van de Grootvertegenwoordigster Federica Mogherini die stipuleren dat de aardolie van Daesh verkocht word in de Unie via Cyprus, Italië en Frankrijk werden genegeerd, en de deelnemers concludeerden: « de eindverklaring van de laatste in Antalya gehouden G20, evenals de resolutie 2249 (2015) van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in herinnering brengend, bevestigen Turkije en de EU opnieuw dat de strijd tegen het terrorisme een prioriteit blijft » (sic) [14].

Het plan Juppé van 2011 in praktijk brengend werden de adhesie- onderhandelingen weer opgenomen, was de beëindiging van de visa-regulatie onderweg, en, als klap op de vuurpijl, nam de Unie op zich 3 miljard Euro aan Turkije te storten, zogenaamd om die te helpen de kwestie van de Syrische vluchtelingen te regelen.

Het Franse parlement [15] en het Britse Lagerhuis [16], overtuigd dat de resolutie 2249 een interventie in Syrië zonder het akkoord van Damascus toelaat, autoriseren hun Uitvoerende macht in Syrië militair in te grijpen. Deze interventies, uitsluitend uit de lucht, worden gepresenteerd als gericht op Daesh. Tijdens de debatten heeft geen van beide kamers de kwestie van het pseudo-Koerdistan genoemd.

In tegenstelling tot de verklaringen aan de pers, heeft niemand zijn positie tegenover Daesh veranderd. De terroristische organisatie wordt nog steeds gesteund door hen die haar opgericht hebben (Amerikaanse persoonlijkheden om David Petraeus en John Negroponte, de Saoedische, Qatari en Turkse regeringen). Alleen de Iraakse Sjiieten, de Libanese Hezbollah, het Arabisch Syrische leger en Rusland bestrijden haar. De operaties van de VS Coalitie hebben nooit tot doel gehad Daesh te « in te perken », en ook nooit om haar te liquideren. Het spel gaat er heden om het Noorden van Syrië te bevrijden en onmiddellijk te laten bezetten door de Iraakse Koerden, en Daesh naar Irak te verdrijven waar het district Al-Anbar voor haar is gereserveerd. Het enige verschil sinds de Russische interventie is dat de Westerlingen ervan afzien de Syrische woestijn door Daesh te laten bezetten.

Te onthouden:
– Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zijn er in geslaagd hun publieke opinies te laten geloven dat de resolutie 2249 hen autoriseert in Syrië tegen Daesh in te grijpen. Op deze basis hebben ze toestemming van hun regeringen gekregen bombardementen uit te voeren zonder instemming van Syrië.
– Op de grond denken ze te kunnen leunen op de (door het Turkse leger gesteunde) Turkmeense milities en de (door de regionale Koerdische regering van Irak en Israël gesteunde) Koerdische YPG.
– Het doel van deze interventies is niet Daesh te liquideren voor de etnische purificatie die zij pleegt, maar om haar te verplaatsen naar Al-Anbar, en daar met de etnische purificatie door te gaan, maar in het Noorden van Syrië dit keer, om er een pseudo-Koerdistan te creëren.