Haniebny projekt pseudo-Kurdystanu

Czy interwencja wojskowa Francji, Izraela i Wielkiej Brytanii w Syrii jest legalna ?

20. listopada, celem rozpętania nowej wojny w Iraku i Syrii Francja, Izrael i Zjednoczone Królestwo doprowadziły do przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa rezolucji 2249 [1]. Za tekstem dokumentu stał przedstawiciel Francji, według którego rezolucja autoryzuje akcję wspólną w myśl artykułu 51. Karty Narodów Zjednoczonych, czyli działania w ramach « obrony koniecznej ». Według premiera Wielkiej Brytanii, Davida Camerona stanowi ona podstawę prawną dla « wszelkich działań przeciwko tej morderczej i diabelskiej sekcie – jednocześnie w Syrii i w Iraku » [2].

Tymczasem, według ekspertów Działu badawczego Biblioteki Izby Gmin twierdzenia takie są nieuprawnione. W opracowaniu, opartym na przeglądzie aktów prawnych, Arabella Lang stwierdza, że rezolucja absolutnie nie uzasadnia użycia siły, a jedynie wzywa do zdwojenia wysiłków te strony, które legalnie mają możliwość walki [3]. Nie może w niej chodzić o państwa inne, niż te, które zostały wezwane do interwencji przez Irak i Syrię.

Dla poparcia spawy Irak wystosował więc do Sekretarza Generalnego i Rady Bezpieczeństwa ONZ list, w którym potwierdził, że został zaatakowany przez Daesz z terytorium Syrii, choć sam Emirat Islamski został założony na jego terenie. Po takim wezwaniu Francja i Zjednoczone Królestwo – choć nie Izrael – przypisały sobie prawo do « kolektywnej obrony koniecznej ». Ponadto każde z tych państw utrzymuje, że zostało zaatakowane przez Daesz z Syrii i w związku z tym przypisuje sobie także indywidualnie prawo do obrony koniecznej. Niestety argumentacja ta nie ma żadnych podstaw dopóty, dopóki Paryż i Londyn nie przedstawią dowodów na to, że Daesz przygotowuje swoje ataki w Syrii, a tak nie jest [4].

W związku z powyższym interwencja wojskowa Francji, Izraela i Zjednoczonego Królestwa w Syrii pozostanie nielegalna tak długo, jak długo nie udzieli na nią zgody rząd Syryjskiej Republiki Arabskiej.

Przypomnijmy też, że Karta Narodów Zjednoczonych i powołujące się na nią rezolucje Zgromadzenia Ogólnego formalnie zakazują udzielania wsparcia wojskowego grupom bezpaństwowym, usiłującym dokonać przewrotu w państwie członkowskim ONZ, dlatego Francja i Wielka Brytania długo utrzymywały, że ugrupowaniom zbrojnym w Syrii przekazują tylko sprzęt obronny. Niestety do sił tych trafia także w dużych ilościach broń zaczepna (w szczególności karabiny, moździerze, pociski rakietowe przeciwpancerne i przeciwlotnicze, materiały wybuchowe, a nawet gazy bojowe). W sierpniu 2014 r. prezydent Hollande w wywiadzie udzielonym dziennikowi Le Monde przyznał, że dostarczał syryjskim rebeliantom broń zaczepną [5]. Uściślił to następnie w ramach cyklu wywiadów z dziennikarzem Xavierem Panonem, wyznając, że od 2012 roku [6] zlecał dostawy dział o kalibrze 20mm, karabinów, wyrzutni rakietowych, oraz pocisków przeciwpancernych, co jednoznacznie stanowi pogwałcenie prawa międzynarodowego i releguje Francję do rangi « państwa-chuligana » [7].

Haniebny projekt Francji, Izraela i Wielkiej Brytanii

Od 20. listopada Francja usiłuje zawiązać koalicję – kolejną – celem walki przeciwko Daeszowi, a konkretnie – celem zdobycia Ar-Rakki, jednak retoryka, która wystarcza, aby przekonać Francuzów co do woli ich rządu, żeby odpowiedzieć na zamachy z 13. listopada w Paryżu, jest tylko maską, za którą ukryte są kolonialne intencje prezydenta Hollande’a. Owszem, skutkiem operacji ma być przepędzenie Daeszu z Rakki, ale jakie wojska lądowe tego dokonają i kto ostatecznie będzie beneficjentem?

Rosyjska kampania powietrzna wspiera działania sił Syryjskiej Armii Arabskiej na lądzie, tymczasem – jak twierdzi francuski minister spraw zagranicznych, Laurent Fabius – operacja francusko-brytyjska miałaby stanowić wsparcie dla Wolnej Armii Syrii [utworzonej przez członków Al-Ka’idy w Libii], Sunnickich Arabskich Sił Zbrojnych [czyli turkmeńskich milicji wspieranych przez armię Turcji], oraz dla Kurdów [zarówno tych, związanych z syryjską PYD, jak i peszmergów Rządu Regionalnego Kurdystanu z Iraku].

Jeżeli tym siłom uda się odbić Ar-Rakkę, miasto ma zostać przekazane w ręce Rządu Regionalnego Kurdystanu, który dokona jego aneksji i proklamuje powstanie nowego Państwa - « Kurdystanu » - siedzącego okrakiem na Iraku i Syrii, a następnie wypędzi zamieszkujące rejon populacje syryjskie i sprowadzi na ich miejsce 10 milionów Kurdów tureckich.

Plan Juppé

W 2011 r. francuski minister spraw zagranicznych, Alain Juppé podpisał tajny układ ze swoim odpowiednikiem tureckim, Ahmetem Davutoğlu. Wiadomo, że w dokumencie tym zawarto szereg obustronnych zobowiązań, w tym „uregulowanie kwestii kurdyjskiej” bez „naruszania integralności terytorialnej Turcji” - czyli utworzenie pseudo-Kurdystanu w Syrii.

Francuzi są wciąż przekonani, że Alain Juppé jet gaullistą i nie zauważyli jego przemiany w 2005 r. Wówczas to otrzymał wyrok 14 miesięcy więzienia w zawieszeniu i zakaz sprawowania funkcji publicznych przez rok za nielegalne wykorzystywanie państwowych pieniędzy do finansowania swojej partii politycznej. Wyjechał wtedy z Francji i udał się do Montrealu, gdzie miał wykładać na uniwersytecie. Jego pobyt w Kanadzie był jednak krótszy, niż zapowiadano, bowiem pan Juppé sam w tym czasie uczęszczał na inny kurs w państwie trzecim. Dziś, choć jest członkiem opozycji, pozostaje wśród głównych inspiratorów tej polityki bliskowschodniej, którą prowadzi prezydent Hollande z pogardą dla Historii i interesów samej Francji.

Kurdystan i Syria

Kurdowie są ludem, który od stuleci zamieszkuje obszar, dziś podzielony pomiędzy Turcję, Irak i Iran. Według spisu ludności z 1962. roku w Syrii mieszkało tylko 169 000 Kurdów, którzy tym samym stanowili znikomą część populacji ogólnej. Podczas wojny domowej w Turcji, w latach 1980-90 w Syrii znalazły schronienie 2 miliony Kurdów tureckich. Obecnie ideą, która przyświeca Francji, Izraelowi i Zjednoczonemu Królestwu, jest wykrojenie Kurdom państwa nie u nich, w Turcji, ale poprzez podbój kolonialny kraju, który tak wielkodusznie niegdyś ich przyjął.

Francja i Wielka Brytania raz już dokonały podziału Syrii – podczas konferencji w San Remo (1920), zgodnie z duchem umowy Sykes-Picot (1916). Z punktu widzenia historycznego obszar Syrii obejmuje nie tylko obecne Państwo Syrię, ale również Palestynę, Izrael, Liban, Jordanię, teren dawnego sandżaku Aleksandretty (Antiochia w Turcji), a także część Iraku. Obecny projekt jest więc kontynuacją tego rozbioru.

Kim są Kurdowie?

Kudrowie mają jedną, wspólną kulturę, ale mówią w trzech różnych, blisko ze sobą spokrewnionych językach – kurmandżi, sorani i pehlewani (południowo-kurdyjskim) – oraz w czwartym, całkowicie odrębnym zaza-gurani.

W czasach zimnej wojny Kurdowie dzielili się na dwie różne grupy: pierwszą wspierał Izrael i Stany Zjednoczone, a drugą – Syria i ZSRR.

Podczas wojny domowej w Turcji PKK – główne ugrupowanie Kurdów tureckich, o profilu marksistowsko-leninowskim – walczyła pod przywództwem Abdullaha Öcallana o stworzenie na terytorium Turcji niepodległego Kurdystanu. Odżegnywała się przy tym od jakichkolwiek roszczeń terytorialnych wobec Syrii. Sam Öcallan został przyjęty w Damaszku jako uchodźca polityczny i stąd kierował działaniami zbrojnymi w Turcji. 2 miliony tureckich Kurdów znalazło w Syrii schronienie przed prześladowaniami. W 1998 r. Ankara zagroziła Damaszkowi wojną, o ile Syria nadal będzie gościć PKK. Ostatecznie prezydent Hafiz al-Asad zażądał od Abdullaha Öcallana, aby ten znalazł sobie nowego gospodarza, ale dalej udzielał schronienia uchodźcom.

W początkach wojny przeciwko Syrii prezydent Baszszar al-Asad przyznał obywatelstwo syryjskie wielu z tych uchodźców. Zachęcał ich do organizowania milicji i brania udziału w obronie terytorialnej Kraju. Przez pierwsze dwa lata współpraca z syryjskimi siłami bezpieczeństwa była absolutna, ale w 2014 r. sprawy zaczęły się psuć.

31. października 2014 r. Salih Muslim, przewodniczący syryjskiej Partii Unii Demokratycznej został przyjęty przez François Hollande’a przy okazji spotkania z prezydentem Turcji, Recepem Tayyipem Erdoğanem. Było to bezpośrednio po bitwie pod Kobanî [Ajn al-Arab – tłum.]. Obaj szefowie Państw, którzy do tamtej pory odmawiali wsparcia Kurdów w Syrii, w końcu przekonali Saliha Muslima, że w jego osobistym interesie leży zdrada linii PKK i włączenie się do realizacji ich planów.

Rok później Salih Muslim uruchomił program kurdyfikacji Północy Syrii, czym wywołał powstanie ludności miejscowej – przede wszystkim asyryjskich chrześcijan i arabskich sunnitów [8].

Tymczasem, kiedy Francja, Izrael i Zjednoczone Królestwo uruchamiały operację stworzenia Kurdystanu w Syrii, Salih Muslim napotkał olbrzymie problemy z mobilizacją ludności. Młodzi uchodźcy kurdyjscy w Iraku odmówili masowego udziału w tym projekcie kolonialnym [9].

W piątek 27. listopada Salih Muslim był znów w Paryżu.

Zestrzelenie rosyjskiego Su-24 przez Turcję

Interwencja wojskowa Rosji 1. października 2015 wsadziła kij w szprychy planów mocarstw kolonialnych. Dla prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana oznaczała ona kolejne oddalenie się realizacji planu Juppé i jego własnego marzenia o oczyszczeniu Turcji z obcych elementów, dał więc swojej armii rozkaz przygotować incydent z udziałem rosyjskiego samolotu (co już wówczas ujawnił demaskator Fuat Avni).

16. listopada Rosja rozszerzyła swoją operację wojskową przeciwko ugrupowaniom terrorystycznym w Syrii o polityczny atak na źródła ich finansowania. Prezydent Władimir Putin wprawił w osłupienie uczestników szczytu G20 w Antalyi, kiedy – bez wymieniania z imienia i nazwiska – wysunął zarzuty pod adresem gospodarza konferencji, Recepa Tayyipa Erdoğana. Prezydent Federacji Rosyjskiej przedstawił obecnym dyplomatom satelitarne zdjęcia konwojów ciężarówek-cystern, zdążających z Syrii do tureckich portów, a pozwalających Daeszowi na gromadzenie tym sposobem miliardów dolarów oskarżył o nadmierną pobłażliwość [10].

Przeceniając poparcie, jakim się cieszy w Waszyngtonie – albo też nie doceniając potęgi Rosji – prezydent Erdoğan nakazał strącić 24. listopada rosyjski Su-24, który na 17 sekund wleciał w przestrzeń powietrzną Turcji [11]. Moskwa zareagowała bezzwłocznie wprowadzeniem ciężkich sankcji gospodarczych przeciwko Ankarze, publikacją nagrań odczytów radarowych incydentu lotniczego [12], rozmieszczeniem S-400, oraz (2. grudnia) konferencją prasową sztabu generalnego, na której przedstawiono satelitarne dowody odpowiedzialności Państwa tureckiego za finansowanie Daeszu [13].

W jednej chwili prasa międzynarodowa, która od roku zaprzeczała rzeczywistości, wybuchła pretensjami do ankarskiego autokraty i jego rodziny.

Interwencja francusko-brytyjska

Tymczasem, 29. listopada Unia Europejska zorganizowała specjalny szczyt z udziałem Turcji. Lekceważąc rewelacje Władimira Putina na G20 i (nieopublikowane) raporty wysokiej przedstawiciel Unii Federiki Mogherini, w których Mogherini potwierdza, że ropa naftowa pochodząca od Daeszu napływa do Europy przez Cypr, Włochy i Francję, uczestnicy konferencji w oświadczeniu końcowym stwierdzili: „Powołując się na deklarację końcową ostatniego szczytu G20 w Antalyi, oraz na rezolucję 2249 Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych z 2015 r., Turcja i UE ponownie zgadzają się, że walka przeciwko terroryzmowi pozostaje priorytetem” (sic!) [14].

Zgodnie z planem Alaina Juppé z 2011 r. wznowiono więc negocjacje w sprawie przystąpienia Turcji do Unii Europejskiej, poczyniono kroki w kierunku zniesienia wymogu wizowego dla jej obywateli, a wisienką na torcie było przelanie tych 3 miliardów euro, rzekomo w ramach pomocy w zarządzaniu problemem uchodźców z Syrii.

Zarówno parlament francuski [15], jak i brytyjska Izba Gmin [16], w przekonaniu, iż rezolucja 2249 pozwala na interwencję wojskową w Syrii bez zgody Damaszku, autoryzowały swoje władze wykonawcze do takich działań. Te nowe operacje militarne zostały przedstawione jako skierowane przeciwko Daeszowi. Podczas poprzedzających akceptację debat żadna z rzeczonych Izb nie poruszyła kwestii pseudo-Kurdystanu.

Wbrew składanym prasie oświadczeniom, nikt nie zmienił dotychczasowej polityki względem Daeszu. Organizacja terrorystyczna nadal cieszy się wsparciem tych, którzy ją założyli (osobistości amerykańskich, skupionych wokół Davida Petraeusa i Johna Negroponte, oraz rządów Arabii Saudyjskiej, Kataru i Turcji). Walczą z nią tylko iraccy szyici, libański Hezbollah, Syryjska Armia Arabska, oraz Rosja. Dotychczasowe operacje skupionej wokół USA Interwencji miały na celu jedynie „powstrzymanie” Daeszu, a nigdy – jego wykorzenienie. Obecnie stawką jest „wyzwolenie” północy Syrii celem oddania jej natychmiast pod okupację irackim Kurdom, oraz zepchnięcie Daeszu do Iraku, gdzie zarezerwowano dla niego prowincję Al-Anbar. Jedynym, co rozróżnia postawę Zachodu sprzed i po interwencji rosyjskiej, jest cofnięcie zgody na okupację przez Daesz syryjskiej pustyni.

Do zapamiętania:
– Władzom Francji i Wielkiej Brytanii udało się przekonać opinię publiczną w swoich krajach, że rezolucja 2249 pozwala im ingerować w Syrii przeciwko Daeszowi, dzięki czemu uzyskały od swoich parlamentów autoryzację na prowadzenie bombardowań bez zgody Damaszku.
– Państwa te liczą na wsparcie lądowe ze strony turkmeńskich milicji, wspieranych przez armię turecką, oraz ze strony kurdyjskiej PYD (popieranej przez Rząd Regionalny Kurdystanu w Iraku, oraz Izrael).
– Celem tych interwencji nie jest likwidacja Daeszu w ramach kary za czystki etniczne, których się dopuszcza, ale przeniesienie go do Al-Anbar i przeprowadzenie własnej czystki etnicznej – tym razem na północy Syrii – i utworzenie pseudo-Kurdystanu.