Zeventig jaar intimidatie van de Europese politiek en bevolking

Volgens een sensationeel artikel in The Telegraph is de directeur van de Amerikaanse Nationale Inlichtingendienst onlangs door het Congres geïnstrueerd een “grootschalige revisie van de clandestiene Russische financiële steun aan Europese [politieke] partijen gedurende het afgelopen decennium uit te voeren” [1].

Deze onthulling – een klassiek gecontroleerd lek – is bedoeld om ongehoorzame, maar populaire politieke groepen in heel Europa te waarschuwen hun ambities naar beneden bij te stellen wat betreft inspanningen om de rol en het belang van hun naties binnen de Europese Unie in een beter evenwicht te brengen. Jobbik in Hongarije, Gouden Dageraad in Griekenland, Lega Norte in Italië en het Front National in Frankrijk worden expliciet opgenomen op de Amerikaanse “waarschuwingslijst” terwijl andere niet-nader genoemde “partijen” in Oostenrijk, de Tsjechische Republiek en Nederland geïnformeerd worden dat ze “onderwerp van een Amerikaans veiligheidsonderzoek” zijn. Zelfs de nieuwe Britse Labour-leider, Jeremy Corbyn wordt verdacht van flirten met de Russen.

Volgens de sponsor van het verhaal in Telegraph’s is iedere Europese politicus die het waagt de uitbreiding van de NAVO naar het oosten, of de sanctiepolitiek tegen Rusland, of de huidige Europese opstelling t.o.v. het conflict in Oekraïne ter discussie te stellen in essentie een bewust of onbewust instrument van “Rusland’s hybride-oorlog”.

Tja, het zou grappig zijn, als het niet zo gevaarlijk was. Sterker, iedere onpartijdige waarnemer zou een paar eenvoudige vragen dienen te stellen: Waarom geven de Amerikaanse Inlichtingendiensten in hemelsnaam om uitdagingen voor de Europa’s interne veiligheid? Zijn zij niet degenen die ontelbare politieke organisaties, individuen en media op het Europese continent financieren, werven en beheersen? Waarom onthullen zij zo schaamteloos hun overheersing van Europa?

Een politiek correcte uitdager zou betogen dat de Verenigde Staten Europa heeft gered van het “Communistische gevaar” na het einde van de Tweede Wereldoorlog en dat het haar snelle economisch herstel heeft gefaciliteerd en nog steeds het continent beschermt onder zijn nucleaire paraplu. Misschien. Maar een onderzoek van de historische achtergrond hoort niet te beginnen bij het Marshall Plan. Dit plan werd pas in 1948 gelanceerd. Aangezien de nazi’s in mei 1945 capituleerden, zou een onjuist geïnformeerde lezer kunnen concluderen dat de Verenigde Staten drie jaar lang heeft gewerkt aan een omvangrijk investeringsprogramma voor Europa … en hij zou het bij het verkeerde eind hebben.

Op de Tweede “Octagon” Québec Conferentie in september 1944 legden President Roosevelt en Amerikaans Minister van Financiën Henry Morgenthau Jr. hun Post-Overgave Programma voor Duitsland aan de Britse Premier Winston Churchill voor [2]. Dit strikt vertrouwelijke document voorzag in de opdeling en complete de-industrialisatie van de Duitse staat. Volgens het plan moest Duitsland in 2 onafhankelijke staten verdeeld worden. Haar epicentra van mijnbouw en industrie, inclusief het Saar Protectoraat, het Ruhrgebied en Opper-Silezië moesten geïnternationaliseerd worden of geannexeerd door Frankrijk en Polen. Hieronder enkele fragmenten:

– De [VS] strijdkrachten zullen bij het binnengaan van het [Duitse] industriële gebied alle fabrieken en installaties vernietigen die niet onmiddellijk verwijderd kunnen worden.
– Niet meer dan 6 maanden na het staken van de vijandelijkheden zullen alle industriële fabrieken en installaties die niet vernietigd zijn door militaire acties ofwel compleet ontmanteld worden ofwel verwijderd worden uit de regio en volledig vernietigd.
– Alle mensen binnen het gebied moet te verstaan worden gegeven dat niet toegestaan zal worden dat dit gebied opnieuw industriegebied wordt. Dienovereenkomstig dienen binnen het gebied alle mensen met speciale vaardigheden of technische training en hun gezinnen aangemoedigd te worden permanent te verhuizen uit de regio en zo wijd mogelijk verspreid te worden.
– Alle Duitse radiostations en kranten, tijdschriften, maandbladen, etc. zullen worden stopgezet totdat adequaat toezicht is ingesteld en een passend programma is geformuleerd.

Dat was het originele naoorlogse herstelprogramma voor Duitsland, bekend met de naam Morgenthau Plan. Het beruchte Joint Chiefs of Staff Directive 1067 (JCS 1067) geadresseerd aan de legercommandant van de Amerikaanse Bezettingsmacht in Duitsland, dat officieel werd afgegeven in april 1945, was geheel in overeenstemming met dat document [3].

Het Morgenthau-Plan bleek al heel snel een strategische fout te zijn. De Verenigde Staten onderschatte de ideologische en culturele impact die de Sovjet-Unie op de Europese maatschappij zou hebben. Overgelaten aan hun eigen oordeel, bleken de Amerikaanse strategen niet in staat de aantrekkingskracht te begrijpen die een socialistisch systeem had op de meerderheid van de bevolking van de bevrijde naties. Een breed scala aan pro-socialistische en pro-communistische politici begonnen democratische verkiezingen te winnen en politieke invloed te vergaren. Niet alleen in Oost Europa, maar ook in Griekenland, Italië, Frankrijk en andere Europese staten (Palmiro Togliatti en Maurice Thorez zijn slechts enkele namen die genoemd kunnen worden in dit verband). Toen begon Washington zich te realiseren dat zijn gedwongen de-industrialisatie van Europa zou kunnen leiden tot een Sovjet-stijl re-industrialisatie en uiteindelijke Russische dominantie op het continent. Daarom moest de VS het Morgenthau-Plan onmiddellijk vervangen met een nieuw plan dat de naam kreeg van Minister van Buitenlandse Zaken George Marshall … In de loop van vier jaar voorzag de VS Europa van US$12 miljard in krediet, donaties, leases, etc. … met het doel om Amerikaanse machines en andere goederen aan te schaffen. Hoewel het plan ongetwijfeld de Europese economieën nieuw leven inblies, was het grootste positieve effect voor de Amerikaanse economie zelf! Tegelijkertijd werd een golf van politieke repressie gelanceerd in heel Europa, met name in Duitsland.

De media zijn grotendeels het Sovjet- voorstel vergeten (voorgesteld in 1950) om zich uit de DDR terug te trekken en een neutraal, niet-gebonden, gedemilitariseerd Duitsland te laten herenigen binnen een jaar na het afronden van een vredesverdrag. Sterker nog, de resolutie die op de Praag bijeenkomst van Ministers van Buitenlandse zaken van het Sovjet-blok op 21 oktober 1950 werd aangenomen stelde voor een geheel Duitse Kiesraad in te stellen met gelijke vertegenwoordiging van Oost en West Duitsland om de oprichting van een geheel Duitse, soevereine, democratische en vredelievende interim regering voor te bereiden. Vanzelfsprekend waren de Amerikaanse regering en de West-Duitse administratie in Bonn fel tegen dit initiatief [4]. Hoewel een referendum over de vraag “Bent u tegen de nieuwe militarisering van Duitsland en voorstander van de afronding van een Vredesverdrag in 1951?” werd aangekondigd in beide delen van de verdeelde staat werd het referendum alleen in Oost Duitsland gehouden en officieel erkend (met 95% van de stemmen “ja”). De autoriteiten in het door de VS-gecontroleerde West Duitsland verzuimden op een echt democratische manier te reageren. Zij weigerden de voorlopige resultaten van het referendum dat vanaf februari 1951 gehouden werd te erkennen (van de 6,2 miljoen West-Duitse burgers die hadden meegedaan tegen juni 1951 stemden 94,4% ook “ja”) en introduceerden de draconische behoedzame Criminele Wet Amendement Act (de 1951 Blitzgesetz) op 11 juli [5]. Volgens deze wetgeving moest iedereen die schuldig was aan het importeren van verboden literatuur, die kritiek had op de regering, of niet gerapporteerde contacten had met vertegenwoordigers van de DDR etc., vervolgd worden voor “hoogverraad” dat bestraft kon worden met 5 tot 15 jaar gevangenisstraf. Als een gevolg hiervan werden tussen 1951 en 1968 krachtens deze wet 200.000 aanklachten ingediend tegen 500.000 leden van de Communistische Partij en andere linksgeoriënteerde groepen in Duitsland. Tienduizend mensen werden gevangen gezet en de meesten die werden vrijgesproken van de aanklacht hervatten nooit hun politieke activiteiten. Additionele juridische amendementen in 1953 schaften zelfs het recht van het houden van vrije bijeenkomsten en demonstraties af en in 1956 werd de Communistische Partij in Duitsland verboden.

[Meer details kunt u vinden in Daniel Burkholz’s 2012 documentaire “Verboten – Verfolgt – Vergessen”n (Forbidden-Followed-Forgotten. Half a Million Public Enemies, dat vreemd genoeg niet beschikbaar is op YouTube).

De politieke onderdrukking die in Duitsland tussen de jaren ’50 en jaren ’80 plaatsvond is in vergelijking met soortgelijke gebeurtenissen in andere Europese landen gedurende dezelfde periode, een volstrekt taboe onderwerp. Operatie Gladio in Italië, de misdaden van het regime van de Zwarte Kolonels in Griekenland en de controversiële moordaanslagen tegen realistische Europese politici die openlijk pleitten voor een historisch compromis met het Sovjet-blok – zoals de Italiaanse Premier Aldo Moro (1978) en de Zweedse Premier Olaf Palme (1986) – hebben allemaal veel meer media aandacht gekregen.

De onthullingen van de voormalige correspondent van de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Udo Ulfkotte, opgetekend in zijn boek Gekaufte Journalisten (“Gekochte Journalisten”) over het mechanisme van media beheersing in Duitsland (herinnert u zich het MorgenthauPlan?) vermelden slechts het tipje van de ijsberg.

Het bijna compleet ontbreken van een reactie in Berlijn na de onthullingen van Edward Snowden over de wijdverbreide elektronische spionage die routinematig wordt uitgevoerd tegen Duitse leiders door de NSA [Amerikaanse Nationale Veiligheid Agentschap] betekent dat in de praktijk Duitsland heeft toegegeven haar soevereiniteit over haar eigen natie te hebben verloren en derhalve niets meer te verliezen heeft.

Dus, na al deze feiten te hebben overwogen en het artikel in de Telegraph opnieuw gelezen te hebben, bent u nog steeds zo zeker dat de Verenigde Staten werkelijk de hoeder van de Europese soevereiniteit is? Is het niet waarschijnlijker dat door gebruik te maken van een vermeende “Russische dreiging” om de politiek en civiele maatschappij in Europa te beheersen en te intimideren Washington werkt aan een simpel en primitief doel – eenvoudigweg zorgen dat zijn schapen binnen de kooi blijven?