Ο αρχαίος « Δρόμος του Μεταξιού » σύνδεε το Ιράν με τη συριακή ακτή μέσω του Ιράκ και μέσω της Παλμύρας. Είναι γεωγραφικά αδύνατο να ανοιχτούν άλλες σημαντικές οδοί επικοινωνίας μέσα από την έρημο. Συνεπώς, η πόλη έγινε το κεντρικό διακύβευμα του πολέμου στη Συρία. Μετά ένα χρόνο κατοχής από το Νταές/Daesh, απελευθερώθηκε από το Συριακό Αραβικό Στρατό και πρόσφατα φιλοξένησε δύο συναυλίες, με τηλεοπτική αναμετάδοση στη Συρία και τη Ρωσία, για να γιορτάσουν τη νίκη επί της τρομοκρατίας.

Για περισσότερα από πέντε χρόνια, η Συρία βρίσκεται σε πόλεμο. Εκείνοι που υποστήριζαν αυτή τη σύγκρουση, την εξηγούσαν στην αρχή από την επέκταση των « Αραβικών Ανοίξεων ». Αλλά κανείς σήμερα δεν το ισχυρίζεται πλέον. Απλά επειδή όλες οι κυβερνήσεις που γεννήθηκαν από αυτές τις « ανοίξεις » έχουν ήδη ανατραπεί. Μακριά από το να ήταν μια δημοκρατική φιλοδοξία, τα γεγονότα αυτά δεν ήταν παρά μόνο μια τακτική για την αλλαγή των κοσμικών καθεστώτων υπέρ των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Ισχυρίζεται τώρα ότι η συριακή « άνοιξη » εκτράπηκε από άλλες δυνάμεις, ότι η « επανάσταση » -που ποτέ δεν υπήρξε- έχει καταβροχθιστεί από ντζιχαντιστές, «πραγματικούς» αυτή τη φορά.

Όπως το παρατήρησε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, καταρχάς, η συμπεριφορά της Δύσης και των χωρών του Κόλπου είναι ασυνεπής. Είναι αδύνατο στο πεδίο της μάχης να πολεμήσεις ταυτόχρονα τους τζιχαντιστές και τη Συριακή Δημοκρατία και να ισχυρίζεσαι ότι παίρνεις θέση σε μια τρίτη πλευρά. Αλλά κανείς δεν δήλωσε δημοσίως το στρατόπεδο του, έτσι ώστε ο πόλεμος συνεχίζεται.

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο πόλεμος δεν έχει καμία εσωτερική αιτία. Είναι το αποτέλεσμα όχι του περιφερειακού περιβάλλοντος, αλλά παγκόσμιου.

Όταν κηρύχθηκε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, ψηφίζοντας το Syrian Accountability Act, το 2003, ο στόχος του Ντικ Τσένι ήταν να απρακτούν τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου της χώρας. Γνωρίζουμε τώρα ότι το «peak oil» του crude oil (αργού πετρελαίου) δεν σηματοδοτεί το τέλος του πετρελαίου και ότι η Ουάσινγκτον θα εκμεταλλευτεί σύντομα άλλες μορφές υδρογονανθράκων στον Κόλπο του Μεξικού. Ο στρατηγικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών έχει αλλάξει. Από τούδε και στο εξής, πρόκειται να περιορίσει την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της Κίνας και της Ρωσίας, αναγκάζοντάς τις να εμπορεύονται αποκλειστικά μέσω των θαλάσσιων διαδρομών που ελέγχονται από τα αεροπλανοφόρα τους.

Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του το 2012, ο πρόεδρος Xi Jinping ανακοίνωσε την πρόθεση της χώρας του να απεμπλακεί απ’ αυτή την υποχρέωση και να οικοδομήσει δύο ηπειρωτικούς εμπορικούς δρόμους προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο πρώτος επάνω στην αρχαία διαδρομή του Δρόμου του Μεταξιού, ο δεύτερος μέσω της Ρωσίας μέχρι τη Γερμανία.

Αμέσως προκύψαν δύο συγκρούσεις: πρώτα, ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει πλέον ως στόχο να ανατραπεί το καθεστώς, αλλά να δημιουργήσει χάος, ενώ το ίδιο χάος εγκαταστάθηκε χωρίς άλλο λόγο στην Ουκρανία. Ύστερα, η Λευκορωσία προσεγγίστηκε πιο κοντά τη Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες επεκτείνοντας προς Βορρά την διαίρεση της Ευρώπης σε δύο τεμάχια. Έτσι, δύο ατελείωτες συγκρούσεις φράζουν δύο δρόμους.

Τα καλά νέα είναι ότι κανείς δεν θα μπορέσει να διαπραγματευτεί μια νίκη στην Ουκρανία εναντίον μιας ήττας στη Συρία, δεδομένου ότι οι δύο πόλεμοι έχουν τον ίδιο στόχο. Τα κακά νέα είναι ότι το χάος θα συνεχιστεί και στα δύο μέτωπα, όσο η Κίνα και η Ρωσία δεν θα καταφέρουν να χτίσουν μια άλλη διαδρομή επικοινωνίας.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία ελπίδα από μια διαπραγμάτευση με ανθρώπους που πληρώνονται για να παρατείνουν τη σύγκρουση.

Θα ήταν καλύτερο να δείξουμε ρεαλισμό, να αποδεχθούμε την ιδέα ότι οι πόλεμοι αυτοί δεν είναι παρά μέσα μόνο για την Ουάσιγκτον, να κόβει τις οδούς του μεταξιού. Μόνο τότε, θα είναι δυνατόν να διαλευκανθούν τα πολλά και διάφορα συμφέροντα που διακυβεύονται και να σταθεροποιηθούν όλες οι κατοικημένες περιοχές.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)