Όταν ο Εμμανουήλ Μακρόν διεκδίκησε την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν γνώριζε τίποτα για τις διεθνείς σχέσεις. Ο σύμβουλός του, επικεφαλής της Γενικής Επιθεώρησης Οικονομικών (σώμα 300 ανώτερων υπαλλήλων), Jean-Pierre Jouyet, του εξασφάλησε ταχεία εκπαίδευση.

Το γόητρο της Γαλλίας είχε αποδυναμωθεί σημαντικά από τους δύο προηγούμενους προέδρους, τον Νικολά Σαρκοζί και τον François Hollande. Λόγω έλλειψης προτεραιότητας και των αναρίθμητων αναστροφών της, η γαλλική θέση θεωρήθηκε από τότε και στο εξής ως «ασυνεπής». Έτσι ξεκίνησε την θητεία του συναντώντας τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, δείχνοντας ότι η Γαλλία επανατοποθετούταν ως διαμεσολαβητική δύναμη, ικανή να μιλήσει με όλους.

Μετά τις χειραψίες και τα δείπνα, έπρεπε να δώσει ένα περιεχόμενο στην πολιτική του. Ο Jean-Pierre Jouyet [1] πρότεινε να παραμείνει στο ατλαντικό στρατόπεδο, στοιχηματίζοντας ταυτόχρονα στους Αμερικανούς Δημοκρατικούς οι οποίοι, πίστευε, ότι θα επιστρέψουν στον Λευκό Οίκο ίσως ακόμη και πριν από τις εκλογές του 2020. Καθώς οι Βρετανοί εγκαταλείπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία θα σφίξει σφιχτά τη συμμαχία της με το Λονδίνο, διατηρώντας παράλληλα τις σχέσεις της με το Βερολίνο. Η Ένωση έπρεπε να επανεπικεντρωθεί στη διακυβέρνηση του ευρώ. Θα έθετε τέρμα στο ελεύθερο εμπόριο με τους εταίρους που δεν το σέβονται και θα δημιουργούσε μεγάλες εταιρείες στο Διαδίκτυο ικανές να ανταγωνιστούν με εκείνες του GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon). Έπρεπε επίσης να αποκτήσει κοινή άμυνα κατά της τρομοκρατίας. Με τους συμμάχους της, θα συμμετείχε στην μάχη ενάντια στη ρωσική επιρροή. Τέλος, η Γαλλία θα συνεχίζε τη στρατιωτική της δράση στο Σαχέλ και στο Λεβάντε.

Τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Jean-Pierre Jouyet διορίστηκε πρεσβευτής της Γαλλίας στο Λονδίνο. Τον Ιανουάριο 2018, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αναβίωσαν τη διπλωματική και στρατιωτική τους συνεργασία [2]. Επίσης, τον Ιανουάριο, τα δύο Κράτη σχημάτισαν ένα μυστικό σώμα, τη «Μικρή Ομάδα», για να αναζωογονήσουν τη γαλλοβρετανική αποικιοκρατία στο Λεβάντε [3].

Αυτή η πολιτική, η οποία δεν συζητήθηκε ποτέ δημόσια, αγνοεί τόσο την ιστορία της Γαλλίας όσο και το αίτημα της Γερμανίας να διαδραματίσει μεγαλύτερο διεθνή πολιτικό ρόλο. Η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, εβδομήντα χρόνια μετά την ήττα της, εξακολουθεί να διατηρηθεί σε δευτερεύοντα ρόλο [4].

Σχετικά με τον αραβικό κόσμο, ο πρόεδρος Μακρόν -énarque (σ. μτφ., απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης) και πρώην στέλεχος της Rothschild & Σια- υιοθέτησε την άποψη των δύο συμβούλους του επί του θέματος: του Γαλλοτυνησίου Hakim El Karoui -ένας άλλος πρώην στέλεχος της Rothschild & Σια- για τις χώρες του Μαγκρέμπ και του πρώην πρεσβευτή στη Δαμασκό, Michel Duclos - ένα énarque- για το Λεβάντε. Ο El Karoui δεν είναι προϊόν της δημοκρατικής ενσωμάτωσης, αλλά της υπερεθνικής υψηλής μπουρζουαζίας. Εναλλάσσει έναν ρεπουμπλικανικό λόγο σε διεθνές επίπεδο και έναν άλλο, κοινοτικό στο εσωτερικό της χώρας. Ο Duclos είναι ένας αυθεντικός νεο-συντηρητικός, εκπαιδευμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον George W. Bush από τον Jean-David Levitte [5]

Αλλά, ο El Karoui δεν κατάλαβε ακόμα ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα όργανο της βρετανικής MI6, και ο Duclos ότι το Λονδίνο δεν έχει χονέψει τις συμφωνίες των Sykes-Picot-Sazonov που τον έκανε να χάσει τη μισή της αυτοκρατορία στη Μέση Ανατολή [6]. Οι δύο άνδρες δεν βλέπουν επομένως κανένα πρόβλημα στη νέα «εγκάρδια αντάντ» με την Theresa May.

Μπορούμε ήδη να μετρήσουμε ορισμένες ασυνέπειες στην πολιτική αυτή. Σε εφαρμογή των αποφάσεων της «Μικρής Ομάδας», η Γαλλία επανέλαβε τη συνήθεια της ομάδας του προέδρου Hollande να μεταφέρει στον ΟΗΕ τις θέσεις των υπαλλήλων της στη Συριακή Αντιπολίτευση (εκείνοι που διεκδικούν τη σημαία της γαλλικής εντολής στη Συρία [7]). Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Η επιστολή του σημερινού πρόεδρου της «Συριακής Επιτροπής Διαπραγμάτευσης», Nasr al-Hariri, που στάλθηκε εξ ονόματος της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, προσβάλει όχι μόνο τη Συρία αλλά και τη Ρωσία [8]. Κατηγορεί μια από τις δύο σημαντικότερες στρατιωτικές δυνάμεις στον κόσμο [9] ότι διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γεγονός που παραβιάζει τη θέση «διαμεσολάβησης» ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου. Εάν η Μόσχα προτίμησε να αγνοήσει αυτήν την γλωσσική απόκλιση, η Δαμασκός απάντησε απότομα [10].

Σε τελική ανάλυση, η πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν δεν διαφέρει πολύ από εκείνες του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ, ακόμη και αν, λόγω της παρουσίας του Donald Trump στο Λευκό Οίκο, στηρίζεται περισσότερο στο Ηνωμένο Βασίλειο παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα Ηλύσια επιδιώκει την ιδέα μιας οικονομικής ανάκαμψης για τις πολυεθνικές τους, όχι στη Γαλλία, αλλά στην πρώην αποικιακή αυτοκρατορία τους. Πρόκειται για ίδιες επιλογές με εκείνες του σοσιαλιστή Guy Mollet, ενός από τους ιδρυτές της ομάδας Bilderberg [11]. Το 1956, ο Γάλλος πρωθυπουργός έκανε συμμάχησε με το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ για να διατηρήσει τις μετοχές της Γαλλίας στη Διώρυγα του Σουέζ που κρατικοποιήθηκε από τον πρόεδρο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Πρότεινε στον Βρετανό ομόλογό του, Anthony Eden, η Γαλλία να ενσωματωθεί στη Κοινοπολιτεία, με υποταγή στο Βρετανικό Στέμμα, και οι Γάλλοι πολίτες να υιοθετήσουν το ίδιο καθεστώς υπηκοότητας με τους Ιρλανδούς της Βόρειας Ιρλανδίας [12]. Αυτό το σχέδιο εγκατάλειψης της Γαλλικής Δημοκρατίας και ένταξη της Γαλλίας στο Ηνωμένο Βασίλειο υπό την κυριαρχία της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ δεν συζητήθηκε ποτέ δημόσια.

Αθετώντας το ιδανικό της ισότητας στα δικαιώματα του 1789 και την απόρριψη της αποικιοκρατίας που εξέφρασε ο γαλλικός Λαός κατά του ματαιωμένου πραξικοπήματος του 1961 [13], στα μάτια της Εξουσίας, η εξωτερική πολιτική δεν προκύπτει από τη δημοκρατία .

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1« De la Fondation Saint-Simon à Emmanuel Macron » (Από το Ίδρυμα Saint-Simon έως τον Εμμανουήλ Μακρόν), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 16 avril 2017.

[2Η Γαλλοβρετανική «Εγκάρδια Συνεννόηση»”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, al-Watan (Συρία) , Δίκτυο Βολταίρος, 1er février 2018.

[3« Syrieleaks : un câble diplomatique britannique dévoile la "stratégie occidentale" » (Syrieleaks: ένα βρετανικό διπλωματικό τηλεγράφημα αποκαλύπτει τη " Δυτική στρατηγική"), par Richard Labévière, Observatoire géostratégique, Proche&Moyen-Orient.ch, 17 février 2018.

[4Αυτό ισχύει και για την Ιαπωνία..

[5Ο Jean-David Levitte, γνωστός και ως «Diplomator» ήταν μόνιμος αντιπρόσωπος της Γαλλίας στα Ηνωμένα Έθνη στη Νέα Υόρκη (2000-02), στη συνέχεια πρεσβευτής στην Ουάσινγκτον (2002-07).

[6Από μια βρετανική άποψη, οι συμφωνίες Sykes-Picot-Sazonov του 1916 δεν είναι μια δίκαιη κατανομή του κόσμου μεταξύ των τριών αυτοκρατοριών, αλλά μια παραχώρηση από το Ηνωμένο Βασίλειο για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της Γαλλίας και της Ρωσίας (Triple Entente, Τριπλή Αντάντ) κατά του Γερμανικού Ράιχ, της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Ιταλίας (Triplice).

[7« La France à la recherche de son ancien mandat en Syrie » (Η Γαλλία σε αναζήτηση της πρώην εντολής της στη Συρία), par Sarkis Tsaturyan, Traduction Avic, Oriental Review (Russie), Réseau Voltaire, 6 octobre 2015.
Το 1932, η Γαλλία χορηγεί στην υπό εντολή Συρία μια νέα σημαία. Αποτελείται από τρεις οριζόντιες λωρίδες που αντιπροσωπεύουν της δυναστείες των Φατιμίδων (πράσινο), των Ουμαγιάδων (λευκό) και των Αββασιδών (μαύρο), σύμβολα των σιίτών μουσουλμάνων για τη πρώτη και των σουνιτών για τις δύο επόμενες. Τα τρία ερυθρά αστέρια αντιπροσωπεύουν τις τρεις μειονότητες των Χριστιανών, των Δρούζων και των Αλαουϊτών. Αυτή η σημαία θα παραμείνει σε ισχύ στην αρχή της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας και θα επιστρέψει το 2011 με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό.

[8« Accusation de la Syrie et de la Russie par la France » (Κατηγορία της Συρίας και της Ρωσίας από τη Γαλλία), par François Delattre, Réseau Voltaire, 9 février 2018.

[9Το νέο ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο αποκαθιστά τη διπολικότητα του κόσμου”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 6 Μαρτίου 2018.

[10« Réponse de la Syrie à la France » (Η απάντηση της Συρίας στη Γαλλία), par Bachar Ja’afari, Réseau Voltaire, 28 février 2018.

[11Λέσχη Μπίλντερμπεργκ: Μερικά στοιχεία που αγνοούμε”, του Τιερί Μεϊσάν, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 9 Απριλίου 2011.

[12When Britain and France nearly married” (Όταν η Βρετανία και η Γαλλία σχεδόν παντρεύτηκαν), Mike Thomson, BBC, 15 Ιανουαρίου 2007. «Frangland; Σύμφωνα με έγγραφα του Ηνωμένου Βασιλείου, η Γαλλία πρότεινε ένωση με τη Βρετανία στη δεκαετία του 1950: ΛΟΝΔΙΝΟ: Θα ήταν η Γαλλία καλύτερα υπό την βασίλισσα Ελισάβετ Β ’; », Associated Press , 15 Ιανουαρίου 2007. Ο Guy Mollet δεν επανέλαβε εκεί την προτεινόμενη γαλλο-βρετανική Ένωση, που διατυπώθηκε από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και τον Anthony Eden το 1940, για μια προσωρινή συγχώνευση των δύο χωρών, μετά τη γαλλική ήττα στη μάχη κατά του ναζιστικού Ράιχ. Εμπνεύστηκε στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο της κρίσης του Σουέζ και την ελπίδα της διάσωσης της γαλλικής αυτοκρατορίας, από την πρόταση του Ernest Bevin, έντεκα χρόνια νωρίτερα, να δημιουργηθεί ένα τρίτο μπλοκ εναντίον των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, ενώνοντας τις βρετανική, γαλλική και ολλανδική αυτοκρατορίες σε μια Δυτική Ένωση (Western Union). Το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε από το Λονδίνο υπέρ της ΕΚΑΧ (πρόγονος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) σε οικονομικό επίπεδο και του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικό επίπεδο.

[13Το 1961, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, μυστικά οργανωμένο από το ΝΑΤΟ, προσπάθησε να ανατρέψει τον στρατηγό-πρόεδρο Charles De Gaulle και να διατηρήσει τη γαλλική αποικιοκρατική πολιτική. Μαζικά, οι Γάλλοι αρνήθηκαν να την επικυρώσουν. « Quand le stay-behind voulait remplacer De Gaulle » (Όταν το stay-behind ήθελε να αντικαταστήσει τον De Gaulle), par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 10 septembre 2001