Το ΝΑΤΟ επιδιώκει να γίνει η Ειρηνο-Ατλαντική Συμμαχία

Ο διεθνής Τύπος δεν κράτησε από τη Σύνοδο Κορυφής της 70ης Επέτειος του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο παρά μόνο τις εκρήξεις φωνής που προηγήθησαν και τα χαχανητά που την ρύθμισαν. Το σημαντικό ήταν προφανώς αλλού [1].

Όταν δημιουργήθηκε, ο σκοπός της Ατλαντικής Συμμαχίας συνοψίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα της, Λόρδο Hastings Ismay, ως «Κρατήστε τη Σοβιετική Ένωση έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω» (keep the Soviet Union out, the Americans in, and the Germans down) [2]. Αυτός ο στόχος, έχοντας εξαφανιστεί μαζί με την «πατρίδα του κομμουνισμού», καταβλήθηκαν προσπάθειες να παρουσιαστεί η Ρωσική Ομοσπονδία ως συνέχεια της. Στη συνέχεια αποδέχτηκε η ιδέα να επιτραπεί στη Γερμανία να έχει τη δική της πολιτική. Τέλος, εξετάστηκε η επέκταση της Συμμαχίας στον Ειρηνικό ώστε να "γίνεται ανάσχεση" της Κίνας, γεγονός που μόλις επιβεβαιώθηκε.

Οι τρέχουσες προσβολές δίνουν μια κακή εικόνα της Συμμαχίας, αλλά αντιστοιχούν στην επιστροφή της προαιώνιας γαλλο-γερμανικής αντιπαλότητας. Η Γαλλία προτίθεται να καταστεί μια πολύ μεγάλη δύναμη, τόσο χάρη στην ατομική βόμβα της όσο και χάρη στο ευρωπαϊκό υπερεθνικό κράτος, ενώ η Γερμανία δεν μπορεί να καταστεί πάλι στρατιωτική δύναμη χωρίς την πυρηνική προστασία του ΝΑΤΟ [3].

Αυτή η εκδοχή εκφράζεται σχετικά στη Συρία και το Σαχέλ. Στη Συρία, η Γαλλία γκρινιάζει για τη τουρκική επίθεση εναντίον των Κούρδων μισθοφόρων του PKK/YPG, ενώ η Γερμανία προτείνει να αναπτύξει τα στρατεύματά της υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Κανένας από τους δύο δεν καταφέρνει να προχωρήσει, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να παραμένουν οι μόνοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

Στο Σαχέλ, η Γαλλία αρχίζει να βρίσκει υπερβολικό για τον εαυτό της το βάρος της διατήρησης του status quo, ενώ η Γερμανία φέρεται να είναι έτοιμη να αυξήσει το μερίδιό της, αλλά αποκλειστικά υπό αμερικανική διοίκηση. Και πάλι εκεί, κανένα κράτος από τα δυο δεν καταφέρνει να προχωρήσει. Όλοι έχουν καταλάβει τι παίζεται πίσω από την αντιτρομοκρατική ρητορική: η διατήρηση των σημερινών κυβερνήσεων που επιτρέπουν την εκμετάλλευση των πόρων της περιοχής. Εδώ και πάλι, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι μόνοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού και σκοπεύουν να επωφεληθούν πρώτες από αυτή την εκμετάλλευση.

Η καινοτομία είναι το πιθανό άνοιγμα του κινεζικού μετώπου. Θα περιελάμβανε τη μετατροπή της Ατλαντικής Συμμαχίας σε " Ειρηνο-Ατλαντική Συμμαχία ". Σύμφωνα με μελέτες του Πενταγώνου, θα έπρεπε συνεπώς να ενταχθούν η Αυστραλία, η Ινδία και η Ιαπωνία για να περικυκλωθεί η Κίνα όπως έγινε με τη Ρωσία. Αυτή η διαδικασία, η οποία αναμένεται να διαρκέσει μια δεκαετία, μόλις ξεκίνησε με τη Σύνοδο Κορυφής του Λονδίνου.

Ήδη, η US PaCom, ήτοι η αμερικανική διοίκηση του Ειρηνικού, έχει μετονομαστεί από τον υπουργό Άμυνας Jim Mattis σε US IndoPaCom [4].

Στη συνέχεια, ο νέος υπουργός Άμυνας Mark Esper, ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo και ο Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας Jens Stoltenberg πήγαν διακριτικά στο Σίδνεϊ στις αρχές Αυγούστου, για να ζυγίσουν τις αντιδράσεις των Αυστραλών ηγετών οι οποίοι βρέθηκαν πολύ τιμημένοι, αλλά και φοβισμένοι από την προοπτική να πρέπει να φιλοξενούν πυρηνικούς πυραύλους στο έδαφος τους [5].

Παρόμοιες επαφές έγιναν με την Ινδία και την Ιαπωνία, αλλά ήταν πολύ λιγότερο επιτυχείς. Περαιτέρω, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναθεώρησαν την πολιτική τους έναντι της Νότιας Κορέας, της Ινδονησίας, του Μυανμάρ, των Φιλιππίνων, της Ταϊλάνδης και του Βιετνάμ για να φέρουν πιο κοντά τους αντίστοιχους στρατούς τους. Αυτά τα κράτη συνήθισαν να εργάζονται με το προσωπικό του Πενταγώνου, αλλά καθόλου μεταξύ τους.

Το Πεκίνο είχε συνειδητοποιήσει το 2014 ότι η προθυμία των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη Συνθήκη για τα πυρηνικά όπλα μεσαίου βεληνεκούς ήταν λιγότερο αντιρωσική και ππερισσότερο μια απειλή εναντίον της. Είναι πλέον προφανές ότι θα υπάρξει ανάπτυξη πυρηνικών πυραύλων των ΗΠΑ ολόγυρο της Κίνας και ότι θα ακολουθήσει το ΝΑΤΟ.

Για τους Κινέζους, είναι ένα βήμα προς τα πίσω, όταν στα τέλη του 19ου αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν το «δόγμα της ανοιχτής πόρτας». Επρόκειτο για τη δημιουργία ενός συμφώνου μεταξύ των αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια μορφή ελεύθερου εμπορικού ανταγωνισμού μεταξύ τους και να εκμεταλλευτούν υπανάπτυκτες περιοχές αντί να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους για να αρπάξουν ένα έδαφος. Δεδομένης της βιομηχανικής υπεροχής της, η Ουάσιγκτον ήταν σίγουρη ότι θα επικρατούσε.

Για να συνεχίσει αυτή την επίθεση, ανέπτυξε έναν χαλαρωτικό λόγο. Υποστήριξε την "εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία" των χωρών όπου ήθελε να κάνει μπίζνες. Ενθάρρυνε τις τοπικές κυβερνήσεις, στο μέτρο που μόνο αυτές μπορούσαν να εγγυηθούν την εφαρμογή άνισων συνθηκών. Με αυτόν τον τρόπο, οι λαοί αυτοελέγχονταν προς όφελός της. Ο ψεύτικός χαρακτήρας των δηλώσεων αρχής των ΗΠΑ επαληθεύτηκε κατά τις ιαπωνικές επιθέσεις εναντίον της Κίνας: η Ουάσιγκτον υποστήριξε όλες τις ιαπωνικές απαιτήσεις και άφησε την Ανατολική Κίνα να διαμελιστεί.

Ήταν ακριβώς αυτή η εμπειρία μάχης εναντίον όλων των αποικιακών αυτοκρατοριών εναντίον της Κίνας - συμπεριλαμβανομένης της τσαρικής Ρωσίας – η οποία ώθησε τον πρόεδρο Ξι Τζίνπινγκ να προσεγγίζει τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, επειδή η χώρα του γνώρισε την ίδια μορφή επίθεσης αργότερα: τα δύο κράτη γνωρίζουν στο αίμα τους ότι θα πρέπει να τις αντιμετωπίσουν μία ημέρα ή την άλλη.

Ωστόσο, το Πεντάγωνο έχει στοιχηματίσει ότι, μόλις έρθει ο κίνδυνος, η Μόσχα δεν θα υποστηρίξει το Πεκίνο, μια εκτίμηση ρίσκου που έγινε πριν από τους ρωσικούς υπερηχητικούς πυραύλους.

Η Κίνα δεν προβλέπει αυτόν τον πόλεμο με τους ίδιους όρους με το ΝΑΤΟ: σκοπεύει να μετακινήσει το πεδίο της μάχης στην σφαίρα του κυβερνοχώρου και να καταστρέψει τα όπλα της Διευρυμένης Συμμαχίας του Βορειοατλαντικού Συνασπισμού μέσω επιθέσεων στον κυβερνοχώρο πριν να τα χρησιμοποιήσει.

Τον Οκτώβριο του 2011, η υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον ξεκινούσε στο Foreign Policy την έκκληση της για «την στροφή προς την Ασία” (pivot to Asia): Οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ευρώπη και την ευρύτερη Μέση Ανατολή για να αναπτυχτούν στην Άπω Ανατολή [6]. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Tom Donilon, εξήγησε το σχέδιο αυτό τον Μάρτιο του 2013 στην Asia Society [7]. Περιέλαβε μεταξύ άλλων ένα διπλωματικό και χρηματοδοτικό πακέτο, το σχέδιο συμφωνίας εταιρικής σχέσης μεταξύ των χωρών του Ειρηνικού.

Ωστόσο, πολύ γρήγορα το Πεντάγωνο διόρθωνε τη βολή: δεν επρόκειτο να εγκαταλειφθεί ένα μέρος του κόσμου για ένα άλλο, αλλά για εξάπλωση και στο ένα και στο άλλο. Ήταν η έννοια της «εξισορρόπησης» (rebalance), η μόνο συμβατή με τη συνέχιση του «ατελείωτου πόλεμου» (war without end) στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Μη μπορώντας να πείσει, το Πεντάγωνο τερμάτισε απότομα τη συζήτηση επισημαίνοντας ότι ήταν αδύνατο, από δημοσιονομική άποψη, να διατηρηθούν τρία μέτωπα ταυτόχρονα [8]. Από τότε, το Πεντάγωνο έχει αποκτήσει μια μεγάλη ποσότητα όπλων τα οποία έχει αποθηκεύσει στον Ειρηνικό.

Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε να σταματήσει αυτή την αυταπάτη, αποσύροντας τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δι-ειρηνική εταιρική σχέση μόλις ανέλαβε τον Λευκό Οίκο. Αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Το Πεντάγωνο συνεχίζει αδιάκοπα την πορεία του και μόλις επέβαλε το όραμά του μετά από εννέα χρόνια κουβέντων.

Ενώ από γαλλικής άποψης, το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε κατάσταση «εγκεφαλικού θανάτου», το Πεντάγωνο έχει αρχίσει τη μετατροπή του σε παγκόσμια οργάνωση. Όλα τα κράτη μέλη έχουν υπογράψει χωρίς να το σκεφτούν τη Δήλωση του Λονδίνου που αναφέρει: «Συνειδητοποιούμε ότι η αυξανόμενη επιρροή και οι διεθνείς πολιτικές της Κίνας παρουσιάζουν τόσο ευκαιρίες όσο και προκλήσεις, στις οποίες πρέπει να ανταποκριθούμε από κοινού ως σύνολο, ως Συμμαχία" [9]. Η διαδικασία ξεκίνησε.