Το 69,3% των ψηφοφόρων των ΗΠΑ αποδοκιμάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος Μπάιντεν διεξάγει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν.
(Δημοσκόπηση: Trafalgar Group)

Η πτώση της Καμπούλ γεννά τρομερές σκηνές φυγής και απόγνωσης. Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι φυγάδες δεν είναι ως επί το πλείστον ειρηνικοί μεταφραστές από πρεσβείες της Δύσης, αλλά Συνεργάτες της αντί-εξέγερσης των ΗΠΑ με χέρια που στάζουν αίμα. Αυτό που βλέπουμε είναι μια καταστροφή που θα έπρεπε να μας κάνει να χάσουμε κάθε πίστη στη δύναμη της «Αμερικής».

 Το 51% των Αμερικανών αποδοκιμάζει την εξωτερική πολιτική του προέδρου Τζο Μπάιντεν.
 Το 60% αποδοκιμάζει ιδιαίτερα την πολιτική του απέναντι στο Αφγανιστάν
 Το 63% δηλώνει ότι αυτός ο πόλεμος δεν άξιζε τον κόπο να διεξαχθεί [1].
Σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί που πολέμησαν στο Ιράκ είναι πολύ σοκαρισμένοι.
Σχεδόν όλοι όσοι πολέμησαν στο Ιράκ δηλώνουν ότι είναι πολύ σοκαρισμένοι.

Ωστόσο, στη χειρότερη περίπτωση, είναι σαφές ότι η Ουάσινγκτον γνώριζε πολύ καλά ότι ο αφγανικός στρατός δεν θα επικρατούσε εναντίον των Ταλιμπάν, θεωρητικά τρεις φορές λιγότερων σε αριθμό και με πολύ χειρότερο εξοπλισμό. Το West Point CLC δημοσίευσε μια μελέτη τον Ιανουάριο για να ανακοινώσει αυτήν την προβλέψιμη καταστροφή [2]. Το ζήτημα δεν ήταν λοιπόν αν θα κερδίσουν οι Ταλιμπάν, αλλά πότε ο πρόεδρος Μπάιντεν θα τους άφηνε να κερδίζουν.

Πρέπει να ερμηνεύουμε τις διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ταλιμπάν, που κράτησαν εδώ και χρόνια και ολοκληρώθηκαν ξαφνικά από τον πρόεδρο Μπάιντεν, ως η εκούσια παράδοση της εξουσίας στους Ταλιμπάν. Μπορούμε τότε να αναρωτηθούμε για το γεγονός ότι θάνατοι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αστρονομικά ποσά και προσπάθειες τεσσάρων διαδοχικών προέδρων ήταν απαραίτητες στην Ουάσινγκτον για να διώξουν τους Ταλιμπάν από την Καμπούλ και στη συνέχεια να τους επαναφέρουν εκεί· και να αναρωτηθούμε γιατί ο πρόεδρος Μπάιντεν αποφάσισε να αναλάβει το ρόλο του ηττημένου.

Η ίδια ακατανόηση προέκυψε όταν η Επιτροπή Baker-Hamilton οδήγησε στην αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ και ο τότε υπουργός Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ, ανέλαβε χωρίς δισταγμό το ρόλο του ηττημένου· ακατανόηση που εξακολουθούσε να ισχύει πριν από τρεις μήνες όταν πέθανε ο εν λόγω Ράμσφελντ.

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ακούμε τους πολιτικούς και να διαβάσουμε τους στρατιωτικούς. Οι πολιτικοί δεν μας λένε παρά μόνο αυτά που μπορούμε να δεχτούμε να ακούσουμε. Είμαστε πάντα στη καλή πλευρά και δεν θα πεθάνουμε παρά μόνο για τη Δημοκρατία. Οι στρατιωτικοί, εκείνοι, δεν επιδιώκουν να μας γοητεύσουν, αλλά να καταλάβουμε τι αναμένεται από αυτούς. Συνεπώς, δεν γράφουν για να κολακεύουν τις ψευδαισθήσεις μας, αλλά εκθέτουν την αλήθεια χωρίς μεικ-απ.

Όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές [3], ο αμερικανικός στρατός ξηράς δημοσίευσε τις ημέρες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ένα άρθρο του συνταγματάρχη Ραλφ Πίτερς που διαβεβαίωνε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρειάζονται πλέον να κερδίζουν πολέμους, αλλά να οργανώνουν αστάθεια (χάος) σε ορισμένες περιοχές του κόσμου και ιδιαίτερα στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή». Συνέχισε λέγοντας ότι έπρεπε τα κράτη να ανασυνταχθούν σύμφωνα με εθνοτικά κριτήρια, επομένως να χωριστούν οι μεικτοί λαοί, και ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με εθνοκαθάρσεις και άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ολοκλήρωνε την παρουσίασή του διαβεβαιώνοντας ότι το Πεντάγωνο θα μπορούσε πάντα να εκχωρήσει τις εξουσίες του σε μισθοφόρους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά [4]. Στη συγκίνηση της 11ης Σεπτεμβρίου, κανείς δεν σημείωσε αυτό το άρθρο που διεκδικούσε ανοιχτά την προετοιμασία ειδεχθών εγκλημάτων.

Πέντε χρόνια αργότερα, ο Ραλφ Πίτερς δημοσίευσε τον χάρτη στον οποίο εργάζονταν η Επιτροπή των Αρχηγών Επιτελείου το 2001 [5]. Ένας πανικός κατέλαβε τότε όλα τα επιτελεία της διευρυμένης Μέσης Ανατολής: κανένας δεν προστατευόταν πλέον, ούτε καν οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών. Ακολούθησαν διάφορες αλλαγές συμμαχίας. Αλλά έπρεπε να περιμένουμε το 2011 και την επίθεση στη Λιβύη (τότε σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών) για να μετρηθεί τι συνέβαινε.

Έκτοτε, μπορέσαμε και παρατηρήσαμε ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, ο οποίος έπρεπε να διαρκέσει μέχρι την απόδραση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, συνεχίζεται εδώ και 20 χρόνια· ότι αυτός του Ιράκ, ο οποίος έπρεπε να τελειώσει με την πτώση του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν, διαρκεί 17 χρόνια· ότι αυτός της Λιβύης, ο οποίος έπρεπε να τελειώσει με την πτώση του Οδηγού Μουαμάρ Καντάφι, έχει διάρκεια 10 ετών· ότι αυτός της Συρίας, ο οποίος έπρεπε να τελειώσει με την πτώση του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, έχει διάρκεια 10 χρόνια. Επιπλέον, είδαμε την Αλ Κάιντα (ιστορικά, μια δημιουργία της CIA) και το Daesh (ιστορικά, μια δημιουργία του πρέσβη Τζον Νεγροπόντε) να διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όλα προς την κατεύθυνση που ανακοίνωσε ο συνταγματάρχης Ραλφ Πίτερς. Και γνωρίζουμε ότι αυτές οι τρομοκρατικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται, οπλίζονται και εποπτεύονται από τους Βρετανούς και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ναι, ο «ατελείωτος πόλεμος» που κήρυξε ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους δεν αποσκοπεί στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», αλλά στη χειραγώγηση της τρομοκρατίας για την «αποσταθεροποίηση» (χάος) μιας ολόκληρης περιοχής. Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου του Συνταγματάρχη Peters το 2001: "Stability: It’s America’s Enemy".

Τούτα λεχθέντα, πρέπει να ερμηνεύσουμε εκ νέου την πτώση της Καμπούλ υπό το φως αυτής της νέας στρατηγικής. Για δύο χρόνια, το 2002-03, ο ναύαρχος Άρθουρ Τσεμπρόφσκι πήγε να την εξηγήσει σε όλες τις στρατιωτικές ακαδημίες των ΗΠΑ. Συνάντησε όλους τους σημερινούς στρατηγούς αξιωματικούς των ΗΠΑ. Αυτή η στρατηγική έχει διαδοθεί για το ευρύ κοινό από τον βοηθό του Σεμπρόφσκι, Thomas Barnett --- Βέβαια το βιβλίο του [6] δεν έχει μεταφραστεί ---.

Η πτώση της Καμπούλ ανταποκρίνεται στον κεντρικό στόχο αυτής της στρατηγικής με την προϋπόθεση ότι οι Ταλιμπάν δεν θα καταφέρουν να ιδρύσουν ένα σταθερό καθεστώς --- και χωρίς συμμάχους, δεν θα μπορούν να το καταφέρουν---. Η φυγή των Συνεργατών της Αντεπανάστασης των Αμερικανών, αν καταφέρουν να περάσουν ως ειρηνικούς μεταφραστές, θα επιτρέψει την εξάπλωση της τρομοκρατίας στις χώρες που θα τους φιλοξενούν. Αυτό ήδη καταγγέλλει ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν. Η μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού που δόθηκε στον αφγανικό στρατό στα χέρια των Ταλιμπάν θα τους επιτρέψει να επιτεθούν στους γείτονές τους. Σε αντίθεση με το Ντάες, οι Ταλιμπάν διαθέτουν τώρα ένα βιομετρικό αρχείο σχεδόν ολόκληρου του πληθυσμού τους και μια Πολεμική Αεροπορία με στόλο άνω των 200 μαχητικών αεροσκαφών. Ο πόλεμος στη Κεντρική Ασία θα είναι πολύ πιο τρομερό ακόμη και από αυτό στη διευρυμένη Μέση Ανατολή.

Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Ορισμένοι σχολιαστές πιστεύουν ότι η Ουάσινγκτον εγκατέλειψε το Αφγανιστάν για να δημιουργήσει προβλήματα στη Ρωσία και την Κίνα. Αυτή δεν είναι καθόλου η στρατηγική Ράμσφελντ /Σεμπρόφσκι. Σύμφωνα με τον τελευταίο, δεν πρέπει να πολεμήσουν οι ΗΠΑ αυτές τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά αντίθετα, να τις μετατρέψουν σε πελάτες. Πρέπει να τις βοηθηθούν για την εκμετάλλευση του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας και πολλών άλλων, αλλά μόνο υπό την προστασία του αμερικανικού στρατού.

Να το καταλάβετε καλά, η Ουάσινγκτον δεν επιχειρηματολογεί πλέον ως αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ως επαγγελματίας εκβιαστής. Δεν χτίζει πουθενά Αψίδες του Θριάμβου στη δόξα της και μάλιστα δέχεται να ηττηθεί ο πρόεδρός της, Τζο Μπάιντεν στο Αφγανιστάν. Επιδιώκει να κυριαρχήσει στον κόσμο στη σκιά και να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια.

Πιστεύετε ότι φαντάστηκα ένα σενάριο της αποκάλυψης; Πέστε μου λοιπόν πού είναι το λάθος στο συλλογισμό μου!

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1«Afghanistan war unpopular amid chaotic pullout», AP-NORC poll, by Josh Boak, Hannah Fingerhut & Ben Fox, August 19, 2021. «Nationwide Issues Survey», Convention of States Action-Trafalgar Group, August 2021.

[2«Afghanistan’s Security Forces Versus the Taliban: A Net Assessment», Jonathan Schroden, CTC Sentinel, January 2021 (Vol 14, #1).

[3«Comment redessiner le Moyen-Orient ?» in L’Effroyable imposture II, par Thierry Meyssan, 1er éd Alphée (2006), 2ème éd Demi-Lune (2020).

[4“Stability. America’s ennemy”, Ralph Peters, Parameters, #31-4, Winter 2001.

[5“Blood borders. How a better Middle East would look”, Ralph Peters, Armed Forces Journal, June 1, 2006.

[6The Pentagon’s New Map : War and Peace in the Twenty-first Century, Thomas P. M. Barnett, Paw Prints (2004).