De nieuwe financiële wapens van het Westen

Nieuwe wapens worden toegevoegd aan het arsenaal van het economisch en financieel beleid van het Westen. Om de aard en de draagwijdte ervan te begrijpen, moet worden uitgegaan van de tot dusver toegepaste sancties: sancties - waaronder de zwaarste, het embargo - die hoofdzakelijk door de Verenigde Staten en de Europese Unie tegen hele staten, bedrijven en personen worden toegepast. Het is van essentieel belang de criteria te begrijpen aan de hand waarvan zij worden vastgesteld: de VS en de EU besluiten naar eigen goeddunken dat een staat of een andere entiteit een schending heeft begaan, stellen de sanctie of het totale embargo in en eisen van derde landen dat zij zich daaraan houden, op straffe van vergeldingsmaatregelen.

In 1960 legden de Verenigde Staten een embargo op aan Cuba, dat, nadat het zichzelf had bevrijd, het "recht" van de VS om het eiland als zijn eigen bezit te gebruiken had geschonden: de nieuwe regering nationaliseerde de eigendommen van Amerikaanse banken en multinationals die de Cubaanse economie beheersten. Vandaag, 61 jaar later, duurt het embargo voort terwijl Amerikaanse bedrijven miljarden dollars aan terugbetalingen eisen.

In 2011 hebben Amerikaanse en Europese banken ter voorbereiding van de VS-NAVO-oorlog tegen Libië beslag gelegd op 150 miljard dollar aan staatsinvesteringsfondsen die door de Libische staat in het buitenland waren belegd en waarvan het grootste deel vervolgens is verdwenen. Goldman Sachs, de machtigste Amerikaanse investeringsbank, waarvan Mario Draghi vicevoorzitter was, viel op bij deze grote roofoverval.

In 2017 werden na nieuwe Amerikaanse sancties tegen Venezuela tegoeden ter waarde van 7 miljard dollar door de VS "bevroren" en werd 31 ton goud in beslag genomen dat door de Venezolaanse staat was gedeponeerd bij de Bank of England en de Deutsche Bank van Duitsland.

Dit is de achtergrond van de nieuwe, kolossale financiële operatie die door Goldman Sachs, Deutsche Bank en andere grote Amerikaanse en Europese banken wordt opgezet. Deze operatie lijkt een afspiegeling te zijn van de sanctie-operatie, maar het gaat niet om economische beperkingen of de inbeslagname van middelen om landen te straffen die schuldig worden bevonden aan schendingen, maar om de toekenning van middelen aan regeringen en andere deugdzame entiteiten die zich houden aan de "ESG-index: milieu, maatschappij, bestuur".

Het officiële doel van de ESG-index is normen vast te stellen om de door de conferentie van Glasgow aangekondigde dreigende klimaatramp te voorkomen, de mensenrechten te verdedigen die door totalitaire regimes met voeten worden getreden en te zorgen voor goed bestuur naar het model van de grote westerse democratieën. Het zijn vooral het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, het Economisch Wereldforum, de Rockefeller Foundation en de Wereldbank die deze normen bepalen, terwijl sommige VN-organisaties daarbij een ondergeschikte rol spelen. De grootste hoeder van de mensenrechten is het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, wiens embargo tegen Irak met instemming van de VN in de periode 1990-2003 anderhalf miljoen doden veroorzaakte, waaronder een half miljoen kinderen.

De financiële operatie is gericht op klimaatverandering: op de VN-conferentie in Glasgow van 3 november werd aangekondigd dat "Financiën groen en veerkrachtig worden". De Glasgow Financiële Alliantie voor Net Zero was geboren. Sinds april zijn 450 banken en multinationals uit 45 landen toegetreden. Zij hebben zich ertoe verbonden "in de komende drie decennia meer dan 130 biljoen dollar particulier kapitaal te investeren om de economie tegen 2050 tot een emissieloze economie om te vormen". Het kapitaal wordt bijeengebracht door de uitgifte van groene obligaties en beleggingen door beleggingsfondsen en pensioenfondsen, grotendeels met het geld van kleine spaarders die het risico lopen in de zoveelste speculatieve zeepbel terecht te komen.

Er is nu geen bank of multinational meer die zich niet inzet om tegen 2050 een nuluitstoot te bereiken en om "arme landen", waar meer dan 2 miljard mensen nog steeds hout als enige of belangrijkste brandstof gebruiken, te helpen om dat te bereiken [1]. Ook de Brits-Nederlandse oliemaatschappij Royal Dutch Shell, die een milieu- en gezondheidsramp in de Nigerdelta heeft veroorzaakt en weigert het vervuilde land op te ruimen, heeft zich plechtig verbonden tot een nuluitstoot.

In afwachting van een nulemissie blijven de inwoners dus sterven vanwege het door Shell’s olie vervuilde water.