De Fransen: Burgers of slechts Kiezers

De campagne voor de verkiezing van de volgende president van de Franse Republiek op 24 april 2022 ontketent emoties in een zeer verwarde sfeer. Sociale spanningen kunnen niet meer worden uitgedrukt behalve door middel van geweld, omdat het politieke vocabulaire zijn betekenis heeft verloren. Dezelfde woorden worden door iedereen gebruikt met verschillende, zelfs diametraal tegenovergestelde betekenissen. Achter dit rumoer schijnt niemand op te merken dat het land niet langer een democratie is, en zelfs geen republiek.

Gewond Frankrijk

Net als alle andere westerse landen ziet Frankrijk zijn middenklasse zienderogen krimpen, terwijl de werkgelegenheid zich blijft verplaatsen naar Azië [1]. Er ontstond een nieuwe sociale klasse van arbeiders, op de rand van de armoedegrens, die uit de grote steden werden verdreven en naar het nabijgelegen platteland vluchtten. Zij waren het die in 2018 in opstand kwamen met gele vesten ,om meer sociale rechtvaardigheid te eisen. Terzelfder tijd profiteerden enkele zeer rijke mensen van de investering van hun kapitaal en werden zij extreem rijk. Dit verschijnsel is niet nieuw, maar de omvang van de verrijking van een zeer klein aantal van hen wel. In feite verhindert de ongekende toename van de ongelijkheden in rijkdom het functioneren van een democratisch systeem dat immers een relatieve homogeniteit van de bevolking veronderstelt. Kiezers die beseffen dat hun stem er niet meer toe doet, keren zich snel van het stembureau af. De meerderheid van hen heeft zich bij de parlementsverkiezingen van 2017 van stemming onthouden en twee derde bij de regionale en departementale verkiezingen van 2021. Als Frankrijk nog democratische instellingen heeft, de praktijk is niet meer democratisch.

De transformatie van de sociale klassen gaat gepaard met een transformatie van de bevolking. Miljoenen mensen komen uit Afrika en Azië om van de Europese levensstandaard te profiteren. Ze zijn geconcentreerd in sommige voorsteden van grote steden. Zij proberen zich niet aan te passen, om geen eenvoudige gele hesjes te worden en veracht te worden door de veramerikaniseerde Franse elites. Daarom dringen zij hun gewoonten en gebruiken op in hun buurten.

De maatschappij is in drieën gesplitst: Enerzijds de meerderheid die gehecht blijft aan de Franse cultuur, vervolgens een paar miljoen ontwortelde immigranten, en tenslotte een elite die gefascineerd is door de Verenigde Staten en de neergang daarvan niet opmerkt. Voor het eerst wordt deze tweedeling geografisch waarneembaar: een verarmde middenklasse die op het platteland leeft, immigranten in de buitenwijken van de grote steden en elites in de centra van de grote steden.

Bovendien werd de Covid 19-epidemie beheerst met schuld: Angst voor vele doden op korte termijn heeft geleid tot de opsluiting van de gehele bevolking, waardoor deze de middelen ontnomen worden om in hun levensonderhoud te voorzien. Daarbij heeft de staat aanzienlijke schulden gemaakt om uitkeringen te kunnen verstrekken en de levensstandaard van de bevolking op peil te houden. De schuld bedraagt thans 115% van het jaarlijkse BNP, waardoor het land zijn keuzemogelijkheden verliest.

Het gebrek aan debat

Sinds de beroerte van president Chirac in 2005 heeft de Franse Republiek geen president meer gehad. Er was de confrontatie, de een na de ander, tussen de ministers Dominique Gallouzeau de Villepin en Nicolas Sarkozy de Nagy-Bocsa; de verkiezing van diezelfde Sarkozy om een slapend land wakker te schudden, maar die de aangetrouwde kleinzoon bleek te zijn van de Amerikaanse stichter van de geheime diensten van de NAVO [2]; dan de verkiezing van François Hollande, de man die geen enkele stroming in de Socialistische Partij vertegenwoordigde en er evenmin in slaagde zijn volk te vertegenwoordigen; en dan nog de verkiezing van Emmanuel Macron, die beloofde rechts en links te verenigen, maar er alleen in slaagde het land te laten verdelen. Drie keer op een rij hadden de kiezers het mis, elke keer erger en erger.

De presidentsverkiezingen van 2022 leken een dodelijk spel te worden: Kiezers die zich door geen enkele politieke leider vertegenwoordigd voelen, moeten stemmen op degene die zij het minst zouden haten. Toen kwam de kandidatuur van een buitenstaander, de columnist Éric Zemmour. In enkele weken tijd slaagde hij erin zijn kwestie van de Franse identiteit in het middelpunt van het debat te plaatsen en vormde vervolgens een grote politieke partij, Reconquête, waarin degenen die door de institutionele partijen teleurgesteld waren, verenigd worden. Degenen die hem kennen zeggen dat hij open en tolerant is, maar vele anderen denken dat hij anti-Arabisch is en willen daartegen waarschuwen.

Het publieke debat is niet meer redelijk geweest sinds het de artsen werd verboden covid-19 te behandelen en zij gedwongen werden covid-ziekte uit te roeien met zogenaamde boodschapper-RNA-"vaccins". Dus ongeacht de argumenten die door sommigen of anderen worden aangevoerd. Alleen het geloof in zogenaamde "vaccins" of de ketterij van de zorg tellen. In dit verband heeft president Macron zojuist een twee uur durend televisie-interview gegeven. Hij vermeldde de resultaten van zijn optreden zeer summier en leverde nauwelijks kritiek op zijn tegenstanders. Hij presenteerde zich niet als een geleerde, maar leefde mee met ieders pijn. Hij concentreerde zich op het beschrijven van zijn eigen gevoelens. Elk van zijn toeschouwers begreep iets anders uit deze oefening van een nieuwe stijl. In feite behield iedereen gewoon de angst die hem dwars zat.

Emmanuel Macron heeft de gepensioneerden gerustgesteld, wier levensverwachting bedreigd lijkt door Covid, en de hogere klassen, wier voordelen bedreigd lijken door de groei van de gele hesjes. Hij kan dus rekenen op een derde van het electoraat, zonder argumenten, zonder oplossingen.

De verwarring van waarden

De Fransen kunnen de traditie en de verdeling van de rijkdom niet meer rangschikken, geen onderscheid meer maken tussen rechts en links. Dit komt omdat zij een zeer bijzondere geschiedenis hebben meegemaakt die zij niet hebben geanalyseerd.

President François Mitterrand kwam uit de Socialistische Partij. In werkelijkheid was deze man, met zijn buitengewone intelligentie, begonnen als collaborateur van de Nazi’s. Hij werd er voor gedecoreerd door maarschalk Philippe Pétain, maar slaagde erin het te laten vergeten. Hij veranderde zijn opvattingen niet, maar ontwikkelde ze parallel met zijn nieuwe opvattingen. Hij heeft nooit gebroken met zijn extreem-rechtse vrienden. Een van hen was zijn campagneleider toen hij tot President van de Republiek werd verkozen en die hem discreet naar het Élysée volgde [3]. Hij aarzelde zelfs om de voormalige directeur van het propaganda-eskadron, die de rijkste man van het land was geworden, premier van een socialistische regering te maken [4]. Mitterrand leidde een leven dat te vergelijken was met dat van een schizofreen: hij had zelfs twee gezinnen, een socialistische echtgenote en een andere, een extreem-rechtse. Hij was een extreem-rechtse figuur aan het hoofd van verenigd links.

Toen hij aan de macht kwam, nam hij een federatie van Neo-fascistische kringen over, het Front National (FN). Deze kleine partij werd opgericht in opdracht van generaal De Gaulle. Het was een kwestie van het bijeenbrengen van wat er nog over was van de nazi-collaborateurs en de terroristen van de Algerijnse oorlog, onder het waakzame oog van zijn geheime diensten. Na de moord op de leider van het FN, François Duprat, een bonafide agent van de geheime diensten in Afrika, werd hij vervangen door Jean-Marie Le Pen, een plaatsvervanger die actief betrokken was geweest bij de machtsovername door De Gaulle in 1958 [5]. Mitterrand begon hem te financieren met geheime fondsen van het Élysée via een Zwitserse bankrekening [6]. Le Pen was dus een Gaullistische figuur die anti-Gaullisten aanvoerde.

De dochter van Jean-Marie Le Pen, Marine, erfde de partij van haar vader, die zij vervolgens normaliseerde. Nazi collaborateurs en OAS terroristen zijn dood. Haar partij, omgedoopt tot Rassemblement National (RN), heeft hetzelfde discours als haar voorganger, maar na te zijn verguisd als anti-Gaullistisch, toont zij zich nu Gaullistisch, met goede reden. Dit is normaal, gezien de ware geschiedenis, maar onbegrijpelijk voor mensen die de geschiedenis negeren. Al jaren beschuldigt iedereen de RN ervan extreemrechts te zijn, terwijl de RN dat duidelijk niet is.

De litanie van oude politieke partijen

Als de RN een wettige erfgenaam is van het Gaullisme, de Republikeinen zijn de enige wettige erfgenamen. Maar onder het leiderschap van Nicolas Sarkozy hebben zij de beginselen van het Gaullisme losgelaten en zich geallieerd met de wereldheerser, de Verenigde Staten. Zij steunden de oprichting van een supranationale Europese Unie, de re-integratie van het [Franse] leger in het geïntegreerde commando van de NAVO onder leiding van de VS en het einde van de integratie van immigranten. Zij zullen bij de verkiezingen worden vertegenwoordigd door Valérie Pécresse, een zeer briljant leidster die Russisch en Japans spreekt. In werkelijkheid is zij afkomstig uit deze veramerikaniseerde elite, waarvan haar echtgenoot de belichaming is: hij was vicepresident van Alstom en is de enige directeur van de onderneming die in zijn functie is gebleven toen dit industriële [Franse] vlaggenschip werd verkocht aan het Amerikaanse General Electric. Zelf was zij een Young Leader van de Frans-Amerikaanse Stichting en werd door de NAVO uitgenodigd op de Bilderberg Club.

Emmanuel Macron’s La République en marche (LREM) heeft de kloof tussen rechts en links slechts enkele maanden overbrugd. Toen dwaalde LREM af, opnieuw iedereen tevreden stellend die ernaar luisterde, voordat hij hen teleurstelde. Het Élysée-paleis heeft veel gepraat en niet veel gedaan, behalve wat zijn oude vrienden, de beheersfondsen Blackrock en KKR [7], hem opdroegen te doen. Emmanuel Macron heeft geen programma, alleen een groot talent om kiezers te verleiden, om iedereen te beloven wat ze verwachten maar nooit zullen zien. Nu er geen meerderheid in het land is, kan hij niets doen en is hij nutteloos geworden voor zijn sponsors. Maar hij houdt vol.

Links is ineengestort en heeft de arbeidersklasse in de steek gelaten. Het is slechts een verzameling van kleine groepjes verkozen ambtenaren en hun kinderen. Na de manipulaties van François Mitterrand is de Socialistische Partij een bende dromers geworden die zich voornemen de wereld te veranderen, maar het vooral niet willen weten. De Communistische Partij heeft alleen haar naam behouden en weet niet meer hoe zij de proletariërs van vandaag moet helpen. Les Insoumis van Jean-Luc Mélenchon zitten gevangen in de tegenstellingen tussen de marxistische cultuur van hun baas en de trotskistische linkerzijde van hun militanten.

Wat de Pôle écologiste [De Franse Groenen; nb.] van Yannick Jadot betreft, hij probeert zichzelf ervan te overtuigen dat het opgeven van fossiele brandstoffen en kernenergie banen zal creëren. Ondanks de schijn zetten zijn kiezers een lange traditie voort die gaat van koning Lodewijk XVI te Varennes [de vlucht van de koning uit Parijs; nb] tot maarschalk Philippe Pétain te Montoire [ontmoeting met A. Hitler; nb] tot Adolphe Thiers te Versailles [Franse nederlaag tegen Pruisen aldaar getekend; nb] en menen dat het kopiëren van het Germaanse model hun sociale status zal redden.

Wie zal het burgerschap herstellen?

Deze vermoeide litanie van politieke partijen laat zien dat ze destijds tekortschoten. Zij waren een model van het industriële tijdperk en werden ondoeltreffend in het tijdperk van het internet. Vandaag zijn de verticale structuren vervangen door netwerken, maar de partijen hebben hun transformatie nog niet gerealiseerd.

In tegenstelling tot het heersende discours zijn het niet de populisten maar de elites die de democratie (in de Griekse zin van het woord) vernietigen. De "Conseil supérieur de l’audiovisuel" (CSA, Raad voor het toezicht op de media) heeft reeds een verordening uitgevaardigd zonder rechtsgrondslag: Voortaan wordt het werk van een audiovisuele journalist in mindering gebracht op zijn spreektijd wanneer hij zijn voornemen bekendmaakt om presidentskandidaat te worden [8]. Vervolgens veroordeelde een rechtbank een voormalige president van de republiek voor een zaak waarover het Nationaal Comité voor de verkiezingsuitgaven reeds een uitspraak had gedaan [9]. Tenslotte heeft een politieke partij de rechters verzocht de kandidatuur van een van haar concurrenten te verbieden, op basis van hun interpretatie van diens uitspraken [10].

De politieke partijen zijn blij met de ontevredenheid en lage opkomst bij de verkiezingen. Zij kunnen de helft van de bevolking gemakkelijker overtuigen dan het volledige electoraat. Het is beter zo, denken zij, waarom zouden zij zich bemoeien met ingewikkelde problemen die zelfs voor deskundigen moeilijk te beheersen zijn? Ze hebben het mis. Degene die zou winnen, zal een verblijf in het Élysée-paleis winnen, maar hij of zij zal daardoor nog steeds geen macht hebben.

Hoewel de Fransen legitimisten zijn en gepassioneerd door politiek, stemmen en gehoorzamen zij steeds minder. De crisis die 17 jaar geleden begon, sleept zich voort. Zij zal alleen een oplossing kunnen vinden met een middel om de soevereiniteit van de natie en het volk te herstellen. Maar als sommigen nu, onder impuls van Zemmour, de herovering van de nationale soevereiniteit oproepen, durft niemand het over volkssoevereiniteit te hebben. Niemand weet nog wat het woord "burgerschap" betekent.

De tijd heeft niet alleen de democratische praktijken vernietigd, maar heeft ook het fundament van Frankrijk bereikt: de Republiek (in de Latijnse betekenis van het woord). In tegenstelling tot wat op school wordt onderwezen, heeft de republiek niets te maken met de wijze van benoeming van het hoofd. Het is niet de antithese van monarchie of keizerrijk: koning Hendrik IV (1589-1610), die een einde maakte aan de godsdienstoorlogen, verklaarde zichzelf republikein, en Napoleon I (1804-1815), die de Revolutie voltooide, kroonde zichzelf tot "keizer van de Franse Republiek".

De republiek is de terugtrekking van particularismen in de privésfeer en de dienst van het algemeen belang in de publieke sfeer. Het is een manier om gelukkig samen te leven. Ons huidige politieke falen dwingt ons er echter toe ons terug te trekken in gemeenschappen rond deze of gene minderheid.

Tweehonderd jaar geleden schokte Frankrijk de wereld toen zijn volk de politieke macht greep. Het gaat er niet om te doen alsof iedere burger over alles een mening heeft, maar dat hij in staat is zijn lot te bepalen over alle onderwerpen die hij in zijn dagelijks leven kent. We zijn achterop geraakt. Onze elites zijn parasieten geworden. Ze buigen niet langer voor hun koning, maar voor hun Amerikaanse opperheer. Tweehonderd jaar geleden heeft Frankrijk zich centraal gereorganiseerd om een einde te maken aan de regionale ongelijkheden. Vandaag betekent centralisatie het afstaan van verantwoordelijkheid door burgers aan Parijse bureaucraten. Tweehonderd jaar geleden boog Frankrijk voor hypocriete geestelijken in naam van hun interpretatie van de godsdienst. Vandaag de dag leggen de media, deze nieuwe geestelijken, Frankrijk nieuwe dogma’s en een nieuwe moraal op.

Onze mensen zijn ziedend, maar ze houden stand. Tot wanneer?