Oekraïne: de terugkeer van oorlogspropaganda

De westerse publieke opinie is verontwaardigd over de oorlog in Oekraïne en onderneemt actie om de vluchtende Oekraïners te helpen. Het is voor iedereen duidelijk: de dictator Poetin duldt de nieuwe Oekraïense democratie niet.

Zoals bij elk conflict, wordt ons verteld dat de anderen de slechteriken zijn en wij de goeden.

Onze reactie is die van mensen die worden misleid door oorlogspropaganda omdat zij zich geen eerdere conflicten herinneren en niets weten over Oekraïne. Laten we bij het begin beginnen.

Wie begon ermee?

Net als bij onze klasgenoten die elkaar op het schoolplein bevechten, willen we weten wie er begonnen is. Op dit punt bestaat er geen enkele twijfel : acht jaar geleden hebben de Verenigde Staten met de hulp van gewapende groepen een regimeverandering in Kiev georganiseerd. Deze mensen noemen zichzelf "nationalisten", maar helemaal niet in de zin zoals wij dat verstaan. Zij beweren echte Oekraïners te zijn van Scandinavische of proto-Germaanse oorsprong, geen Slaven zoals de Russen. Zij beroepen zich op Stepan Bandera [1], de leider van de Oekraïense collaborateurs van de nazi’s, het equivalent van Philippe Pétain in symbolische termen voor de Fransen, maar bovenal van Joseph Darnand en de soldaten van de Franse SS-divisie Charlemagne. De Oekraïners, die zichzelf tot nu toe beschouwden als van Scandinavische en proto-Germaanse oorsprong enerzijds en Slavisch anderzijds, noemen hen "neonazi’s".

Hier in Frankrijk is het woord "Nazi" een scheldwoord dat voor alles gebruikt wordt. Historisch gezien is het een beweging die een raciale visie van de mensheid bepleitte om koloniale rijken te verklaren. Volgens hen behoren de mensen tot verschillende "rassen", vandaag zouden wij zeggen tot verschillende "soorten". Ze konden niet samen nakomelingen krijgen, zoals merries en ezels. In de natuur planten deze twee soorten zich voort tot muildieren, maar deze zijn over het algemeen steriel. Daarom verboden de nazi’s vermenging tussen de rassen. Als we tot verschillende rassen behoren, zijn sommigen superieur aan anderen, vandaar de westerse overheersing van gekoloniseerde volkeren. In de jaren dertig werd deze ideologie als "wetenschap" beschouwd en aan de universiteiten onderwezen, vooral in de Verenigde Staten, Scandinavië en Duitsland. Enkele zeer belangrijke wetenschappers verdedigden het. Konrad Lorenz (Nobelprijs voor geneeskunde 1973) was bijvoorbeeld een fervent nazi. Hij schreef dat, om het ras in stand te houden, homoseksuelen uit de massa moesten worden verwijderd en geëlimineerd, zoals een chirurg een tumor verwijdert, omdat zij ongemerkt hun genetisch erfgoed vermengden met dat van andere rassen.

Deze wetenschappers waren niet erger dan degenen die ons over de apocalyps vertelden tijdens de Covid 19 epidemie. Zij hadden de titel van "wetenschapper" maar niet de redelijke benadering.

Het moderne Rusland is gebouwd op de herinnering aan wat de Russen de "Grote Patriottische Oorlog" noemen en wij de "Tweede Wereldoorlog". Het heeft voor hen niet dezelfde betekenis als voor ons. Hier in Frankrijk duurde de oorlog maar een paar maanden, daarna geloofden we in de overwinning van de Nazi’s en gingen we collaboreren. We zagen de nazi’s en de aanhangers van Petain vanaf 1940 66.000 mensen arresteren, meestal wegens "terrorisme" (verzet). Vervolgens arresteerden zij vanaf 1942 76.000 Joden omdat zij van een "inferieur ras" zouden zijn en stuurden hen naar het Oosten, in werkelijkheid naar vernietigingskampen. De nazi’s arresteerden daarentegen niemand in de Sovjet-Unie. Zij wilden alle Slaven in dertig jaar uitroeien of tot slaaf maken om een "leefruimte" te creëren waarin zij een koloniaal rijk konden opbouwen (Generalplan Ost). Daarom vielen er 27 miljoen doden in de USSR. In het Russische geheugen zijn de nazi’s een existentiële bedreiging, niet voor ons.

Toen deze mensen in Kiev aan de macht kwamen, noemden zij zichzelf geen "nazi’s", maar "nationalisten" in de zin van Stepan Bandera, die zichzelf ook een "nationalist" noemde en geen "nazi", en hen zelfs overtroefde in hun genocidale bedoelingen tegen Slaven en Joden. Zij noemden het vroegere regime "pro-Russisch", wat feitelijk onjuist is, en verboden alles wat aan de Russische cultuur herinnert. En eerst en vooral de Russische taal. De Oekraïners waren meestal tweetalig en spraken zowel Russisch als Oekraïens. Plotseling kreeg de helft van hen te horen dat zij hun taal niet meer mochten spreken in scholen en overheidsinstellingen. De Donbass regio, die zeer Russischsprekend is, kwam in opstand. Maar dat gold ook voor de Hongaarse minderheid, die onderwijs kreeg in haar eigen taal en in haar aanspraak gesteund werd door Hongaren. De Oekraïners van de Donbass eisten dat de districten Donetsk en Luhansk een autonome status zouden krijgen en dat zij hun taal zouden terugkrijgen. Deze prefecturen (oblast in het Russisch) riepen zichzelf uit tot republieken. Dit betekende niet dat zij streefden naar onafhankelijkheid, maar slechts naar autonomie, zoals de Republiek Californië in de Verenigde Staten of de voormalige republieken van de USSR.

In 2014 hebben president François Hollande en de Duitse bondskanselier Angela Merkel de mensen van Kiev rond de tafel gezet met die van de Donbass en onderhandeld over de akkoorden van Minsk. Het zijn Frankrijk, Duitsland en Rusland die hiervoor instaan.

Kiev heeft altijd geweigerd ze uit te voeren, ook al heeft het ze ondertekend. In plaats daarvan bewapende het "nationalistische" milities en stuurde die als provocateurs naar de grens met de Donbass. Allerlei Westerse extremisten kwamen toen naar Oekraïne om te schieten. Deze paramilitairen bereikten volgens de regering in Kiev vorige maand het aantal van 102.000. Zij vormen een derde van het Oekraïense leger en zijn geïntegreerd in de Territoriale Verdedigingstroepen. 66.000 nieuwe "nationalisten" - zij het buitenlanders - zijn zojuist als versterkingen uit de hele wereld aangekomen in verband met de Russische aanval.

In de acht jaar die sinds de akkoorden van Minsk zijn verstreken, hebben deze paramilitairen volgens de regering in Kiev 14.000 mensen in de Donbass gedood. Dit aantal is inclusief hun eigen verliezen, maar die zijn niet groot. Rusland heeft zijn eigen onderzoekscommissie ingesteld. Het registreerde niet alleen de doden, maar ook ernstig gewonden. Het vond 22.000 slachtoffers. President Poetin spreekt van "genocide", niet in de etymologische betekenis van de vernietiging van een volk, maar in de juridische betekenis van een misdaad die op bevel van de autoriteiten tegen een etnische groep wordt begaan.

Hier ligt het probleem: De regering in Kiev is niet homogeen en niemand heeft duidelijk opdracht gegeven tot zo’n bloedbad. Rusland houdt echter president Petro Porosjenko en zijn opvolger Volodymyr Zelensky verantwoordelijk. Dat zijn wij ook, aangezien wij garant stonden voor de nooit uitgevoerde akkoorden van Minsk. Ja, wij zijn medeverantwoordelijk voor dit bloedbad.

Het ergste moet nog komen. Op 1 juli 2021 vaardigde president Zelensky, die de "nationalistische" paramilitairen bewapende en weigerde de akkoorden van Minsk uit te voeren, wet nr. 38 betreffende inheemse volkeren uit [2]. Deze wet waarborgt de uitoefening van de rechten van de Tataren en de Karaiten (d.w.z. joden die de Talmoed niet erkennen) met inbegrip van het recht om hun taal te spreken, maar niet de rechten van de Slaven. De laatste bestaan niet. Zij worden door geen enkele wet beschermd. Het zijn Untermenschen. Dit was de eerste keer in 77 jaar dat op het Europese continent een rassenwet werd aangenomen. U zegt tegen uzelf dat er mensenrechtenorganisaties zijn en dat die geprotesteerd moeten hebben. Maar niets. Een grote stilte. Erger nog: het applaus van Bernard-Henri Lévy.

Waarom een oorlog voeren?

Ons beeld van de gebeurtenissen wordt vertekend door onze vooroordelen. Dit is nog duidelijker het geval in de Baltische Staten en de landen die vroeger door de "Brezjnev-doctrine" werden verpletterd. Deze volkeren denken a priori dat de Russen de erfgenamen van de Sovjets zijn. De belangrijkste Sovjetleiders waren echter geen Russen. Josef Stalin was Georgiër, Nikita Chroesjtsjov Oekraïner, enz., en zelfs Leonid Brezjnev was Oekraïner.

Zolang de republieken Donetsk en Luhansk Oekraïens waren, was de afslachting van hun inwoners een uitsluitend Oekraïense aangelegenheid. Niemand mocht hen beschermen. Met de ondertekening van de akkoorden van Minsk en de bekrachtiging ervan door de VN-Veiligheidsraad hebben Frankrijk en Duitsland echter de verantwoordelijkheid op zich genomen om er een eind aan te maken. Wat ze echter niet deden.

De aard van het probleem veranderde toen Rusland op 21 februari 2022 de onafhankelijkheid van de twee Donbass-republieken erkende. De afslachting van de inwoners was niet langer een binnenlandse, maar een internationale aangelegenheid. Op 23 februari kwam de Veiligheidsraad opnieuw bijeen toen het Russische leger voorbereidingen trof om in te grijpen. Tijdens de bijeenkomst heeft VN-secretaris-generaal António Guterres de legitimiteit van de erkenning door Rusland van de Donbass-republieken niet in twijfel getrokken, evenmin als de legitimiteit van het Russische militaire optreden tegen de neonazi’s. Hij heeft Rusland alleen maar gevraagd om de vrede nog een kans te geven [3].

Het internationaal recht verbiedt geen oorlog, maar tracht deze te voorkomen. Aangezien deze bijeenkomst van de Veiligheidsraad echter geen resultaat heeft opgeleverd, was het gerechtvaardigd dat Rusland de inwoners van de Donbass, die door de neonazi’s werden afgeslacht, te hulp schoot. Wat Rusland de volgende dag, 24 februari, deed.

President Vladimir Poetin, die al acht jaar had gewacht, kon het niet langer uitstellen. Niet alleen omdat er elke dag mensen stierven, niet alleen omdat het Oekraïense leger op 8 maart een groot bloedbad voorbereidde [4], maar ook omdat de Russische wet hem persoonlijk verantwoordelijk stelt voor het leven van zijn medeburgers. Ter voorbereiding op hun uiteindelijke uittocht heeft de overgrote meerderheid van de inwoners van de Donbass de afgelopen jaren het Russische staatsburgerschap verworven.

De uittocht van 2 miljoen Oekraïners

Zoals in alle NAVO-oorlogen, zijn we getuige van de vlucht van bevolkingen. Voor de Fransen doet het denken aan de vlucht in 1940 tegenover de oprukkende Duitse troepen. Het is een fenomeen van collectieve paniek. De Fransen geloofden dat de Wehrmacht dezelfde massale verkrachtingen zou begaan die het Duitse (keizerlijke) leger aan het begin van de Eerste Wereldoorlog had begaan. Maar de Duitsers waren gedisciplineerd en gebruikten dit soort geweld niet. Uiteindelijk had de doelloze vlucht van de Fransen geen objectieve reden, alleen angst.

De NAVO heeft sinds de oorlog in Kosovo het concept van "population movement engineering" (organiseren van volksverhuizingen) ontwikkeld [5]. In 1999 organiseerde de CIA de verplaatsing van meer dan 290.000 Kosovaren, van Servië naar Macedonië, in drie dagen. Wie ouder is dan dertig herinnert zich vast nog wel de gruwelijke video’s van de lange rij mensen die tientallen kilometers lang achter elkaar langs spoorlijnen lopen. Het moest lijken op etnische onderdrukking door de regering van Slobodan Milošević en de oorlog rechtvaardigen die op komst was. De Kosovaren wisten niet waarom zij vluchtten, maar dachten dat zij waarheen zij gingen een betere toekomst zouden vinden. U herinnert zich zeker de uittocht van Syriërs zeven jaar geleden. Het ging om het verzwakken van het land door het van zijn mensen te beroven. Deze keer gaat het om het raken van je emoties bij vrouwen en kinderen, zonder de mannen weg te nemen die nodig zijn om tegen de Russen te vechten.

Elke keer, zijn we van streek. Maar het feit dat Kosovaren, Syriërs of Oekraïners lijden, betekent niet dat zij in orde zijn.

De Europese Unie aanvaardt alle Oekraïense vluchtelingen. De Schengenstaten aanvaarden alle mensen die zich als vluchteling voor de oorlog in Oekraïne aanmelden. Volgens de Duitse overheid heeft ongeveer een kwart van deze "vluchtelingen", die op erewoord beweren in Oekraïne te werken en te wonen, geen Oekraïens paspoort, maar een Algerijns, Wit-Russisch, Indiaas, Marokkaans, Nigeriaans of Oezbeeks paspoort; mensen die duidelijk gebruik maken van de open deur om legaal in de Europese Unie te worden geregistreerd. Er is geen verificatie van hun vorig verblijf in Oekraïne. Voor Duitse werkgevers is het regularisatie onder een vals etiket.

Wij moeten ons afvragen waarom het Oekraïense volk niet zijn steun betuigt aan zijn regering. Tijdens de Kosovo-oorlog hadden de inwoners van Belgrado dag en nacht de wacht gehouden op de bruggen van de stad om te voorkomen dat de NAVO ze zou bombarderen. Tijdens de Libische oorlog waren enkele miljoenen mensen in Tripoli bijeengekomen om hun steun te betuigen aan leider Muamar Kadhafi. Tijdens de Syrische oorlog hebben een miljoen mensen hun steun betuigd aan president Bashar al-Assad. Deze keer: niets. Integendeel, ons wordt verteld dat de Territoriale Verdedigingsteams jacht maken op "geïnfiltreerde Russische saboteurs", hoewel de OVSE verklaart dat er voor het begin van de operatie geen Russische soldaten in Oekraïne waren.

De schok van de beelden

We hadden van vorige oorlogen moeten leren dat het eerste slachtoffer altijd de waarheid is. Sinds de Kosovo-oorlog is de NAVO een meester in oorlogspropaganda geworden. Op dat moment werd de woordvoerder van de organisatie in Brussel vervangen. Zijn opvolger, Jamie Shea, beschreef elke dag een voorbeeldig verhaal, hetzij over de gruwelen van de Servische misdadigers, hetzij over het voorbeeldige verzet van de Kosovaren. In die tijd gaf ik een dagelijks gefaxte krant uit, het Journal de la Guerre en Europe. Ik heb NAVO-verklaringen en berichten van kleine Balkan-nieuwsagentschappen samengevat. Elke dag zag ik de twee versies verder uit elkaar groeien. Naar mijn mening moest de waarheid daar tussenin liggen. Toen de oorlog voorbij was, besefte men dat Jamie Shea’s woorden pure verzinsels waren, bedoeld om de kolommen van goedgelovige kranten te vullen, terwijl de reportages van kleine Balkan-nieuwsagentschappen de waarheid vertelden. En de waarheid was niet in het voordeel van de NAVO.

Dus benader ik de westerse mediaconsensus met enige argwaan. Als ons bijvoorbeeld wordt verteld dat Rusland een kerncentrale bombardeert, moet ik denken aan de leugens van president George W. Bush over de massavernietigingswapens van de tiran "Saddam". Of wanneer ons wordt verteld dat de Russen zojuist een kraamafdeling in Mariupol hebben gebombardeerd, denk ik aan de Koeweitse baby’s die uit hun couveuse zijn gehaald door de afschuwelijke Iraakse soldaten. En wanneer mij verzekerd wordt dat de boze Poetin gek is en op Hitler lijkt, herinner ik mij hoe wij Muammar Kadhafi of president Bashar al-Assad hebben behandeld.

Dat is waarom ik deze beschuldigingen niet serieus neem. De Oekraïense soldaten van Snake Island werden niet afgeslacht door bommen, zoals president Zelensky beweerde, zij gaven zich over aan de Russische legers, zoals hij later toegaf. Het Joodse monument in Babi Yar werd niet vernietigd door de Russen, die alle slachtoffers van de nazi-barbarij respecteren. Ook werd de Zaporizja centrale niet gebombardeerd. Het werd al enkele dagen bewaakt door gemengde Russische en Oekraïense teams. Bovendien heeft de Internationale Organisatie voor Atoomenergie (IAEA) bevestigd dat er nooit enig radioactief gevaar is geweest. De kraamafdeling in Mariupol werd ook niet gebombardeerd. Het was drie dagen eerder ontruimd en veranderd in kazernes van het Azov Regiment (neonazi’s), zoals op dat moment door Rusland aan de VN werd gerapporteerd

Dus als mij dan wordt verteld dat de "dictator" Poetin moet worden gedood, blijf ik onbewogen.

De gevechten

Waarom valt het ons niet op dat de beelden die we zien van de zegevierende "veldslagen" van het Oekraïense leger altijd dezelfde zijn? Waarom merken we niet dat we maar een paar vernielde voertuigen zien? Hebben onze oorlogsverslaggevers nooit echte oorlogen gezien? Wij interpreteren de beelden niet op grond van wat wij zien, maar op grond van de commentaren die erbij worden gegeven.

Sinds een week wordt ons verteld dat het Russische leger Kiev omsingelt op vijftien kilometer van het centrum van de stad, dat het elke dag oprukt (maar nog steeds op vijftien kilometer afstand blijft) en de definitieve aanval zal uitvoeren. Wanneer ons wordt verteld dat de "dictator" Poetin de aardige president Zelenski (die de neonazi’s bewapende en de rassenwet afkondigde) wil vermoorden, doe ik een stapje terug.

De Russische legers hebben nooit een plan gehad om de grote steden in te nemen. Ze blijven uit hun buurt (behalve Marioupol). Ze vechten tegen de "nationalistische" paramilitairen, de neonazi’s. Als Fransman, aanhanger van het verzet tegen de nazi’s, hebben de Russische legers al mijn bewondering.

Het Russische leger past in Oekraïne dezelfde tactiek toe als in Syrië: Het omsingelt steden die als schuilplaats voor vijanden dienen, opent vervolgens humanitaire corridors om burgers te helpen ontsnappen, en beschiet tenslotte de strijders die binnen blijven. Daarom blokkeren de neonazistische paramilitairen deze corridors en verhinderen zij de bevolking te ontsnappen. Dit is het principe van menselijke schilden.

Dit is een oorlog van beweging. Je moet snel zijn. De Russische troepen verplaatsen zich in vrachtwagens en pantservoertuigen. Dit zijn geen tankgevechten. Deze zijn momenteel niet effectief op het slagveld. We zagen Hezbollah in 2006 Israëlische Merkava tanks vernietigen. Russische troepen verplaatsen zich in gemotoriseerde voertuigen, daarom hebben ze pantservoertuigen. Aangezien het Westen tienduizenden antitankraketten heeft geleverd aan het Oekraïense leger, met inbegrip van de neonazistische paramilitairen, vernietigen onze wapens hen wanneer zij hun vrachtwagens vernietigen. Dit zijn geen gevechten, alleen hinderlagen.

Drie nieuwe problemen

Alsof de situatie nog niet ingewikkeld genoeg was, kondigde president Zelensky op de Veiligheidsconferentie van München, vlak voor de oorlog, aan dat hij van plan was kernbommen te verwerven, in strijd met de ondertekening door zijn land van het Non-proliferatie Verdrag.

Vervolgens hebben de Russische legers een werkdocument van de regering in Kiev in beslag genomen en gepubliceerd, waarin een militaire aanval op de Krim en de Donbass op 8 maart wordt gepland.

Tenslotte ontdekte het Russische leger een vijftiental biowapens-onderzoekslaboratoria die voor het Pentagon werkten. Zij kondigde aan dat zij de in beslag genomen documentatie zou publiceren en 320 containers met ziekteverwekkers zou vernietigen. De Verenigde Staten, die het Verdrag inzake biologische wapens van de Verenigde Naties hebben ondertekend, eerbiedigen dit verdrag in eigen land, maar schenden het in het buitenland. Twee maanden geleden waren er al documenten gepubliceerd door een Bulgaarse journalist. Op 8 maart heeft het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken het Pentagon om uitleg gevraagd over de 330 biologische laboratoria die het onder verschillende namen in 30 landen onderhoudt. Het ministerie van Buitenlandse Zaken ontkende deze praktijken vervolgens. Maar onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland heeft tijdens een hoorzitting in de Senaat toegegeven dat het Pentagon meewerkt aan deze overzeese programma’s en dat zij bezorgd was dat het onderzoek in Russische handen zou vallen. Toen Rusland de zaak voorlegde aan de Veiligheidsraad, richtte het Westen zijn beschuldigingen aan het adres van Rusland, dat ervan werd beschuldigd een valse biologische aanval voor te bereiden. De Wereldgezondheidsorganisatie verklaarde van haar kant dat het in kennis was gesteld van Oekraïens-VS civiel biologisch onderzoek en riep Oekraïne op zijn pathogenen te vernietigen om de verspreiding ervan te voorkomen.

Dus Oekraïne, dat meer dan honderdduizend "nationalisten" in stand houdt en ze opnam in zijn "territoriale verdediging", vervolgens een rassenwet aannam, werkt aan illegale biologische wapens en hoopt de atoombom te verwerven. Wij hebben besloten de moedige voorbeelden van Jean Moulin en Charles De Gaulle te vergeten en president Zelensky te steunen!