Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Κίνας, Βλαντιμίρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. Οι Στράουσιστές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν και Βικτόρια Νούλαντ.

Κανένας πολιτικός ηγέτης δεν θέλει πόλεμο στην επικράτειά του. Όταν αυτοί λαμβάνουν χώρα, είναι συνήθως υπό την επίδραση του φόβου. Κάθε πλευρά φοβάται την άλλη, δικαίως ή αδίκως. Φυσικά, υπάρχουν πάντα μερικά στοιχεία που ωθούν στον κατακλυσμό, αλλά είναι φανατικά και εξαιρετικά μειοψηφικά.

Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Η Ρωσία είναι πεπεισμένη, καλώς ή κακώς, ότι η Δύση θέλει να την καταστρέψει, ενώ η Δύση έχει επίσης πειστεί ότι η Ρωσία διεξάγει ιμπεριαλιστική εκστρατεία και τελικά θα καταστρέψει τις ελευθερίες της. Στη σκιά, μια πολύ μικρή ομάδα, οι Στράουσιστές, εύχεται την σύγκρουση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι για αύριο. Αν όμως κανένας πολιτικός ηγέτης δεν αλλάξει ριζικά την εξωτερική του πολιτική, βαδίζουμε κατευθείαν στο άγνωστο και πρέπει να προετοιμαστούμε για το απόλυτο χάος.

Για να διαλύσουμε τις παρεξηγήσεις, πρέπει να ακούσουμε τις αφηγήσεις και των δύο πλευρών.

Η Μόσχα θεωρεί ότι η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν ένα ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα. Είναι το πρώτο σημείο απόκλισης καθώς η Ουάσιγκτον ερμηνεύει τα γεγονότα ως «επανάσταση», αυτή του «EuroMaidan» ή της «Αξιοπρέπειας». Οκτώ χρόνια αργότερα, πολλές δυτικές μαρτυρίες πιστοποιούν την εμπλοκή του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, της CIA και της NED, της Πολωνίας, του Καναδά και τελικά του ΝΑΤΟ.

Οι πληθυσμοί της Κριμαίας και του Ντονμπάς αρνήθηκαν να δεχτούν τη νέα εξουσία, η οποία περιελάμβανε πολλούς «ολοκληρωτικούς εθνικιστές», διαδόχους των ηττημένων του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.

Η Κριμαία, η οποία είχε ήδη ψηφίσει με δημοψήφισμα να ενταχθεί στη μελλοντική ανεξάρτητη Ρωσία όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ένα εξάμηνο πριν η υπόλοιπη Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία κηρύξει την ανεξαρτησία της, ψήφισε ξανά σε δημοψήφισμα. Για τέσσερα χρόνια, η Κριμαία διεκδικήθηκε τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Ουκρανία. Η Μόσχα υποστηρίζει ότι μεταξύ 1991 και 1995, ήταν εκείνη και όχι το Κίεβο που κατέβαλε τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων στην Κριμαία. Στην πραγματικότητα, η Κριμαία ήταν πάντα ρωσική, ακόμη και αν την θεωρούσαν προσαρτημένη στην Ουκρανία. Ήταν τελικά ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν που, περνώντας μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, αποφάσισε εγκαταλείποντας την Κριμαία στη φροντίδα του Κίεβου. Ωστόσο, η Κριμαία ψήφισε στη συνέχεια ένα σύνταγμα που αναγνωρίζει την αυτονομία εντός της Ουκρανίας, το οποίο το Κίεβο δεν αποδέχθηκε ποτέ. Το δεύτερο δημοψήφισμα, το 2014, διακήρυξε μαζικά την ανεξαρτησία. Στη συνέχεια, το Κοινοβούλιο της Κριμαίας ζήτησε την προσάρτηση του κράτους του στη Ρωσική Ομοσπονδία, την οποία η τελευταία αποδέχθηκε. Για να ενισχύσει τη συνέχεια της επικράτειάς της, η Ρωσία έχτισε, χωρίς να συμβουλευτεί την Ουκρανία, μια γιγαντιαία γέφυρα που συνδέει τη μητρόπολή της με τη χερσόνησο της Κριμαίας επάνω από την Αζοφική Θάλασσα, ιδιωτικοποιώντας ουσιαστικά αυτή τη μικρή θάλασσα.

Ωστόσο, η Κριμαία φιλοξενεί το λιμάνι της Σεβαστούπολης, το οποίο είναι απαραίτητο για το ρωσικό ναυτικό. Δεν αντιπροσώπευε τίποτα το 1990, αλλά έγινε ξανά αξιόλογη δύναμη το 2014.

Οι Δυτικοί αναγνώρισαν το σοβιετικό δημοψήφισμα στην Ουκρανία το 1990, αλλά όχι το δημοψήφισμα του 2014. Ωστόσο, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών ισχύει για τους κάτοικους της Κριμαίας. Οι Δυτικοί υποστηρίζουν ότι πολλοί Ρώσοι στρατιώτες ήταν παρόντες επί τόπου χωρίς να φορέσουν τις στολές τους. Είναι αλήθεια, αλλά τα αποτελέσματα των δύο δημοψηφισμάτων του 1990 και του 2014 ήταν παρόμοια. Δεν υπάρχουν περιθώρια υποψίας για απάτη.

Για να επισημάνει ότι δεν αποδέχθηκε αυτή την «προσάρτηση», η Δύση επέβαλε συλλογικά κυρώσεις κατά της Ρωσίας, χωρίς εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτές οι κυρώσεις παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος παρέχει την αποκλειστικότητα αυτής της εξουσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Οι περιφέρειες του Ντονέτσκ και της Λουχάνκς απέρριψαν επίσης την κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα του 2014. Διακήρυξαν την αυτονομία τους και παρουσιάστηκαν ως μαχητές της αντίστασης στους «Ναζί» στο Κίεβο. Η εξίσωση των «ολοκληρωτικών εθνικιστών» με τους «Ναζί» είναι ιστορικά δικαιολογημένη, αλλά δεν επιτρέπει στους μη Ουκρανούς να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Ο «ολοκληρωτικός εθνικισμός» δημιουργήθηκε στην Ουκρανία από τον Dmytro Dontsov στις αρχές του εικοστού αιώνα. Αρχικά, ο Ντόντσοφ ήταν αριστερός φιλόσοφος, μόνο σταδιακά μετακόμισε στην άκρα δεξιά. Ήταν πληρωμένος πράκτορας του Δεύτερου Ράιχ κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν συμμετάσχει στην ουκρανική κυβέρνηση του Symon Petlyura, ο οποίος προέκυψε με την ευκαιρία της Ρωσικής Επανάστασης του 1917. Συμμετείχε στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων και αποδέχθηκε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, άσκησε διδασκαλία στην ουκρανική νεολαία και έγινε προπαγανδιστής του φασισμού, στη συνέχεια του ναζισμού. Έγινε βίαια αντισημιτικός, κηρύττοντας υπέρ της σφαγής των Εβραίων πολύ πριν αυτό το θέμα υποστηριχθεί από τις ναζιστικές αρχές, οι οποίες δεν μιλούσαν για απέλαση παρά μόνο μετά το 1942. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρνήθηκε να ηγηθεί της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), την οποία εμπιστεύτηκε στον μαθητή του Stepan Bandera, με τη βοήθεια του Yaroslav Stetsko. Σχεδόν όλα τα έγγραφα σχετικά με τη δραστηριότητά του στο κόρφο του ναζισμού καταστράφηκαν. Δεν είναι γνωστό τι έκανε κατά τη διάρκεια του πολέμου, εκτός από την ενεργό συμμετοχή του στο Ινστιτούτο Reinhard Heydrich μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Οι εφημερίδες αυτού του αντισημιτικού οργάνου του δίνουν εξέχουσα θέση. Κατά την Απελευθέρωση, κατέφυγε στον Καναδά, υπό την προστασία των αγγλοσαξονικών μυστικών υπηρεσιών, και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο τέλος της ζωής του, ήταν πάντα τόσο λοιμογόνος όσο ποτέ και είχε εξελιχθεί σε μια μορφή μυστικισμού των Βίκινγκς, κηρύττοντας την τελική αντιπαράθεση εναντίον των «Μοσχοβιτών». Σήμερα, τα βιβλία του, ειδικά ο Εθνικισμός του, είναι μια υποχρεωτική ανάγνωση για τους πολιτοφύλακες, ειδικά εκείνους του Συντάγματος Αζόφ. Οι Ουκρανοί «αναπόσπαστοι εθνικιστές» έσφαξαν τουλάχιστον 3 εκατομμύρια συμπολίτες τους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ουάσιγκτον διαβάζει αυτή την ιστορία διαφορετικά. Για αυτήν, οι «αναπόσπαστοι εθνικιστές» έκαναν σίγουρα λάθη, αλλά αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους τόσο από τους Γερμανούς Ναζί όσο και από τους Ρώσους Μπολσεβίκους. Συνεπώς, η CIA ορθώς φιλοξένησε τον Ντμίτρο Ντονσόφ στις ΗΠΑ και προσέλαβε τον Στεπάν Μπαντέρα στο Radio Free Europe. Και ακόμη περισσότερο, για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Αντικομμουνιστικής Λίγκας γύρω από τον Ουκρανό ναζί πρωθυπουργό Γιάροσλαβ Στέτσκο και τον ηγέτη της κινεζικής αντικομμουνιστικής αντιπολίτευσης Τσιάνγκ Κάι-σεκ. Σήμερα, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, αυτά τα γεγονότα ανήκουν στο παρελθόν.

Το 2014, με τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, η κυβέρνηση του Κιέβου διέκοψε κάθε βοήθεια προς τους «Μοσχοβίτες» του Ντονμπάς. Σταμάτησε να πληρώνει τις συντάξεις των πολιτών τους και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τους. Απαγόρευσε τη ρωσική γλώσσα, που μιλούσαν οι μισοί Ουκρανοί, και εξαπέλυσε τιμωρητικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον αυτών των «υπανθρώπων», σκοτώνοντας 5.600 ανθρώπους και εκτοπίζοντας 1,5 εκατομμύριο άτομα σε 10 μήνες. Μπροστά σε αυτές τις φρικαλεότητες, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία επέβαλαν τις συμφωνίες του Μινσκ. Το ζητούμενο ήταν να λογικευτεί η κυβέρνηση του Κιέβου και να προστατευθούν οι πληθυσμοί του Ντονμπάς.

Σημειώνοντας ότι οι πρώτες συμφωνίες δεν είχαν εφαρμοστεί, η Ρωσία πρότεινε το Μινσκ 2 να εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Πρόκειται για το ψήφισμα 2202, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα. Κατά τη διάρκεια των αιτιολογήσεων ψήφου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν την ανάγνωση τους για αυτή τη περίοδο. Για αυτούς, οι «μαχητές της αντίστασης» του Ντονμπάς δεν ήταν παρά μόνο «αυτονομιστές» που υποστηρίζονταν στρατιωτικά από τη Μόσχα. Ως εκ τούτου, διευκρίνισαν ότι η συμφωνία του Μινσκ 2 (12 Φεβρουαρίου 2015) δεν αντικατέστησε τις συμφωνίες του Μινσκ 1 (5 και 19 Σεπτεμβρίου 2014), αλλά προστέθηκε σε αυτές. Απαίτησαν από τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματα χωρίς στολές που είχε αναπτύξει στο Ντονμπάς. Η Γερμανία και η Γαλλία πρόσθεσαν μια κοινή δήλωση, την οποία συνυπέγραψε η Ρωσία, η οποία εγγυάται την «υποχρεωτική» εφαρμογή αυτής της δέσμης «δεσμεύσεων».

Ωστόσο, λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Ποροσένκο δήλωσε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να εφαρμόσει τίποτα και ξανάρχισε τις εχθροπραξίες· θέση που επανέλαβε η κυβέρνηση του προέδρου Ζελένσκι. Στη διάρκεια των 7 ετών που ακολούθησαν το ψήφισμα 2202, 12.000 νέα θύματα σκοτώθηκαν, σύμφωνα με το Κίεβο, ή 20.000, σύμφωνα με τη Μόσχα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μόσχα δεν παρενέβη. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν όχι μόνο απέσυρε τα στρατεύματά του, αλλά απαγόρευσε σε έναν ολιγάρχη να στέλνει μισθοφόρους για να υποστηρίξουν τους πληθυσμούς του Ντονμπάς. Οι τελευταίοι βρέθηκαν εγκαταλειμμένοι από τους εγγυητές των συμφωνιών του Μινσκ και από τα άλλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Στον ρωσικό τρόπο πολιτικής λειτουργίας, περιμένει κανείς να είναι σε θέση να κάνει κάτι για να το ανακοινώσει. Η Μόσχα λοιπόν δεν είπε τίποτα, αλλά προετοίμασε τη συνέχεια. Υποφέροντας από τις κυρώσεις που είχε υποστεί μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, περίμενε από τη Δύση να την ενισχύσει όταν θα παρενέβαινε για να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202. Επικοινώνησε συνεπώς με άλλα κράτη που υπόκεινται σε κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, για να παρακάμψει αυτές που την έπληξαν και να προετοιμαστεί να παρακάμψει άλλες. Όλοι όσοι επισκέπτονται τακτικά τη Ρωσία διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση Πούτιν ανάπτυσσε μια τροφική αυτάρκεια, συμπεριλαμβανομένου του κρέατος και του τυριού, τα οποία έλειπαν τότε από τη χώρα. Η Ρωσία προσέγγισε την Κίνα στον τραπεζικό τομέα, κίνηση την οποία παρερμηνεύσαμε ως πρωτοβουλία έναντι του δολαρίου. Επρόκειτο στη πραγματικότητα για την προετοιμασία για έναν αποκλεισμό από το σύστημα SWIFT.

Όταν ο πρόεδρος Πούτιν πήγε τον στρατό του στην Ουκρανία, κατέστησε σαφές ότι δεν κηρύσσει «πόλεμο» για την προσάρτηση της Ουκρανίας, αλλά εφαρμόζει μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» βάσει του ψηφίσματος 2202 και της «ευθύνης του να προστατεύσει» τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς.

Όπως αναμενόταν, η Δύση απάντησε με οικονομικές κυρώσεις που διατάραξαν σοβαρά τη ρωσική οικονομία για δύο μήνες. Στη συνέχεια, τα πράγματα αντιστράφηκαν και αυτές οι κυρώσεις αποδείχθηκαν κερδοφόρες για τη Ρωσία, η οποία προετοιμαζόταν για αυτές εδώ και πολύ καιρό.

Στο έδαφος, η Δύση έστειλε πολλά όπλα, στη συνέχεια ανέπτυξε στρατιωτικούς συμβούλους και μερικές ειδικές δυνάμεις. Ο ρωσικός στρατός, τρεις φορές μικρότερος από τον ουκρανικό στρατό, άρχισε να υποφέρει. Ως εκ τούτου, μόλις διέταξε μερική επιστράτευση για την αποστολή νέων στρατευμάτων χωρίς να χρειαστεί να απογυμνώσει το εθνικό αμυντικό του σύστημα.

Το ΝΑΤΟ, από την πλευρά του, ανέπτυξε έναν μηχανισμό για να κινητοποιήσει μια κεντρική ομάδα κρατών και μια διευρυμένη ομάδα των πιο απομακρυσμένων συμμάχων του. Πρόκειται για την επικέντρωση της οικονομικής προσπάθειας στον μεγαλύτερο αριθμό εταίρων έως ότου εξαντληθεί η Ρωσία.

Η Μόσχα απάντησε ανακοινώνοντας ότι αν οι Δυτικοί έκαναν άλλο ένα βήμα, θα χρησιμοποιούσε τα νέα της όπλα.

Οι ρωσικός και ο κινεζικός στρατοί κυριαρχούν στους υπερηχητικούς εκτοξευτές, τους οποίους στερούνται οι Δυτικοί. Η Μόσχα και το Πεκίνο μπορούν να καταστρέψουν οποιονδήποτε στόχο, οπουδήποτε στον κόσμο, μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι αδύνατο να τους αποτρέψουμε και αυτή η ανισορροπία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2030, σύμφωνα με τους ίδιους τους Αμερικανούς στρατηγούς. Η Ρωσία έχει ήδη δηλώσει ότι θα πλήξει κατά προτεραιότητα το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο θεωρεί ως σκεπτόμενο εγκέφαλος των εχθρών της, και το Πεντάγωνο, το οποίο θεωρεί ως ένοπλο βραχίονα του. Σε περίπτωση επίθεσης, οι ρωσικός και κινεζικός στρατοί θα καταστρέψουν πρώτα τους στρατηγικούς δορυφόρους επικοινωνιών των Ηνωμένων Πολιτειών (CS3). Οι τελευταίες θα έχαναν σε λίγες ώρες τη δυνατότητα καθοδήγησης πυρηνικών πυραύλων και συνεπώς αντιποίνων. Ελάχιστη είναι η αμφιβολία για την έκβαση ενός τέτοιου πολέμου.

Όταν η Ρωσία μιλά για τη χρήση των πυρηνικών της όπλων για να επιτεθεί, δεν μιλά για στρατηγικές ατομικές βόμβες όπως χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αλλά για τακτικά όπλα για την καταστροφή μικρών προσδιορισμένων στόχων (Λευκός Οίκος ή Πεντάγωνο). Ως εκ τούτου, οι μεγαλόστομες δηλώσεις του προέδρου Μπάιντεν σχετικά με τον κίνδυνο που θα αποτελούσε για τον κόσμο είναι εξ υπαρχής άκυρες.

Ωστόσο, η εμπλοκή σε αυτή την αντιπαράθεση δεν είναι αδύνατη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Στραουσιστές, μια πολύ μικρή ομάδα μη εκλεγμένων πολιτικών, είναι αποφασισμένοι να επιφέρουν την αποκάλυψη. Σύμφωνα με αυτούς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι πλέον σε θέση να ασκήσουν κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μπορούν ακόμα να το επιτύχουν πάνω στους συμμάχους τους. Για αυτό, δεν πρέπει να διστάζουν να θυσιάσουν μέρος των δικών τους, εάν οι σύμμαχοί τους υποφέρουν ακόμη περισσότερο από ό, τι οι ίδιοι και εάν, με αυτόν τον τρόπο, παραμένουν οι πρώτοι (όχι οι καλύτεροι).

Όπως σε όλες τις συγκρούσεις, οι άνθρωποι φοβούνται και ορισμένα άτομα τους ωθούν σε πόλεμο.

Η Ρωσία μόλις οργάνωσε τέσσερα δημοψηφίσματα για την αυτοδιάθεση και την προσκόλληση, τόσο στις δύο Δημοκρατίες του Ντονμπάς όσο και σε δύο περιφέρειες της Νοβορωσίας. Η άποψη της G7, οι υπουργοί Εξωτερικών της οποίας συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ήταν να καταγγείλει αμέσως άκυρα τα δημοψηφίσματα επειδή θα διεξαχθούν σε κατάσταση πολέμου, κάτι που αποτελεί αμφισβητήσιμη άποψη. Ως εκ τούτου, κατήγγειλαν παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτά τα τελευταία σημεία είναι λάθος. Εξ ορισμού, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών δεν αντιβαίνει στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του κράτους από το οποίο μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να αποσχιστούν. Εξάλλου, όλα τα μέλη της Ομάδας των 7 (εκτός από την Ιαπωνία) υπέγραψαν την Τελική Πράξη του Ελσίνκι με την οποία δεσμεύονται να υπερασπιστούν όλες αυτές τις αρχές ταυτόχρονα.

Είναι ιδιαίτερα απεχθές να διαπιστώνουμε τον τρόπο με τον οποίο η Ομάδα των 7 ερμηνεύει το δίκαιο προς όφελός της, και ιδιαίτερα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Για παράδειγμα, η Γενική Συνέλευση των Ενωμένων Εθνών καταδίκασε την παράνομη κατοχή του Αρχιπελάγους Τσάγκος από το Ηνωμένο Βασίλειο. Διέταξε την επιστροφή του στον Μαυρίκιο έως τις 22 Οκτωβρίου 2019. Όχι μόνο αυτό δεν έχει γίνει, αλλά ένα από τα νησιά των Τσάγκος, το Ντιέγκο Γκαρσία, εξακολουθεί να μισθώνεται παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να στεγάσει τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον Ινδικό Ωκεανό. Ή ακόμη, η Γαλλία μετέτρεψε παράνομα την αποικία της της Μαγιότ σε νομό το 2009. Διεξήγαγε δημοψήφισμα κατά παράβαση των ψηφισμάτων 3291, 3385 και 31/4 της Γενικής Συνέλευσης, τα οποία επιβεβαίωναν την ενότητα των Κομορών και απαγόρευαν τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων μόνο σε ένα ή το άλλο από τα μέρη των, το κράτος των Κομορών και τη γαλλική αποικία της Μαγιότ. Ακριβώς για να ξεφύγει από την αποαποικιοποίηση, η Γαλλία οργάνωσε αυτό το δημοψήφισμα με το δεδομένο ότι είχε δημιουργήσει μια ναυτική στρατιωτική βάση και ειδικά μια στρατιωτική βάση παρακολούθησης και πληροφοριών.

Από ρωσικής πλευράς, αυτά τα δημοψηφίσματα, εάν αναγνωριστούν διεθνώς, θα θέσουν τέλος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν τα αρνείται, η Δύση θα παρατείνει τη σύγκρουση. Πρόθεσή τους είναι να δουν την υπόλοιπη Νοβορωσία να πέφτει στα χέρια της Ρωσίας. Ωστόσο, εάν η Οδησσός γίνει και πάλι ρωσική, η Μόσχα θα πρέπει επίσης να αποδεχθεί την προσχώρηση της γειτονικής Υπερδνειστερίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αλλά η Υπερδνειστερία δεν είναι ουκρανική, αλλά είναι μολδαβική, εξ ου και το σημερινό της όνομα της Μολδαβικής Δημοκρατίας του Δνείστερου.

Η Ρωσία αρνείται να δεχτεί ένα μολδαβικό έδαφος που σίγουρα έχει ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητο. Αλλά δεν το έχει αποδεχθεί ούτε με τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, οι οποίες έχουν επίσης ιστορικούς λόγους να αυτοανακηρυχθούν ανεξάρτητες, αλλά είναι γεωργιανές. Ούτε η Μολδαβία ούτε η Γεωργία έχουν διαπράξει εγκλήματα συγκρίσιμα με εκείνα της σύγχρονης Ουκρανίας.

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της παρουσίασης, βλέπουμε ότι οι ευθύνες μοιράζονται, αλλά όχι δίκαια. Οι Δυτικοί έχουν αναγνωρίσει το πραξικόπημα του 2014· προσπάθησαν να σταματήσουν τη σφαγή που ακολούθησε, αλλά τελικά άφησαν τους ακραίους εθνικιστές να τη συνεχίσουν· εξόπλισαν την Ουκρανία αντί να την αναγκάσουν να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες 1 και 2 του Μινσκ. Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει κατασκευάσει χωρίς διαβούλευση μια γέφυρα που κλειδώνει την Αζοφική Θάλασσα. Η ειρήνη θα διατηρηθεί μόνο εάν και οι δύο πλευρές αναγνωρίσουν τα λάθη τους.

Είμαστε ικανοί γι’ αυτό;

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά