Hoe kan de opmars naar oorlog gestopt worden?

Geen enkele politieke leider wil een oorlog op zijn grondgebied. Als ze dat willen, is dat meestal uit angst. Elke kant vreest de andere, terecht of onterecht. Natuurlijk zijn er altijd enkelingen die aandringen op een catastrofe, maar die zijn fanatiek en in de extreme minderheid.

Dit is precies de situatie waarin we ons bevinden. Rusland is er, terecht of onterecht, van overtuigd dat het Westen het wil vernietigen, terwijl het Westen er op dezelfde manier van overtuigd is dat Rusland een imperialistische campagne voert en uiteindelijk zijn vrijheden zal vernietigen. In de schaduw wil een kleine groep, de Straussianen, de confrontatie aangaan.

Dat wil niet zeggen dat de Derde Wereldoorlog voor de deur staat. Maar als geen enkele politieke leider zijn of haar buitenlands beleid radicaal wijzigt, lopen we rechtstreeks het ongewisse tegemoet en moeten we ons voorbereiden op absolute chaos.

Om misverstanden uit de weg te ruimen moeten we luisteren naar de verhalen van beide partijen.

Moskou meent dat de omverwerping van de democratisch gekozen president Viktor Janoekovitsj een staatsgreep was, georkestreerd door de VS. Dit is het eerste punt van verschil, aangezien Washington de gebeurtenissen interpreteert als een ’’revolutie’’, de ’’EuroMaydan’’ of de revolutie van ’’Waardigheid’’. Acht jaar later getuigen talrijke westerse getuigenissen van de betrokkenheid van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, de CIA en de NED, Polen, Canada en ten slotte de NAVO.

De bevolking van de Krim en Donbass weigerde de nieuwe macht, waaronder veel "integrale nationalisten", opvolgers van de verslagenen van de Tweede Wereldoorlog, te steunen,

De Krim, die bij de ontbinding van de USSR, zes maanden voordat de rest van de Oekraïense Sovjetrepubliek zich onafhankelijk verklaarde, in een referendum al had besloten deel uit te maken van het toekomstige onafhankelijke Rusland, stemde opnieuw in een referendum. Vier jaar lang werd de Krim opgeëist door zowel Rusland als Oekraïne. Moskou voert aan dat het tussen 1991 en 1995 de pensioenen en salarissen van de ambtenaren op de Krim heeft betaald, en niet Kiev. In feite was de Krim altijd al Russisch, ook al werd het beschouwd als een deel van Oekraïne. Uiteindelijk was het de Russische president Boris Jeltsin die midden in een zware economische crisis besloot de Krim aan Kiev af te staan. De Krim stemde toen echter voor een grondwet die zijn autonomie binnen Oekraïne erkende, wat Kiev nooit heeft aanvaard. Bij het tweede referendum, in 2014, werd met een overweldigende meerderheid de onafhankelijkheid uitgeroepen. Het parlement van de Krim eiste toen dat de staat bij de Russische Federatie zou worden gevoegd, wat door deze laatste werd aanvaard. Om de continuïteit van zijn grondgebied te versterken, bouwde Rusland zonder overleg met Oekraïne een gigantische brug die zijn metropool over de Zee van Azov met het Krimschiereiland verbindt, waardoor deze kleine zee in feite wordt geprivatiseerd.

Op de Krim ligt de haven van Sevastopol, onmisbaar voor de Russische marine, die in 1990 niets vertegenwoordigde maar in 2012 weer een macht werd.

Het Westen erkende het Sovjet-referendum in Oekraïne in 1990, maar niet dat in 2014. Maar het zelfbeschikkingsrecht van volkeren geldt wel degelijk voor de Krim. Het Westen stelt dat veel Russische soldaten zonder uniformen aanwezig waren. Klopt, maar de resultaten van de twee referenda in 1990 en 2014 waren vergelijkbaar. Er is geen ruimte voor verdenking van fraude.

Om te laten zien dat zij deze "annexatie" niet accepteerden, legde het Westen collectief sancties op aan Rusland, zonder toestemming van de Veiligheidsraad. Deze sancties zijn in strijd met het VN-Handvest, dat de Veiligheidsraad de exclusieve bevoegdheid geeft.

Ook de oblasten Donetsk en Luganks hebben de coupregering van 2014 afgewezen. Ze proclameerden hun autonomie en stelden zich op als tegenstanders van de "Nazi’s" in Kiev. Het gelijkstellen van "integrale nationalisten" met "nazi’s" is historisch verantwoord, maar maakt het voor niet-Oekraïners moeilijk om te begrijpen wat er aan de hand is.

Het "integrale nationalisme" werd in Oekraïne gecreëerd door Dmytro Dontsov aan het begin van de 20e eeuw. Oorspronkelijk was Dontsov een linkse filosoof, die pas geleidelijk naar extreem rechts opschoof. Hij was een betaald agent van het Tweede Rijk tijdens de Eerste Wereldoorlog, voordat hij toetrad tot de Oekraïense regering van Symon Petliura, die tot stand kwam tijdens de Russische revolutie van 1917. Hij nam deel aan de Vredesconferentie van Parijs en aanvaardde het Verdrag van Versailles. Tijdens het interbellum oefende hij een magistrale invloed uit op de Oekraïense jeugd en werd hij propagandist voor het fascisme en vervolgens het nazisme. Hij werd gewelddadig antisemitisch en predikte de afslachting van Joden lang voordat dit thema werd gesteund door de nazi-autoriteiten, die tot 1942 alleen spraken van verdrijving. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wilde hij niet de leiding overnemen van de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN), die hij toevertrouwde aan zijn leerling Stepan Bandera, bijgestaan door Jaroslav Stetsko. Bijna alle documenten over zijn nazi-activiteiten zijn vernietigd. Het is niet bekend wat hij tijdens de oorlog deed, behalve zijn actieve deelname aan het Reinhard Heydrich Instituut nadat deze vermoord was . De kranten van dit antisemitische orgaan geven hem veel ruimte. Tijdens de bevrijding vluchtte hij naar Canada, onder bescherming van de Angelsaksische geheime diensten, en vervolgens naar de Verenigde Staten. Aan het eind van zijn leven was hij nog steeds even virulent en had hij zich ontwikkeld tot een vorm van Viking mysticisme, waarbij hij de finale confrontatie met de "Moskovieten" predikte. Tegenwoordig zijn zijn boeken, vooral zijn Nationalisme, verplichte lectuur voor militieleden, vooral die van het Azov-regiment. De Oekraïense "integrale nationalisten" hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog minstens 3 miljoen van hun medeburgers afgeslacht.

Washington leest deze geschiedenis anders. Voor hem hebben de "integrale nationalisten" zeker fouten gemaakt, maar zij vochten voor hun onafhankelijkheid tegen zowel de Duitse nazi’s als de Russische bolsjewieken. De CIA heeft zodoende een goede reden om Dmytro Donsov in de VS te ontvangen en Stepan Bandera bij Radio Free Europe in dienst te nemen. En meer nog, om de Wereld Anti-Communistische Liga op te richten rond de Oekraïense Nazi premier, Yaroslav Stetsko, en de leider van de Chinese anti-communistische oppositie, Chiang Kai-shek. Vandaag behoren deze feiten, opnieuw volgens Washington, tot het verleden.

In 2014, onder president Petro Porosjenko, heeft de regering in Kiev alle hulp aan de "Moskovieten" in Donbass stopgezet. Het stopte met het betalen van de pensioenen van zijn burgers en de salarissen van zijn ambtenaren. Het verbood de Russische taal, die door de helft van de Oekraïners wordt gesproken, en lanceerde militaire strafoperaties tegen deze "sub-mensen", waarbij in tien maanden tijd 5.600 doden vielen en 1,5 miljoen mensen op de vlucht sloegen. Tegenover deze verschrikkingen hebben Duitsland, Frankrijk en Rusland de akkoorden van Minsk afgedwongen. Het doel was de regering in Kiev tot inkeer te brengen en de bevolking van de Donbass te beschermen.

Rusland constateerde dat aan de eerste overeenkomsten geen gevolg was gegeven en liet de Veiligheidsraad het Minsk 2-akkoord bekrachtigen. Dit was resolutie 2202, die unaniem werd aangenomen. Tijdens de stemverklaringen hebben de Verenigde Staten hun interpretatie van deze periode vorm gegeven. Voor hen waren de "verzetsstrijders" in Donbass slechts "separatisten" die militaire steun kregen van Moskou. Daarom hebben zij gepreciseerd dat het Minsk 2-akkoord (12 februari 2015) de Minsk 1-akkoorden (5 en 19 september 2014) niet vervangt, maar aanvult. Zij eisten dus dat Rusland de troepen die het ongeüniformeerd in de Donbass had ingezet, zou terugtrekken. Duitsland en Frankrijk hebben er een gezamenlijke verklaring aan toegevoegd, mede ondertekend door Rusland, waarin de "bindende" uitvoering van deze reeks "verbintenissen" wordt gegarandeerd.

Kort daarna verklaarde president Porosjenko echter dat hij niet van plan was iets uit te voeren en hervatte hij de vijandelijkheden, een standpunt dat de regering van president Zelenski heeft herhaald. In de zeven jaar na Resolutie 2202 vielen er volgens Kiev 12.000 nieuwe slachtoffers, volgens Moskou 20.000.

Gedurende deze periode heeft Moskou niet ingegrepen. President Vladimir Poetin heeft niet alleen zijn troepen teruggetrokken, maar ook een oligarch verboden huurlingen te sturen om de bevolking van Donbass te steunen. Zij zijn in de steek gelaten door de waarborgers van de akkoorden van Minsk en door de andere leden van de Veiligheidsraad.

In de Russische politieke werkwijze wacht men tot men in een positie is om iets te doen alvorens het aan te kondigen. Moskou zei dus niets, maar bereidde zich voor op wat komen ging. Omdat het te lijden had onder de sancties die het had ondergaan sinds de annexatie van de Krim, verwachtte het dat het Westen deze zou aanscherpen wanneer het tussenbeide zou komen om Resolutie 2202 uit te voeren. Daarom nam het contact op met andere gesanctioneerde staten, waaronder Iran, om de sancties te omzeilen en voorbereidingen te treffen om nieuwe sancties te omzeilen. Iedereen die Rusland regelmatig bezoekt, zal gemerkt hebben dat het onder de Poetin-regering zelfvoorzienend is geworden op voedselgebied, ook voor vlees en kaas, waaraan het voorheen ontbrak. Rusland kwam dichter bij China in het bankwezen, wat wij verkeerd interpreteerden als een zet tegen de dollar. In werkelijkheid was het een zet om de uitsluiting van het SWIFT-systeem voor te bereiden.

Toen president Poetin zijn leger Oekraïne binnenliet, maakte hij duidelijk dat hij geen "oorlog" verklaarde om Oekraïne te annexeren, maar een "speciale militaire operatie" uitvoerde in het kader van Resolutie 2202 en zijn "verantwoordelijkheid om de burgerbevolking van Donbass te beschermen".

Zoals verwacht reageerde het Westen met economische sancties die de Russische economie twee maanden lang ernstig ontwrichtten. Vervolgens werden de zaken omgekeerd en bleken deze sancties gunstig voor Rusland, dat zich er lange tijd op had voorbereid.

Het Westen heeft veel wapens gestuurd en vervolgens militaire adviseurs en enkele speciale eenheden ingezet. Het Russische leger, drie keer kleiner in aantal dan het Oekraïense leger, begon te verliezen. Zij heeft daarom zojuist een gedeeltelijke mobilisatie afgekondigd om nieuwe troepen te sturen zonder haar nationale verdedigingssysteem te hoeven ontmantelen.

De NAVO van haar kant heeft een plan ontwikkeld om een kerngroep van staten en een aanvullende groep van haar meer afgelegen bondgenoten te mobiliseren. Het idee is om de financiële inspanning over zoveel mogelijk partners te spreiden totdat Rusland is uitgeput.

Moskou reageerde door aan te kondigen dat het zijn nieuwe wapens zou inzetten als het Westen een verdere stap zou zetten.

De Russische en Chinese legers beschikken over hypersonische lanceerinrichtingen, die het Westen niet heeft. Moskou en Peking kunnen elk doelwit, waar ook ter wereld, in enkele minuten vernietigen. Het is onmogelijk ze te stoppen en deze onbalans zal minstens tot 2030 duren, volgens Amerikaanse generaals. Rusland heeft al gezegd dat het eerst het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken zal aanvallen, dat het ziet als het brein van zijn vijanden, en het Pentagon, dat het ziet als zijn gewapende vleugel. Voor het geval dat ze aanvallen, zouden de Russische en Chinese legers eerst de Amerikaanse strategische communicatiesatellieten (CS3) vernietigen. De VS zouden hun vermogen verliezen om kernraketten te sturen en dus om binnen enkele uren vergeldingsmaatregelen te nemen. Er is weinig twijfel over de uitkomst van zo’n oorlog.

Het aangaan van een dergelijke confrontatie is echter niet ondenkbaar. In de Verenigde Staten zijn de Straussianen, een kleine groep ongekozen politici, vastbesloten de apocalyps uit te lokken. In hun visie zullen de Verenigde Staten niet langer in staat zijn een dominantie uit te oefenen over de hele wereld, maar kunnen zij die nog wel bereiken over hun bondgenoten. Daartoe moeten zij niet aarzelen om een deel van de eigen mensen op te offeren, als hun bondgenoten maar meer lijden dan zijzelf en als zij op die manier de eerste (en niet de beste) blijven.

Zoals in alle conflicten zijn mensen bang en enkelen drijven hen tot oorlog.
Rusland heeft zojuist vier referenda gehouden over zelfbeschikking en annexatie, zowel in de twee republieken Donbass als in twee oblasten van Novorossia. Het standpunt van de G7, waarvan de ministers van Buitenlandse Zaken de Algemene Vergadering van de VN in New York bijwoonden, was onmiddellijk om de referenda als ongeldig af te keuren omdat zij in een oorlogssituatie werden gehouden, wat een betwistbaar standpunt is. Voorts spraken zij van een schending van de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne en van de beginselen van het VN-Handvest. Al deze argumenten zijn onjuist. Het recht van volkeren op zelfbeschikking is per definitie niet in strijd met de soevereiniteit en de territoriale integriteit van de staat waarvan zij zich desgewenst kunnen afscheiden. In feite hebben alle leden van de G7 (behalve Japan) de Slotakte van Helsinki ondertekend waarin zij zich ertoe verbinden om deze beginselen in al hun aspecten tegelijk te verdedigen.

Vooral de manier waarop de G7 het zelfbeschikkingsrecht in haar voordeel interpreteert is weerzinwekkend. Zo heeft de Algemene Vergadering van de VN de illegale bezetting van de Chagos-archipel door het Verenigd Koninkrijk veroordeeld. Zij heeft bevolen dat het uiterlijk op 22 oktober 2019 aan Mauritius wordt teruggegeven. Niet alleen is dit niet gebeurd, maar een van de Chagos-eilanden, Diego Garcia, wordt nog steeds illegaal aan de VS verhuurd om de grootste militaire basis in de Indische Oceaan te huisvesten. En Frankrijk heeft in 2009 zijn kolonie Mayotte illegaal omgevormd tot een departement. Het hield een referendum in strijd met de resoluties 3291, 3385 en 31/4 van de Algemene Vergadering, die de eenheid van de Comoren bevestigen en referenda verbieden in slechts één van haar delen, zijnde de staat der Comoren en de Franse kolonie Mayotte. Frankrijk dit referendum georganiseerd om dekolonisatie te voorkomen, aangezien het daar een maritieme militaire basis en vooral een basis voor militaire interceptie en inlichtingen heeft geïnstalleerd.

Vanuit Russisch oogpunt zouden deze referenda, indien zij internationaal worden erkend, een einde maken aan de militaire operaties. Door ze te weigeren verlengt het Westen het conflict. Zij zien de rest van Novorossia overgaan in Russische handen. En als Odessa weer Russisch wordt, zal Moskou ook de toetreding van het aangrenzende Transnistrië tot de Russische Federatie moeten aanvaarden. Transnistrië is niet Oekraïens, maar Moldavisch, vandaar de huidige naam Dnjester Moldavische Republiek.

Rusland weigert een Moldavisch grondgebied te aanvaarden dat, ongetwijfeld, historische redenen heeft om zichzelf onafhankelijk te verklaren. En het heeft het ook niet aanvaard ten aanzien van Zuid-Ossetië en Abchazië, die eveneens historische redenen hebben om zich onafhankelijk te verklaren, maar Georgisch zijn. Moldavië noch Georgië hebben misdaden begaan die vergelijkbaar zijn met die van het moderne Oekraïne.

Deze presentatie samenvattend zien we dat de schuld wordt gedeeld, maar niet in gelijke mate. Het Westen accepteerde de staatsgreep van 2014; het probeerde het bloedbad dat daarop volgde te stoppen, maar stond uiteindelijk toe dat de integrale nationalisten ermee doorgingen; het bewapende Oekraïne in plaats van het te dwingen de akkoorden van Minsk 1 en 2 na te leven. Rusland van zijn kant heeft zonder overleg een brug gebouwd die de Zee van Azov afsluit. De vrede kan alleen bewaard blijven als beide partijen hun fouten erkennen.

Zijn we hiertoe in staat?