Ο πόλεμος, η προπαγάνδα και η τύφλωση

Όταν ξεσπά ο πόλεμος, οι κυβερνήσεις πιστεύουν πάντα ότι πρέπει να ενισχύσουν το ηθικό του πληθυσμού τους πλημμυρίζοντας τον με προπαγάνδα. Τα διακυβεύματα είναι τέτοια, η ζωή και ο θάνατος, έτσι ώστε οι συζητήσεις σκληραίνονται και οι εξτρεμιστικές θέσεις σπάνε το ταμείο. Σε αυτό ακριβώς γινόμαστε μάρτυρες ή μάλλον πώς αλλάζουμε. Σε αυτό το παιχνίδι, οι ιδέες που υπερασπίζονται η μία από ή η άλλη πλευρά δεν έχουν καμία σχέση με τις υποτιθέμενες ιδεολογικές, αλλά με την εγγύτητά τους στην εξουσία.

Με την ετυμολογική έννοια, η προπαγάνδα είναι απλώς η τέχνη του να πείθεις, να διαδίδεις ιδέες. Αλλά στη σύγχρονη εποχή, είναι μια τέχνη που στοχεύει στην ανασυγκρότηση της πραγματικότητας για να υποτιμήσει τον αντίπαλο και να δοξάζει τα δικά σου στρατεύματα.

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση στη Δύση, δεν την επινόησαν οι Ναζί ή οι Σοβιετικοί, αλλά οι Βρετανοί και οι ΗΠΑϊοι κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου [1].

Σήμερα, το ΝΑΤΟ συντονίζει τις προσπάθειες σε αυτόν τον τομέα από το Κέντρο Στρατηγικής Επικοινωνίας του στη Ρίγα (Λετονία) [2]. Προσδιορίζει τα σημεία στα οποία θέλει να δράσει και οργανώνει διεθνή προγράμματα για να τα φέρει εις πέρας.

Για παράδειγμα, το ΝΑΤΟ προσδιόρισε το Ισραήλ ως αδύναμο σημείο: ενώ ο πρώην πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου ήταν προσωπικός φίλος του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο διάδοχός του Ναφτάλι Μπένετ αναγνώρισε την ορθότητα της ρωσικής πολιτικής. Συμβούλεψε μάλιστα να επιστραφούν η Κριμαία και το Ντονμπάς και κυρίως να αποναζιστικοποιηθεί η Ουκρανία. Ο σημερινός πρωθυπουργός, Yaïr Lapid, είναι πιο διστακτικός. Δεν θέλει να υποστηρίξει τους αναπόσπαστούς εθνικιστές που έσφαξαν ένα εκατομμύριο Εβραίους λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θέλει όμως και να μείνει με καλές σχέσεις με τους Δυτικούς.

Για να επαναφέρει το Ισραήλ στον σωστό δρόμο, το ΝΑΤΟ προσπαθεί να πείσει το Τελ Αβίβ ότι σε περίπτωση ρωσικής νίκης, το Ισραήλ θα έχανε τη θέση του στη Μέση Ανατολή [3]. Πείθουν όλες αυτές τις εταιρείες να επαναλάβουν τους καταλογισμούς και τα συνθήματά τους.

Είναι αυτοί που σας έπεισαν διαδοχικά ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ετοιμοθάνατος, μετά ότι έχει τρελαθεί ή ακόμη ότι συναντά έντονη αντιπολίτευση στο εσωτερικό και ότι επρόκειτο να ανατραπεί από πραξικόπημα. Το έργο τους συνεχίζεται σήμερα με διασταυρούμενες συνεντεύξεις στρατιωτών στην Ουκρανία. Ακούτε τους Ουκρανούς στρατιώτες να λένε ότι είναι εθνικιστές και τους Ρώσους στρατιώτες να λένε ότι φοβούνται αλλά πρέπει να υπερασπιστούν τη Ρωσία. Ακούτε ότι οι Ουκρανοί δεν είναι Ναζί και ότι οι Ρώσοι, που ζουν υπό δικτατορία, αναγκάζονται να πολεμήσουν. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι Ουκρανοί στρατιώτες δεν είναι «εθνικιστές» με την έννοια των υπερασπιστών της πατρίδας τους, αλλά «ολοκληρωτικοί εθνικιστές» με την έννοια των δύο ποιητών, του Charles Maurras και του Dmytro Dontsov [4]. Δεν είναι καθόλου το ίδιο.

Μόλις το 1925 ο πάπας Πίος ΙΔ’ καταδίκασε τον «ολοκληρωτικό εθνικισμό». Εκείνη τη στιγμή ο Ντόντσοφ είχε ήδη γράψει το Націоналізм (Εθνικισμός) (1921). Ο Maurras και ο Dontsov ορίζουν το έθνος ως παράδοση και σκέφτονται τον εθνικισμό τους ενάντια στους άλλους (ο Maurras εναντίον των Γερμανών και ο Dontsov εναντίον των Ρώσων). Και οι δύο αποστρέφονται τη Γαλλική Επανάσταση, τις αρχές της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας και καταγγέλλουν ακούραστα τους Εβραίους και τους Τέκτονες. Θεωρούν τη θρησκεία χρήσιμη για την οργάνωση της κοινωνίας, αλλά φαίνεται ότι είναι οι ίδιοι αγνωστικοί. Αυτές οι θέσεις οδηγούν τον Maurras να γίνει πεταϊνιστής και τον Dontsov χιτλερικός. Ο τελευταίος θα βυθιστεί σε ένα μυστικιστικό παραλήρημα των Βαράγγων (Σουηδός Βίκινγκ). Ο επόμενος πάπας, ο Πίος XII, κατάργησε την καταδίκη του προκατόχου του, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Μετά την απελευθέρωση, ο Maurras θα καταδικαστεί για συνεργασία με τον εχθρό (ενώ ο ίδιος ήταν γερμανοφοβικός), αλλά ο Ντόνσον προσκλήθηκε από τις αγγλοσαξονικές μυστικές υπηρεσίες και εξορίστηκε στο Καναδά και έπειτα στις ΗΠΑ.

Όσο για τους Ρώσους στρατιώτες που βλέπουμε να παίρνουν συνεντεύξεις στις τηλεοπτικές μας ειδήσεις, δεν μας λένε ότι είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν, αλλά ότι, σε αντίθεση με τους ολοκληρωτικούς εθνικιστές, δεν είναι φανατικοί. Για εκείνους, ο πόλεμος, ακόμα κι όταν υπερασπίζεσαι τους δικούς του, είναι πάντα φρίκη. Επειδή μας λένε επανειλημμένα ότι η Ρωσία είναι δικτατορία, καταλαβαίνουμε κάτι άλλο. Δεν αποδεχόμαστε ότι η Ρωσία είναι δημοκρατία γιατί, για εμάς, μια δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα αυταρχικό καθεστώς. Ωστόσο, για παράδειγμα, η Γαλλική Δεύτερη Δημοκρατία (1848-1852) ήταν ταυτόχρονα δημοκρατία και αυταρχικό καθεστώς.

Είναι εύκολο να πειστούμε γιατί αγνοούμε τα πάντα για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ουκρανίας. Το πολύ πολύ γνωρίζουμε ότι η Νοβορωσία διοικούταν από έναν Γάλλο αριστοκράτη, τον Αρμάν-Εμανουέλ του Πλέσι ντε Ρισελιέ, προσωπικό φίλο του Τσάρου Αλέξανδρου Α’. Συνέχισε το έργο του πρίγκιπα Γρηγόρι Ποτέμκιν, ο οποίος ήθελε να χτίσει αυτή την περιοχή στο πρότυπο της Αθήνας και της Ρώμης, γεγονός που εξηγεί γιατί η Νοβορωσία εξακολουθεί να είναι ρωσικής (και όχι ουκρανικής) κουλτούρας σήμερα χωρίς να έχει γνωρίσει ποτέ τη δουλοπαροικία.

Αγνοούμε, στην Ουκρανία, τις φρικαλεότητες του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έχουμε μια αόριστη ιδέα για τη βία της ΕΣΣΔ. Αγνοούμε ότι ο θεωρητικός Ντόντσοφ και ο μαθητής του Στέπαν Μπαντέρα δεν δίστασαν να σφαγιάσουν όσους δεν ανταποκρίνονταν στον «ολοκληρωτικό εθνικισμό» τους, τους Εβραίους πρώτα σε αυτή τη χώρα των Χαζάρων, μετά τους Ρώσους και τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς του Νέστορα. Makhno, και πολλούς άλλους. Οι «ακέραιοι εθνικιστές», που είχαν γίνει θαυμαστές του Φύρερ και βαθιά ρατσιστές, επανήλθαν στο προσκήνιο με τη διάλυση της ΕΣΣΔ [5]. Στις 6 Μαΐου 1995, ο πρόεδρος Λεονίντ Κούτσμα ταξίδεψε στο Μόναχο (στις εγκαταστάσεις της CIA) για να συναντηθεί με την αρχηγό των Ολοκληρωτικών Εθνικιστών, Στέβα Στέσκο, χήρα του πρωθυπουργού Ναζί. Είχε μόλις εκλεγεί στη Verkhovna Rada (Κοινοβούλιο), αλλά δεν μπορούσε να καθίσει εκεί επειδή της είχαν αφαιρεθεί η ουκρανική υπηκοότητα. Ένα μήνα αργότερα, η Ουκρανία υιοθέτησε το τρέχον σύνταγμά της, το οποίο ορίζει στο άρθρο 16 ότι: « η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους » (sic). Στη συνέχεια, η ίδια Steva Stetsko άνοιξε δύο φορές τη συνεδρίαση της Rada, ολοκληρώνοντας τις ομιλίες της με την κραυγή μάχης των ολοκληρωτικών εθνικιστών: «Δόξα στην Ουκρανία! ".

Η σύγχρονη Ουκρανία έχτισε υπομονετικά το ναζιστικό της καθεστώς. Αφού διακήρυξε τη «γενετική κληρονομιά του ουκρανικού λαού», θέσπισε διάφορους νόμους. Ο πρώτος παρέχει το ευεργέτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος μόνο σε Ουκρανούς, όχι σε ξένους. Ο δεύτερος ορίζει τι αποτελεί την πλειοψηφία των Ουκρανών και ο τρίτος (που διακηρύχθηκε από τον πρόεδρο Ζελένσκυ) ποιοι σχηματίζουν τις μειονότητες. Το κόλπο είναι ότι κανένας νόμος δεν μιλάει για ρωσόφωνους. Ως εκ τούτου, εξ ορισμού, τα δικαστήρια δεν τους αναγνωρίζουν το όφελος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Από το 2014, ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των ολοκληρωτικών εθνικιστών και των ρωσόφωνων πληθυσμών, κυρίως εκείνων της Κριμαίας και του Ντονμπάς. 20.000 νεκροί αργότερα, η Ρωσική Ομοσπονδία, εφαρμόζοντας την «ευθύνη της για προστασία», ξεκίνησε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση για να εφαρμόσει το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας (Συμφωνίες του Μινσκ) και να βάλει τέλος στο μαρτύριο των Ρωσόφωνων.

Η προπαγάνδα του ΝΑΤΟ μας ποτίζει με τα πραγματικά δεινά των Ουκρανών, αλλά αγνοεί τα οκτώ χρόνια βασανιστηρίων, δολοφονιών και σφαγών που προηγήθηκαν. Μας λέει για «τις κοινές μας αξίες με την ουκρανική δημοκρατία», αλλά ποιες είναι οι αξίες που μοιραζόμαστε με τους ολοκληρωτικούς εθνικιστές και πού είναι η δημοκρατία στην Ουκρανία;

Δεν χρειάζεται να επιλέξουμε μεταξύ του ενός ή του άλλου, αλλά μόνο να υπερασπιστούμε την ειρήνη και συνεπώς τις Συμφωνίες του Μινσκ και το ψήφισμα 2202.

Ο πόλεμος μας τρελαίνει. Συμβαίνει τότε μια αντιστροφή των αξιών. Οι πιο ακραίοι θριαμβεύουν. Ορισμένοι υπουργοί μας κάνουν λόγο για «ασφυξία της Ρωσίας» (sic). Δεν βλέπουμε ότι υποστηρίζουμε τις ιδέες που πιστεύουμε ότι πολεμάμε.