Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;

Όπως οι περισσότεροι δυτικοί αναλυτές και πολιτικοί σχολιαστές, δεν γνώριζα την ύπαρξη Ουκρανών νεοναζί μέχρι το 2014. Όταν ανατράπηκε ο εκλεγμένος πρόεδρος ζούσα στη Συρία εκείνη την εποχή και νόμιζα ότι επρόκειτο για βίαιες ομάδες που ξεσπούσαν στη δημόσια σκηνή για να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στα φιλοευρωπαϊκά στοιχεία. Ωστόσο, μετά την ρωσική στρατιωτική επέμβαση, ανακάλυψα σταδιακά πολλά έγγραφα και πληροφορίες σχετικά με αυτό το πολιτικό κίνημα το οποίο αντιπροσώπευε, το 2021, το ένα τρίτο των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το παρόν άρθρο παρουσιάζει μια σύνθεση αυτών των αποκαλύψεων.

Στην αρχή αυτής της ιστορίας, δηλαδή πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουκρανία ήταν μια μεγάλη πεδιάδα που σκορπιζόταν πάντα μεταξύ γερμανικής και ρωσικής επιρροών. Προφανώς, δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος, αλλά επαρχία της τσαρικής αυτοκρατορίας. Κατοικούταν από Γερμανούς, Βούλγαρους, Έλληνες, Πολωνούς, Ρουμάνους, Ρώσους, Τσέχους, Τατάρους και από μια πολύ μεγάλη εβραϊκή μειονότητα που πιστεύεται ότι κατάγεται από τον αρχαίο λαό των Χαζάρων.

Ένας νεαρός ποιητής, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ, ήταν παθιασμένος με τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα, και θεωρούσε ότι τα τελευταία θα κατάφερναν να βγάλουν τη χώρα του από τη κοινωνική καθυστέρηση της. Καθώς η τσαρική αυτοκρατορία ήταν ακίνητη μετά το θάνατο της Μεγάλης Αικατερίνης ενώ η Γερμανική Αυτοκρατορία ήταν το επιστημονικό κέντρο της Δύσης, ο Ντόντσοφ επέλεξε το Βερολίνο εναντίον της Μόσχας.

Όταν ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος, έγινε πράκτορας των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Μετανάστευσε στην Ελβετία όπου εξέδωσε, για λογαριασμό των αφεντικών του, ένα δελτίο σε πολλές γλώσσες, το Δελτίο των Εθνικοτήτων της Ρωσίας, που καλούσε για την εξέγερση των εθνοτικών μειονοτήτων της Τσαρικής Αυτοκρατορίας για να προκαλέσει την ήττα της. Αυτό το μοντέλο επιλέχτηκε από τις μυστικές δυτικές υπηρεσίες για να οργανώσουν το «Φόρουμ των Ελευθερών Λαών της Ρωσίας», το τελευταίο καλοκαίρι στη Πράγα [1].

Το 1917, η μπολσεβίκικη επανάσταση ανέτρεψε τα πάντα. Οι φίλοι του Ντόντσοφ τάθηκαν υπέρ της Ρωσικής Επανάστασης, αλλά ο ίδιος παρέμεινε φιλογερμανός. Στην αναρχία που ακολούθησε, η Ουκρανία διαιρέθηκε de facto σε τρία διαφορετικά καθεστώτα: οι εθνικιστές του Σιμόν Πετλιούρα (που επιβλήθηκαν στην περιοχή που κατέχει σήμερα η κυβέρνηση Ζελένσκι), οι αναρχικοί του Νέστορας Μαχνό (που οργανώθηκαν στη Νοβοροσσίγια, τη γη που αναπτύχθηκε από τον πρίγκιπα Ποτέμκιν και η οποία δεν είχε γνωρίσει ποτέ τη δουλοπαροικία), και οι μπολσεβίκοι (ειδικά στο Ντονμπάς). Η κραυγή μάχης των υποστηρικτών του Πετλιούρα ήταν «Θάνατος στους εβραίους και τους μπολσεβίκους!» Διέπραξαν πάρα πολλά δολοφονικά πογκρόμ.

Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ επέστρεψε στην Ουκρανία πριν από τη γερμανική ήττα και έγινε προστατευόμενος του Σιμόν Πετλιούρα. Συμμετείχε για λίγο στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν παρέμεινε στην αντιπροσωπεία του. Στην Ουκρανία, βοήθησε τον Πετλιούρα να συμμαχήσει με την Πολωνία για να συντρίψουν τους αναρχικούς και τους μπολσεβίκους. Μετά την κατάληψη του Κιέβου από τους μπολσεβίκους, οι Πετλιούρα και Ντόντσοφ διαπραγματεύτηκαν τη Συνθήκη της Βαρσοβίας (22 Απριλίου 1920): ο πολωνικός στρατός δεσμευόταν να απωθήσει τους μπολσεβίκους και να απελευθερώσει την Ουκρανία με αντάλλαγμα τη Γαλικία και τη Βολυνία (ακριβώς όπως η κυβέρνηση Ζελένσκι διαπραγματεύεται σήμερα την είσοδο της Πολωνίας στον πόλεμο εναντίον των ίδιων εδαφών) [2]. Αυτός ο νέος πόλεμος κατέληξε σε φιάσκο.

Για να ενισχύσει το στρατόπεδο του, ο Πετλιούρα διαπραγματεύτηκε μυστικά με τον ιδρυτή των εβραϊκών ταγμάτων του Βρετανικού Στρατού («Εβραϊκή Λεγεώνα») και από τότε και στο εξής διοικητή της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (WSO), Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι. Τον Σεπτέμβριο του 1921, οι δύο άνδρες συμφώνησαν να ενωθούν εναντίον των μπολσεβίκων με αντάλλαγμα τη δέσμευση του Πετλιούρα να απαγορεύσει τα στρατεύματά του να συνεχίσουν τα πογκρόμ τους. Η Εβραϊκή Λεγεώνα έμελλε να γίνει η «Εβραϊκή Χωροφυλακή». Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές του, ο Πετλιούρα απέτυχε να ειρηνεύσει τα στρατεύματά του, ειδικά αφού ο στενός συνεργάτης του, ο Ντόντσοφ, συνέισε να ενθαρρύνει τη σφαγή των Εβραίων. Εντέλει, αφού αποκαλύφθηκε η συμφωνία, η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (ΠΣΟ) επαναστάτησε εναντίον του καθεστώτος Πετλιούρα. Στις 17 Ιανουαρίου 1923, η ΠΣΟ συγκρότησε εξεταστική επιτροπή για τις δραστηριότητες του Γιαμποτίνσκι. Ο τελευταίος αρνήθηκε να έρθει να δώσει εξηγήσεις και παραιτήθηκε από τις λειτουργίες του.

Ο Πετλιούρα κατέφυγε στην Πολωνία και στη συνέχεια στη Γαλλία, όπου δολοφονήθηκε από έναν Εβραίο αναρχικό της Βεσσαραβίας (σημερινή Υπερδνειστερία). Στη δίκη, αναγνώρισε το έγκλημά του και ισχυρίστηκε ότι εκδικήθηκε εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους που δολοφονήθηκαν από τα στρατεύματα του Πετλιούρα και του Ντόντσοφ. Η δίκη είχε μεγάλο αντίκτυπο. Το δικαστήριο αθώωσε τον δολοφόνο. Σε αυτή την περίπτωση ιδρύθηκε η Ένωση κατά των πογκρόμ, η μελλοντική Licra (Διεθνής Ένωση κατά του Ρατσισμού και του αντισημιτισμού).

Όχι μόνο ηττήθηκαν οι εθνικιστές, αλλά και οι αναρχικοί. Παντού θριάμβευσαν οι μπολσεβίκοι και επέλεξαν, όχι χωρίς συζητήσεις, να ενταχθούν στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Ντμίτρο Ντόντσοφ έκδωσε λογοτεχνικά περιοδικά που άσκουσαν γοητεία στη νεολαία. Συνέχιζε να προωθεί μια Κεντρική Ευρώπη υπό τη κυριαρχία της Γερμανίας και πλησίασε τον ναζισμό καθώς ο τελευταίος ανέβαινε. Όρισε σύντομα το δόγμα του ως ουκρανικό «ριζοσπαστικό εθνικισμό». Με αυτόν τον τρόπο αναφερόταν στον Γάλλο ποιητή, Σάρλ Μωρράς . Πράγματι, στην αρχή η λογική των δύο ανδρών ήταν ταυτόσημη: αναζητούσαν στη δική τους κουλτούρα τους τρόπους διεκδίκησης ενός σύγχρονου εθνικισμού. Ωστόσο ο Μωρράς ήταν γερμανοφοβικός, ενώ ο Ντόντσοφ ήταν γερμανόφιλος. Η έκφραση «ριζοσπαστικός εθνικισμός» εξακολουθεί να διεκδικείται σήμερα από τους οπαδούς του Ντόντοφ, οι οποίοι φροντίζουν, μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ, να αντικρούσουν τον όρο «ναζισμός» με τον οποίο οι Ρώσοι την αποκαλούν, όχι χωρίς λόγο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο «ουκρανικός εθνικισμός» χαρακτηρίζεται από:
– «την επιβεβαίωση της θέλησης για ζωή, για ισχύ, για επέκταση» (προωθεί «Το δικαίωμα των ισχυρών φυλών να οργανώνουν τους λαούς και τα έθνη για την ενίσχυση των υπαρχόντων κουλτούρας και πολιτισμού»),
– «την επιθυμία να πολεμήσει και τη συνείδηση της ακρότητάς του» (επαινεί τη «δημιουργική βία της μειοψηφίας πρωτοβουλίας»)

Οι ιδιότητές του είναι:
– «ο φανατισμός»·
– «η ανηθικότητα».

Εντέλει, γυρίζοντας την πλάτη στο παρελθόν του, ο Ντόντσοφ έγινε θαυμαστής άνευ όρων του Φύρερ. Οι μαθητές του είχαν ιδρύσει, το 1929, την Οργάνωση των Ουκρανών εθνικιστών (OUN) γύρω από τον συνταγματάρχη Yevhen Konovalets. Ο τελευταίος ονόμασε τον Ντόντσοφ «πνευματικό δικτάτορα της νεολαίας της Γαλικίας». Ωστόσο, ένας καβγάς έφερε τον Ντόντσοφ αντιμέτωπο με έναν άλλο διανοούμενο σχετικά με τον εξτρεμισμό του που οδήγησε σε πόλεμο εναντίον όλων, όταν ξαφνικά δολοφονήθηκε ο Κόνοβαλετς. Η OUN (που χρηματοδοτούταν από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες) χωρίστηκε τότε στα δύο. Οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» της OUN-B την ονόμασαν Στεπάν Μπαντέρα, όνομα του αγαπημένου μαθητή του Ντόντσοφ,.

Κατά τη διάρκεια των ετών 1932-33, οι μπολσεβίκοι πολιτικοί κομισάριοι, πλειοψηφικά εβραίοι, επέβαλαν φόρο στις καλλιέργειες, όπως και στις άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Σε συνδυασμό με σημαντικές και απρόβλεπτες κλιματικές διακυμάνσεις, η πολιτική αυτή προκάλεσε ένας γιγαντιαίος λιμός σε αρκετές περιοχές της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Είναι γνωστός ως «Χολοντόμορ». Σε αντίθεση με όσα περιγράφει ο ριζοσπάστης εθνικιστής ιστορικός Λεβ Ντομπριάνσκι, δεν ήταν σχέδιο για την εξόντωση των Ουκρανών από τους Ρώσους καθώς άλλες σοβιετικές περιοχές υπέφεραν επίσης, αλλά μια παράλογη διαχείριση των δημόσιων πόρων σε περίοδο κλιματικής αλλαγής. Η κόρη του Λεβ Ντομπράνσκι, Πάουλα Ντομπράνσκι, έγινε μια από τις συνεργάτιδες του πρόεδρου Τζορτζ Μπους. Διεξήγαγε έναν ανελέητο αγώνα για να διωχτούν από τα δυτικά πανεπιστήμια οι ιστορικοί που δεν τηρούσαν την προπαγάνδα του πατέρα της [3].

Το 1934, ο Μπαντέρα οργάνωσε, ως μέλος των ναζιστικών μυστικών υπηρεσιών και επικεφαλής της OUN-B, τη δολοφονία του Πολωνού υπουργού Εσωτερικών Μπρονίσλαβ Πιεράτσκι.

Από το 1939, τα μέλη της OUN-B, σχηματίζοντας μια στρατιωτική οργάνωση, την UPA, εκπαιδεύτηκαν στη Γερμανία από τον γερμανικό στρατό, και μετά πάλι στη Γερμανία, αλλά από τους Ιάπωνες συμμάχους τους. Ο Στεπάν Μπαντέρα πρότεινε στον Ντμίτρο Ντόντσοφ να γίνει ο επικεφαλής της οργάνωσής τους, αλλά ο διανοούμενος αρνήθηκε, προτιμώντας να παίξει ένα ηγετικό ρόλο παρά να είναι επιχειρησιακός διοικητής.

Οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» θαύμασαν την εισβολή στην Πολωνία, στην εφαρμογή του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου. Όπως το απέδειξε ο Χένρι Ο Κίσινγκερ, ο οποίος δεν μπορεί να υποψιαστεί ως φιλοσοβιετικός, δεν ήταν θέμα να προσαρτήσει η ΕΣΣΔ την Πολωνία, αλλά να εξουδετερώσει μέρος της για να προετοιμαστεί για την αντιπαράθεση με το Ράιχ. Αντιθέτως, για την καγκελάριο Χίτλερ, ήταν θέμα έναρξης της κατάκτησης ενός «ζωτικού χώρου» στο Κεντρική Ευρώπη.

Από της αρχής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπό τις υποδείξεις του Ντμίτρο Ντόντσοφ, η OUN-B πολέμησε στο πλευρό των ναζιστικών στρατευμάτων εναντίον των Εβραίων και των Σοβιετικών.

Η συνεργασία μεταξύ των Ουκρανών «ριζοσπαστών εθνικιστών» και των Ναζί συνεχίστηκε με μόνιμες σφαγές της πλειοψηφίας του ουκρανικού πληθυσμού, που κατηγορούταν ότι είναι Εβραίοι ή κομμουνιστές, μέχρι την «Απελευθέρωση» της Ουκρανίας από το Τρίτο Ράιχ το καλοκαίρι του 1941 με την κραυγή του «Σλάβα Ukraїni!» (Δόξα στην Ουκρανία), τη κραυγή μάχης που χρησιμοποιείται σήμερα από την κυβέρνηση Ζελένσκι και τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Εκείνη τη στιγμή, οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» διακήρυξαν την «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας, παρουσία των εκπρόσωπων των ναζί και του ελληνορθόδοξου κλήρου, όχι στο Κίεβο, αλλά στο Λβιβ, κατά το πρότυπο της Φρουράς Hlinka στη Σλοβακία και των Ουστάσι στην Κροατία. Σχημάτισαν κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Providnyk (οδηγού) Στέπαν Μπαντέρα της οποίας ο φίλος του, Γιάροσλαβ Στέτσκο, ήταν πρωθυπουργός. Υπολογίζεται σε 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους την υποστήριξή τους μέσα στην Ουκρανία. Δηλαδή, το οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» ήταν πάντα πολύ μικρή μειοψηφία.

Οι Ναζί διαιρέθηκαν μεταξύ, από τη μία πλευρά του Κομισάριου του Ράιχ για την Ουκρανία, Erich Koch, για τον οποίο οι Ουκρανοί είναι υπάνθρωποι και, από την άλλη, του υπουργού των Κατεχόμενων Εδαφών της Ανατολής, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, για τον οποίο οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» ήταν αληθινοί σύμμαχοι. Τελικά, στις 5 Τον Ιούλιο του 1941, ο Μπαντέρα εκτοπίστηκε στο Βερολίνο και τέθηκε σε Ehrenhaft (τιμητική αιχμαλωσία), δηλαδή τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό ως υψηλό σπουδαίο πρόσωπο. Ωστόσο, τα μέλη της OUN-B έχοντας δολοφονήσει τους αρχηγούς της αντίπαλης φατρίας, της OUN-M, οι Ναζί επέβαλαν κυρώσεις στον Στεπάν Μπαντέρα και την οργάνωση του, στις 13 Σεπτεμβρίου 1941. 48 από τους ηγέτες τους απελάθηκαν σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων, στο Άουσβιτς (το οποίο δεν ήταν ακόμα στρατόπεδο εξόντωσης, αλλά μόνο μία φυλακή). Η OUN-B αναδιοργανώθηκε υπό γερμανική διοίκηση. Από εκείνη τη στιγμή, όλοι οι Ουκρανοί εθνικιστές έδωσαν τον ακόλουθο όρκο: «Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι εθελοντικά στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Δίνουμε αυτόν τον αγώνα στο πλευρό της Γερμανίας και των συμμάχων της. εναντίον ενός κοινού εχθρού. Με πιστότητα και άνευ όρων υποταγή, πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια».

Οι Ναζί ανακοίνωσαν ότι ανακαλύφθηκε μεγάλη ποσότητα πτωμάτων στις φυλακές, θύματα των «Μπολσεβίκων Εβραίων». Και έτσι, οι «ριζοσπάστες εθνικιστές» γιόρτασαν την «ανεξαρτησία» τους δολοφονώντας περισσότερους από 30.000 Εβραίους και συμμετείχαν ενεργά στο κυνήγημα των Εβραίων της Κίεβο στο Μπάμπι Γιαρ, όπου 33.771 από εκείνους θα τουφεκιστούν σε δύο ημέρες, στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου 1941, από τις Einsatzgruppen του SS Ράινχαρντ Χάιντριχ.

Σε αυτό το σάλο, ο Ντμίτρο Ντόντσοφ εξαφανίστηκε. Στην πραγματικότητα, είχε πάει στην Πράγα και είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του αρχιτέκτονα της τελικής λύσης, Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος μόλις είχε διοριστεί υποδιοικητής της Βοημίας-Μοραβίας. Ο Χάιντριχ διοργάνωσε το Συνέδριο της Wansee που σχεδίαζε την «Τελική Λύση των Εβραϊκών και Τσιγγάνικων Ζητημάτων» [4].. Στη συνέχεια ίδρυσε το Ινστιτούτο Ράιναρντ Χάιντριχ. στην Πράγα προκειμένου να συντονιστεί η συστηματική εξόντωση όλων αυτών των πληθυσμών στην Ευρώπη. Ο Ουκρανός Ντόντσοφ, ο οποίος διέμενε από τότε και στο εξής στην Πράγα σε μεγάλη πολυτέλεια, έγινε αμέσως διευθυντής του Ινστιτούτου. Ως εκ τούτου, είναι ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της μεγαλύτερης σφαγής στην Ιστορία. Ο Χάιντριχ δολοφονήθηκε τον Ιούνιο του 1942, αλλά ο Ντόντσοφ διατήρησε τα καθήκοντα και τα προνόμιά του.

Ο Στέπαν Μπαντέρα και ο αναπληρωτής του, Γιάροσλαβ Στέτσκο, τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό στην έδρα της Γενικής Επιθεώρησης των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, στο Οράνιενμπουργκ-Σαξενχάουζεν (30 χλμ. από το Βερολίνο). Απηύθυναν επιστολές στους υποστηρικτές τους και στους ηγέτες του Ράιχ σε πλήρη ελευθερία και δεν υπέστησαν καμία στέρηση. Το Σεπτέμβριο 1944, καθώς ο στρατός του Ράιχ υποχώρησε και οι αντάρτες του Μπαντέρα άρχισαν να επαναστατούν εναντίον του, οι δύο ηγέτες απελευθερώθηκαν. από τους Ναζί και επανήλθαν στις προηγούμενες θέσεις τους. Οι Μπαντέρα και Στέτσκο επανέλαβαν τον ένοπλο αγώνα εναντίον των Εβραίων και των Μπολσεβίκων.

Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Το Ράιχ κατέρρευσε. Οι Αγγλοσάξονες ανέκτησαν τους Ντόντσοφ, Μπαντέρα και Στέτσκο. Ο θεωρητικός του ριζοσπαστικού εθνικισμού μεταφέρθηκε στον Καναδά, ενώ και οι δύο επαγγελματίες της σφαγής στη Γερμανία. Η MI6 και η OSS (προκάτοχος της CIA) ξαναέγραψαν τις βιογραφίες τους, εξαφανίζοντας τη ναζιστική τους δέσμευση και την ευθύνη τους στη τελική λύση.

Ο Μπαντέρα και ο Στέτσκο εγκαταστάθηκαν στο Μόναχο για να οργανώσουν τα αγγλοσαξονικά δίκτυα stay-behind στη Σοβιετική Ένωση. Από το 1950 και μετά, είχαν ένα σημαντικό ραδιοφωνικό σταθμό στη διάθεση τους, το Radio Free Europe, το οποίο μοιράζονταν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους του Σαΐντ Ραμαντάν (πατέρα του Ταρίκ Ραμαντάν). Το ραδιόφωνο χρηματοδοτούταν από την Εθνική Επιτροπή για μια Ελεύθερη Ευρώπη (National Committee for a Free Europe), παρακλάδι της CIA της οποίας ήταν μέλος ο διευθυντής της, Alan Dulles, καθώς και ο μελλοντικός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο μεγιστάνας του Τύπου Χένρι Λούκε και ο σκηνοθέτης Σέσιλ Μπ. ΝτεΜίλες. Ο ειδικός στον ψυχολογικό πόλεμο και μελλοντικός προστάτης των Στράουσιστών, Τσαρλς Τζάκσον, ήταν πρόεδρος.

Ο Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι, εν τω μεταξύ, αφού έζησε στην Παλαιστίνη, κατέφυγε στη Νέα Υόρκη. Μαζί του ήταν και ο Μπενζιόν Νετανιάχου (πατέρας του σημερινού Ισραηλινού πρωθυπουργού). Οι δύο άνδρες έγραψαν τα δογματικά κείμενα του «ρεβιζιονιστικού σιωνισμού» και την Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια.

Ο Μπαντέρα και ο Στέτσκο κυκλοφορούσαν πολύ. Οργάνωσαν επιχειρήσεις δολιοφθοράς σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, και ιδιαίτερα στην Ουκρανία, καθώς και ρίψεις φυλλαδίων από τον αέρα. Για αυτό, δημιούργησαν το Μπλοκ των Αντί-μπολσεβίκων Εθνών (ABN) που συγκέντρωσε τους ομολόγους τους στην Κεντρική Ευρώπη [5]. Ο Βρετανός διπλός πράκτορας, Κιμ Φίλμπι, ενημέρωνε εκ των προτέρων τους Σοβιετικούς για τις δράσεις των μπαντεριστών. Ο Μπαντέρα συνάντησε τον Ντόντσοφ στον Καναδά για να του ζητήσει να πρωτοστατήσει στον αγώνα. Για άλλη μια φορά, ο διανοούμενος αρνήθηκε, προτιμώντας να αφοσιωθεί στα γραπτά του. Παρασύρθηκε στη συνέχεια σε ένα μυστικιστικό παραλήρημα εμπνευσμένο από τους μύθους των Βαράγγων Βίκινγκ. Ανήγγειλε τον τελικό αγώνα των Ουκρανών ιπποτών ενάντια στον Ρώσο δράκο. Ο Μπαντέρα, εν τω μεταξύ, συμμάχησε με τον Κινέζο ηγέτη Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, τον οποίο γνώρισε το 1958. Όμως τον επόμενο χρόνο δολοφονήθηκε από την KGB στο Μόναχο.

Ο Γιαροσλάβ Στετσκό συνέχισε τον αγώνα μέσω του Radio Free Europe και του ABN. Πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του γερουσιαστή Τζόζεφ ΜακΚάρθι. Το 1967, ίδρυσε με τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, την Παγκόσμια Αντί-κομμουνιστική Ένωση [6]. Η Ένωση περιλάμβανε πολλούς δικτάτορες υπέρ των ΗΠΑ από όλο τον κόσμο και δύο σχολεία βασανιστηρίων, στον Παναμά και την Ταϊβάν. Ο Κλάους Μπάρμπι, ο οποίος δολοφόνησε τον Ζαν Μουλέν στη Γαλλία και στη συνέχεια τον Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, ήταν ένας από αυτούς. Το 1983, ο Στέτσκο έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και συμμετείχε, με τον Αντιπρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, στις τελετές των «Αιχμάλωτων Εθνών» (δηλαδή των λαών που κατέλαβαν οι Σοβιετικοί) από τον Λεβ Ντομπριανσκι. Τελικά πέθανε το 1986.

Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Η σύζυγός του, Σλάβα Στέτσκο, ανέλαβε τη συνέχεια του ως επικεφαλής αυτών των οργανώσεων. Ταξίδεψε και αυτή σε όλο τον κόσμο για να υποστηρίζει κάθε αγώνα κατά των «κομμουνιστών», ή μάλλον, αν αναφέρεται κανείς στα γραπτά του Ντόντσοφ, εναντίον των Ρώσων και των Κινέζων. Όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, η κυρία χήρα Στέτσκο, αρκέστηκε στην αλλαγή του τίτλου της Λέγκας σε Παγκόσμιο Σύνδεσμο για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, όνομα το οποίο φέρει μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στο να ξαναβάλει πόδι στην Ουκρανία.

Η Σλάβα Στετσκό ήταν υποψήφιος στις πρώτες εκλογές της ανεξάρτητης Ουκρανίας, το 1994. Εκλέχτηκε στη Βερχόβνα Ράντα, αλλά αφού της αφαιρέθηκε η εθνικότητά της από τους Σοβιετικούς, δεν μπορούσε να καθίσει στο κοινοβούλιο. Αυτό δεν την σταμάτησε, κάλεσε τον Ουκρανό πρόεδρο, Λεονίντ Κούτσμα, στις εγκαταστάσεις της CIA στο Μόναχο και του υπαγόρευσε αποσπάσματα του νέου Συντάγματος. Ακόμη και σήμερα, το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 16: «Η διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους». Ως εκ τούτου, οι ναζιστικές φυλετικές διακρίσεις εξακολουθούν να διακηρύσσονται από τη σύγχρονη Ουκρανία όπως στις χειρότερες στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Σλάβα Στέτσκο επανεξελέγη στις δύο επόμενες σύνοδες . Προήδρευσε επίσημα των εναρκτήριων συνεδριάσεων των συνόδων της 19ης Μαρτίου 1998 και της 14ης Μαΐου 2002.

Το 2000, ο Λεβ Ντομπριάνσκι οργάνωσε ένα τεράστιο συνέδριο στην Ουάσιγκτον με πολλούς Ουκρανούς αξιωματούχους. Κάλεσε εκεί τον Στράουσιστή Πολ Γούλφοβιτς (πρώην συνεργάτη του Τσαρλς Ντάγκλας Τζάκσον). Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» τέθηκαν στην υπηρεσία των Στράουσιστών για να καταστρέψουν τη Ρωσία [7].

Στις 8 Μαΐου 2007, στη Τερνόπολη, με πρωτοβουλία της CIA, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας και οι Ισλαμιστές δημιούργησαν ένα αντιρωσικό «Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο» υπό την κοινή προεδρία του Εμίρη της Τσετσενικής Δημοκρατίας της Ιτσκερίας, του Ντόκου Ουμάροφ και του Ντμίτρο Γιάρος (σημερινού ειδικού σύμβουλου του αρχηγού των ουκρανικών στρατών). Οργανώσεις από τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία συμμετείχαν σε αυτή τη συνάντηση, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών αυτονομιστών από την Κριμαία, την Αδύγεα, το Νταγκεστάν, την Ινγκουσετία, την Καμπαρντίνο-Μπαλκαρία, την Καρατσάγεβο-Τσερκεσία, την Οσετία, από την Τσετσενία. Ανήμπορος να πάει εκεί λόγω των διεθνών κυρώσεων, η συνεισφορά του Ντόκα Ουμάροφ διαβάστηκε εκεί. Εκ των υστέρων, οι Τάταροι της Κριμαίας αποτυγχάνουν να εξηγήσουν την παρουσία τους σε αυτή τη συνάντηση, εκτός αν πρόκειται για το παρελθόν τους στην υπηρεσία της CIA κατά των Σοβιετικών.

Ο φιλοαμερικανός πρόεδρος, Βίκτορ Γιούσενκο, δημιούργησε ένα Ινστιτούτο Ντμιτρό Ντοντσόφ, μετά την «πορτοκαλί επανάσταση». Ο Γιούσενκο είναι ένα παράδειγμα αγγλοσαξονικής λεύκανσης. Πάντα ισχυριζόταν ότι δεν είχε καμία σχέση με τους ριζοσπαστικούς εθνικιστές, αλλά ο πατέρας του, Αντρέι, ήταν φρουρός σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης [8]. Το Ινστιτούτο Ντμιτρό Ντοντσόφ θα κλείσει το 2010 και στη συνέχεια άνοιξε ξανά μετά το πραξικόπημα του 2014.

Ο πρόεδρος Βίκτορ Γιούσενκο, λίγο πριν το τέλος της θητείας του, ανέδειξε τον εγκληματία κατά της ανθρωπότητας Στέπαν Μπαντέρα στον τίτλο του «Ήρωα του Έθνους».

Το 2011, οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές κατάφεραν να ψηφιστεί ένας νόμος που απαγόρευε τον εορτασμό του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επειδή είχε κερδηθεί από τους Σοβιετικούς και είχε χαθεί από τους μπαντεριστές. Αλλά ο πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να τον εφαρμόσει. Έξαλλοι, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» επιτέθηκαν στην πομπή των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού, ξυλοκοπώντας ηλικιωμένους. Δύο χρόνια αργότερα, οι πόλεις του Λβιβ και του Ιβάνο-Φράνκιβσκ κατάργησαν τις τελετές της Νίκης και απαγόρευσαν κάθε εκδήλωση χαράς.

Το 2014, οι Ουκρανοί της Κριμαίας και του Ντονμπάς αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση με το πραξικόπημα. Η Κριμαία, η οποία είχε αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητη πριν από την υπόλοιπη Ουκρανία, το επιβεβαίωσε για δεύτερη φορά και προσχώρησε στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ντονμπάς επεδίωκε συμβιβασμό. Οι «Ουκρανοί εθνικιστές», με επικεφαλής τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, έπαψαν να διατηρούν εκεί δημόσιες υπηρεσίες και βομβάρδισαν τον πληθυσμό του. Μέσα σε οκτώ χρόνια, δολοφόνησαν με γενική αδιαφορία τουλάχιστον 16.000 συμπολίτες του.

Επίσης, από του πραξικοπήματος του 2014, οι ριζοσπαστικές εθνικιστικές πολιτοφυλακές ενσωματώθηκαν στις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Στον εσωτερικό κανονισμό τους, απαιτούν από κάθε μαχητή να διαβάσει τα έργα του Ντμίτρο Ντοντσόφ, ιδιαίτερα το κύριο βιβλίο του, Націоналізм ( Εθνικισμός).

Τον Απρίλιο του 2015, η Βερχόβνα Ράντα ανακήρυξε τα μέλη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) ως «μαχητές της ανεξαρτησίας». Ο νόμος εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 από τον πρόεδρο Ποροσένκο. Οι πρώην Waffen SS είχαν αναδρομικά δικαίωμα σε σύνταξη γήρατος και κάθε είδους επιδόματα. Ο ίδιος νόμος ποινικοποίησε κάθε ισχυρισμό σύμφωνα με τον οποίο οι ακτιβιστές της OUN και οι μαχητές της UPA συνεργάστηκαν με τους Ναζί και έκαναν εθνοκάθαρση Εβραίων και Πολωνών. Εάν δημοσιευόταν στην Ουκρανία, το παρόν άρθρο θα με έστελνε φυλακή επειδή το έγραψα και εσάς επειδή το διαβάσατε.

Την 1η Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ολεξάντροβιτς Ζελένσκι θέσπισε το νόμο για τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ουκρανίας που τους θέτει υπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από προεπιλογή, οι πολίτες ρωσικής καταγωγής δεν μπορούν πλέον να τα επικαλούνται στο δικαστήριο.

Τον Φεβρουάριο του 2022, οι «ριζοσπαστικές εθνικιστικές» πολιτοφυλακές, που αποτελούσαν το ένα τρίτο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, σχεδίασαν μια συντονισμένη εισβολή στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Σταμάτησαν από τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την εφαρμογή της απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να συντομεύσει τη δοκιμασία των πληθυσμών του Ντονμπάς.

Τον Μάρτιο του 2022, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφατάλι Μπένετ, ερχόμενος σε ρήξη με τον «ρεβιζιονιστικό σιωνισμό» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (γιου του γραμματέα του Τζαμποτίνσκι), πρότεινε στον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι να προσυπογράψει τις ρωσικές απαιτήσεις και να αποναζιστικοποιήσει τη χώρα του [9]. Ενθαρρυμένος από αυτή την απροσδόκητη υποστήριξη, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ τόλμησε να θίξει την περίπτωση του Ουκρανού εβραίου προέδρου, λέγοντας: «Ο εβραϊκός λαός με τη σοφία του είπε ότι οι πιο ένθερμοι αντισημίτες είναι συνήθως εβραίοι. Κάθε οικογένεια έχει το μαύρο πρόβατο της, όπως λένε». Παραήταν για τους Ισραηλινούς που πάντα ανησυχούν όταν προσπαθεί κανείς να τους διχάσει. Ο ομόλογός του τότε, Γιαΐρ Λαπίντ, υπενθύμισε ότι οι ίδιοι οι εβραίοι δεν οργάνωσαν ποτέ το ολοκαύτωμα του οποίου ήταν θύματα. Καθηλωμένο μεταξύ της συνείδησής του και των συμμαχιών του, το εβραϊκό κράτος υποστήριξε επανειλημμένα την Ουκρανία, αλλά αρνήθηκε να της στείλει το παραμικρό όπλο. Εντέλει, το γενικό επιτελείο αποφάσισε και ο υπουργός Άμυνας, Μπένι Γκαντζ, έκλεισε κάθε δυνατότητα υποστήριξης στους διαδόχους των σφαγών των εβραίων.

Οι Ουκρανοί είναι οι μόνοι εθνικιστές που δεν πολεμούν για τον λαό τους, ούτε για τη γη τους, αλλά για μια και μοναδική ιδέα: να εξοντώσουν τους Εβραίους και τους Ρώσους.

Βασικές πηγές:
– Ukrainian Nationalism in the age of extremes. An intllectual biography of Dmytro Dontsov, Trevor Erlacher, Harvard University Press (2021).
– Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist. Fascism, Genocide, and Cult, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014).