Trass i Israels propaganda-kampanje for å overtyde media i Vesten om at responsen til Iran ikkje forårsaka nokon skade, stig no sanninga fram. Teheran ønska ikkje å angripe israelsk sivilbefolkning; dei ville teste forsvarsverka til IDF. For første gong brukte dei hypersoniske missil som verken Israels allierte eller landets eigne armé kunne uskadeleggjere.
Det har oppstått ein kontrovers om mine analysar av det personlege ansvaret til eks-kanslar Angela Merkel og eks-president François Hollande i krigen som rasar i Ukraina. Kollegaane mine påstår at eg har funne på alt ihop, og at desse to personane er uskuldige. At eg berre var ute etter å spreie russisk desinformasjon.
Krigskabinettet til Benjamin Netanyahu sin massakre på 33 000 palestinske sivile – etter at Netanyahu nekta å sette i verk tiltaka som Den internasjonale domstolen (ICJ) hadde gitt ordre om, og heller ikkje ville rette seg etter krava til FNs Sikkerheitsråds Resolusjon 2728 – minner om Masada-syndromet. Denne fanatiske ekstremismen høyrer til under psykiatrien, heller enn politikken.
Gjennom dei siste seks månadane har USA sin ambassadør i Sikkerheitsrådet, Linda Thomas-Greenfield , prøvd å kjøpe seg så mykje tid som mogleg for at IDF skal vinne i Palestina. Med det eine vetoet etter det andre, håpar ho at Vesten ikkje vil li eit tredje nederlag i Gaza, etter dei i Syria og Ukraina. Men den 22. desember erkjende ho til sist behovet for humanitær bistand til dei sivile som er overlatne i denne lukka enklaven. Den 25. mars innrømde ho endeleg at det måtte innførast ei våpenkvile på begge sider ... berre for å straks hevde at Rådets avgjerder ikkje er bindande.
Etter at Washington greip inn, stoppa Israel sine Gaza-fiendtlege massakrar for etnisk utreinsking av palestinarar og å utvide sine eigne busetnadar. Israel har og gått med på å sleppe gjennom humanitær bistand til dei sivile dei held fanga.
Alle godhjarta menneske skjøner at det å myrde 30 000 uskuldige menneske ikkje har noko å gjere med eliminering av Hamas. Operasjon Iron Glaive, Jernsverd, er det den ser ut som: eit skalkeskjul for realiseringa av den gamle draumen som jødiske fascistar frå Jabotinsky til Netanyahu har følgd: å drive den arabiske befolkninga ut av Palestina. Frå då av snudde dette massebrotsverket, for første gong direktesendt på TV, verdas politiske sjakkbrett opp ned. Då dei kjende seg trua, trua dei jødiske suprematistane sjølve USA. USA er ikkje innstilte på å miste herredømet sitt over «den frie verda», og førebur seg no på å velte dei jødiske suprematistane.
Krigane i Ukraina og Gaza liknar meir på kvarandre enn ein skulle tru, i det minste om du kjenner historia deira. Den ukrainske krigen starta ikkje med den russiske militæroperasjonen, men med massakrane i Donbass, og Gaza-krigen starta ikkje med Al-Aqsa -syndefloden, men 75 år tidlegare med Nakhba. I eit større perspektiv, deler dei som har ansvaret for begge krigane same ideologi.
Over heile Den europeiske unionen reiser no bøndene seg i protest mot den felles landbrukspolitikken som subsidierer dei. Regjeringane svarer med justeringstiltak, byråkratiske forenklingar og trøystande ord. I røynda står dei makteslause i møtet med ein struktur som er designa for bruk av ein ideologi som har vist seg å vere sinnssjuk.
