Η καταβύθιση της ειρήνης στην Ευρώπη

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
– 1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
– 2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022.
– 3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
– 4. “Ουάσιγκτον και Λονδίνο πάσχουν από κώφωση”, 2 Φεβρουαρίου 2022.
– 5. “Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη”, 8 Φεβρουαρίου, 2022.
– 6. “Δύο ερμηνείες για την ουκρανική υπόθεση”, 15 Φεβρουαρίου 2022.
– 7. «Ήχησαν οι σάλπιγγες της κόλασης στην Ουάσιγκτον, ενώ οι σύμμαχοί της αποσύρονται», 22 Φεβρουαρίου 2022.
– 8. «Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς», 1 Μαρτίου 2022.
– 9. «Μια συμμορία τοξικομανών και νεοναζί», 5 Μαρτίου 2022.
– 10. “Το Ισραήλ άναυδο με τους Ουκρανούς νεοναζί”, 8 mars 2022.
– 11. "Ουκρανία: Η Μεγάλη χειραγώγηση, 22 Μαρτίου 2022.
– 12. «Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία», 31 Μαρτίου 2022.
– 13. «Η πολεμική προπαγάνδα αλλάζει μορφή», 5 Απριλίου 2022.
– 14. «Η συμμαχία της MI6, της CIA και των μπαντεριστών», 12 Απριλίου 2022.
– 15. «Το τέλος της δυτικής κυριαρχίας», 19 Απριλίου 2022.
– 16. «Ουκρανία: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται», 26 Απριλίου 2022.
– 17. «Η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποκαταστήσει την υπερδύναμή της χάρη στον πόλεμο στην Ουκρανία», 3 Μαΐου 2022.
– 18. «Ο Καναδάς και οι Μπαντεριστές», 10 Μαΐου 2022.
– 19. «Ένας νέος πόλεμος προετοιμάζεται μετά την ήττα του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία», 24 Μαΐου 2022.
– 20. «Ουκρανικό μυστικό Στρατιωτικά Προγράμματα», 31 Μαΐου 2022.
– 21. «Ουκρανία: παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και ελλείψεις κατανόησης», 7 Ιουνίου 2022.
– 22. «Πολωνία και Ουκρανία», 14 Ιουνίου 2022.
– 23. «Η ιδεολογία των Μπαντεριστών», 21 Ιουνίου 2022.

Το Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε στις 23 Ιουνίου 2022 να χορηγήσει στην Ουκρανία το καθεστώς της χώρας που υποβάλλει αίτηση για ένταξη. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, διευκρίνισε ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς (η Τουρκία έχει αυτό το καθεστώς εδώ και 23 χρόνια) για να ανέβει αυτή η χώρα στο επίπεδο που απαιτεί η Ένωση, είτε σε οικονομικά είτε σε πολιτικά ζητήματα.

Το υπουργικό συμβούλιο του Ουκρανού προέδρου είχε ήδη διευκρινίσει ότι το Κίεβο δεν ελπίζει να ενταχθεί στην Ένωση, σήμερα ή αύριο, επειδή έχει άλλο σχέδιο, αλλά ότι το καθεστώς υποψηφιότητας ανοίγει τον δρόμο για ισχυρή οικονομική υποστήριξη από τις Βρυξέλλες για να το φέρει πιο κοντά στα πρότυπα της ΕΕ.

Εξ άλλου, η Ουκρανία μοιράζεται το πολωνικό σχέδιο Intermarium: μια συμμαχία όλων των κρατών που βρίσκονται στην Βαλτική και στην Μαύρης Θάλασσα.

Το Intermarium εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αυτό το σχέδιο βασίζεται τόσο σε γεωγραφική πραγματικότητα όσο και σε ένα ιστορικό παρελθόν: στη «Δημοκρατία των δύο Εθνών» (Στέμμα της Πολωνίας και Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας) από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Διατυπώθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της πολωνικής επανάστασης του 1830 από τον πρίγκιπα Adam Jerzy Czartoryski, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, από τον Πολωνό στρατηγό Józef Piłsudski, με το όνομα «Federation (Ομοσπονδία) Międzymorze». Ο Piłsudski υπονόησε παράλληλα μια ιδεολογία με στόχο την απελευθέρωση όλων των λαών της Κεντρικής Ευρώπης από την ενσωμάτωσή τους στη γερμανική και ιδιαίτερα στη ρωσική αυτοκρατορία, τον «Προμηθεϊσμό». Όπως ο Τιτάνας, υποσχέθηκε στους ανθρώπους τεχνική πρόοδο που να τους επιτρέψει να απελευθερωθούν από τους άρχοντές τους. Στην συνέχεια προτίμησε τους Γερμανούς από τους Ρώσους και δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους Αυστροούγγρους και τους Γερμανούς εναντίον του Τσάρου. Το 2016, μια τρίτη έκδοση αυτού του σχεδίου παρουσιάστηκε από τον Πολωνό πρόεδρο, Andrzej Duda, με το όνομα «Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών» (η τρίτη θάλασσα είναι η Αδριατική). Συμμετείχαν έντεκα κράτη. Έγιναν δώδεκα εδώ και λίγες μέρες.

Αυτό το έργο προσφέρει κατ’ αρχήν μια πολιτική θεώρηση στην απουσία φυσικών συνόρων στη μεγάλη πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης: είναι καλύτερο να ενωθούμε παρά να υποταχθούμε ή να πολεμήσουμε μεταξύ μας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φαίνονται: η Δημοκρατία των δύο Εθνών ήταν μια συνομοσπονδία που επέτρεπε στο Βασίλειο και στο Μεγάλο Δουκάτο να διατηρήσουν το καθένα τη δική του υπόσταση, ενώ ο Piłsudski φανταζόταν μια Ομοσπονδία στην οποία κάθε λαός θα συγχωνευόταν και όπου οι Πολωνοί θα κρατούσαν το πάνω χέρι. Όλα τα εθνικιστικά κινήματα της Κεντρικής Ευρώπης αναφέρονται στη Δημοκρατία των δύο Εθνών, αλλά εξάγουν πολύ διαφορετικά συμπεράσματα από αυτήν.

Για τους Ουκρανούς Μπαντεριστές, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι η κληρονόμος της Ρουθηνίας που δημιουργήθηκε από τους Σουηδούς Βίκινγκς, τους Βαράγκες, κάτι που είναι λίγο τραβηγμένο στο βαθμό που τα εδάφη τους δεν αλληλεπικαλύπτονται. Το πολύ, μπορούμε να πούμε ότι, πολιτιστικά, αυτές οι οντότητες έχουν κοινά σημεία. Για τον Ουκρανό πρόεδρο, Volodymyr Zelenski, η Δημοκρατία των δύο Εθνών είναι ένα καλό παράδειγμα μιας συνομοσπονδίας που καθιστά δυνατή την απελευθέρωση τόσο από τη Ρωσία… όσο και από την Γερμανία, η οποία κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι επειδή οι Πολωνοί και Ουκρανοί πολιτικοί ηγέτες στοιχηματίζουν σε αυτό το κοινό σχέδιο συνομοσπονδίας Intermarium που ο πρόεδρος Zelensky μπόρεσε να προτείνει χωρίς να ντρέπεται την παραχώρηση της Ανατολικής Γαλικίας στην Πολωνία [1]. Ωστόσο, και στις δύο χώρες, η ακροδεξιά (με την ολοκληρωτική έννοια του μεσοπολέμου) σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτή την πολιτική για να προωθήσει τις ρατσιστικές της ιδέες.

Η Πολωνία δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας είναι μέλος από το 2004. Κατά την περίοδο της υποψηφιότητάς της για την Ένωση, δεν δίστασε να εισπράξει τεράστια ποσά για τη μεταρρύθμιση της γεωργίας της και να τα ξοδέψει για να αγοράσει ΗΠΑϊκά πολεμικά αεροσκάφη και να διεξάγει πόλεμο στο Ιράκ με εντολή της Ουάσιγκτον. Αυτό το ταχυδακτυλουργικό κόλπο είχε επινοηθεί από τον Αμερικανο-Πολωνό Zbigniew Brzezinski και την Αμερικανο-Γαλλίδα Christine Lagarde [2]. Τίποτα δεν έχει αλλάξει: σήμερα η Βαρσοβία βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τις Βρυξέλλες, ιδιαίτερα για το δικαστικό της σύστημα. Η Ουκρανία δεν θα δυσκολευτεί να παίξει το ίδιο διπλό παιχνίδι.

Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα των λαών της Κεντρικής Ευρώπης: δικαίως επιδιώκουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους χωρίς τους μεγάλους Ρώσους και Γερμανούς γείτονές τους, αλλά δεν καταφέρνουν να επιβεβαιωθούν χωρίς να πολεμήσουν εναντίον τους. Στο παρελθόν, αυτή η παθολογία τους ωθούσε πάντα να συγκρουστούν μεταξύ τους .

Ο πρίγκιπας Adam Jerzy Czartoryski τελείωσε τη ζωή του εξόριστος στο Παρίσι και ο στρατηγός Piłsudski εγκατέστησε το αρχηγείο του Προμηθεϊκού κινήματός του επίσης στο Παρίσι. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν θέμα φυγής τόσο από τη Γερμανία όσο και από τη Ρωσία. Η ανάμνηση αυτής της περιόδου οδήγησε το 1945 στη δημιουργία ενός δικτύου μεταναστών από την Κεντρική Ευρώπη που εργάζονταν πρώτα για το Βατικανό, μετά για τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και τελικά για τους Αγγλοσάξονες (δίκτυο που ονομάζεται επίσης Intermarium [3]). Συγκεντρώνει τους κύριους φυγάδες ηγέτες των Κροατών Ουστάσι, της Ρουμανικής Σιδηράς Φρουράς κ.λπ. Μετά ήρθε το 1991 η ίδρυση της «Ομάδας του Βίσεγκραντ» (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία). Σήμερα οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου στρέφονται προς τους Αγγλοσάξονες, εξ ου και η υποστήριξη από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στη Βαρσοβία και στο Κίεβο. Έτσι η Σύνοδος Κορυφής της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών, στη Βαρσοβία το 2017, υποδέχθηκε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ενώ στη σύνοδο κορυφής της 20ης Ιουνίου 2022, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky, μιλώντας μέσω βίντεο, ζήτησε και απέκτησε αμέσως την ένταξη της χώρας του.

Το ενδιαφέρον των Αγγλοσαξόνων για το σχέδιο Intermarium είναι παλιό. Ένας από τους πατέρες της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής, ο Sir Halford Mackinder, είχε προσδιορίσει την Κεντρική Ευρώπη ως την καρδιά (Hartland) της Ευρασίας. Κατ’ αυτόν, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να ελέγξει τον κόσμο παρά μόνο ελέγχοντας πρώτα αυτήν την περιοχή. Ως εκ τούτου, ένας από τους μαθητές του, ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον έσπευσε στο Κίεβο για να υποστηρίξει τον πρόεδρο Ζελένσκι. Όλοι οι αγγλοσάξονες γεωπολιτικοί έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Mackinder, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του Zbigniew Brzezinski, ο οποίος ήταν μαζί με τον Στράουσιανό Paul Wolfowitz ένας από τα δύο κύρια πρόσωπα της διάσκεψης της Ουάσιγκτον το 2000, που σηματοδότησε τη συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας [4] .

Δυστυχώς, αυτοί που πιέζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να υποστηρίξουν το σχέδιο Intermarium είναι αντιπροσωπευτικά πρόσωπα του ακροδεξιού εθνικισμού. Έτσι, οι σύμβουλοι των προέδρων Dwight Eisenhower και Ronald Reagan που τους έκαναν να υιοθετήσουν την έννοια των «αιχμάλωτων εθνών (της ΕΣΣΔ)» ήταν όλοι πρώην συνεργάτες των Ναζί, μέλη του Αντιμπολσεβίκικου Μπλοκ των Εθνών [5]. Αυτοί που οργάνωσαν το προαναφερθέν συνέδριο του 2000 ήταν τα παιδιά τους, και σήμερα ο σημαντικότερος από αυτούς είναι ο Αμερικανο-Πολωνός Marek Jan Chodakiewicz, που δεν έπαψε ποτέ να ελαχιστοποιήσει τα εγκλήματα των Ναζί [6].

Όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών είναι μέλη της ΕΕ, εκτός από την Ουκρανία. Οι περισσότεροι θεωρούν αυθόρμητα ότι είναι για τους ίδιους πολύ πιο σημαντικοί από την ΕΕ, αν και δεν έχουν τα ίδια μέσα. Το γεγονός ότι η Ουκρανία προσχώρησε τρεις ημέρες πριν από την αναγνώριση του καθεστώτος υποψήφιας για ένταξη στην ΕΕ όχι μόνο δείχνει ότι είναι πιο σημαντικό για αυτήν, αλλά και ότι οι Βρυξέλλες έχουν καταλάβει ότι πρέπει να δεχτούν όλα τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών για να μην χάσει κανένα.

Μεσοπρόθεσμα, αυτή η λογική θα πρέπει να οδηγήσει τα μέλη της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών να αποχωρήσουν συλλογικά από την ΕΕ όταν δεν θα τους είναι πλέον οικονομικά κερδοφόρα, επειδή ποτέ δεν συμμερίστηκαν τους πολιτικούς της στόχους.

Ήδη, ολόκληρη η αρχιτεκτονική ασφαλείας της ηπείρου τίθεται υπό αμφισβήτηση. Βασιζόταν σε δύο πυλώνες, αφενός στο Συμβούλιο της Ευρώπης και αφετέρου στον Οργανισμό για τη Συνεργασία και την Ασφάλεια στην Ευρώπη.

Η Ρωσία απωθήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης

Το Συμβούλιο της Ευρώπης δημιουργήθηκε το 1949. Για ορισμένους ιδρυτές, ήταν ζήτημα να στηρίξουν την ευρωπαϊκή ενότητα σε κοινές νομικές αρχές μέσω ενός Συμβουλίου των Κρατών και για άλλους, μέσω μιας συνέλευσης βουλευτών. Τελικά, τα δύο σχέδια συνδυάστηκαν, αλλά εκείνη την εποχή οι Σοβιετικοί και οι αδελφές τους χώρες κρατήθηκαν έξω. Η ΕΣΣΔ και τα μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχτηκαν αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Αυτό το Συμβούλιο έχει δύο εμβληματικά θεσμικά όργανα. Καταρχήν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ). Δυστυχώς, έχει πολιτικοποιηθεί τους τελευταίους μήνες, δείχνοντας μια προφανή προκατάληψη κατά της Ρωσίας. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο αναγνώρισε το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να φτύσει το επίσημο πορτρέτο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας (απόφαση Karuyev κατά Ρωσίας). Ή, τον Φεβρουάριο του 2022, το δικαίωμα ενός Ρώσου πολίτη να διακόψει μια διαδήλωση υπέρ του Πούτιν επιδεικνύοντας μια πινακίδα «Πούτιν, καλύτερος από τον Χίτλερ!» (απόφαση Manannikov κατά Ρωσίας). Και μόλις λογόκρινε τον ρωσικό νόμο που είχε εγκριθεί μετά τις έγχρωμες επαναστάσεις που απαιτούσε από τις πολιτικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό να το εμφανίζουν σε όλες τις εκδόσεις τους (απόφαση Ecodefence και άλλοι κατά Ρωσίας).

Το άλλο σημαντικό θεσμικό όργανο είναι η Επιτροπή της Βενετίας, η οποία βοήθησε τα πρόσφατα ανεξάρτητα κράτη να αφομοιώσουν τους κανόνες της δημοκρατίας — μια Επιτροπή που, παρεμπιπτόντως, προειδοποιεί συνεχώς την Ουκρανία για τις διοικητικές και θεσμικές διαδικασίες της [7]—.

Εντέλει, η Δυτικοί ανέστειλαν το δικαίωμα ψήφου της Ρωσίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης με την αιτιολογία ότι θα επιχειρούσε να προσαρτήσει την Ουκρανία με τη βία. Στην οποία η Ρωσία, έκπληκτη, απάντησε ότι δεν είχε ποτέ την πρόθεση να το κάνει και ότι αποχωρούσε από έναν θεσμό που είχε γίνει κομματικό.

Η Ρωσία εμποδίστηκε να συμμετέχει στις συνεδριάσεις του ΟΑΣΕ

Η άλλη διακυβερνητική πλατφόρμα είναι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Δημιουργήθηκε το 1975 με αφορμή τις Συμφωνίες του Ελσίνκι. Σε αντίθεση με τα Ηνωμένα Έθνη, δεν είναι τόπος διαιτησίας, αλλά απλώς ένα φόρουμ που επιτρέπει σε όλους τους παράγοντες της ηπείρου να μιλούν ελεύθερα μεταξύ τους. Ήταν για παράδειγμα αυτός ο οργανισμός που υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Κωνσταντινούπολης του 1999, γνωστή και ως «Χάρτης για την Ασφάλεια στην Ευρώπη», η οποία καθορίζει δύο κύριες αρχές (1) το δικαίωμα κάθε κράτους να επιλέγει τους συμμάχους του και ( 2) το καθήκον να μην απειλεί την ασφάλεια των άλλων διασφαλίζοντας τη δική του· αρχές των οποίων ο μη σεβασμός είναι η αιτία της σύγκρουσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας [8].

Ας θυμίσουμε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν αμφισβήτησε ποτέ το δικαίωμα κανενός να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά το δικαίωμα των μελών του ΝΑΤΟ να φιλοξενήσουν στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Οι αναγνώστες μας θυμούνται ότι όταν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έγραψε σε κάθε έναν από τους «εταίρους» του ρωτώντας τους πώς συμφιλιώνουν τις δύο αρχές της Κωνσταντινούπολης με την εγκατάσταση αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού και προσωπικού κοντά στη Ρωσία, κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει.

Ωστόσο, η ουδετερότητα αυτού του φόρουμ παραβιάστηκε τον Απρίλιο, όταν νέοι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ, πιο συγκεκριμένα πρώην στρατιώτες του ΝΑΤΟ, πιάστηκαν επ’ αυτοφώρου να κατασκοπεύουν στο Donbass [9].

Σαν να μην έφτανε αυτό, το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις αρνήθηκε τις απαραίτητες βίζες στη ρωσική αντιπροσωπεία που επρόκειτο να παραστεί στην ετήσια κοινοβουλευτική συνέλευση του ΟΑΣΕ, από τις 2 έως τις 6 Ιουλίου 2022 στο Μπέρμιγχαμ. Το Λονδίνο, που παραβιάζει τις υποχρεώσεις του, βρήκε καταφύγιο πίσω από τις ονομαστικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον κάθε μέλους της αντιπροσωπείας.

Κατά συνέπεια, όχι μόνο τα έγγραφα που υπέγραψαν οι 57 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΟΑΣΕ δεν έχουν πλέον καμία αξία, αλλά η διοίκηση αυτού του οργανισμού έχει γίνει όπλο πολέμου και εντέλει δεν θα παίζει πλέον τον ρόλο του ως φόρουμ.

Ως εκ τούτου, η αρχιτεκτονική ασφάλειας της ευρωπαϊκής ηπείρου αλλάζει ριζικά. Μεσο-μακροπρόθεσμα, η Κεντρική Ευρώπη θα ενωθεί ως μπλοκ, πρώτα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υποψηφίων της και μετά εκτός της Ένωσης. Η άμυνά του θα είναι εγγυημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ τα δύο δυτικά και ανατολικά τμήματα της ηπείρου δεν θα μιλούν πλέον μεταξύ τους. Αυτό θα είναι το επιστέγασμα του σχεδίου των αγγλοσαξόνων γεωπολιτικών. Αλλά αυτό το έργο, αν υλοποιηθεί, θα είναι ασταθές. Πρώτα οι Δυτικοευρωπαίοι χρειάζονταν πάντα τη Ρωσία και μετά οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης έζησαν για πολύ καιρό σε πεδίο μάχης. Όταν οι Τεύτονες Ιππότες και οι Κοζάκοι δεν έρχονταν να πολεμήσουν στη πατρίδα τους, πολεμούσαν μεταξύ τους. Για να είναι μια ειρήνη διαρκής, πρέπει να γίνονται σεβαστοί όλοι οι πρωταγωνιστές. Καταστρέφοντας όλους τους θεσμούς και οργανώσεις για την Ασφάλεια της ηπείρου, γίνεται αναπόφευκτη μια ενική σύγκρουση.