در داخل PD (حزب دموکرات) دو موضع در مورد مسئله اف – 35 با هم در تقابل قرار گرفته اند. یکی موضع روبرتا پینوتی، وزیر دفاع، که به مسئولان نیروی هوایی میگوید تا « بی سر و صدا باقی بمانند »، زیرا، طوریکه متیئو رنزی صدراعظم به رییس جمهور بارک اوباما اطمینان داده است، در خرید جنگنده ها « ایتالیا یک گام هم به عقب نه میرود ». و دوم موضع جیان پیرو سکانو، رییس گروه PD در کمیسیون دفاع مجلس، که پس از یک « بررسی تحلیلی »، مصوب پارلمان، نیت کاهش در شمار خرید جنگنده ها را دارد و اطمینان میدهد که « رییس جمهور ایالات متحده از خود روحیه اعتماد تبارز داده و تصور بر آنست که نمیخواهد مداخله کند ».

در « بحث » یک مسئله کوچک فراموش میشود : که ایتالیا یک خریدار ساده نیست، بل یک تولید کننده مهم شکاری های اف – 35 میباشد. پس از امضای نخستین تفاهم نامه از جانب حکومت دآلیمه در سال 1998، این حکومت برلسکونی بود که در سال 2002 توافقنامه یی را که منجر به شمول ایتالیا به عنوان شریک درجه 2 در این برنامه گردید، امضا نموده بود. در سال 2007، این حکومت پرودی بود که این توافقنامه را بهبود بخشیده و نیت خرید 131 فروند هواپیمای شکاری را داشت. در سال 2009، این حکومت مونتی بود که به منظور نشان دادن آنکه در مقابل بحران، همه باید جلو ها را سخت تر بکشند، شمار شکاری ها را از تعداد 131 فروند به 90 فروند « تصحیح دوباره » نموده بود. در سال 2013، حکومت لیته و در سال 2014 حکومت رنزی، تعهدات ایتالیا در برنامه اف – 35، زیر رهبری لاکهید مارتین، نخستین تولید کننده جهانی اسلحه با ارقام تجارت نظامی سالانه بیشتر از 36 میلیارد دالر، را اطمینان دادند.

ماشین تولید در حال حاضر در گردش است. بتاریخ 12 جولای سال 2013 یکی از جوانب قرارداد بنام نارثروپ گروومن، بخش مرکزی بدنه سازی نخستین هواپیمای اف – 35، که به ایتالیا تخصیص داده شده بود، را به محلی بنام فاکو دی کامیری تحویل داد. این مسئله پس از آن اتفاق افتاد که در ماه می، مجلس، حکومت را موظف نموده بود تا « به هیچ مرحله حصول بعدی اف – 35 » نپردازد. بتاریخ 6 مارچ سال 2014، لاکهید اطلاع داد که نخستین اف – 35 با اجزای در بال هواپیما، تولید شده توسط آلینیه آیرماچی در تکزاس، بمنظور یک پرواز آزمایشی، به هوا برخاست. لاکهید خود یک نقشه یی از شبکه تولید کننده گان اف – 35 در ایتالیا را به نشر سپرده است. اجزای این هواپیمای شکاری در کامیری (نوواره) توسط آلینیه، در بورگومنیرو (نوواره) توسط میچائر، در تورین توسط آلینیه آیرونوتیکه و سلکس گالیلئو، در سارونو (واریزه) توسط روتودینه، در میلان توسط سیکوندو مونه و آئیرئه، در گینیس توسط پیاجیو آئرو، در کسیله (گینیس) توسط مووگ کسیله، در سپیتسیه توسط اوتو میلارا و الترونیکه میلارا، در مانته وارچی (اریزو) توسط سلکس کمونیکسیون و سیریو پانل، در فولینیو (پیروسه) توسط اوما، در اورتونه (چیئتی، ابروتسیس) توسط سمپوتنسیلی، در چیسترنه دی لاتینه/پومیزیه (روم) توسط سلکس کمونیکسیون (مرکونی)، در اپریلیه (لاتینه، ناحیه لاسیوم) توسط آویوجل و آئرو سیکور، در روم توسط سلکس اس ای، الترونیکه، گیمیلی، لوجیک، مبدا ایتالیا، اس 3 لوگ، سلکس کمونیکسیون (مرکونی)، ویتروچیست؛ در کاپوئه (کاسرته، کمپانیه) توسط چیره، در پلرمو توسط گالیلئو آویونیکه، تولید میشوند.

به این ترتیب، ایتالیا با برنامه اف – 35 دو چند گره خورده است: به عنوان تولید کننده این شکاری، این کشور مجبور است تا شمار لازم آنرا خریداری نماید. در بسا موارد، ایتالیا میتواند مقدار بیشتری را خریداری نماید، بدون آنکه از شمار تعیین شده پایین تر رود، به دلیل آنکه در آن صورت، کارخانه های تولید کننده متضرر خواهند شد. با هر شرایطی، نتیجه آن چنین است که: در حالیکه میلیون های قرارداد شده برای تولید اجزا، به جیب شرکت های خصوصی سرازیر میشوند، میلیارد ها برای خریداری این جنگنده های شکاری از خزانه دولت کشیده میشوند. یگانه راه نجات، خروج از این برنامه میباشد.

رییس جمهور بارک اوباما، که جیان پیرو سکانو از بابت وی اطمینان میدهد که او « نمیخواهد مداخله کند »، در این میان بطور روشن اظهار نموده است: شما میتوانید برخی « صرفه جویی ها » را انجام دهید، اما به شرطی که برنامه را ترک نکنید.

مانیلو دینوچی
ترجمه توسط
فرهاد بارکزوی
منبع
ال مانیفستو (ایتالیا)