Twee strategische fouten wat betreft Covid-19

Communicatie: de Covid en de oorlog

Covid-19 is een virale ziekte die in het ergste geval de dood veroorzaakt van 0,001% van de bevolking. De gemiddelde leeftijd van overlijden aan Covid-19 in ontwikkelde Staten is ongeveer 80 jaar, met een mediane leeftijd van ongeveer 83 jaar.

Ter vergelijking: in landen in oorlog is het sterftecijfer als gevolg van de oorlog 5 tot 8 maal zo hoog, maar het betreft vooral mannen tussen 18 en 30 jaar. Daarbij komt nog de emigratie van maximaal 50,00 % van de bevolking.

De Covid-pandemie en de oorlog zijn dus twee situaties die buiten proportie zijn, ondanks de apocalyptische retoriek die ze door elkaar haalt [1]. Bovendien heeft de reactie van degenen die zich aan deze dramatische vergelijking hebben gewaagd, op het gebied van mobilisatie niets ontleend aan die van oorlogssituaties. Een mobiel militair hospitaal moest hoogstens een paar foto’s maken van uniformen in actie. Het enige echte effect ervan was de bevolking in paniek te brengen en haar zo van haar kritische geest te beroven.

Oorsprong van de communicatiefout

Deze vergelijking is gemaakt op basis van onjuiste informatie. Een Britse statisticus, wiens wiskundige modellen waren gebruikt om het Europese beleid ter beperking van het aantal ziekenhuizen te rechtvaardigen, Neil Ferguson, had meer dan een half miljoen sterfgevallen in zijn eigen land voorspeld en evenveel in Frankrijk.

Deze wetenschapper wist niet dat een virus een levend wezen is dat er niet op uit is zijn gastheren te doden, maar zich in hen te vestigen als een parasiet. Als het de man doodt die het besmet heeft, sterft het met hem. Dit is de reden waarom alle virale pandemieën zeer dodelijk beginnen en dan steeds minder dodelijk worden naarmate het virus varieert en zich aan de mens aanpast. Het is dan ook volslagen belachelijk om de dodelijkheid ervan te extrapoleren op grond van de verwoesting die zij in de eerste weken van een pandemie aanricht.

Politieke leiders weten niet alles. Zij moeten beschikken over een algemene cultuur die hen in staat stelt de kwaliteit van hun deskundigen op verschillende gebieden te onderscheiden. Neil Ferguson is een van die wetenschappers die aantonen wat er van hen gevraagd wordt, niet degenen die proberen onverklaarbare fenomenen te begrijpen. Zijn curriculum vitœ is een lange opeenvolging van door de politiek gesteunde, feitelijk ontkende vergissingen [2]. Hij werd uiteindelijk ontslagen uit de Britse Cobra-raad (Cabinet Office Briefing Rooms), maar een van zijn discipelen, Simon Cauchemez van het Pasteur-Instituut, zit nog steeds in de Franse Wetenschappelijke Raad.

Eerste strategische fout: opsluiting, een variatie van aanpassing van het gezondheidsbeleid

Geconfronteerd met de plaag van Covid hebben de ontwikkelde Staten gereageerd met het sluiten van grenzen, uitgaansverboden, administratieve sluitingen van bedrijven en zelfs wijdverbreide opsluiting.

Dit was een primeur in de geschiedenis: nooit eerder was een algemene beheersing - d.w.z. beheersing van gezonde bevolkingsgroepen - toegepast om een pandemie te bestrijden. Deze politieke maatregel is zeer kostbaar vanuit educatief, psychologisch, medisch, sociaal en economisch oogpunt. De doeltreffendheid ervan is beperkt tot het onderbreken van de verspreiding van de ziekte in gezonde gezinnen tijdens de inperking, ten koste van de verspreiding van de ziekte in gezinnen waar een persoon reeds besmet is. Wanneer de inperking wordt opgeheven, hervat de verspreiding van het virus zich onmiddellijk in gezonde gezinnen.

Aangezien alle ontwikkelde landen sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie hun ziekenhuiscapaciteit geleidelijk hebben verminderd, hebben de meeste regeringen beheersingsmaatregelen genomen, niet om de ziekte onder controle te krijgen - wat zij niet kunnen - maar om te voorkomen dat hun ziekenhuizen overbevolkt zouden raken. Met andere woorden, om hun systeem van beheer van de openbare gezondheidsdiensten te kunnen voortzetten, beschouwen de regeringen beheersing als de enige mogelijke aanpassingsvariabele. Toch zijn de kosten van deze opsluitingen veel hoger dan het duurdere beheer van ziekenhuizen. Vooral de vergrijzing van de bevolking in de ontwikkelde landen maakt dat dezelfde crisis van overbevolking van ziekenhuizen om de drie à vier jaar voorspelbaar is, de gebruikelijke cyclus van pandemieën van allerlei aard. In de praktijk moeten de betrokken landen steeds vaker hun toevlucht nemen tot inperking, tijdens pandemieën van Covid, influenza of vele andere dodelijke ziekten.

Uit een vergelijkende studie van de Universiteit van Stanford, gepubliceerd op 12 januari 2021, blijkt dat landen die op grote schaal overgingen tot sluiting, uitgaansverboden en inperking, uiteindelijk geen invloed hebben gehad op de verspreiding van de ziekte, maar deze slechts hebben uitgesteld, in vergelijking met landen die de vrijheid van hun burgers hebben geëerbiedigd [3].

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, was de keuze niet tussen overbevolking van ziekenhuizen of inperking, maar tussen mobilisatie of zelfs vordering van privé-klinieken en inperking. Alle ontwikkelde landen beschikken immers over een particulier gezondheidsstelsel dat grotendeels in staat is de overvloed aan patiënten op te vangen.

Oorsprong van de strategische fout

De bron achter de insluiting is CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations). Deze vereniging is opgericht in Davos ter gelegenheid van het Wereld Economisch Forum 2015. Het wordt geleid door Dr. Richard J. Hatchett. Zijn biografie is niet te vinden op Wikipedia of zelfs maar op de website van CEPI. Hij heeft het laten verwijderen.

Deze man ontwierp de insluiting van gezonde mensen in opdracht van de Amerikaanse minister van Defensie, Donald Rumsfeld [4]. In 2005 kreeg dit lid van de Nationale Veiligheidsraad van president George W. Bush de opdracht de militaire procedures van de VS aan te passen aan de burgerbevolking, als onderdeel van een plan om de Amerikaanse samenleving te militariseren. Aangezien in het buitenland gestationeerde IM’s de instructie kregen zich in hun bases op te sluiten in geval van een biologische terroristische aanval tegen hen, pleitte hij ervoor de gehele burgerbevolking in hun huizen op te sluiten in geval van een biologische aanval op Amerikaans grondgebied. Dit militaire plan werd unaniem verworpen door Amerikaanse artsen, onder leiding van professor Donald Henderson van de John Hoppkins Universiteit. Deze benadrukte dat artsen nooit eerder gezonde bevolkingsgroepen hadden opgesloten.

Professor Richard J. Hatchett trok als eerste de vergelijking tussen de Covid-19 pandemie en een oorlog, in een interview op Channel 4, enkele dagen voor president Macron. De eerste donatie van CEPI was natuurlijk aan het Imperial College in Londen. De directeur van deze eerbiedwaardige instelling is niet een Britse, maar een Amerikaanse, Alice Gast. Naast bestuurder van de transnationale oliemaatschappij Chevron, werkte zij in de Verenigde Staten samen met Dr. Richard J. Hatchett om wetenschappers te mobiliseren tegen terrorisme. Ze steunde propaganda werk om ervoor te zorgen dat ik iets had geschreven over de 11 september aanslagen. Bovendien is een van de beroemdste professoren aan het Imperial College Neil Ferguson, de auteur van de affa bulerende curven die de verspreiding van de pandemie projecteren.

Tweede strategische fout: de exclusieve gerichtheid van het onderzoek op vaccins

Geconfronteerd met deze nieuwe pandemie, zaten de doktoren zonder behandeling. De westerse regeringen hebben het medisch onderzoek onmiddellijk gericht op de ontdekking van geschikte vaccins.

Gezien de bedragen die hiermee gemoeid waren, richtten zij alle budgetten op genetische vaccins en sloten zij het onderzoek op het gebied van pathologie en verzorging af.

Het gebruik van de op RNA gebaseerde vaccinatietechniek, waarvoor is gekozen door Moderna/NIAID, Pfizer/BioNTech/FosunPharma en CureVac, zal naar verwachting geen klassieke bijwerkingen met zich meebrengen, maar is niet zonder gevaar. Tot nu toe werd deze techniek met grote omzichtigheid benaderd omdat zij de genetische opmaak van de patiënten aantast. Daarom hebben deze bedrijven, bij gebrek aan voldoende studies, van hun overheidsklanten geëist dat zij hen van elke wettelijke aansprakelijkheid ontheffen.

Artsen die hun kunst trachten uit te oefenen door hun patiënten volgens de eed van Hippocrates te behandelen, zijn door hun tuchtcolleges vervolgd. De behandelingen die zij hebben ondergaan zijn belachelijk gemaakt, zelfs verboden, in plaats van te worden geëvalueerd.

Dit is de tweede strategische fout.

Westerse artsen, die op enkele uitzonderingen na nooit geconfronteerd zijn geweest met de eisen van oorlogs- en rampengeneeskunde, zijn soms in paniek geraakt. In het begin van de pandemie deden sommigen niets bij de eerste symptomen, wachtend op de weg van een cytokinische storm, van een brutale ontsteking, om hun patiënten in een kunstmatige coma te storten. Bijgevolg was het vaker de onaangepaste zorg dan de ziekte die de eerste patiënten het leven kostte. De rampzalige resultaten van sommige ziekenhuizen in vergelijking met andere in dezelfde regio getuigen hiervan, ondanks het confraternalistische verbod op kritiek op incompetente artsen.

De faraonische budgetten die voor vaccins worden uitgetrokken, maken het noodzakelijk geen behandeling te ontdekken zonder het faillissement van de multinationale farmaceutische bedrijven te riskeren.

Daarom is er een compromisloze censuur van alle onderzoek op dit gebied. Een cocktail van geneesmiddelen die het bloed vloeibaar maakt, het immuunsysteem stimuleert en antivirale en ontstekingsremmende middelen bevat, wordt echter in Azië getest en zal bijna alle patiënten genezen indien zij bij de eerste tekenen van symptomen worden toegediend. Ook in Venezuela heeft de medische en farmacologische autoriteit een geneesmiddel goedgekeurd, Carvativir, dat volgens de autoriteit bijna alle patiënten behandelt indien het bij de eerste tekenen van symptomen wordt toegediend [5].

Aangezien ik niet bevoegd ben op dit gebied, zal ik geen commentaar geven op deze behandelingen, maar het is beangstigend dat westerse artsen er niet van op de hoogte zijn en niet de gelegenheid hebben gehad ze te evalueren.

Het Pasteur Instituut van Rijsel en de onderneming APTEEUS van hun kant hebben in september 2020 een in onbruik geraakt geneesmiddel geïdentificeerd dat de replicatie van het virus verhindert. Zij maakten er geen reclame voor om niet geconfronteerd te worden met de rivaliteit van de vaccinindustrie. Hun experimenten lopen nu ten einde. De vervaardiging van dit geneesmiddel, oorspronkelijk een zetpil voor kinderen, is in Frankrijk hervat, zodat er binnenkort reclame voor kan worden gemaakt [6].

Bovendien is de censuur van niet-westerse geneesmiddelen niet alleen onaanvaardbaar omdat zij schadelijk is voor de menselijke gezondheid, maar ook omdat zij wordt uitgevoerd door niet-gekozen machten (Google, Facebook, Twitter, enz.). Het probleem is hier niet of deze behandelingen al dan niet doeltreffend zijn, maar om onderzoek vrij te maken zodat het deze moleculen kan bestuderen om ze te verwerpen, goed te keuren of te verbeteren.

Oorsprong van de tweede strategische fout

Overigens is er een strategische tegenstelling tussen het vertragen van besmetting door de toepassing van het opsluiten van gezonde mensen en het versnellen daarvan door het wijdverbreide gebruik van levende of geïnactiveerde vaccins. Deze opmerking geldt echter niet in het geval van RNA-vaccins, die voorbestemd zijn om in het Westen de overhand te krijgen.

De tweede strategische fout is het gevolg van groepsdenken. Politici denken dat alleen technische vooruitgang oplossingen zal bieden voor problemen die niet kunnen worden opgelost. Als bijvoorbeeld vaccins kunnen worden ontdekt met behulp van een nieuwe techniek die niet op virussen maar op "boodschapper-RNA" is gebaseerd, moet de epidemie kunnen worden overwonnen. Het komt niet meer bij iemand op dat we Covid kunnen genezen en doen zonder zware investeringen.

Dit is de ideologie van het Economisch Wereldforum in Davos en de CEPI. Het ligt dan ook in de rede dat regeringen niet reageren wanneer transnationale ondernemingen het werk van Aziatische of Venezolaanse artsen censureren en de vrijheid van wetenschappelijk onderzoek blokkeren.