Ο Ομπάμα, ο χρηματοοικονομικός πόλεμος και ο αποκλεισμός του Ντομινίκ

Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την πτώση του Ντομινίκ Στρως-Καν, χωρίς να την τοποθετήσει στο πλαίσιο του σχεδίου που προωθούσε ο ίδιος για τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς αποθεματικού νομίσματος που είχε προγραμματιστεί να συζητηθεί στην διάσκεψη των G8, στις 26 Μαΐου 2011. Ένα έργο που, παραδόξως, αναμενόταν από τα αναδυόμενα Κράτη, καθώς και από το χωρίς πατρίδα χρηματοοικονομικό σύστημα, που όμως, το είχε απορρίψει το ισραηλινο-αμερικανικό βιομηχανικό και στρατιωτικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ.

Ο Τιερύ Μεϊσάν σηκώνει το πέπλο της παγίδας που του έστησε η κυβέρνηση Ομπάμα για να αποφύγει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Πρώην υπουργός Οικονομίας, ο άνδρας αυτός είχε γίνει το πιο ακριβοπληρωμένο στέλεχος στον κόσμο (ετήσια βασική αμοιβή, χωρίς τα μπόνους και έξοδα: 461.510 δολάρια ΗΠΑ) και ετοιμαζόταν, να διεκδικήσει την προεδρία της Δημοκρατίας. Αυτή η ζεστή προσωπικότητα, γνωστός για την όρεξή του στο τραπέζι και στο κρεβάτι, που μερικές φορές κατηγορήθηκε ότι ασκούσε πολιτική στα γρήγορα, επειδή προτιμούσε να ξεκλέψει χρόνο για να απολαύσει τη ζωή, κατηγορείται ότι βίασε μια καμαριέρα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου του Μανχάταν.

Για έξι ημέρες, οι Γάλλοι παρέμειναν βιδωμένοι μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες τους να κοιτάζουν ζαλισμένοι την δικαστική παρενόχληση έναντι ενός άνδρα που είχαν θεωρήσει ως ενδεχόμενο διορθωτικό παράγοντα, μετά τη καταστροφική πενταετή θητεία του Νικολά Σαρκοζί.

Η πτώση του ήταν επίσης το τέλος των αυταπατών τους.

Η παράσταση αυτού του σπασμένου πεπρωμένου κρατά τη ρίζα της από την αρχαία τραγωδία.
Το ρωμαϊκό ρητό «Arx Tarpeia Capitoli Proxima»επανέρχεται στα χείλη: Το Ταρπήιο βράχος από το οποίο οι καταδικασμένοι σε θάνατο ρίχνονταν στο κενό ήταν τόσο κοντά στο Καπιτώλιο, συμβολικός χώρος της εξουσίας και των τιμών.

Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε σκέψη για την αθωότητα ή την ενοχή του, το άλεσμα μιας τόσο υψηλής προσωπικότητας δεν μπορεί μόνο παρά να προκαλέσει ανησυχία στον απλό πολίτη: αν αυτός δεν καταφέρει να υπερασπιστεί, πώς θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αν ήμασταν κατηγορούμενοι σαν αυτόν;

Η άνοδος και η πτώση

Δεδομένου ότι οι Γάλλοι είναι ένας πολιτικοποιημένος λαός, που τράφηκε με τα μαθήματα του Μακιαβέλι χωρίς να τον έχει διαβάσει, δεν καθυστέρησαν να αναρωτηθούν για το βάσιμο της κατηγορίας που βαραίνει τον συμπολίτη τους ΝΣΚ.

Με ποσοστό 57%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν πίστεψαν αυτή την ιστορία κάψας που τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης χαίρονται να αφηγούνται.

Κάποιοι άρχισαν να φαντάζονται τα πιθανά σενάρια χειραγώγησης, ενώ άλλοι αναρωτήθηκαν «Cui bono?»(Ποιος ωφελείται;).

Σε αυτό το παιχνίδι, το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό είναι αυτό του Νικολά Σαρκοζί. Πώς να μην το σκαφτούν όταν θυμάται ο καθένας ότι έγινε πρόεδρος υποβάλλοντας μήνυση κατά του κύριου αντιπάλου του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, μπλέκοντας τον σε μια παρομοίως τραβηγμένη υπόθεση με πλαστά έγγραφα.

Τότε, γιατί λοιπόν όχι σε μια νέα συνωμοσία για να αποτρέψει ένα νέο ανταγωνιστή;

Και δεν έχει σημασία ότι οι δύο άνδρες είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να προετοιμάσουν τις επερχόμενες διεθνείς συνόδους κορυφής, ούτε ότι ήταν και οι δύο υποταγμένοι στο Αμερικανικό φέουδο.

Γνωρίζουμε ότι τα χειρότερα εγκλήματα απαιτούν το αίμα των φίλων ή καλύτερα των συγγενών.

Στη προκειμένη περίπτωση, οι Γάλλοι αγνοούν τους δεσμούς του ΝΣΤ [1], όπως αγνοούσαν αυτούς του Νικολά Σαρκοζί, όταν τον εξέλεγαν [2].

Ποτέ δεν τους πληροφόρησε ο τύπος ότι στη δεκαετία του ’90, προσελήφθη ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ από την ... Κοντολίζα Ράις.

Δεν γνωρίζουν ούτε ότι αυτός και οι υπολοχαγοί του Pierre Moscovici και Jean-Christophe Cambadelis ήταν υπεύθυνοι για τη χρηματοδότηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Ιδρύματος Jean-Jaurès από το National Endowment for Democracy -νομική πρόσοψη για τη CIA [3]

Δεν παρακολούθησαν τα πολυάριθμα έργα του και τις συμβάσεις με τις ατλαντικές δεξαμενές σκέψης, το Γερμανικό Ταμείο Marshall των Ηνωμένων Πολιτειών [4] ή με τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ [5].

Τέλος, δεν γνωρίζουν τίποτα για τη δέσμευσή του για την ένταξη της Γαλλίας και της Ευρώπης σε μια διατλαντική ενιαία αγορά που κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Γάλλοι δεν ξέρουν περισσότερο για τους στενούς δεσμούς του με το Ισραήλ.

Ο ίδιος ηγείται, μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κύκλο Léon Blum, με το ονόμα ενός πρώην Εβραίου πρωθυπουργού. Αυτό το διακριτικό και πανίσχυρο λόμπι φροντίζει να κρατήσει μακριά από την πολιτική σκηνή κάθε άτομο που θα αμφισβητούσε το σιωνιστικό σχέδιο.

Έτσι πέφτουν τα κεφάλια, όπως αυτού του πολιτικολόγου Pascal Boniface, που τόνιζε τον εκλογικά αντιπαραγωγικό χαρακτήρα της υποστήριξης του Τελ Αβίβ σε μια χώρα όπου το 10% του πληθυσμού είναι αραβικού πολιτισμού.

Ο ΝΣΚ δεν κρύβεται όμως. Δηλώνει ξεκάθαρα: «Νομίζω ότι κάθε Εβραίος της διασποράς και της Γαλλίας θα πρέπει να παρέχει τη βοήθεια του προς το Ισραήλ. Αυτός είναι ο λόγος γιατί είναι σημαντικό οι Εβραίοι να αναλάβουν πολιτικές ευθύνες. Εν ολίγοις, στα καθήκοντά μου και στη καθημερινή ζωή μου, μέσω όλων των πράξεων μου, προσπαθώ να προσθέτω ένα πετραδάκι στο οικοδόμημα του Ισραήλ».
Περίεργο για κάποιον που είναι υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας.
Δεν πειράζει, είναι τόσο κεφάτος!

Ωστόσο, τίποτα δεν γλίτωσαν τον Ντομινίκ Στρως-Καν: ενώ τέθηκε υπό κράτηση, και στη συνέχεια σε προσωρινή φυλάκιση, χωρίς ποτέ να του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει, η Εισαγγελέας της Νέας Υόρκης έδωσε στα μέσα ενημέρωσης ένα λεπτομερές κατηγορητήριο.

Μπορεί ο καθένας να διαβάσει εκεί μια λεπτομερή, ψυχρή, κλινική περιγραφή της αξιόποινης πράξης: «Ο κατηγορούμενος προσπάθησε να έχει, με τη βία, στοματική και πρωκτική σεξουαλική σχέση με άλλο πρόσωπο και με τη βία κολπική συνουσία με τρίτο. Ο κατηγορούμενος εξανάγκασε τρίτο πρόσωπο σε σεξουαλική επαφή χωρίς τη συγκατάθεση του. Ο κατηγορούμενος εκ προθέσεως και χωρίς νόμιμη αιτία άγγιξε τα γεννητικά όργανα και άλλα οικεία μέρη του τρίτου προκειμένου να υποτιμήσει αυτό το πρόσωπο και να το κακοποιήσει, ώστε να ικανοποιήσει τη σεξουαλική του επιθυμία.

Αυτά τα εγκλήματα διαπράχθηκαν υπό τις ακόλουθες συνθήκες: Ο κάτωθι υπογεγραμμένος δηλώνει ότι ενημερώθηκε από κάποιον γνωστό των εισαγγελικών αρχών ότι ο εν λόγω κατηγορούμενος 1) έκλεισε την πόρτα του δωματίου και εμπόδισε την καταγγέλλουσα να αποχωρήσει από αυτό το δωμάτιο, 2) έπιασε το στήθος της καταγγέλλουσας χωρίς τη συγκατάθεσή της, 3) προσπάθησε να αφαιρέσει διά της βίας το κολάν αυτού του προσώπου και να αγγίξει τα γεννητικά του όργανα με τη βία, 4) ανάγκασε την καταγγέλλουσα να αγγίξει το πέος του δύο φορές, 5) μπόρεσε να τελέσει τις πράξεις αυτές χρησιμοποιώντας την σωματική του δύναμη»

Όλα αυτά εξαπλώθηκαν για μέρες στις τηλεοπτικές ειδήσεις των 8, με μεγάλη λεπτομέρεια, υπό των βλεμμάτων των γονέων που γύριζαν από τη δουλειά τους, και μπροστά στα τρομοκρατημένα παιδιά που κατέβαζαν τη μύτη τους προς το πιάτο της βραδινής σούπας τους.

Πολιτισμικό σοκ

Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι περισσότερο ψυχολογικά τραυματισμένος:

– ο λαμπρός οικονομολόγος που έπρεπε να σώσει την ανθρωπότητα από τη χρηματοπιστωτική κρίση και ξαφνικά βρέθηκε υποβαθμισμένος σε κακόφημο εγκληματία;

– ή ο λαός που φιλοδοξούσε να ησυχάσει και σχεδίαζε να τον επιλέξει ως ηγέτης του;

Σε αυτό το πλαίσιο, οι Γάλλοι ψάχνουν για δικαιολογίες στο αγγλοσαξονικό νομικό σύστημα που ανακαλύπτουν τώρα. Βεβαίως, είχαν ήδη δει αυτή τη παρωδία δικαιοσύνης στα τηλεοπτικά σήριαλ, αλλά ποτέ δεν είχαν πιστέψει ότι αυτό συμβαίνει στη πραγματικότητα.

Ούτε από το εξωδικαστικό σύστημα του Γκουαντάναμο και τις μυστικές φυλακές ήθελαν ποτέ να ξέρουν.

Ορισμένοι σχολιαστές επιχείρησαν να εξηγήσουν τη σκληρότητα της αστυνομίας και του ανακριτή, ως επιθυμία να επιφυλάσσουν ίση μεταχείριση στους ισχυρούς και τούς αδύνατους.

Ωστόσο, όλοι έχουν διαβάσει τα έργα διάσημων κοινωνιολόγων που δείχνουν ότι σε αυτό το κακοήθες σύστημα το χρήμα είναι βασιλιάς, και η δικαιοσύνη ανάλογη με τις τάξεις.

Οι Γάλλοι δέχθηκαν επίσης τις κριτικές από τον αγγλοσαξονικό τύπο.
Για όλα αυτά είναι υπαίτιος ο γαλλικός τύπος, ο οποίος δεν ερεύνησε την ερωτική ζωή του αχαλίνωτου Σρως-Καν εξ ονόματος του σεβασμού της ιδιωτικής του ζωής.

Ωστόσο, συνεχίζουν οι Πουριτανοί, όποιος εξαπατά τη γυναίκα του ανοιχτά, είναι ένας εν δυνάμει βιαστής.

«Όποιος κλέβει αυγό, κλέβει βόδι!».

Η πολιτική αγωγή θυμήθηκε με καχυποψία, -αλλά λίγο αργά-ότι το 2002 ο ΝΣΚ είχε προσπαθήσει να ενοχλήσει μια όμορφη δημοσιογράφο, την Tristane Banon. Όταν του ζήτησε συνέντευξη, την είχε προσκαλέσει σε ένα ιδιωτικό διαμέρισμα, στην ιστορική συνοικία του Μαρέ του Παρισιού. Καλωσόρισε τη νεαρή γυναίκα σε ένα μεγάλο πατάρι, που δεν είχε άλλη επίπλωση, εκτός από ένα τεράστιο κρεβάτι. Και καθώς η όμορφη δεν υπέκυψε στον ακόλαστο την είχε χτυπήσει.

Μήπως στη Νέα Υόρκη η ίδια βία κυρίευσε τον γενναίο άντρα και τον μετέτρεψε σε εγκληματία;

Τίποτα δεν μας επιτρέπει να το φανταστούμε, ιδίως επειδή Ο ΝΣΚ δεν είναι άγαμος.

Είναι παντρεμένος με το τηλεοπτικό αστέρι, την Άν Σινκλέρ (Anne Sinclair), η οποία ήταν η αγαπημένη δημοσιογράφος των Γάλλων προτού εγκαταλείψει την καριέρα της, για το χατίρι του.

Οι Γάλλοι την ξαναβρήκαν στο δικαστήριο όταν ο Ντομινίκ Στρως-Καν εμφανίστηκε, πάντα όμορφη και δυναμική, παρά τα χρόνια που προστεθήκαν.

Εγγονή ενός μεγάλου έμπορου έργων τέχνης, διαθέτει μια άνετη οικογενειακή περιουσία. Χωρίς δισταγμό, ήρθε από το Παρίσι για να πληρώσει ένα εκατομμύριο δολάρια εγγύηση και να προσφέρει πέντε εκατομμύρια δολάρια σε πρόσθετες τραπεζικές εγγυήσεις.

Αυτή η πλούσια γυναίκα ήταν έτοιμη να δώσει τα πάντα για να σώσει τον άντρα της από τα σαγόνια της δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Ήταν ακόμη πιο αξιοθαύμαστη. Είπε ότι δεν του κρατά κακία για τα ολισθήματα του, αυτή που της άρεσε να τον συνοδεύει στο Κερί (la Chandelle), ένα παρισινό κλαμπ συναλλαγών σουαπίνγκ (swapping).

Ο Ντομινίκ, το εξιλαστήριο θύμα.

Κάθε έθνος αντάξιο του ονόματός του, δεν θα ανεχόταν να δεί μια διασημότητα που ήταν έτοιμη να εκλεγεί πρόεδρος και να αντιπροσωπεύσει τη χώρα να εμφανιστεί με χειροπέδες ανάμεσα στους μπράβους του FBI, ριγμένος στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, σαν να είναι ο τελευταίος κακοποιός, και να εκτίθεται στο δικαστήριο χωρίς να του δοθεί η ευκαιρία να ξυριστεί.

Πιθανώς θα πολιορκούνταν η αμερικανική πρεσβεία με πατριωτικούς ύμνους.

Όχι όμως στη Γαλλία. Εδώ παραθαυμάζονται οι «Αμερικανικοί».

Τους θαυμάζουν σαν το υπνωτισμένο από την κόμπρα κουνέλι. Και έχουμε δυσκολία να παραδεχθούμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και ότι, αν υπάρχει συνωμοσία, δεν εκκολάφτηκε στις όχθες του Σηκουάνα, αλλά στις όχθες του Πότομακ.

Κατάσχεση

Είναι ο ΝΣΚ ένοχος βιασμού ή το θύμα μιας συνωμοσίας;

Φτάνει να σκεφτούμε λίγο για να βρούμε την απάντηση.

Ο κατηγορούμενος φέρεται ότι πέρασε τη νύχτα με μια κοπέλα call-girl. Θα είχε βιάσει την καμαριέρα στο πρωινό, και στη συνέχεια, σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα πήγαινε ήσυχα για γεύμα με την κόρη του, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. Τέλος, θα έπαιρνε το αεροπλάνο του, κρατημένο αρκετές ημέρες πριν, για να συναντηθεί με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο.

Άνετα καθισμένος σε ένα αεροπλάνο της Air France, συνελήφθη, δέκα λεπτά πριν από την απογείωση.

Σύμφωνα με το πλήρωμα, οι αστυνομικοί της Ειδικής Μονάδας για τα θύματα (αυτά της σειράς Νόμος και Τάξη SVU [6]), ζήτησαν από τους ομολόγους τους του αεροδρόμιου να προβούν στην σύλληψη, αλλά επέμεναν να την πραγματοποιήσουν οι ίδιοι, παρά τον κίνδυνο να φθάνουν πολύ αργά. Για να αποφευχθεί να προειδοποιηθεί ο ΝΣΚ, ζήτησαν να γίνουν παρεμβολές στα κινητά τηλέφωνα στην περιοχή του αερολιμένα μέχρι την άφιξή τους [7], παρότι, μια τέτοια παρεμβολή δεν ανήκει στην ευθύνη μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας.

Όταν ο ύποπτος τίθεται υπό κράτηση, είναι αποκομμένος από κάθε εξωτερική επαφή, εκτός από τους δικηγόρους του, όπως προβλέπει ο νόμος των ΗΠΑ.

Αλλά όταν η δικαστής Μέλισσα Τζάκσον τον έβαλε υπό προσωρινή κράτηση, παρέμεινε αποκομμένος, χωρίς λόγο. Η κράτηση, εξήγησαν, είναι αναγκαία, διότι ο εναγόμενος θα μπορούσε να διαφύγει στη Γαλλία, κράτος με το οποίο η Ουάσιγκτον δεν έχει συνάψει συνθήκη έκδοσης, γεγονός το οποίο προστάτεψε έναν άλλο κατηγορούμενο για βιασμό, τον σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι.

Η παρούσα απόφαση δεν ελήφθη για να απομονωθεί ο κατηγορούμενος αλλά για να εμποδιστεί να επηρεάσει τους μάρτυρες.

Επίσης η δικαστής αποφάσισε να τον κλείσει στο Rikers Island, μία από τις μεγαλύτερες φυλακές στον κόσμο με 14.000 κρατούμενους και από τις πιο σκοτεινές.

Μια κόλαση στη γη. «Για την προστασία του», ανταμείφθηκε με ένα μονόκλινο δωμάτιο και σε απομόνωση.

Συνολικά, για 10 μέρες, ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΝΤ κατασχέθηκε.

Για 10 ημέρες, η λειτουργία του διεθνούς ιδρύματος μπλοκαρίστηκε λόγω έλλειψης της υπογραφής του.

Για 10 ημέρες, τα προβλήματα του ευρώ και του δολαρίου, η κατάρρευση της Ελλάδας, και πολλά άλλα ζητήματα αναστάλθηκαν ανάλογα με τα καπρίτσια της αστυνομίας, των δικαστών και φυλάκων.

Σύμφωνα με την Νομολογία των ΗΠΑ ο ΝΣΚ, ο οποίος δεν έχει ποινικό μητρώο και ο οποίος έχει την κατοικία του στην Ουάσινγκτον, δεν θα έπρεπε να τελεί υπό προσωρινή κράτηση, αλλά θα έπρεπε να του είχε χορηγηθεί ελευθερία υπό εγγύηση.

Μάλλον ο ίδιος ανέλυσε γρήγορα την κατάσταση. Μέσω ενός από τους δικηγόρους του, κατάφερε να στείλει στο ΔΝΤ την επιστολή παραίτησης του. Την επόμενη μέρα, παρά τις αντιξοότητες και εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένας νέος δικαστής έκανε δεκτή την αίτησή του για απελευθέρωση υπό εποπτεία.

Πράγματι, δεν ήταν πια χρήσιμο να παραμείνει υπό κράτηση αφού το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε ανακτήσει την ικανότητά του να δράσει.

Η Χριστίν Λαγκάρντ, Γαλλίδα Υπουργός των Οικονομικών, η οποία έχει κάνει καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, προασπίζοντας τα συμφέροντα του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος [8], ζήτησε να διαδεχθεί τον κατηγορούμενο στη διαχείριση του ΔΝΤ, παρά τις κραυγές οργής της Ρωσίας και της Κίνας.

Στην πραγματικότητα, ο δεύτερος δικηγόρος του Βενιαμίν Μπράφμαν, δεν ήρθε να τον δει στη φυλακή και δεν παρέστη στην δεύτερη ακρόαση. Το αστέρι του δικαστηρίου της Νέας Υόρκης έφυγε ξαφνικά στο Ισραήλ, επίσημα, για μια οικογενειακή θρησκευτική γιορτή [9]. Αλλά για να διεκδικήσει την αμοιβή του, ο κ. Μπράφμαν, δεν αρκεί να ανάψει τις φωτιές του Lag Ba’omer, αλλά πρέπει να διαπραγματευτεί βοήθεια για τον πελάτη του.

Το σχέδιο Ζου.

Γιατί ανάπτυξαν Χολιγουντιανά μέσα και να εμποδιστεί η λειτουργία του ΔΝΤ για 10 ημέρες;

Δύο απαντήσεις είναι δυνατές και μπορεί να συνδέονται.

Κατ ’αρχήν, στις 29 Μάρτη 2009, ο κυβερνήτης της κεντρικής τράπεζας της Κίνας Ζου Ξιαοσουάν (Zhou Xiaochuan) αμφισβήτησε την κυριαρχία του δολαρίου ως αποθεματικό νόμισμα.

Εκφράζοντας τη λύπη του, επειδή το σχέδιο του οικονομολόγου John Maynard Keynes για τη δημιουργία ενός διεθνούς νομίσματος (το Bancor) δεν επιτεύχθηκε στο τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, πρότεινε να χρησιμοποιηθούν τα Ειδικά Εκδοτικά Δικαιώματα του ΔΝΤ για να παίξει αυτόν τον ρόλο [10].

Υποκύπτοντας στις πιέσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν τον τριπλασιασμό των πόρων του ΔΝΤ και της έκδοσης από το ΔΝΤ Ειδικών Εκδοτικών Δικαιωμάτων (ΕΕΔ) αξίας 250 δις δολαρίων κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της G20 στο Λονδίνο, στις 2 Απρίλη 2009.

Συνέστησαν επίσης την Αρχή ενός συμβουλίου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας στο οποίο θα συνδεθούν τα μεγάλα αναδυόμενα Κράτη.

Αυτή η ιδέα συζητήθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής των G8 στην Λακουίλα (Ιταλία), στις 8 Ιουλίου 2009.

Η Ρωσία πρότεινε να μην αρκεστούν σε εικονικό νόμισμα, αλλά να το εκτυπώσουν.

Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος είχε εκτυπώσει συμβολικά πρωτότυπα αυτού του νομίσματος, έβαλε κάποια κέρματα στο τραπέζι.

Από τη μια πλευρά υπήρχαν τα πρόσωπα των οκτώ αρχηγών κρατών και στην άλλη το έμβλημα στα αγγλικά «ενότητα στην πολυμορφία» («Unity in Diversity») [11].

Το σχέδιο υποβλήθηκε σε εμπειρογνώμονες της Διεύθυνσης Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ. Στην έκθεσή τους, στην οποία συμμετείχε ο καθηγητής κ. Vladimir Popov της Νέας Οικονομικής Σχολής της Μόσχας, αναφέρουν ότι μελετήθηκε στις 25 Απριλίου 2010 σε μια κοινή συνεδρίαση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας [12].

Η διαδικασία έπρεπε να καταλήξει στις 26 Μαΐου 2011, κατά τη σύνοδο κορυφής των G8 στο Ντωβίλ (Deauville, Γαλλία).

Το δολάριο θα έπαυσε να είναι το νόμισμα αναφοράς με φόντο την επικείμενη πτώχευση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ουάσιγκτον θα είχε παραιτηθεί της χρηματοδότησης της στρατιωτικής υπερδύναμης μέσω του χρέους της για να αφοσιωθεί στην εσωτερική αναδιάρθρωση της.

Ο κόκκος άμμου

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, στρατιωτικές και πολιτικές πρωτοβουλίες ακύρωσαν το σχέδιο αυτό.

Ορισμένα κράτη-συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και της Κίνας- εξαπατήθηκαν.

Η σύλληψη του ΝΣΚ δείχνει ότι η Ουάσιγκτον ενήργησε κακόπιστα και ότι είχε κάνει παραχωρήσεις με μοναδικό στόχο να κερδίσει χρόνο.

Αν και οι ακριβείς λεπτομέρειες του σχεδίου που εκπονήθηκε από τον Ντομινίκ Στρως-Καν για τη δημιουργία αυτού του νέου αποθεματικού νομίσματος σε συνδυασμό με τα Ειδικά Εκδοτικά Δικαιώματα του ΔΝΤ είναι απόρρητες, φαίνεται ότι η Λιβύη έπαιζε ένα ρόλο-κλειδί: Η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης είναι η πρώτη που αποφάσισε να στηρίξει το νόμισμά της, το δηνάριο, στον χρυσό και με βάσει τα ΕΤΔ.

Το θέμα είναι ακόμη πιο σημαντικό λόγω του γεγονότος ότι η Λιβύη διαθέτει κρατικά ομόλογα από τα καλύτερα στον κόσμο (είναι ελαφρώς πλουσιότερα ακόμη και από της Ρωσίας).

Ωστόσο, μπαίνοντας στον πόλεμο κατά της Λιβύης, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο προκάλεσαν το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων όχι μόνο της οικογένειας Καντάφι, αλλά και του κράτους της Λιβύης.

Ακόμη χειρότερα, το Παρίσι και το Λονδίνο έστειλαν στελέχη της τράπεζας HSBC στην Βεγγάζη για να δημιουργηθεί μια αντάρτικη Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, ώστε να προσπαθήσουν να αρπάξουν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία [13].

Χωρίς να γνωρίζουμε αν ο Νικολά Σαρκοζί και ο Ντέιβιντ Κάμερον παρασύρθηκαν από τη μέθη της εξουσίας ή ενήργησαν κατόπιν εντολών των μεντόρων τους στην Ουάσιγκτον, το εύθραυστο οικοδόμημα σχεδιασμένο από τον Ντομινίκ Στρως-Καν κατέρρευσε.

Σύμφωνα με τις επαφές μας στην Τρίπολη κατά τη στιγμή της σύλληψής του, ο ΝΣΚ αναχωρούσε για το Βερολίνο για να βρεί μια λύση με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Στη συνέχεια έπρεπε να πάει με έναν απεσταλμένο της κ. Μέρκελ να διαπραγματευτεί με τους εκπροσώπους του συνταγματάρχη Καντάφι ή με τον ίδιον άμεσα.

Η υπογραφή του ηγέτη της Λιβύης ήταν απαραίτητη ώστε να απεμπλακεί η κατάσταση.

Παρακολουθούμε από δω και στο εξής ένα οικονομικό πόλεμο άνευ προηγουμένου:

ενώ η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ενώ το δολάριο θα μπορούσε να γίνει γρήγορα ένα νόμισμα για τους πίθηκους, η συμφωνία που εγκρίθηκε από τους G8 και θα εγκριθεί από τους G20, που προτάθηκε από το ΔΝΤ σε συντονισμό με την Παγκόσμια Τράπεζα και τη διεθνή τραπεζική κοινότητα της οποίας ο ΝΣΚ ήταν ο πρωταθλητής, αναστάλθηκε.

Η κυριαρχία του δολαρίου είναι άθικτη αν και πιο τεχνητή από ποτέ.

Αυτό το δολάριο οι αναδυόμενες χώρες ήθελαν να βάλουν στο περιθώριο, αλλά το στρατιωτικό-βιομηχανικό ισραηλινο-αμερικανικό κατεστημένο εδραιώνει την εξουσία του.

Σε αυτό το πλαίσιο, τι αξίζει η τιμή ενός ανθρώπου;