De "Conferentie voor de overwinning van Israël" In Jeruzalem bedreigt Londen en Washington

De conferentie voor de Israëlische Overwinning

Twee weken geleden vond er een feestelijk evenement met optredens van zangsterren plaats in het Jeruzalem International Convention Centre. Het was getiteld "Conferentie voor de overwinning van Israël - nederzettingen brengen veiligheid: terugkeer naar de Gazastrook en Noord-Samaria". De conferentie werd bijgewoond door 12 ministers, waaronder premier Benjamin Netanyahu

Maar geen enkele politieke figuur, zelfs niet de minister van Veiligheid, Itamar Ben Gvir, kreeg zo’n uitzinnige ovatie als Rabbi Uzi Sharbaf, een centrale figuur in het Israëlische debat, hoewel onbekend in het buitenland. Door zijn aanwezigheid wakkerde hij onder de deelnemers de hoop weer aan om wat zij beschouwen als de "zonde" van de terugtrekking van de Joodse nederzettingen uit Gaza in 2005, goed te maken.

In de uren die volgden zei Yaakov Margi (Shas), minister van Sociale Bescherming en Sociale Zaken, dat zijn collega’s "twee keer hadden moeten nadenken" voordat ze aan dit circus deelnamen.

De leider van de oppositie, Yaïr Lapid, betreurde het feit dat Benjamin Netanyahu, "die ooit in het centrum van het nationale kamp stond, nu doelloos wordt meegesleurd door de extremisten", en "het dieptepunt heeft bereikt."

Generaal Benny Gantz zei dat de conferentie "een belediging is voor de Israëlische samenleving in oorlogstijd. Het ondermijnt onze legitimiteit in de wereld en onze inspanningen om een kader te creëren voor de terugkeer van onze gijzelaars". Over de deelname van de premier zei hij verder: "Wie danst en verdeelt, beslist niet, en wie zwijgt en zich laat leiden, is geen leider".

De volgende dag tekende president Joe Biden, alsof hij bang was voor de terugkeer van een oude demon, een uitvoerend bevel dat een aantal extremistische kolonisten verbiedt om naar de Verenigde Staten te komen en, in het bijzonder, dat alle fondsenwerving en geldtransfers naar de mannen van Rabbi Uzi Sharbaf verbiedt. Deze sancties gelden niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook bij alle buitenlandse banken met belangen in de Verenigde Staten, dus uiteindelijk voor het hele politieke Westen [1].

Bovendien is de regering Biden, die tot nu toe het bloedbad in Gaza stilzwijgend had gesteund met het leveren van granaten en andere munitie, plotseling begonnen met het zoeken naar een uitweg uit de crisis. De minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, begon aan een nieuwe rondreis langs de hoofdsteden van de regio, deze keer met voorstellen.

Waarom heeft het optreden van rabbijn Uzi Sharbaf zo’n reactie uitgelokt? Om dit te begrijpen, moeten we teruggaan naar 1922. Binnen de revisionistische zionistische beweging was er een nog fanatiekere groep die niet aarzelde om de Angelsaksen aan te vallen.

De "Stern Gang”

De "revisionistische zionisten" zijn volgelingen van Vladimir Ze’ev Jabotinsky, een Oekraïense fascist die in 1922 een alliantie vormde met de Oekraïense "integrale nationalisten" van Symon Petliura en Dmitro Dontsov tegen de Sovjets. Tijdens deze alliantie vermoordden de "integrale nationalisten" niet alleen Oekraïense anarchisten en Oekraïense communisten, maar ook tienduizenden Oekraïense Joden. Jabotinsky weigerde zijn acties uit te leggen, nam ontslag als directeur van de Wereld Zionistische Organisatie en richtte de Alliantie van Revisionistische Zionisten op. Met de hulp van il Duce Benito Mussolini richtte hij de Betar op, een fascistische paramilitaire formatie in Italië.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog zetten de "revisionistische zionisten" hun fascistische droom voort, nu zonder de hulp van hun Italiaanse tegenhangers. Ze maakten zich los van de Joodse gemeenschappelijke militie in Palestina, de Hagana, en richtten hun eigen militie op, de Irgun [2].

In een brief aan de New York Times vergeleken Albert Einstein, Hannah Arendt en andere Joodse persoonlijkheden de Irgun met fascistische en nazi-formaties [3].

Uit de Irgun zelf ontstond de Lehi (bekend als de "Stern Groep" of, volgens de Britse politie, de "Stern Gang" [4]. Deze groep had directe banden met de Poolse fascistische regering (Avraham Stern nam deel aan de eerste versie van het "Madagascar Plan"). Stern werd gearresteerd door de Britten samen met de leiders van zijn groep aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, maar werd vrijgelaten toen de Poolse regering opnieuw werd samengesteld in ballingschap in Londen. Lehi hervatte het contact met de Italiaanse fascisten en bood toen aan de nazi’s te helpen de Joden van Europa naar Palestina te verdrijven. Na enige aarzeling weigerden de nazi’s. In de eerste twee jaar van de oorlog voerde Lehi talrijke aanvallen uit op Britten en linkse Joden. Avraham Stern werd in februari 1942 doodgeschoten door een Britse rechercheur. Lehi werd vervolgens gereorganiseerd door Yitzhak Shamir, die zijn rivalen vermoordde.

In 1944 hervatte Lehi (alias Stern Gang) zijn aanvallen op de Britten. Ze slaagden er net niet in om de Hoge Commissaris voor Palestina, Harold MacMichael, uit te schakelen, maar wel om de minister van Koloniën, Lord Moyne, te vermoorden.

David Ben Gurion, die loyaal bleef aan de Britten, lanceerde een Haganah campagne om de acties van de Irgun en de Lehi te stoppen. Veel van hun leden werden gearresteerd. In 1945 organiseerde Ben-Gurion echter in het geheim een verzoening met de revisionistische zionisten, de "Hebrew Revolt Movement". Deze korte alliantie hield geen stand. Lehi organiseerde de aanval op het secretariaat van de Britse Mandaatregering van Palestina en het militaire commando, beide gevestigd in het King David Hotel. Er vielen 91 doden en 46 gewonden.

Lehi stopte zijn terroristische activiteiten niet met de arrestatie van Yitzhak Shamir. Integendeel, het breidde zijn activiteiten uit naar Londen totdat de Britten zich terugtrokken uit Palestina. Daarna richtte het zich op de Arabieren en richtte het het bloedbad aan in Deir Yassin.

De Irgun en de Lehi werden uiteindelijk opgenomen in de Israël Defence Forces toen de staat eenzijdig werd uitgeroepen. De Verenigde Naties stuurden echter de Zweedse graaf Folke Bernadotte om de grenzen van de twee staten, de Joodse en Arabische, vast te stellen. Yitzhak Shamir organiseerde vervolgens zijn moordaanslag [5]. Yehoshua Cohen voerde het uit. Daarbij werd ook André Sérot, de Franse kolonel van de Blauwhelmen, gedood en Pierre Gaïsset (grootvader van de auteur van dit artikel) nam zijn plaats in. De "revisionistische zionisten" veranderden toen hun label en vormden een nieuwe partij, Hérout, met Menachem Begin als voorzitter.

In 1952 stichtte Yehoshua Cohen de Sde Boker kibboets. Toen premier David ben Gurion het jaar daarop toetrad tot de kibboets, werd Yehoshua Cohen zijn lijfwacht.

De "Joodse ondergrondse

Daarna is er geen spoor meer van de Stern Groep. Na de "Zesdaagse Oorlog" ontwikkelde het Blok van Gelovigen (Gush Emunim) echter het idee dat Jahweh heel Palestina aan de Joden had gegeven. Ze hadden niet alleen het recht om het te bezetten, maar ook de plicht om dat te doen, om de rest van de profetieën in vervulling te laten gaan. Deze beweging ontwikkelde zich rond Rabbi Zvi Yehuda Kook. Hij onderwees dat de eerste seculiere Israëli’s inderdaad aan het werk waren begonnen, maar dat alleen de religieuzen de richting kenden en het konden afmaken.

Het was in deze context dat Yehuda Etzion, de zoon van een bendelid, de Stern Groep opnieuw creëerde. Hij gebruikte hetzelfde logo: een vuist met twee opgestoken vingers. Zijn nieuwe naam was: de "Jewish Underground". Na de Camp David-akkoorden, die in 1978 werden ondertekend door de voormalige Moslimbroeder Anwar Sadat en de revisionistische zionist Menachem Begin, organiseerde de groep zich formeel. Ze verzette zich tegen de teruggave van de Sinaï door Israël aan Egypte. Er werden twee cellen gevormd. De eerste, geleid door Yehuda Etzion zelf, wilde de Rotskoepel in het centrum van de Al-Aqsa Moskee vernietigen om de Tempel in Jeruzalem te herbouwen. De tweede was om terreur te zaaien onder de antikolonialistische Arabieren.

Rabbi Uzi Sharbaf was de leider van de "Joodse ondergrondse". Hij werd in 1984 door de Israëlische rechtbanken veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf voor zijn betrokkenheid bij een reeks dodelijke aanvallen op Palestijnen. In 1991 werd hij in het geheim vrijgelaten door twee revisionistische zionisten, president Chaim Herzog en premier Yitzhak Shamir.

Zijn aanwezigheid en het daverende onthaal dat hij kreeg van duizenden activisten deed vrezen voor een terugkeer van het zionistische terrorisme tegen de Angelsaksen. De reactie van Washington laat zien dat wat het tolereert wanneer Arabieren het slachtoffer zijn, veroordeeld moet worden wanneer het zelf bedreigd wordt.