De geschiedenis weerlegt het 7 oktober verhaal

Hoewel de bloedbaden in Soedan en Congo veel moorddadiger zijn dan die in Palestina, is het de laatste waar ik het vandaag met u over wil hebben. Dit is namelijk de eerste keer dat we live via onze mobiele telefoons getuige zijn van etnische zuiveringen. Ik wil graag terugkomen op informatie die ik al in verschillende artikelen heb behandeld, maar die sommige media duidelijk niet in hun analyses willen opnemen. Ik wil u vertellen dat er geen sprake is van een gemeenschappelijk noodlot: dit conflict is niet uitgelokt door het volk van Palestina, of ze nu Joods, Christelijk of Moslim zijn, maar door machten van buitenaf die al een eeuw lang willen dat er nooit vrede zal zijn.

De oprichting van Israël door de Britten

Om mezelf duidelijk te maken, zal ik het eerst over het Verenigd Koninkrijk hebben. U was getuige van de kroning van Koning Charles III. U herinnert zich dat hij midden in de ceremonie zijn rijke kleren uittrok en zich omkleedde in een linnen kleed. Zijn pages plaatsten schermen zodat het publiek niet verblind zou worden. Toen de schermen werden weggehaald, was hij koning geworden. Toen ontving hij de symbolen van zijn macht, de scepter en de wereldbol. Wat was er gebeurd in die paar momenten buiten het zicht van het publiek? De Prins van Wales had God gezien, zoals Mozes voor het brandende braambos [1]. Deze verklaring zal u waarschijnlijk absurd voorkomen en u vraagt zich af hoe zijn onderdanen in zo’n sprookje kunnen geloven. In werkelijkheid hebben Britse vorsten sinds James VI in de 16e eeuw verklaard dat ze koningen van Israël zijn [2]. Cromwells visie op goddelijk recht, werd door zijn zoon Charles ten val gebracht met de uitroeping van het Gemenebest. De Heer Beschermer was echter net zo verlicht; hij verkondigde dat alle Joden opnieuw in Palestina moesten worden gegroepeerd en dat de tempel van Salomo daar moest worden herbouwd [3]. Uiteindelijk hielden opeenvolgende dynastieën de mythe in stand. Ze adopteerden verschillende rituelen en legden andere op aan hun onderdanen, zoals de joodse besnijdenis, die in de 19e eeuw systematisch werd toegepast op kraamafdelingen bij de geboorte van alle pasgeboren mannen in het koninkrijk.

Twee jaar voor de Balfour Verklaring (1917), die de oprichting van een Joods nationaal tehuis in Palestina aankondigde, schreef een Joodse diplomaat en toekomstig minister van Buitenlandse Zaken, Lord Herbert Samuel, een memorandum over de toekomst van Palestina (1915). Hierin pleitte hij voor een Joodse staat, waarmee de hele diaspora in dienst van het Rijk zou komen te staan. Even later specificeerde hij dat deze nieuwe staat nooit zijn eigen veiligheid mocht kunnen garanderen, zodat deze eeuwig afhankelijk zou zijn van de Britse kroon. Dat is precies wat we vandaag meemaken. Het is het lot dat als een vloek rust op het volk van Palestina.

De verklaring van Lord Arthur Balfour werd gevolgd door de 14 punten van de Amerikaanse president Woodrow Wilson. Daarin beschrijft hij de doelen die zijn land tijdens de Eerste Wereldoorlog heeft bereikt. Punt 12 is vreemd geformuleerd, maar op de Parijse Conferentie waar het Verdrag van Versailles werd opgesteld, gaf hij schriftelijk aan wat er onder verstaan moest worden: de oprichting van de staat Israël in Palestina (en Koerdistan in Turkije). De wereldoorlog had geleid tot een verschuiving in het machtsevenwicht, zodat Washington nu samenwerkte met Londen om gemeenschappelijke belangen te verdedigen.

Tijdens het interbellum verliep de Joodse immigratie naar Mandaat-Palestina goed. De grote Arabische landeigenaren verkochten zonder problemen een deel van hun land aan Joden. Vanaf 1920 echter vermoordden Arabische terroristen Joden. Onder de moordenaars was Mohammed Amin al-Husseini, die door de Britten tot 10 jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, maar nooit werd geëxecuteerd. Integendeel, Lord Herbert Samuel (de man die had geschreven dat er nooit veiligheid zou mogen zijn in Palestina), die de Britse Hoge Commissaris in Palestina was geworden, verleende hem gratie en benoemde hem tot Grootmoefti van Jeruzalem, zogenaamd om een evenwicht te bewaren tussen de twee grote lokale families.

Toen kwam er een salafist (d.w.z. een moslim die wilde leven zoals de metgezellen van de Profeet in de zevende eeuw), Izz al-Din al-Qassam, die al een opstand tegen de Fransen had georganiseerd in Syrië en die imam werd in Haifa. Hij besloot tot de jihad, niet tegen de Britse bezetters, maar tegen Joodse immigranten. Verschillende aanvallen en pogroms tegen Joden volgden. Om de burgerlijke vrede te bewaren, vermoordden de Britten al-Qassam, wiens naam gegeven werd aan de huidige al-Qassam Brigades van Hamas.

De dood van al-Qassam loste niets op. De Britten, trouw aan hun koloniale techniek van "verdeel en heers", hebben altijd met de ene hand ontwikkeld wat ze met de andere bestreden. In 1936 verklaarde Lord Willam Peel, aan het hoofd van een officiële commissie, dat de vrede alleen kon worden hersteld door de Arabische en Joodse bevolking in twee afzonderlijke staten te verdelen. Dit staat vandaag de dag bekend als de "tweestatenoplossing".

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de grootmoefti van Jeruzalem een bondgenoot van kanselier Adolf Hitler. Hij riep met name de moslims van de Balkan op om zich bij de SS aan te sluiten en steunde de " eindoplossing van het Joodse vraagstuk". De Joodse fascisten (de "revisionistische zionisten") van de Oekraïner Vladimir Jabotinsky vochten op hun beurt aan de zijde van de As (duitsland-oostenrijk-italie) tegen de Britten. De Zionisten vochten op hun beurt aan de kant van de Geallieerden, terwijl ze de beperkingen aanvochten die de Britten in theorie oplegden aan de Joodse immigratie - alleen in theorie.

In mei 1942 kwamen ze bijeen in het Baltimore Hotel in New York, onder voorzitterschap van David Ben-Gurion. Ze legden de principes van de toekomstige staat Israël vast. Tot nu toe werd ons verzekerd dat Ben Gurion een man van goede wil was. Tussen de oorlogen was hij echter metgezel van Jabotinsky geweest en had hij zich uitgesproken voor de etnische zuivering van Palestina. In een boek, dat twee weken geleden in het Hebreeuws in Israël werd gepubliceerd door een grote uitgeverij, wordt bevestigt dat hij op de hoogte werd gehouden van de onderhandelingen van de Hongaar Rezső Kasztner met Heinrich Himmler en Adolf Eichmann die duurden tot de val van het Reich. Kasztner beweerde de ontsnapping van een miljoen Hongaarse Joden te hebben betaald In werkelijkheid redde hij alleen zijn eigen familie en vrienden. Bovenal perste hij 8,5 miljoen Zwitserse frank in goud af (een kolossaal bedrag in die tijd) van rijke Joodse families in Hongarije, en liet hen geloven in een mogelijke ontsnapping [4]. Als de documenten die in dit boek worden geciteerd kloppen, zou David Ben-Gurion ook een oplichter zijn, die zijn eigen volk heeft bedrogen.

De Verenigde Naties stelden voor
• om Palestina niet te verdelen (niet de " twee-staten-oplossing van Peel") ;
• een republikeins, democratisch en representatief regime te vestigen;
• de culturen van de verschillende minderheden te waarborgen
• godsdienstvrijheid te garanderen voor joden, christenen en moslims.

Conferenties en onderhandelingen volgden tevergeefs. Op 29 november 1947 keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (die toen slechts 56 lidstaten telde) het verdelingsplan goed dat was opgesteld door een speciale commissie [5]. Het werd onmiddellijk verworpen door alle Arabische landen.

Op 14 mei 1948 (tweeënhalve maand voor het einde van het Britse mandaat) onderbreekt David Ben Gurion de besprekingen en roept unilateraal de onafhankelijkheid van de staat Israël uit. De dag na de coup, toen de 100.000 Britse troepen zich begonnen terug te trekken, stuurden Egypte, Jordanië, Irak, Syrië, Libanon, Saudi-Arabië en Noord-Jemen hun troepen om de Arabieren van Palestina te verdedigen. De Egyptische Moslim Broederschap stuurde ook een groep strijders, onder leiding van Saïd Ramadan (schoonzoon van oprichter Hassan el-Banna en vader van Tariq Ramadan), om zich bij hen aan te sluiten. Op dat moment had echter geen van deze landen een leger dat die naam waardig was. Ze werden snel verslagen. De mythe van de onoverwinnelijkheid van de IDF was geboren.

Maar, zoals mijn Libanese vriend Hassan Hamade me vertelde, dit verhaal is een leugen. In werkelijkheid waren de Arabische staatshoofden al toegewijd aan Israël en waren de Joden niet heldhaftiger dan de Arabieren. Emir Majid Arslan, de Libanese minister van Defensie, leidde zijn troepen zonder veel tegenstand naar Bethlehem, dat hij bevrijdde. De Libanese president, Béchara el-Khoury, beval hem onmiddellijk het slagveld te verlaten, wat hij weigerde. Hij werd ontslagen, maar zette de oorlog voort als een gewone officier. Uiteindelijk werden zijn troepen niet verslagen door de Joden in Palestina, maar door het "Jordaanse" leger onder leiding van een Britse generaal, John Bagot Glubb (bekend als "Glubb Pasha") en een honderdtal Britse officieren. In feite had Jordanië helemaal geen soldaten, maar het Arabische Legioen dat tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Britten was opgericht, veranderde zijn naam op de eerste dag van de oorlog in het "Jordaanse Leger", terwijl het zijn Britse officieren behield. Het waren de Britten en Jordaniërs die Israël vanaf het begin redden, net zoals ze het opnieuw redden toen Iran het vorige maand aanviel. Die oorlog was geen poging om Israël te verpletteren, maar de eerste manifestatie van Arabisch zionisme.

De Verenigde Naties, bezorgd over deze ontwikkelingen, stuurden een speciale gezant, de Zweed Folke Bernadotte, om de situatie na de Israëlische staatsgreep en de Arabisch-Israëlische oorlog te herstellen. Zodra hij aankwam, realiseerde hij zich dat de Speciale Commissie die het verdelingsplan had opgesteld niet op de hoogte was van de demografische realiteit: de Israëli’s eisten een gebied op dat niet in verhouding stond tot hun aantal en hadden de steun van Arabische zionistische regeringen die eerst hadden gedaan alsof ze behulpzaam waren en daarna oorlog gingen voeren.

Op 17 september 1948 vermoordden "revisionistische zionisten" (d.w.z. joodse fascisten) Folke Bernadotte en het hoofd van de VN-waarnemers, de Franse kolonel André Serot. Mijn grootvader van moederskant, Pierre Gaïsset, zat in de auto die hen volgde. Hij bleef ongedeerd en verving kolonel Serot in zijn functie. De moordenaar, Yehoshua Cohen, werd niet vervolgd. Twee jaar later werd deze de persoonlijke lijfwacht van premier David Ben-Gurion. De leider van de "revisionistische zionisten", Yitzhak Shamir, werd onmiddellijk aangesteld als hoofd van een Mossad afdeling. Hij voerde geheime acties uit namens het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten tijdens de Koude Oorlog, van Guatemala tot Congo, en werd later Premier (1983-84 en 1986-92).

Op 29 november 1948 diende de Ben Gurion-regering, die beweerde op zoek te zijn naar de moordenaars van Folke Bernadotte en André Serot, een aanvraag in voor het lidmaatschap van de Verenigde Naties, met bijvoeging van een brief waarin werd verklaard "dat de Staat Israël hierbij zonder enig voorbehoud de verplichtingen aanvaardt die voortvloeien uit het Handvest van de Verenigde Naties en zich ertoe verbindt deze na te leven vanaf de dag dat het lid wordt van de Verenigde Naties". Hiervan overtuigd, aanvaardde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties dit op 11 mei 1949 [6]. Verschillende staten roepen nu op om het lidmaatschap van Israël “op te schorten” omdat Israël consequent zijn beloften niet nakomt

Operatie "al-Aqsa Flood”

Laten we overgaan naar de huidige periode. Op 7 oktober 2023 lanceerde het Palestijnse verzet, op initiatief van Hamas, een grootscheepse operatie tegen een Israëlische militaire basis en ook tegen burgers. Volgens het internationaal recht vormen de Arabieren van Palestina een "bezette bevolking" in de zin van de Conventies van Genève. Ze hebben daarom het recht om Israël aan te vallen. Ze mogen echter alleen militaire doelen aanvallen, geen kibboetsen of rave parties. Het doel van de operatie was om militaire gevangenen te nemen, en mogelijk ook burgergijzelaars, om te onderhandelen over de vrijlating van Palestijnse gijzelaars in Israël, d.w.z. administratieve gevangenen. We weten niet hoeveel gevangenen en gijzelaars ze namen, en evenmin wat de verdeling was tussen burgers en militairen. Volgens Hamas worden er meer dan 30 officieren vastgehouden.

Deze operatie, " al-Aqsa Flood", werd de afgelopen drie jaar voorbereid in het volle zicht van iedereen [7]. Honderden kilometers aan tunnels werden gegraven met behulp van tunnelboormachines, die Gaza alleen konden binnenkomen met toestemming van de Israëlische douane. Minstens 1 miljoen kubieke meter aarde en puin moest worden afgevoerd onder het toeziend oog van de Israëlische veiligheidsdiensten. Er werden verschillende trainingskampen gebouwd en er werden deltavliegertrainingen uitgevoerd. Niet alleen de Israëlische inlichtingendiensten namen dit alles waar, maar ook andere mogendheden zoals Egypte en de Verenigde Staten. Talrijke rapporten werden naar premier Benjamin Netanyahu gestuurd. Toch reageerde hij niet. Erger nog, hij ontsloeg zijn minister van Defensie, generaal Yoav Galland, in augustus 2023, omdat Galland in de ministerraad klaagde over dit uitblijven van een reactie. Vanwege de publieke reacties op zijn ontslag gaf hij er echter de voorkeur aan om hem weer aan te stellen in plaats van uit te moeten leggen waarom.

De verschillende Palestijnse facties (Islamitische Jihad, PFLP en Nationaal Initiatief) werden om 4.30 uur door Hamas gewekt om deel te nemen aan een operatie die om 6.30 uur (d.w.z. vóór zonsopgang) begon. Het begon met de vernietiging van alle bewakingsrobots die de scheidingsmuur bewaakten. Om 6.30 uur ging het alarm af. Om 8.00 uur begonnen nieuwsagentschappen over de hele wereld beelden van de aanval uit te zenden [8]. De Israëlische veiligheidstroepen grepen echter pas om 9.45 uur in.

Vanaf het begin van hun interventie pasten de Israëlische Strijdkrachten (IDF) de "Hannibal-richtlijn" toe, een instructie die het doden van eigen soldaten voorschrijft in plaats van ze gevangen te laten nemen door de vijand. De slachtoffercijfers van de Israëlische regering maken geen onderscheid tussen aanvallers en verdedigers. Ook heeft de Israëlische regering gewelddaden beschreven waar strijders in principe geen tijd voor hebben tijdens een verrassingsaanval. Pramila Patten van Mauritius, de Speciale Rapporteur van de Verenigde Naties voor seksueel geweld, interviewde slachtoffers en getuigen van Operatie al-Aqsa Flood. Ze concludeerde dat er mogelijk enkele seksuele misbruiken waren gepleegd, maar dat de ernstigste beschuldigingen (met name de castratie van soldaten) niet geloofwaardig waren [9]. Berichten over het onthoofden van baby’s werden ingetrokken na een onderzoek door Al-Jazeera.

Voorlopig weigert de Israëlische oppositie in te gaan op de mogelijke rol van de premier in de organisatie van deze operatie. Het moet echter wel gesteld worden: Benjamin Netanyahu is de zoon van de fascist Benzion Netanyahu, privésecretaris van Vladimir Jabotinsky (de bondgenoot van Benito Mussolini, die stierf aan het begin van de Tweede Wereldoorlog). Hij heeft altijd zijn bewondering voor deze twee mannen uitgesproken.

Benjamin Netanyahu heeft Hamas altijd gesteund als een tactische bondgenoot in de strijd tegen Yasser Arafat’s Fatah. Tot 2017 noemde Hamas zichzelf de "Palestijnse tak van de Moslimbroederschap". Deze organisatie werd in 1949 geherstructureerd door de Britse geheime diensten naar het model van de United Grand Lodge van Engeland [10]. In 1950 werd ze onderdeel van de Angelsaksische machinerie van de Koude Oorlog. Het was toen dat Sayyed Qutob, de theoreticus van de jihad, er de hoofdrol in speelde. In 2017 sloten inwoners van Gaza die hun land wilden verdedigen zich weliswaar bij de beweging aan, maar zij eisten dat Hamas zou breken met de Moslimbroederschap en de Britten. Uiteindelijk bleven de twee stromingen naast elkaar bestaan [11]. Op 19 oktober 2022 ontving de Syrische president Bashar al-Assad de leider van de revolutionaire Hamasbeweging, Khalil Hayya. Maar hij weigerde Ismaël Haniyeh en Khaled Mechaal te ontvangen, de leiders van de Hamas Broederschap [12]. Vanuit Arabisch oogpunt is er dus niet één Hamas, maar zijn er twee. Tijdens de oorlog in Syrië vocht Hamas in feite samen met Al-Nusra (de Syrische tak van Al-Qaeda), de IDF en de speciale troepen van de Navo, tegen de Arabische Republiek Syrië. Op 9 december 2012 kwamen Hamas strijders naar de Damascus buitenwijk Yarmouk om leiders van het Palestijnse Bevrijdingsfront (PFLP) te vermoorden, waaronder een vriend van mij [13].

Het is niet alleen onjuist om de aanval van 7 oktober alleen aan Hamas toe te schrijven, maar het is ook verkeerd om het feit te negeren dat er twee Hamas zijn. Deze leugens maken het mogelijk om de operatie "al-Aqsa Flood" voor te stellen als een grote antisemitische pogrom, in de woorden van president Emmanuel Macron, terwijl het in feite een daad van verzet was, zoals Francesca Albanese, VN-rapporteur voor de mensenrechten in de bezette Palestijnse gebieden, heeft benadrukt.

De slachting van Gazanen in samenwerking met de Angelsaksen

We zijn getuige van de slachting van 35.000 mensen, de verdwijning van nog eens 13.000 onder het puin, de ernstige lichamelijke verwondingen van nog eens 120.000. Iedereen met menselijk gevoel kan alleen maar ontzet zijn. Dit staat los van de identiteit van de slachtoffers, het is gewoon een kwestie van menselijkheid.

Volgens premier Benjamin Netanyahu is dit gewoon een politieoperatie om de aanvallers van 7 oktober te arresteren, maar iedereen heeft begrepen dat er geen verband is tussen deze aanslag en de huidige Israëlische operatie. Deze operatie is simpelweg bedoeld om het leven van de mensen in Gaza ondraaglijk te maken zodat ze uit eigen beweging vertrekken. Dat was het programma van Vladimir Jabotinsky en zijn secretaris, Benzion Netanyahu. Het was bekrachtigd door de onderhandelingspartner van de nazi’s en stichter van Israël, David Ben Gurion.

Gedurende het bloedbad en zelfs vandaag de dag voorzien de Angelsaksen Israël van wapens om het uit te voeren.

Echter, op een moment dat demonstraties tegen het bloedvergieten zijn begonnen op Amerikaanse universiteiten en zich verspreiden over het hele land en vervolgens naar Frankrijk, heeft de regering Biden overwogen om Benjamin Netanyahu af te zetten ten gunste van generaal Benny Gantz. De beslissing ligt juridisch gezien niet bij de regering van de VS, maar Washington heeft een lange geschiedenis van staatsgrepen en kleurenrevoluties. De minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, nodigde Gantz daarom uit om "de situatie te bespreken". Benny Gantz ging akkoord en organiseerde een ontmoeting met de Sunak-regering tijdens zijn terugreis.

Maar het liep slecht af [14]: Benny Gantz begreep heel goed dat Washington hem vroeg om het bloedbad te stoppen, waar hij het mee eens was, maar hij stond erop om zijn gesprekspartners te vertellen dat hij zijn land wilde beschermen door Hamas te vernietigen. Zijn gesprekspartners reageerden verrast en realiseerden zich dat Hamas niet "a son of a bitch, but our son of a bitch" was, in de woorden van president Franklin D. Roosevelt. Ze brachten onmiddellijk de Britse premier, Rishi Sunak, op de hoogte. Toen Benny Gantz in Londen aankwam om de Speciale Veiligheidsadviseur te ontmoeten, nodigde Sunak zichzelf uit voor hun ontmoeting. Hij probeerde aan een verbijsterde Benny Gantz uit te leggen dat de "klootzakken" van Hamas niet aangeraakt mochten worden, omdat sommigen van hen "onze klootzakken" zijn. De Angelsaksen hebben Benjamin Netanyahu dus niet ten val gebracht.

Vanuit Londen en Washington gezien zijn de slachtingen onder burgers betreurenswaardig, maar ze zijn niet meer dan bijkomstigheden van een aanpassing. Zoals het nu is, is Israël een onmisbare staat. Als het gepacificeerd en genormaliseerd zou worden, zou het van geen enkel nut zijn. Net als de Republiek der Corsairs in de achttiende eeuw, maakt Israël de grootste witwasoperaties mogelijk en dient het als toevluchtsoord voor enkele van ’s werelds grootste criminelen.

Een functionaris van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) vertelde me dat hij vroeger als ober werkte aan de bar van het King David Hotel in Jeruzalem.

Op een dag was hij getuige van de aankomst van een aantal diamantairs, die waren gekomen zonder door de douane te gaan en werden geëscorteerd door het leger. Deze mannen wisselden met een paar klanten diamanten en contant geld uit en vertrokken vervolgens incognito. Dit soort deals zouden in geen enkel ander land kunnen plaatsvinden.