Αφού ήρθε στην εξουσία μέσω πραξικοπήματος που οργανώθηκε από το ΝΑΤΟ και τη CIA, πρώτα πλούτισε ο πρόεδρος Ποροσένκο (Poroshenko). Σήμερα, επιστρέφει το ασανσέρ στους κατασκευαστές βασιλέων του προετοιμάζοντας την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ.
Το φύλο πορείας για τη στρατιωτική συνεργασία ΝΑΤΟ-Ουκρανίας, που υπεγράφη το Δεκέμβριο, ολοκληρώνει πλέον πρακτικά τις ένοπλες δυνάμεις και την πολεμική βιομηχανία του Κίεβου με εκείνες της Συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Δεν λείπει παρά μόνο η επίσημη προσχώρηση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ο πρόεδρος Ποροσένκο ανακοίνωσε για το σκοπό αυτό ένα «δημοψήφισμα», η ημερομηνία του οποίου παραμένει να οριστεί, προ-εξοφλίσοντας μια σαφή νίκη του "ναι" με βάση μιας «δημοσκόπησης» που έχει ήδη γίνει. Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ εγγυάται ότι η Ουκρανία, «ένας από τους ισχυρότερους εταίρους στη Συμμαχία», είναι «σταθερά προσηλωμένη στην επίτευξη της δημοκρατίας και της νομιμότητας».
Τα γεγονότα μιλάνε ξεκάθαρα. Η Ουκρανία του Πέτρου Ποροσένκο -ο ολιγάρχης ο οποίος πλούτισε με τη λεηλασία των κρατικών ακινήτων, του οποίου ο πρωθυπουργός Matteo Renzi επαινεί την «σοφή ηγεσία»- αποφάσισε το Δεκέμβριο την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, που κατηγορήθηκε για «υποκίνηση εθνικού μίσους και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών». Απαγορεύονται μέσω νόμου ακόμα και τα κομμουνιστικά σύμβολα: το να τραγουδήσεις τη Διεθνή τιμωρείται με φυλάκιση 5-10 ετών.
Αυτή είναι η τελική πράξη μιας εκστρατείας δίωξης παρόμοιας με αυτή που σηματοδότησε την έλευση του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία. Καταστραμμένες έδρες κόμματος, κατακρεουργημένοι ηγέτες, βασανισμένοι και δολοφονημένοι δημοσιογράφοι, καμένοι ζωντανοί ακτιβιστές στο Χρηματιστήριο της Εργασίας στην Οδησσό, άοπλοι πολίτες σφαγιασμένοι στη Μαριούπολη, βομβαρδισμένοι με λευκό φωσφόρο στο Slavyansk, Ντόνετσκ και Lugansk.
Ένα πραγματικό πραξικόπημα υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, με στρατηγικό στόχο να προκαλέσει στην Ευρώπη ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο για να χτυπήσουν και να απομονώσουν τη Ρωσία και την ίδια στιγμή, να ενισχύσουν την επιρροή και τη στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Ως δυνάμεις επίθεσης χρησιμοποιήθηκαν στο πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν και στις διαδοχικές δράσεις, εκπαιδευμένες νεοναζιστικές ομάδες και οπλισμένες για το σκοπό αυτό, όπως αποδεικνύεται από τις φωτογραφίες μαχητών των Uno-UNSO που εκπαιδευτήκαν το 2006 στην Εσθονία. Οι νεοναζί σχηματισμοί ενσωματώθηκαν στη συνέχεια στην Εθνική Φρουρά, που εκπαιδεύτηκε από εκατοντάδες Αμερικανούς εκπαιδευτές της173ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας, η οποία μεταφέρθηκε από την Βιτσέντζα (Ιταλία) στην Ουκρανία, με άλλους από το ΝΑΤΟ.
Η Ουκρανία του Κίεβου έγινε έτσι το «ιχθυοτροφείο» του αναγεννημένου ναζισμού στην καρδιά της Ευρώπης. Στο Κίεβο φτάνουν νεοναζί από ολόκληρη την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας) και τις ΗΠΑ, στρατολογούμενοι κυρίως από το Pravy Sektor και το τάγμα Αζόφ, του οποίου το ναζιστικό αποτύπωμα παρίσταται από το έμβλημα αντιγραμμένο από εκείνο της μοίρας SS Das Reich. Αφού εκπαιδεύονται και δοκιμάζονται σε στρατιωτικές ενέργειες εναντίον των Ρώσων της Ουκρανίας στην Ντονμπάς, τους επιστρέψουν στην πατρίδα τους με το «laissez-passer» του ουκρανικού διαβατηρίου. Ταυτόχρονα μεταδίδεται στην Ουκρανία η ναζιστική ιδεολογία μεταξύ των νεότερων γενεών. Με τις οποίες ασχολείται ειδικότερα το τάγμα Αζόφ, που διοργανώνει στρατόπεδα εκπαίδευσης και ιδεολογικής κατάρτισης για παιδιά και εφήβους, που διδάσκονται πάνω απ ’όλα να μισούν τους Ρώσους.
Αυτά συμβαίνουν με τη συνενοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: μέσω πρωτοβουλίας ενός Τσέχου βουλευτή, ο αρχηγός του τάγματος Αζόφ, Αντρέι Biletsky, επίδοξος «Φύρερ» της Ουκρανίας, έγινε δεκτός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως «προσκεκλημένος ομιλητής». Όλα μέσα στο πλαίσιο της «πρακτικής υποστήριξης του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία», συμπεριλαμβανομένης του «Προγράμματος ενδυνάμωσης της Στρατιωτικής Εκπαίδευσης» το οποίο παρακολούθησαν το 2015, 360 Ουκρανοί εκπαιδευτικοί, διδασκόμενοι από 60 εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ. Σε ένα άλλο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, «Δημόσια Διπλωματία και Στρατηγικές Επικοινωνίες», διδάσκεται στις αρχές πως «να αντιμετωπίσουν τη ρωσική προπαγάνδα» και στους δημοσιογράφους να «δημιουργήσουν εικονικές ιστορίες από τη κατεχόμενη Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία».