Kan Trump slagen ?

De internationale pers poogt ons ervan te overtuigen dat de kiezers van Donald Trump een revolte van de Kleine Blanken tegen de elites tot uitdrukking hebben gebracht. In werkelijkheid verlengt die slechts de spreektrant van Hilary Clinton die de kiezers juist hebben verworpen. Ze weigert te overwegen dat de huidige scheuring geen enkel verband heeft met de thema’s die ze tijdens deze campagne heeft behandeld.

Toch hebben we allemaal gezien dat de fractuur niet tussen de twee grote partijen is verschenen, maar intern. Talrijke republikeinse leaders hebben Clinton gesteund en enkele democratische leaders Trump. Bernie Sanders heeft hem zelfs juist zijn diensten aangeboden. Op dezelfde manier heeft de analyse van de stemmen volgens de communautaire achtergronden (vrouwen, latino’s, zwarten, moslims, gays, enz.) geen zin meer. Hoewel men ons voortdurend heeft voorgehouden dat op Trump stemmen neer kwam op stemmen voor de haat jegens de minderheden, hebben minstens een derde van de minderheden op hem gestemd.

Enkele journalisten proberen zich te baseren op het precedent van de Brexit, hoewel ze daardoor zelf precies zo verrast, en niet in staat waren het uit te leggen. Als men analyseert volgens de buitenlandse precedenten, moet men tenminste rekening houden met de verrassende verkiezingen van Narendra Modi in India en van Rodriguo Dutertre in de Philippines (een vroegere kolonie van deVerenigde Staten).

Ondanks de propaganda hebben de Britten niet tegen de Europeanen, de Indiërs tegen de moslims, en de Philipijnen tegen de Chinezen gestemd. In tegendeel, ieder van deze drie volkeren wil zijn eigen cultuur redden en in vrede leven. Hoewel verantwoordelijk voor de anti-moslim opstanden in de Gujarat, in 2002, heeft Narendra Modi Pakistan de hand gereikt, overtuigd dat de problemen tussen de twee landen georganiseerd en onderhouden werden door de koloniale machten. Evenzeer heeft Rodriguo Dutertre een enorme schok veroorzaakt door de Chinese « vijand » tegemoet te komen.

Ik heb enkele weken geleden in deze kolommen [1] uitgelegd dat de scheuring die de Verenigde Staten verdeelt noch wordt bepaald door de etnische achtergronden, noch door de sociale klassen, maar door de puriteinse ideologie. Als deze uitleg juist is, zouden we een bestaansstrijd moeten zien tussen de voorstanders van deze ideologie en de Trump administratie. Alles wat de nieuwe president zal ondernemen zal systematisch gesaboteerd worden. Nu al laten de sporadische manifestaties tegen het resultaat van de verkiezingen zien dat de verliezers zich niet zullen houden aan de regels van de democratie.

In plaats van na te denken over de manier waarop we gebruik kunnen maken van de Trump administratie, zouden we ons moeten afvragen hoe we kunnen helpen aan het slagen van de bevrijding van het land van diens eigen imperialisme, en een eind te maken aan de unipolaire wereld en de « doctrine Wolfowitz »; hoe de samenwerking in plaats kan worden gesteld van de confrontatie.

Terwijl de Amerikaanse pers speculeert over de mogelijke nominaties van persoonlijkheden van de Bush administratie in die van Trump, moeten we vooruitlopen op de politieke rol die de commerciële kaderleden van de Trump organisatie zullen spelen, de enigen in wie hij vertrouwen kan hebben.

We moeten ons baseren op generaal Michael T. Flynn die, hoewel hij democraat is, de belangrijkste adviseur van de buitenlandse politiek en van de defensie gedurende zijn campagne was. Commandant van de Militaire inlichtingendienst, vanaf de Conferentie van Genève 1 tot aan de verovering van Irak door Daesh, heeft hij niet opgehouden president Obama, Staatssecretaris Clinton, de generaals David Petraeus en John Allen, en Jeffrey Feltman te bestrijden ten opzichte van het gebruik van de jihadisten en het terrorisme voor de handhaving van het Amerikaanse imperialisme. Of hij nu adviseur van de Nationale Veiligheid, directeur van de CIA, of Defensiesecretaris is, zal hij de beste bondgenoot van de vrede in de Levant zijn.