De EU-versie van “democratie”

Terwijl de Europese Unie zich voorbereidt om zichzelf om te vormen tot één enkele staat, neemt haar politieke ontwikkeling een autoritaire wending.

De verkiezing van de leden van het Europees Parlement en de voorzitter van de Commissie is al beslist

De verkiezing van de leden van het Europees Parlement is opzettelijk op een verwarrende manier georganiseerd. Er zijn nog steeds geen politieke partijen op Europees niveau, ondanks het feit dat er al vijftig jaar over wordt gesproken en ze zijn vastgelegd in de Verdragen, maar alleen Europese coalities van nationale partijen, wat totaal iets anders is. Deze coalities presenteren elk een Spitsenkandidaat, letterlijk een ’lijsttrekker’, die zich niet kandidaat stelt voor het Parlement en op geen van hun nationale lijsten voorkomt. Vijf van hen zullen op Eurovisie debatteren over hun plannen om de Europese Commissie voor te zitten. Het zijn :

– Walter Baier, Europees links ;
– Sandro Gozi, Vernieuw Europa Nu;
– Ursula von der Leyen, Europese Volkspartij ;
– Terry Reintke, Europese Groenen ;
– Nicolas Schmit, Partij van de Europese Sociaal-democraten.

De groep Identiteit en Democratie was niet uitgenodigd voor de show. De reden hiervoor is dat de vijf vorige fracties een bepaalde opvatting van democratie hebben. Zij vinden dat Identiteit en Democratie niet hetzelfde spel speelt als zij en weigeren daarom met hen te debatteren.

Dit debat vindt niet plaats in de studio, maar in de plenaire vergaderzaal van het Parlement, een omgeving die zeker indruk zal maken. De Voorzitter van het Parlement, Roberta Metsola, maakte gebruik van het feit dat de gekozen vertegenwoordigers midden in een verkiezingscampagne zaten om de producenten dit decor te geven, zonder de parlementsleden te informeren. Velen zouden zich hebben uitgesproken.

Het debat zal in het Engels gevoerd worden. Dit is nog een van de subtiliteiten van de EU: elke lidstaat heeft het recht om te eisen dat alle officiële documenten in een taal van zijn keuze worden vertaald. De Unie heeft 23 officiële talen voor 27 lidstaten, wat in totaal 552 mogelijke talencombinaties oplevert. Geen enkele lidstaat heeft echter gevraagd dat Engels een van de talen van de Unie zou zijn. Malta bijvoorbeeld, dat Engels tot een van zijn twee officiële talen heeft gemaakt, gaf er de voorkeur aan om in Brussel Maltees te gebruiken. Toch is Engels de facto de 24e taal van de Unie geworden en de enige gemeenschappelijke taal. Natuurlijk zou dit niets te maken hebben met het feit dat de EU geen Europees project is, maar een Angelsaksisch project.

Overigens is dit vreemde debat van weinig belang omdat iedereen weet dat de voorzitter van de Commissie waarschijnlijk van buiten deze kring zal worden gekozen: het wordt waarschijnlijk de bankier Mario Draghi [1]. Dit is niet uitgesloten, aangezien Ursula von der Leyen in 2019 niet deelnam aan dit debat en toch voorzitter van de Commissie werd.

Begrijp me niet verkeerd: Mario Draghi is dan wel 76 jaar oud, maar hij is de voormalige gouverneur van de Europese Centrale Bank. In die functie heeft hij er alles aan gedaan om de euro onomkeerbaar te maken. " Koste wat het kost", slaagde hij erin de euro te redden van de staatsschuldencrisis van de jaren 2010. Hij heeft geen enkel probleem opgelost en de kloof tussen de economieën van de lidstaten vergroot. Vanuit het oogpunt van de lidstaten is hij dus onbekwaam, maar niet vanuit het oogpunt van de investeringsbankiers, een kaste waar hij altijd al deel van uitmaakte (hij was de nummer 2 van Goldman Sachs voor Europa).

De bevestiging van de Belgische (Brussel), Duitse (Mönchengladbach) en Europese corruptieonderzoeken naar Ursula von der Leyen laat geen ruimte voor twijfel [2]. De instellingen moeten dringend van haar af. Ook parlementsleden die op heterdaad zijn betrapt, zijn discreet op een zijspoor gezet, waaronder vicevoorzitter Eva Kaili. De indruk moet worden gewekt dat het bestuur van de Unie eerlijk is en dat het ten dienste staat van de "burgers" (sic); dit is schijn, want in werkelijkheid bestaat er noch een Europees volk, noch zulke burgers, zoals blijkt uit de afwezigheid van Europese partijen.

De keuzes van de EU zijn al gemaakt

De Unie, die een politieke structuur is die veel verder gaat dan de oorspronkelijke "gemeenschappelijke markt", moet het hoofd bieden aan een aantal externe uitdagingen:

Het heeft een aantal vrijhandelsovereenkomsten gesloten met staten of blokken die zijn interne regels niet volgen. Het concurrentie-evenwicht, dat tot stand kwam via een complex systeem van subsidies, is dus niet langer gegarandeerd, aangezien er op wereldschaal geen vergelijkbaar financieel systeem bestaat [3].

In plaats van de handel met een derde partij te koppelen aan de naleving van de interne regels van de EU, heeft de EU de handel gekoppeld aan de naleving van de mensenrechten. Maar twee van haar handelspartners werpen echter zeer ernstige problemen op zonder dat de EU reageert.

– Israël houdt zich al 76 jaar aan geen enkele resolutie van de Verenigde Naties. Bovendien is het onlangs begonnen met de etnische zuivering van Palestina, waarbij het ongeveer 50.000 burgers heeft afgeslacht en ongeveer 100.000 anderen heeft verwond.

– In de Oekraïne, waarvan de grondwet expliciet racistisch is, zijn twee opeenvolgende staatsgrepen gepleegd (2004 en 2014). Daarna heeft het land weliswaar een president gekozen, maar zijn ambtstermijn loopt vandaag, 21 mei 2024, af. Er zijn geen verkiezingen uitgeschreven en elf politieke oppositiepartijen zijn verboden.

De afgelopen weken heeft de EU geen enkele vooruitgang geboekt met betrekking tot de vrijhandelsovereenkomsten die zij in strijd met haar interne regels heeft ondertekend. Volgens haar hoeven we alleen maar te wachten tot het probleem verdwijnt: over een paar jaar zullen de getroffen landbouwsectoren verdwenen zijn.

Aan de andere kant heeft de EU aangekondigd dat ze een oplossing voor Palestina zal steunen, terwijl ze haar steun aan het ondemocratische regime van Volodymyr Zelensky voortzet.

– Wat het eerste punt betreft, lijkt de EU Palestina te willen erkennen als volwaardig lid van de Verenigde Naties. Ze wijst erop dat ze het plan van de speciale gezant van de VN, graaf Folke Bernadotte (vermoord in 1949), niet steunt, maar verwijst naar het plan van de Koloniale Commissie onder voorzitterschap van William Peel: er moeten twee aparte staten komen en zeker geen bi-nationale staat waar Joden en Arabieren gelijke rechten zouden hebben.

– Wat Oekraïne betreft, blijft de EU de akkoorden van Minsk negeren, die bekrachtigd werden door resolutie 2202 van de VN-Veiligheidsraad, en de daaruit voortvloeiende verantwoordelijkheid om te beschermen. Niet alleen wordt Rusland niet gefeliciteerd omdat het een einde heeft gemaakt aan de massamoord op Russischtaligen in de Donbass; het land wordt er ook voortdurend van beschuldigd het buurland binnen te vallen.

Op het gebied van defensie en buitenlands beleid neemt de EU precies dezelfde standpunten in als de G7, waaraan zij deelneemt. Er is geen enkel geval waarin de EU daarvan afwijkt, of zelfs maar een nuance aanbrengt. De EU bouwt dus een wapenindustrie op en coördineert elk land zodanig dat het de regering in Kiev voortdurend kan bevoorraden. Tot 2022 (de speciale operatie van het Russische leger in Oekraïne) was de EU niet betrokken bij defensiekwesties. De Europese Verdragen bepalen dat dit niet haar verantwoordelijkheid is. De verdediging van het grondgebied van de Unie valt niet onder de verantwoordelijkheid van haar lidstaten, maar van de NAVO, of ze nu lid zijn of niet.

Het Atlantisch Bondgenootschap heeft echter op permanente basis interoperabiliteitsnormen tussen zijn leden gedefinieerd, die het heeft doorgegeven aan de Europese Commissie, die ze vervolgens heeft laten goedkeuren door het Parlement. Vervolgens werden ze door elk van de 27 lidstaten omgezet in nationale wetgeving. Deze normen varieerden van de samenstelling van chocolade (er zit een reep chocolade in het rantsoen van de soldaten van de Alliantie) tot de breedte van van hoofdtransportroutes (zodat Amerikaanse tanks er gebruik van kunnen maken).

Het kostte de Commissie geen moeite om greep te krijgen op bewapeningskwesties. Dat had ze al gedaan voor medicijnen tijdens de Covid-epidemie. Opgemerkt moet worden dat het wijdverbreide gebruik van deze geneesmiddelen zijn nut niet heeft bewezen in het geval van Covid-19. Maar dat geen probleem. Het betrof hier geen verwoestende epidemie, maar slechts een gelegenheid voor een mobilisatieoefening waarbij elke mogendheid liet zien wat het kon waarmaken. Vanuit dit oogpunt bewees de Commissie dat het zich kon bezighouden met een kwestie die niet onder haar bevoegdheid valt, en dat ze zelfs gigantische contracten kon sluiten namens haar leden zonder de geheimen van haar onderhandelingen prijs te geven.

Als de EU één staat wordt, zal de Commissie dezelfde vaardigheid tonen en zelfs meer, omdat haar activiteiten niet langer gehinderd zullen worden door de 27 lidstaten. Die zijn dan verdwenen. Zodra de fusie een feit is, zou bankier Mario Draghi “schaalvoordelen” moeten kunnen realiseren. Er hoeft bijvoorbeeld geen geld meer te worden verspild aan ambassades voor elke lidstaat, omdat voor een enkele staat één netwerk volstaat. Bovendien zullen de privileges van sommigen in dienst worden gesteld van iedereen. Bijvoorbeeld, de permanente Franse zetel in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zal teruggaan naar de Unie. En de Franse atoombom wordt overgedragen aan het Ministerie van Defensie van de Unie. Neutrale staten, zoals Oostenrijk, zullen hoe dan ook verdwenen zijn.

Wat geldt voor politieke zaken, geldt ook voor economische zaken. Mario Draghi pleit al lang voor een reorganisatie van de EU-economie naar Sovjetmodel, waarbij elke regio zijn eigen specifieke kenmerken heeft. Het was op deze basis dat de EU de vrijhandelsovereenkomsten sloot waarnaar ik aan het begin van dit artikel verwees. Terwijl de veeteelt een bijzonderheid van Polen zal blijven, heeft Nederland het voortouw genomen door op een autoritaire manier zijn boeren op straat te zetten en zal het niet lang duren voordat Frankrijk zijn talenten aan andere taken wijdt.

De obstakels uit de weg ruimen

Het echte obstakel voor de oprichting van één staat kan alleen komen van de lidstaten die weigeren te verdwijnen. Het is aan de Raad van staatshoofden en regeringsleiders.

Twee diametraal tegenovergestelde en onverzoenlijke standpunten staan tegenover elkaar. De twee uitersten bevinden zich in het voormalige Tsjecho-Slowakije: Tsjechië wordt sinds iets meer dan een jaar geregeerd door generaal Petr Pavel, voormalig voorzitter van het Militair Comité van de NAVO. Zijn agenda is die van de G7 (handhaving van een op regels gebaseerde wereld [4], inperking van Rusland, steun voor Oekraïense integraal-nationalisten, voorbereiding op confrontatie met China). Slowakije daarentegen wordt sinds zes maanden geregeerd door Robert Fico. De alliantie waarop hij vertrouwt bevat weliswaar enkele nostalgische aanhangers van pater Jozef Tiso, die tijdens de Tweede Wereldoorlog onder bescherming van de nazi’s een nationaal katholiek regime vestigde. Erger nog, het is gebaseerd op aanhangers van onafhankelijkheid van de USSR die zich niet herkenden in de figuur van Václav Havel, de CIA-agent die aan de macht kwam tijdens een kleurenrevolutie, de “Fluwelen Revolutie”. Als voormalig communist maakt Robert Fico onderscheid tussen Rusland en de USSR. Hij verdedigt een wereld die georganiseerd is rond internationaal recht (en niet rond de “regels” van de G7). Hij nam een standpunt in voor resolutie 2202 van de Veiligheidsraad en keurde daarmee de Russische interventie in Oekraïne goed. Hij is de enige EU-leider die dit standpunt heeft ingenomen (het Hongarije van Viktor Orbán vermijdt het onderwerp aan te snijden).

Een paar dagen geleden werd het probleem opgelost: op 15 mei 2024 vuurde een individu vijf schoten van dichtbij op hem. Robert Fico werd onmiddellijk afgevoerd (foto). Hij heeft al twee operaties ondergaan en zijn leven is niet langer in gevaar. Het debat dat hij leidde in de Raad is onderbroken. Er wordt niet verwacht dat het zal worden hervat.

De geschiedenis van de EU is al geschreven. Het wonderbaarlijke aan dit project is dat we er tijdens de uitvoering geleidelijk achter komen waarom Brussel regels en feiten invoerde die geen steek hielden toen ze werden aangenomen, maar dat nu wel doen.

Het groteske Spitsenkandidatendebat, in het Engels en in een grandioze setting, maar zonder onderwerp van geschil, zal zijn rol hebben gespeeld: de massa bezig houden terwijl de mensen die ertoe doen in de schaduw over hun toekomst beslissen. De tegenstanders van het ’één staat’-project zullen worden geëlimineerd.