کورونا( کووید ۱۹) : علت حکومت نظامی چیست؟

بسیاری از کشورهای غربی تصور می کنند که با موج جدیدی از بیماری کورونا مواجه هستند . عده ی کثیری که بسیار رنج کشیدند بیمار نیستند ، اما اقدامات اخیر را که به بهانه ی محافظت از آنها طراحی شده را به سختی می پذیرند . این موقعیتی است برای ما تا این موضوع را از نزدیک بررسی نماییم .

دولت ها می دانند که باید در ارتباط با آن چه انجام داده اند و انجام نداده اند ،حساب پس بدهند . آنها در برابر این بیماری و این فشار ، عکس العمل نشان داده اند . اما استراتژی آنها چیست ؟

برای به کار بستن این استراتژی آنها به توصیه های متخصصین ( پزشکان ، بیولوژیست ها و متخصصین آمار ) را ملاک قرار دادند . بلافاصله هر یک از این افرادی چنان با یکدیگر تضاد پیدا کردند که دولت مجبور شده است تا تنها با برخی از آنها همکاری نماید . اما بر چه معیاری آنها را انتخاب کرده است؟

موارد زیادی از تردید

در حالی که آرای عمومی بر این موضوع تکیه دارند :
– ویروس از طریق قطرات موجود تنفسی منتقل می شود
– اینکه انتقال بیماری با وجود ماسک های جراحی امکان پذیر است ، و نگاه داشتن فاصله ی یک متر با افراد دیگر تاثیری ندارد
– تشخیص افراد بیمار از افراد سالم تنها با تست امکان پذیر است

متخصصین در این رابطه تاکید کمتری دارند . و برخی خلاف این موارد را عنوان می کنند
– ویروس از طریق قطرات تنفسی منتقل نمی شود ، بلکه در هوایی است که تنفس می کنیم
– از این رو داشتن ماسک و نگاه داشتن فاصله میان افراد فایده ای ندارد
– تست ها نتیجه ی مشابهی را ارائه نمی دهند و هر کدام وابسته به لابراتواری است که در آنجا تهیه شده اند . همچنین آمار نشان داده که سیب و گلابی هم حاوی این بیماری می باشند.

چه باید کرد؟

مشکلی که دولتها با آن مواجه بودند چیز تازه ای است . هیچ کس در این رابطه تخصص ندارد . از این رو نظر متخصصین ضرورت پیدا می کند. برخی از آنها توصیه های روشنی ارائه دادند ، اما از آنجاییکه متخصصین دیگری نظریات آنها را رد می کنند ، موضوع پیچیده تر شده . دولت با مشکل غیر قابل حلی مواجه شده است .

چنانچه دولت ها تنها سیاست مدار بودند ، می توانستند با توجه به تجربیات خود عمل کنند . با مرور زمان ، آنها آموختند تا چیز بهتری را ارائه بدهند ،نه تنها افزایش ۰/۵٪ حقوق ( مانند رقبای خود ) بلکه ۰/۶٪ به جای آنکه بتوانند به وعده های خود عمل کنند . از آنجاییکه غافلگیر شدند ، با همسایگان خود وارد رقابت شدند ، و تصمیمات سخت گیرانه ای اتخاذ کردند تا برتری خود را نشان بدهند . به خصوص که عدم کارایی خود را با نقاب موازین خشن می پوشانند.

اگر آنها جزو گروه تکنوکرات ها بودند ، تنها بر حسب تجربه ی بوروکراتیک در برابر ضربه های مهلک عمل می کردند . اما از آنجاییکه نمی توان همان موازین را که در ارتباط با فجایع طبیعی مانند سیل و زلزله در باره ی مشکل بهداشتی به کار برد ، با یک عکس العمل طبیعی ، آنها به سمت مدیران سازمان بهداشت روی آوردند . با اینکه مسئولان سیاسی ساختارهای دیگری را در موازات ساختارهای موجود در نظر گرفته اند ، اما نتوانستند مسئولیت ها را بین افراد تقسیم نمایند . به جای همکاری در تلاش ها ، هر کدام راه خود را پیش گرفته اند .

چنانچه دولت ها در اذای توان عملی خود انتخاب می شدند ، که هم سخت گیری و هم توجه به دیگران را شامل می شد ، می توانستند این مشکل را با توجه به فرهنگ عمومی حل کنند .

در چنین موردی ، آنها می دانستند که ویروس ها نیاز به انسان دارند تا آنها را مبتلا سازند . ویروس کورونا ( کوید ۱۹) در نخستین هفته های ظاهر شدنش ، در تلاش نابود ساختن انسانیت نبود ، بلکه خود را بین آنها سازگار می ساخت . از این رو درصد مرگ و میر کاسته می شد و هرگز اوج بیماری به وجود نمی آمد . تصور ٬٬موج دوم٬٬ بیماری، دور از تصور به نظر می رسید . از زمانی که انسان با ویروس ها و باکتری ها آشنا شده ، هرگز مواردی از وجود موج های بیشتر بیماری را تجربه نکرده است .

آنچه که در کشوری مانند ایالات متحده تجربه می کنیم ، تنها موج های کوچکی است که هشدار می دهد ویروس در بین جماعت جدیدی ظاهر شده که هنوز با آنها خو نگرفته است . بر شمردن تعداد بیماران تنها نقابی است بر پوشاندن مناطق جغرافیایی و اجتماعی .

از آنجاییکه دولت ها نمیدانند که چگونه ویروس منتقل می شود ، حدس می زنند که راه انتقال از طریق تنفس است : نه از طریق بزاق و یا عطسه ، بلکه از طریق هوایی است که تنفس می کنیم . همچنین ، آنها متوجه شدند که در ارتباط با بیماری های واگیر دار ، اکثریت مرگ و میر مربوط به ویروس نمی باشد ، بلکه مربوط به بیماری هایی است که در کنار ویروس ها ظاهر می شوند . از این رو ، آنها به همه توصیه کرده اند تا هوای مکان های بسته را زود به زود تصفیه کنند و این موازین را در ادارات دولتی به شدت رعایت کرده اند .آنها به همه توصیه کرده اند تا چندین بار دست های خود را بشویند و تنها آنها را ضد عفونی نکنند . حتا مکان هایی را برای شستن دست ها در نظر گرفته اند .

این دو راه حلی بود که سازمان بهداشت جهانی در ابتدای بیماری تجویز کرد ، آنهم پیش از آنکه این موضوع تبدیل به هیستریای جمعی شود . اینگونه نیاز به ماسک های جراحی ، ضد عفونی کننده ها ، قرنطینه ، همچنین قرنطینه ی خانگی به وجود نمی آمد .

علم نتوانسته پاسخ کاملی به این موضوع بدهد ، تنها سوالات را کنار گذاشته

روشی که دانشمندان در صحنه ظاهر شدند ، نشان از عدم درک علمی موضوع دارد و ارتباطی با دانسته ها ندارد ، بلکه فرایند یک شناخت است . هم اکنون متوجه عدم تطابق تفکر علمی با روش های اتخاذ شده ی کنونی می باشیم .

ما نمی توانیم از دانشمندانی که تازه به بررسی ویروس ،( نحوه ی گسترش آن و خساراتی که ببار می آورد) پرداخته اند ، انتظار داشته باشیم تا دارویی در رابطه با آن چیزی که نمی شناسند ارائه دهند . و پاسخ به سوالات تنها نشان از گستاخی آنها دارد .

تغییر جامعه

از زمان پیدایش این ویروس ، راه کار هایی ارائه شده که همگی خطا بوده اند . به طور مثال ، پرزیدنت مکرون به خاطر آمارهای دهشتناک کالج سلطنتی لندن ( نیل فرگوسن ) [1] قرنطینه ی عمومی را در دستور کار خود قرار داد . کالج سلطنتی به پانصد هزار فوتی اشاره داشت . اما تعداد آنها ۱۴ بار کمتر بود. از این رو بازنگری به گذشته ما را متوجه اشتباه فاحشی می کند که به آزادی های فردی لطمه زده است .

با این حال انتخاب حکومت نظامی بعد از چند ماه، در حالی که با افزایش مرگ و میر کمی مواجه بودیم ، در کشورهای دموکراتیک غیر قابل تصور می باشد . همه متوجه شده اند که این بیماری خیلی کمتر کشنده بوده است و دوران خطراناک آن گذشته است . اما هیچ داده ای اجازه نمی دهد تا لطمه زدن به آزادی های فردی را خاطر نشان سازیم .

پرزیدنت مکرون برای توجیه حکومت نظامی خود اشاره به موج جدید بیماری می کند که وجود ندارد . اما کی این وضعیت خاتمه خواهد یافت ؟

تنها می توان گفت که این یک بحران شناختی است و نه سیاست سخت گیرانه ی بهداشتی . [2]