سروصدایی که به واسطه ی خروج ایلات متحده از قرار داد برجام بلند شد ، اجازه نداد تا اهداف واقعی آن برای همه روشن شود . از همه مهمتر این مفهوم را در بر داشت که اسرائیل نیروی اتمی دارد ولی ایران فاقد آن است .
تصمیم ایالات متحده برای خروج از برجام ـ که در سال ۲۰۱۵ توسط تهران و پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و به علاوه ی آلمان امضا ء شد - وضعیت بسیار خطرناکی را به وجود آورد که تنها شامل خاور میانه نمی شود .
برای درک بهتر عواقب این تصمیم ، که تحت فشار اسرائیل گرفته شد و آن را به صورت گرایش غرب به سمت محور شرارت که در راس آن ایران قرار دارد قلمداد می کند : باید توجه داشت که در این معادله اسرائیل دارای بمب اتمی است و نه ایران .
در حال ساختن بمب های اتمی Dimonaبیش از پنجاه سال است که اسرائیل در پایگاه
توسط کمک های فرانسه و ایالات متحده می باشد . این پایگاه هرگز مورد بازرسی قرار نگرفته ، زیرا اسرائیل تنها قدرت اتمی خاور میانه می باشد و هیچ گاه نخواسته به پیمان عدم گسترش سلاح های اتمی بپیوندد ، در حالی که ایران از پنجاه سال پیش این پیمان را امضا کرده است . شواهدی که نشان داد اسرائیل در حال ساختن بمب های اتمی است، سی سال پیش توسط مردخای وانونو که در پایگاه دیمونا فعالیت می کرده فاش شد : گذارش او در ساندی تایم در تاریخ ۵ ماه اکتبر ۱۹۸۶ ، پس از آنکه از سوی متخصصین سلاح های اتمی تایید گردید ، منتشر شد . وانونو در شهر رم توسط موساد ربوده شد و او را به اسرائیل باز گرداندند و به ۱۸ سال زندان انضباطی محکوم شد و در سال ۲۰۰۴ با ضمانت های سنگینی آزاد شد .
اسرائیل ، که پیوسته این موضوع را انکار می کند: دارای ۱۰۰ تا ۴۰۰ سلاح اتمی است ، که بمب های تاکتیکی و بمب های نوترونی نسل جدید ، از آن جمله می باشند . اسرائیل هم چنین در حال تهیه ی پلوتونیوم و تریتیوم به اندازه ی کافی است تا بتواند صدها بمب دیگر را تولیدکند . کلاهک های اتمی اسرائیل ، آماده ی شلیک روی موشک های بالستیک ، مانند جریکوی ۳ و بمب افکن های ال-۱۵ و اف -۱۶ می باشند که ایالات متحده به او تحویل می دهد ، اخیراََنیز بمب افکن های ال -۳۵ را به او تحویل داده است.
گذارش های سازمان انرژی اتمی ، بارها تاکید کرده که ایران ، هیچ بمب اتمی در اختیار ندارد و طبق قرار داد امضا ء شده ، قصد تولید آن را هم ندارد و پایگاه های آن تحت مراقبت های ویژه ی بین المللی قرار دارند . این در حالی است که -در ۳ ماه مارس ۲۰۱۵ بر اساس نامه ی الکترونیکی وزیر امور خارجه ی سابق ایالات متحده -کالین پاوول ـ آمده است که : ٬٬ در تهران برای همه آشکار است که اسرائیل دارای ۲۰۰ سلاح اتمی است که همگی به سمت تهران هدف گرفته شده اند ، هم چنین ایالات متحده هزاران بمب اتمی دارد . ٬٬
متحدان اروپایی ایالات متحده که به طور رسمی همچنان از قرار داد برجام حمایت می کنند ، به مانند همیشه در کنار اسرائیل قرار دارند . آلمان نیز ، چهار زیر دریایی دلفین به اسرائیل فرستاده که با اندکی تحول در سیستم آن ، قادر است موشک های دور برد را با کلاهک اتمی پرتاب نماید . آلمان ، فرانسه ، ایتالیا ، یونان و لهستان همراه ایالات متحده ، دست به بزرگ ترین رزمایش جنگی بین المللی در تاریخ اسرائیل با نام
در سال ۲۰۱۷ زده اند [1]Blue Flag
ایتالیا ، به واسطه ی قرار داد همکاری نظامی ( قانون شماره ی ۹۴ سال ۲۰۰۵ ) به اسرائیل وابسته می باشد
Tornado 6 Stormo de Ghedi (Brescia )همراه بمب افکن
تا کنون توانسته بمب های اتمی ایالات متحده را با نام ب-۶۱ حمل نماید ( این بمب ها به زودی توسط بمب های پ ۶۱ -۱۲ جایگزین خواهند شد ) . ایالات متحده با - هواپیماهای اف -۱۶
31st Fighter Wing d’Aviano (Frioul )
همین عملیات را انجام داده است .
نیروهای اتمی اسرائیل به سیستم الکترونیکی سازمان ناتو پیوسته شده . اسرائیل که عضو این سازمان نمی باشد ، اما دارای دفتر دائمی در مقر این سازمان در بروکسل می باشد .
Juniper Cobra 2018مطابق با طرح آزمایش شده توسط ایالات متحده و اسرائیل با نام
نیروهای ایالات متحده و ناتو به اروپا خواهند آمد ( به خصوص در پایگاه های ایتالیا ) برای آنکه بتوانند از اسرائیل در برابر جنگ با ایران ، دفاع نمایند [2] . آغاز این حملات با بمباران پایگاه های اتمی ایران توسط اسرائیل می تواند آغاز شود ، مانند حملات پایگاه اوسیراک عراق در سال ۱۹۸۱ . در صورت عکس العمل دفاعی ایران ، اسرائیل می تواند از بمب های اتمی استفاده کند ، که تاثیرات زنجیره ای آن قابل پیش بینی نمی باشند .
[1] « Italie-Israël : la « diplomatie des chasseurs » », par Manlio Dinucci, Traduction Marie-Ange Patrizio, Il Manifesto (Italie) , Réseau Voltaire, 14 décembre 2017.
[2] “به فرماندهی ایالات متحدۀ آمریکا و ناتو”, بوسيله ى مانیلو دینوچی, ترجمه حمید محوی, ال مانیفستو (ایتالیا) , شبکه ولتر, 22 مارس 2018, www.voltairenet.org/article200315.html