Daesh en de homoseksuelen

De moordpartij in Orlando heeft de behandeling van de homoseksuelen door Daesh onder de schijnwerpers geplaatst. Desondanks was de moordenaar, die zich op de terroristische organisatie beriep, zelf klant was van de gay discotheek en seksuele relaties had gehad met minstens één andere klant. Het schijnt dat hij het voorzien had op een discotheek en niet op een gay discotheek.

Hoe het ook zij, het vermoorden van homoseksuelen is niet karakteristiek voor Daesh, het is een praktijk van talrijke sectaire groepen die zich op verschillende religies beroepen, en meer in het bijzonder islamitische groepen. Dat was bijvoorbeeld het geval van het Verzetsleger van de Here in Oeganda in de jaren 90 —die zich op Jezus beroepen— of vandaag van de jihadisten —die zich op Mohamed beroepen—. Op een meer algemeen vlak beschouwen joden, christenen en moslims de seksualiteit tussen personen van dezelfde sekse als een « zonde », daarnaast toegevend dat men niet kiest op wie men verliefd wordt.

Van een etnologisch standpunt heeft de veroordeling van de homoseksualiteit in naam van deze religies is een bijverschijnsel van een maatschappijvisie waar de mannen de vrouwen domineren. Dit komt niet voor in maatschappijen waar de individuen gelijke rechten hebben.

Daesh en Ba’ath: twee maatschappijopvattingen

Zoals ik een jaar geleden schreef, « de steun waarvan Daesh profiteert van bepaalde bevolkingsgroepen heeft niets te maken met de Koran, noch met de klassenstrijd. Het is de revolte van een levenswijze die aan het verdwijnen is, van een gewelddadige door mannen gedomineerde maatschappij tegen een andere die de vrouwen respecteert en de geboortes onder controle houdt » [1]. Bijgevolg is de moord op homoseksuelen voor de jihadisten een argument geworden om « het hart en de geest » te veroveren.

De hoofdonderhandelaar van de « gematigden » in de Conferentie van Genève, Mohamed Allouche, heeft zich onderscheiden door van homoseksualiteit beschuldigde personen van de daken van de Douma, in een voorstad van Damascus, te hebben gegooid, zonder het minste protest van zijn Westerse sponsors uit te lokken. Hoewel zijn groep, Het leger van de Islam (Jaysh al-Islam), door Saoedi Arabië gefinancierd en door Britse militaire adviseurs geëncadreerd wordt, werd hij doorlopend geassisteerd door de Franse zaakgelastigde voor Syrië. Deze diplomaat —van een seculiere Republiek— heeft er voor gezorgd dat het Zwitserse hotel waar ze logeerden bepaalde schilderijen weghaalt en standbeelden, waarvan de naaktheid deze « model-democraat » zou kunnen choqueren, bedekt. Waarschijnlijk dacht hij —het blijkt trouwens dat hijzelf met een andere diplomaat samenleeft— dat de gewelddadigheden van Mohammed Allouche minder ernstig waren dan die van het « regime van Bashar ».

Maar vandaag in de Arabische wereld —die een minderheidsgroepering is ten opzichte van moslims van de hele wereld—, alleen Syrië, het sultanaat van Oman en bepaalde Arabische emiraten integreren de homoseksuelen.

Hier moet worden herinnerd dat in tegendeel tot een beeld dat zich heeft opgedrongen zonder ooit bediscussieerd te zijn, de Syrisch Arabische republiek nooit wie dan ook heeft achtervolgd voor privé motieven. Alle misdaden, werkelijke en vaker denkbeeldige, die men haar heeft toegeschreven zijn uitsluitend verbonden aan de onderdrukking van de islamisten, hetzij de Moslimbroeders of meer recentelijk diens verlengingen Al-Qaeda en Daesh. In februari jongstleden wijdde het Libanese door de Europese unie gefinancierde dagblad L’Orient-Le Jour, bekend voor zijn systematisch anti-Syrische vooringenomenheid, een serie artikelen aan een vergelijking tussen het leven van een gay in Libanon en in Syrië. Terwijl in Libanon de politie de jonge mannen, vaak aangegeven door hun familie, arresteert, hun mobiel uitkamt op zoek naar belastende foto’s, laten hun vrienden komen, laat elke verdachte een medisch onderzoek ondergaan die geacht wordt de dilatatie van hun anus te bepalen, en ranselt ze af totdat één onder hen de anderen beschuldigt, leidt de gay gemeenschap in Syrië een gelukkig leven » [2].

De Syriërs beschouwen de kwestie van de homoseksualiteit niet als een zaak van verdraagzaamheid of onverdraagzaamheid, maar als een zaak van privacy. En duizenden jaren van beschaving hebben hen geleerd dat ze in dit gebied van de wereld alleen kunnen overleven door samen te leven, en dat dat alleen kan door het respecteren van ieders privacy. Het is dus mogelijk de homoseksuelen in het algemeen te minachten zonder wie dan ook in het bijzonder te beschuldigen gay te zijn.

Hoewel de beschikkingen in het Wetboek van strafrecht van 1949 niet ongedaan zijn gemaakt, heeft de partij van president Bashar al-Assad, de Ba’ath, een in een Arabisch land vrijwel unieke cultuur geïnstalleerd, gebaseerd op het respect van de verschillen tussen de mensen. Zodat L’Orient-Le Jour zich verbaasde toen een gay Syrische vluchteling zei dat zijn militaire dienst « de mooiste jaren van zijn leven » waren, en vertelde over « de feesten in de door gay paren gehuurde huwelijkszalen om hun verbintenis te vieren ». Het is pas bij de aankomst van Daesh dat hij gedwongen is « zijn roze en gele broeken te verbergen en zich aan te leren op een mannelijke manier te lopen ».

Hoewel de oprichters van de Ba’ath partij eerst waren geïnspireerd door de Franse revolutie, is hun ideologie vooral de vrucht van de Syrische cultuur. En in tegendeel tot de andere Arabische landen heeft Syrië een lange traditie van eerbied voor de verschillende levenswijzen.

De bijbelse religies en seksualiteit

Het Judaïsme werd gegrond in het koninkrijk van Jerusalem. Het christianisme van Paulus van Tarsus in Damascus. De islam werd gegeven aan Mohamed in Arabië, maar de Koran werd pas geschreven een twintigtal jaren na zijn dood, onder de autoriteit van de derde Kalief, Othmân, in Damascus. Feitelijk werden de drie bijbelse religies in het geografische Syrië gecreëerd.

Drie passages in de Thora noemen expliciet de homoseksualiteit. Volgens de Leviticus: « Heb geen mannelijk geslachtsverkeer met een man. Het is een gruwel ». (18:22) en « De man die met een man slaapt zoals men met een vrouw slaapt: het is een gruwel die ze beiden hebben gepleegd, ze zullen moeten sterven, hun bloed zal op hen terugvallen » (20:13). Tenslotte het Deuteronomium: Er zal geen hoer zijn onder de dochteren van Israël; en er zal geen schandjongen zijn onder de zonen van Israël » (23:17).

Als men ze weer in hun context plaatst komen de twee eerste verzen voort uit de patriarchale stammen van die periode, de derde is een veroordeling van de sacrale prostitutie die in de tempel van andere stammen plaats vond en dus gelijkgesteld werd met verafgoding. Vandaag herinterpreteren de joden hun religie om de tribale aspecten te laten varen en hebben geen moeilijkheden de homoseksuelen te integreren. Ze beschouwen vaak de verhouding tussen Ruth en Naomi en die tussen David en Jonathan als homoseksuele relaties. Degenen echter die zich beroepen op de Alliantie van God met de Stammen van Israël alléén houden vol er een « gruwel » in te zien. Zo integreert de Staat Israël wel de homoseksuelen, maarde de groep Levaha protesteert elk jaar tegen de Gay Pride en, in 2005, heeft een jood er zes gays neergestoken.

Volgens de Evangelies heeft Jezus van Nazareth steeds de verboden en het formalisme van het antieke judaïsme bekritiseerd, zelfs hoewel hij nooit het Romeinse paganisme heeft gehekeld. Hij heeft een vorm van spiritualiteit voorgestaan, gebaseerd op liefde en zelfopoffering, en heeft de kwestie van de homoseksualiteit nooit aan de orde gesteld. Er is dus in de schrift geen fundering voor de veroordeling van de homoseksualiteit door de christelijke Kerken.

De eerste christenen waren verdeeld in twee verschillende groepen. De joden die Jezus als hun Messias beschouwden, en de gojim (de heidenen) zagen hem als het voorbeeld van een perfecte mens. De eersten waren in Jerusalem georganiseerd rond Jacob, « broer van Jezus », terwijl de tweeden zich in Damascus en Antiochië hadden gestructureerd. De eersten weigerden de mis te celebreren met de tweeden die, als gojim in hun ogen onrein waren. De eerste groep werd gedood tijdens de Romeinse repressie in Jerusalem, alleen de eerste leefde voort.

In de klassieke oudheid, ook tijdens de eerste eeuwen van het christendom, waren de minnaars van dezelfde sekse in de maatschappij geïntegreerd en dus ook in de Kerk. In de IIIe eeuw werden de commandant van de Schola gentilium (Elitentroep die de Pretoriaanse Wacht verving), Sarkis, en zijn adjudant, Bacchus gemarteld door keizer Maximianus bij Rakka (de tegenwoordige hoofdstad van Daesh) omdat ze zich hadden bekeerd tot het christendom en geweigerd hadden aan de Romeinse goden te offeren. De twee mannen waren minnaars en waren als zodanig erkend door de Kerk die voor hen de adelphopoiia celebreerde, een rite die equivalent is aan welke wordt aangeboden aan paren van dezelfde sekse in de Romeinse maatschappij. Bacchus, die gedegradeerd en vervolgens ter dood gegeseld werd, verscheen in een droom aan Sarkis toen die op zijn beurt werd gemarteld. In het uniform van een Romeins officier, moedigde hij zijn minnaar aan zijn geloof niet af te zweren en als soldaat van Christus te sterven. Nadien verspreidde de cultus van de Heilige Sarkis en de Heilige Bacchus zich overal in de Levant.

Het is pas van de XIe eeuw af, en speciaal met de Contra-Reformatie, dat de christenen de homoseksualiteit veroordeelden. Rome nam toen de vitalistische filosofie over van het eind van het Romeinse keizerrijk, voor wie het doel van de seksualiteit de reproductie van de soort is. De orthodoxe christenen rechtvaardigden deze ommezwaai steunend op de epistels van Paulus bij de Corinthiërs (VI:9-10) en Romeinen (I:26-28), zelfs teruggaand naar het Leviticus en naar het Deuteronomium. Maar, behalve dat deze teksten waarschijnlijk heel verschillende betekenissen hebben, hebben ze niet de autoriteit van Christus. Hoe het ook zij, de integratie van de homoseksuelen zet zich voort onder de christenen van de Levant tot in de XVIIIe eeuw.

De islam presenteert zich als een interventie van God om de theologische verwarring die in Arabië heerste op te helderen. De Koran, die de mythe van de Genesis (19) overneemt noemt bij zes gelegenheden de mythe van Sodom en Gomorra (7:80-81, 21:74, 26:165-166, 27:54-55, 29:28-30 et 54:33-34). Deze verzen werden pas recentelijk geïnterpreteerd om de « misdaad van Loth », het stenigen van de homoseksuelen of ze van de steile rotswand af te gooien, te veroordelen. In werkelijkheid gaat de mythe van Loth niet over relaties tussen personen van dezelfde sekse, maar stigmatiseert zowel het non-respect van de gastvrijheid als de verkrachting dat de Bedoeïenen als een kenteken van onderwerping beschouwden. Bovendien veroordeelt de Koran noch Loth —die gepresenteerd wordt als één van de profeten van de islam—, noch de bezoekers die engelen blijken te zijn, maar de inwoners van Sodom. Talrijke artiesten van de gouden eeuw van de islam hebben de homoseksuele liefde gevierd en meerdere kaliefen hebben hun liefde voor andere mannen geafficheerd (bijvoorbeeld Al-Amîne, Al-Muʿtas̩im et Al-Wathiq).

Wie voelt zich gemakkelijk met de homoseksualiteit?

Vandaag voert Daesh een campagne tegen hen die « de misdaad van Loth » pratikeren. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft 24 augustus op het initiatief van Washington en Satiago een vergadering gehouden over de executies die de terroristische organisatie had gepleegd voor homoseksualiteit in Irak en Syrië.

Maar meerdere leden van de Raad hebben geaarzeld de gewelddadigheden van de jihadisten te veroordelen. Angola (voor 80 % christelijk) en Tchad (in meerderheid moslim) hebben hun ambassadeurs gevraagd niet aan de vergadering deel te nemen, terwijl andere leden van de Raad een besloten vergadering hebben geëist, zodat men niet over het proces verbaal van de zitting beschikt en dat de Raad zich heeft onthouden van een politieke conclusie.

We weten dus niet of alleen de wandaden van Daesh zijn onderzocht of dat de Raad zijn onderzoek heeft uitgebreid tot de andere groepen jihadisten. In september 2013 poogde het door Turkse en Franse officieren geëncadreerde Front al-Nosra (al-Qaeda) de kleine stad Maaloula (40 km van Damascus) in te nemen. Dit objectief had geen enkele strategische of zelfs tactische waarde, maar is het symbool van de christenen van het Oosten. Het is de oudste christelijke stad van de wereld dat door Paulus van Tarsus en de Heilige Tekla in het jaar 35 werd bekeerd. Maaloula geeft voor de traditie van het originele christendom te behouden, onafhankelijk van het schisma tussen katholieken en orthodoxen. De jihadisten hebben zich vergrepen aan alle christelijke voorstellingen, speciaal aan het grote standbeeld van de Maagd (ook door de Koran gecelebreerd), relieken van de Heilige Tekla (die de katholieken niet meer als heilig beschouwen want ze diende de sacramenten toe als een man, maar die door de orthodoxen wordt beschouwd als de dertiende apostel) en de twee monnikenkloosters van de Heilige Sarkis en de Heilige Bacchus. De katholieke en orthodoxe Kerken, die de bewoners van Maaloula gesteund hebben, hebben er voor gepast op dit aspect van de gebeurtenissen terug te komen.

Tenslotte lijken de Westerlingen weinig oprecht in de integratie van de homoseksuelen. Ze hebben er een symbool van de vrije maatschappijen van gemaakt en hebben dit onderwerp gemanipuleerd om het idee in te prenten dat de Syrisch Arabische republiek een repressief regime zou zijn. Maar de intox van de « Gay Girl in Damascus », evenals de poging tot manipulatie van Subhi Nahas zijn mislukt. Daarentegen hebben ze geen enkele reserve getoond al-Qaeda te steunen toen de monnikenkloosters van de Heilige Sarkis en de Heilige Bacchus werden aangevallen, of toen Mohammed Allouche gays van de daken afgooide.