President Macron’s Slechte Toneelstuk in Libanon

In reactie op de explosie in de haven van Beiroet op 4 augustus 2020 zag de Libanese bevolking en de internationale pers dit als een ongeluk dat te wijten was aan de corruptie van de havenautoriteiten. Van onze kant hebben we na analyse van de eerste aanwijzingen onmiddellijk de theorie van het ongeval in twijfel getrokken en de voorkeur gegeven aan de theorie van de aanval. De Franse president Emmanuel Macron was op een noodbezoek aan Libanon om het land te redden. Twee dagen later zonden ze op een Syrische televisiezender, Sama, de hypothese uit van de voortzetting van de operatie om resolutie 1559 uit te voeren.

De hypothese van resolutie 1559

Waar gaat dit allemaal over? De Frans-Amerikaanse resolutie van 2004 is opgesteld in opdracht van de Amerikaanse president George W. Bush, op basis van een tekst die door de toenmalige Libanese premier Rafik Hariri met de hulp van de Franse president Jacques Chirac is geschreven. Het was de bedoeling dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties de door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, geformuleerde doelstellingen zou erkennen:
– om de Syrische vredesmacht te verdrijven die voortkomt uit de Taif- akkoorden [1];
– om een einde te maken aan het Libanese verzet tegen het imperialisme;
– de herverkiezing van de Libanese president Emile Lahoud te voorkomen.

Op 14 februari 2005 werd Rafik Hariri, die geen premier meer was en zich net had verzoend met Hezbollah, echter vermoord in een mega-inval waarbij de Libanese president Emile Lahoud en zijn Syrische tegenhanger, Bashar el-Assad, ervan werden beschuldigd de aanstichters te zijn. De Syrische vredesmacht heeft zich teruggetrokken en president Lahoud heeft afstand gedaan van zijn kandidatuur voor herverkiezing.

Achteraf gezien lijkt het erop

– dat de aanval niet werd uitgevoerd met conventionele explosieven in een wit busje, zoals men nog steeds gelooft, maar met een wapen dat nanotechnologie en verrijkte kernbrandstof combineert, dat destijds voor zeer weinig krachten beschikbaar was [2];

– dat het internationale onderzoek van de Verenigde Naties in feite een geheime CIA-Mossad-operatie was tegen de presidenten Lahoud en Assad en Hezbollah. Het werd verbrijzeld tijdens een groot schandaal dat valse getuigen aan het licht bracht die door VN-onderzoekers werden gerekruteerd en betaald [3] ;

– dat alle aanklachten tegen de verdachten zijn ingetrokken en dat een VN-orgaan, dat abusievelijk het "Speciaal Tribunaal voor Libanon" wordt genoemd zonder de wettelijke kenmerken om dit te doen, heeft geweigerd bewijsmateriaal te onderzoeken en twee Hezbollah-leden bij verstek heeft veroordeeld.

Uiteindelijk durfde niemand het einde van het Libanese verzet zoals bepaald in Resolutie 1559 nog eens te noemen.

Dit verzet werd gevormd rond sjiitische families tijdens de Israëlische invasie (Operatie "Vrede in Galilea") in 1982. Na de overwinning ging dit netwerk geleidelijk aan de politiek over onder de naam Hezbollah. Ten tijde van haar oprichting was zij gefascineerd door de Iraanse anti-imperialistische revolutie en werd zij gesteund door het Syrische leger, zoals haar secretaris-generaal, Sayyed Hassan Nasrallah, in 2011 onthulde. Na de terugtrekking van de Syrische vredesmacht uit Libanon richtte deze zich echter bijna volledig op Iran. Hij keerde terug naar Syrië toen hij zich realiseerde dat een nederlaag van Damascus door de Moslimbroederschap niet alleen Syrië, maar ook Libanon zou vernietigen. In al die jaren heeft hij zowel een enorm arsenaal als gevechtservaring opgedaan, zodat hij vandaag de dag het eerste niet-staatsleger ter wereld is. Haar successen en de middelen die haar ter beschikking staan, hebben veel mensen aangetrokken die haar idealen niet noodzakelijkerwijs delen. De gedeeltelijke omvorming tot een politieke partij heeft haar dezelfde gebreken gegeven als andere Libanese politieke partijen, waaronder corruptie.

Vandaag de dag is Hezbollah geen staat binnen de Libanese staat, maar in veel situaties is het de staat in plaats van de chaos. Tegenover dit hybride fenomeen hebben de westerlingen in verspreide volgorde gereageerd: de Verenigde Staten hebben het als "terrorist" geclassificeerd, terwijl de Europeanen in 2013 op subtiele wijze hun civiele kant hebben onderscheiden waarmee ze hun militaire kant bespreken, die ze ook als "terrorist" veroordelen. Om hun besluit tegenover de publieke opinie te rechtvaardigen heeft het Westen een aantal geheime operaties ontwikkeld die erop gericht zijn de Hezbollah hetzij aanvallen van vóór haar bestaan (tegen de militaire contingenten van de Verenigde Staten en Frankrijk tijdens de regionale bijeenkomst van de geallieerde geheime diensten), hetzij aanvallen in het buitenland (met name in Argentinië en Bulgarije) toe te schrijven.

Het voltooien van de uitvoering van resolutie 1559 [4] betekent vandaag de dag het ontwapenen van Hezbollah en het omvormen tot een gewone politieke partij, die voor westerlingen net zo corrupt is als voor de anderen.

De Franse interventie

President Emmanuel Macron was het eerste staatshoofd dat naar Libanon reisde na de explosie in de haven van Beiroet, waar hij twee keer op bezoek was. Hij beloofde het land niet in de steek te laten en het te helpen bij de hervormingen. Hij presenteerde een "routekaart" die door alle politieke partijen werd goedgekeurd. Het voorzag in de vorming van een zendingsregering om economische en financiële hervormingen door te voeren. Mustapha Adib, de kandidaat-premier, vond het echter onmogelijk om dit te bereiken en nam ontslag. President Macron heeft vervolgens op 27 september een persconferentie belegd. Hij heeft de hele politieke klasse uitgejouwd en de Hezbollah en de Amal-beweging expliciet beschuldigd en impliciet hun bondgenoot, president Michel Aoun, van het dwarsbomen van zijn poging om Libanon te redden.

De argumenten van president Macron hebben alleen diegenen overtuigd die de geschiedenis van Libanon niet kennen. Integendeel, onze lezers weten [5] dat dit land nooit een natie is geweest en dus ook nooit een democratie zou kunnen zijn. Het wordt sinds de Ottomaanse kolonisatie gedeeld door verschillende geloofsgemeenschappen die daar naast elkaar bestaan zonder zich met elkaar te vermengen. Deze verdeling werd geïnstitutionaliseerd door de Grondwet (1926), geïnspireerd door Frankrijk, een volmacht. Vervolgens werd het functioneren ervan op alle niveaus van de staat in steen gebeiteld door de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië, tijdens de akkoorden van Taif (1989) die een einde maakten aan de burgeroorlog. Vanuit dit oogpunt is het op zijn zachtst gezegd vreemd om politiek personeel de schuld te geven van het corrumperen van de staat, terwijl corruptie een direct en onverbiddelijk gevolg is van de instellingen die hen vanuit het buitenland worden opgelegd.

Bovenal is het ontoelaatbaar om een buitenlandse president te horen poseren als docent en te zeggen dat hij zich schaamt voor de Libanese leiding. Vooral omdat deze buitenlander een natie vertegenwoordigt die een zware historische verantwoordelijkheid heeft in de huidige situatie.

In de praktijk lijkt het erop dat de sponsors in Libanon van plan zijn de corrupte politieke klasse die ze hebben opgezet omver te werpen en te vervangen door een regering van technocraten die in hun beste scholen zijn opgeleid. Deze regering zal belast zijn met de hervorming van de financiën, het herstel van het belastingparadijs van de gouden eeuw van Libanon, maar vooral niet met het doorbreken van het godsdienstige systeem, zodat het land afhankelijk blijft van zijn peetouders. Het land zou dus gedoemd zijn om gekoloniseerd te blijven zonder het toe te geven en om elke dertig of veertig jaar een aantal van zijn leiders te onthoofden.

In de gedachten van de geldschieters van president Macron heeft de onrust in Saoedi-Arabië het plan voor een vrije zone voor miljardairs, Neom, doen mislukken. Libanon moet daarom opnieuw worden gebruikt om aan zijn eigen belastingverplichtingen te ontsnappen.

Er zij ook aan herinnerd dat Frankrijk, toen het seculiere instellingen oprichtte, onmiddellijk al zijn koloniën van deze instellingen beroofde, omdat het van mening was dat religie de enige manier was om de volkeren die het in zijn macht had te pacificeren. Libanon is het enige land ter wereld waar een sjiitische mullah, een soennitische mufti en een christelijke patriarch hun mening kunnen opleggen aan politieke partijen.

De herhaalde aanvallen van president Macron op Hezbollah zijn precies in lijn met mijn hypothese: het uiteindelijke doel van de westerlingen is om het verzet te vernietigen en Hezbollah om te vormen tot een partij die net zo corrupt is als de anderen.

Inderdaad, volgens Emmanuel Macron is de huidige Hezbollah tegelijkertijd een "militie", een "terroristische organisatie" en een politieke partij. Zoals we hebben gezien, is het in feite zowel het eerste niet-gouvernementele leger dat zich inzet voor de strijd tegen het imperialisme als een politieke partij die de sjiitische gemeenschap vertegenwoordigt. Zij is nooit verantwoordelijk geweest voor terroristische acties in het buitenland. Volgens de heer Macron heeft hij "een klimaat van terreur" gecreëerd, waardoor andere politieke formaties worden geremd. Hezbollah heeft echter nooit zijn enorme arsenaal gebruikt tegen zijn Libanese rivalen. De korte oorlog van 2008 was niet gericht tegen Soennieten en Druzen, maar tegen degenen die spionagecentra van buitenlandse mogendheden (met name in het archief van FuturTV) hebben ondergebracht.

Tijdens de persconferentie werd ook verwezen naar de eis van Hezbollah en Amal om de minister van Financiën te kiezen. Deze schijnbaar absurde vraag is van vitaal belang voor het Verzet. Niet om de staat te plunderen, zoals sommigen suggereren, maar om de Amerikaanse sancties tegen het verzet te omzeilen. Saad Hariri, nadat hij zich ertegen verzet had, kwam er bij, zodra hij begreep wat er op het spel stond. Daarom is, in tegenstelling tot wat president Macron beweert, het falen van de regeringsformatie niet te wijten aan Hezbollah of enige andere Libanese formatie, maar aan de Franse wil om het verzet te breken.

Tijdens de verkiezing van president Jacques Chirac heeft de Saoedische gevolmachtigde Rafik Hariri zijn verkiezingscampagne grotendeels gefinancierd, wat een gedenkwaardig incident in de Franse constitutionele raad heeft veroorzaakt. Identiek aan de verkiezing van president Emmanuel Macron financierde Saad Hariri (zoon van de vorige president) zijn campagne, zij het op kleinere schaal. Toen de heer Macron aankondigde dat de internationale gemeenschap Libanon financieel zou redden als het zijn routekaart zou toepassen, eiste Saad Hariri dus een rendement op de investering, namelijk 20 procent van de komende bedragen. Na overleg met zijn belangrijkste donor, de Amerikaans-Israëlische Henri Kravis [6], weigerde Emmanuel Macron en bedreigde hij de drie presidenten van Libanon (van de Republiek, de Assemblee en de regering) met sancties.

Frankrijk calculeert op basis van zijn historische kennis van de regio. Het heeft echter een aantal van zijn ontwikkelingen niet begrepen, zoals blijkt uit zijn mislukkingen in Libië, Syrië en in de onderhandelingen tussen Iran en de VS. Terwijl zij zich zorgen maakt over de invloed van Turkije in Libanon, overschat zij die van Saoedi-Arabië en Iran, onderschat zij die van Syrië en negeert zij die van Rusland.

Voor degenen die precies zien wat er gebeurt, is Frankrijk niet eerlijk in zijn zorg voor Libanon. Zo werden de reizen van president Macron voorafgegaan door de verspreiding van een verzoekschrift waarin Frankrijk werd opgeroepen zijn mandaat over Libanon te herstellen, dat wil zeggen, te herkoloniseren. Al snel werd vastgesteld dat deze spontane petitie een initiatief was van de Franse geheime dienst. Of opnieuw kwam de tweede reis van de Franse president overeen met de honderdste verjaardag van de proclamatie van Groot-Libanon door generaal Henri Gouraud, leider van de Franse Koloniale Partij. Het is niet erg moeilijk te begrijpen wat Frankrijk hoopt terug te krijgen voor zijn actie tegen het Verzet.