Ποια διεθνής τάξη;

Είδαμε τα εγκλήματα του ΝΑΤΟ, αλλά γιατί να επιβεβαιώσουμε τη φιλία μας με τη Ρωσία; Μήπως δεν υπάρχει κίνδυνος να δούμε αύριο την τελευταία να συμπεριφέρεται όπως το ΝΑΤΟ σήμερα; Μήπως θα υποκαταστήσουμε τη μια σκλαβιά με μια άλλη;

Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, θα βασιστώ στη διαδοχική εμπειρία μου ως σύμβουλος πέντε αρχηγών κρατών. Οι Ρώσοι διπλωμάτες παντού μου είπαν: βρίσκεστε σε λάθος δρόμο: δεσμεύεστε να σβήσετε μια πυρκαγιά εδώ, ενώ μια άλλη ξεκίνησε αλλού. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και ευρύτερο.
Θα ήθελα λοιπόν να σας περιγράψω τη διαφορά μεταξύ μιας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες και μιας άλλης που βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο. Δεν είναι μια γραμμική ιστορία, αλλά μια μάχη μεταξύ δύο κοσμοθεωριών· μια μάχη που είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε.

Τον 17ο αιώνα, οι Συνθήκες της Βεστφαλίας καθιέρωσαν την αρχή της κρατικής κυριαρχίας. Κάθε κράτος είναι ίσο με τα άλλα και κανένα δεν μπορεί να ανακατευτεί στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων. Αυτές οι Συνθήκες διέπονταν για αιώνες τόσο τις σχέσεις μεταξύ των σημερινών ομόσπονδων κρατών όσο και τις σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Επιβεβαιώθηκαν από το Συνέδριο της Βιέννης το 1815, κατά την ήττα του Ναπολέοντα Α’.

Τις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τσάρος Νικόλαος Β’ συγκάλεσε δύο Διεθνείς Διασκέψεις για την Ειρήνη (1899 και 1907) στη Χάγη προκειμένου να «αναζητηθούν τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να εξασφαλιστούν σε όλους τους λαούς τα οφέλη μιας πραγματικής και διαρκούς ειρήνης. Τα ετοίμασε με τον Πάπα Βενέδικτο τον 15ο με βάση το κανονικό δίκαιο και όχι το δίκαιο του ισχυρότερου. 27 κράτη υπέγραψαν τις τελικές αποφάσεις, μετά από δύο μήνες διαβουλεύσεων. Ο πρόεδρος του Γαλλικού Ριζοσπαστικού [Ρεπουμπλικανικού] Κόμματος, Λεόν Μπουρζουά, παρουσίασε τις σκέψεις του [1] για την αμοιβαία εξάρτηση των κρατών και για το συμφέρον που έχουν να ενωθούν παρά τους ανταγωνισμούς τους.
Υπό την ώθηση του Λεόν Μπουρζουά, η Διάσκεψη δημιούργησε ένα διεθνές διαιτητικό δικαστήριο υπεύθυνο για την επίλυση των συγκρούσεων με νομικά μέσα και όχι με πόλεμο. Σύμφωνα με τον Λεόν Μπουρζουά, τα κράτη δεν θα συμφωνήσουν να αφοπλιστούν παρά μόνο όταν έχουν άλλες εγγυήσεις ασφάλειας.

Το τελικό κείμενο καθιερώνει την έννοια του «καθήκοντος των κρατών να αποφεύγουν τον πόλεμο»… με την προσφυγή στη διαιτησία.
Υπό την εισήγηση ενός υπουργού του Τσάρου, του Frédéric Fromhold de Martens, η Διάσκεψη συμφώνησε ότι, κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης σύγκρουσης, οι πληθυσμοί και οι εμπόλεμοι πρέπει να παραμείνουν υπό την προστασία των αρχών που απορρέουν από «τα έθιμα μεταξύ των πολιτισμένων εθνών, από τους νόμους της ανθρωπότητας και τις απαιτήσεις της δημόσιας συνείδησης. Εν ολίγοις, οι υπογράφοντες συμφώνησαν να μην συμπεριφέρονται πλέον σαν βάρβαροι.
Αυτό το σύστημα λειτουργεί μόνο μεταξύ πολιτισμένων κρατών που τιμούν την υπογραφή τους και λογοδοτούν στην κοινή γνώμη τους. Απέτυχε, το 1914, επειδή τα κράτη είχαν χάσει την κυριαρχία τους με τη σύναψη αμυντικών συνθηκών που απαιτούσαν να μπουν αυτόματα σε πόλεμο υπό ορισμένες συνθήκες που τα ίδια δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν.

Οι ιδέες του Λεόν Μπουρζουά κέρδισαν έδαφος, αλλά συνάντησαν αντίθεση, συμπεριλαμβανομένης αυτής του αντιπάλου του στο Ριζοσπαστικό Κόμμα, Ζορζ Κλεμανσό. Ο τελευταίος δεν πίστευε ότι η κοινή γνώμη μπορούσε να αποτρέψει τους πολέμους. Δεν το πίστευαν ούτε οι Αγγλοσάξονες, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Γούντροου Γουίλσον και ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ. Οι τρεις άντρες αντικατέστησαν τη Δύναμη των Νικητών με το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο ήταν ακόμη στα σπάργανα στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μοιράστηκαν τον κόσμο και τα ερείπια των Αυστροουγγρικής, Γερμανικής και Οθωμανικής αυτοκρατοριών. Απέδωσαν την πλήρη ευθύνη για τις σφαγές μόνο στη Γερμανία, αρνούμενοι τις δικές τους. Της επέβαλαν έναν αφοπλισμό χωρίς εγγυήσεις. Για να αποτρέψουν την εμφάνιση ενός αντιπάλου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, οι Αγγλοσάξονες άρχισαν να βάλουν τη Γερμανία να αντιπαραθέτει εναντίον της ΕΣΣΔ και απέκτησαν την σιωπή της Γαλλίας διαβεβαιώνοντάς την ότι μπορούσε να λεηλατήσει το νικημένο II° Ράιχ. Κατά κάποιο τρόπο, όπως είπε ο πρώτος Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Theodor Heuss, οργάνωσαν τις συνθήκες για την ανάπτυξη του ναζισμού.
Όπως είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους, οι τρεις άνδρες αναμόρφωσαν τον κόσμο σύμφωνα με την εικόνα τους (τα 14 σημεία του Wilson, οι συμφωνίες Sykes-Picot, η δήλωση Balfour). Δημιούργησαν την εβραϊκή εστία της Παλαιστίνης, διέλυσαν την Αφρική και την Ασία και προσπάθησαν να περιορίσουν την Τουρκία σε μερικά σκόρπια εδάφη. Οργάνωσαν όλες τις τρέχουσες ταραχές στη Μέση Ανατολή.

Ωστόσο, με βάση τις ιδέες του αείμνηστου Νικολάου Β’ και του Λεόν Μπουρζουά, ιδρύθηκε η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο αρνήθηκαν επίσημα οποιαδήποτε ιδέα Διεθνούς Δικαίου. Ωστόσο, απέτυχε και η Κοινωνία των Εθνών. Όχι επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να συμμετέχουν, όπως λέγεται. Ήταν δικαίωμά τους. Αλλά πρώτον, επειδή ήταν ανίκανη να αποκαταστήσει την αυστηρή ισότητα μεταξύ των κρατών, καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν αντίθετο στο να θεωρεί ίσους τους αποικισμένους λαούς. Επίσης γιατί δεν είχε κοινό στρατό. Και τέλος γιατί οι Ναζί έσφαξαν τους αντιπάλους τους, καταστρέφοντας τη γερμανική κοινή γνώμη, παραβίασαν την υπογραφή του Βερολίνου και δεν δίστασαν να συμπεριφέρονται σαν βάρβαροι.

Ήδη από της Χάρτας του Ατλαντικού το 1942, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ, και ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσόρτσιλ, έθεσαν ως κοινό στόχο τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης στο τέλος της σύγκρουσης. Οι Αγγλοσάξονες, οι οποίοι φαντάζονταν τους εαυτούς τους ικανούς να κυβερνήσουν τον κόσμο, δεν συμφώνησαν ωστόσο μεταξύ τους για το πώς να το κάνουν. Η Ουάσιγκτον δεν ήθελε το Λονδίνο να ανακατεύεται στις υποθέσεις της στη Λατινική Αμερική, ενώ το Λονδίνο δεν σκόπευε να μοιραστεί την ηγεμονία της Αυτοκρατορίας στην οποία «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Οι Αγγλοσάξονες υπέγραψαν μια σειρά από συνθήκες κατά τη διάρκεια του Πολέμου με τις Συμμαχικές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων με εκείνες που ήταν εξόριστες, τις οποίες φιλοξενούσαν στο Λονδίνο.

Κατά τα λοιπά, οι Αγγλοσάξονες δεν κατάφεραν να νικήσουν το Τρίτο Ράιχ· οι Σοβιετικοί το ανέτρεψαν και κατέλαβαν το Βερολίνο. Ο Ιωσήφ Στάλιν, πρώτος γραμματέας του ΚΚΣΕ, ήταν αντίθετος στην ιδέα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, πόσο μάλλον αγγλοσαξονικής. Ήθελε απλώς έναν οργανισμό που θα μπορούσε να αποτρέψει μελλοντικές συγκρούσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι ρωσικές αντιλήψεις ήταν αυτές που γέννησαν το σύστημα: αυτό του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κατά τη διάρκεια της διάσκεψης του Σαν Φρανσίσκο.

Στο πνεύμα των Διασκέψεων της Χάγης, όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ είναι ίσα. Ο Οργανισμός περιλαμβάνει ένα εσωτερικό δικαστήριο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, υπεύθυνο για την επίλυση συγκρούσεων που προκύπτουν μεταξύ των μελών του. Ωστόσο, δεδομένων των προηγούμενων εμπειριών, οι πέντε νικήτριες δυνάμεις διαθέτουν μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας με βέτο. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε εμπιστοσύνη μεταξύ τους (οι Αγγλοσάξονες είχαν σκεφτεί να συνεχίσουν τον πόλεμο με τα εναπομείναντα γερμανικά στρατεύματα εναντίον της ΕΣΣΔ) και ότι ήταν άγνωστο πώς θα συμπεριφερόταν η Γενική Συνέλευση, οι διάφοροι νικητές ήθελαν να διασφαλίσουν ότι ο ΟΗΕ δεν θα στραφεί εναντίον τους (οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν διαπράξει τρομερά εγκλήματα πολέμου εκτοξεύοντας δύο ατομικές βόμβες εναντίον αμάχων, ενώ η Ιαπωνία… ετοίμαζε την παράδοσή της στους Σοβιετικούς). Αλλά οι μεγάλες δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονταν καθόλου το βέτο με τον ίδιο τρόπο. Για κάποιους ήταν δικαίωμα να λογοκρίνουν τις αποφάσεις των άλλων, για άλλους ήταν η υποχρέωση να παίρνονται οι αποφάσεις ομόφωνα από τους νικητές.

Μόνο που από την αρχή, οι Αγγλοσάξονες δεν έπαιξαν το παιχνίδι: ένα ισραηλινό κράτος αυτοανακηρύχθηκε (14 Μαΐου 1948) πριν συμφωνηθούν τα σύνορά του, μετά ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών που έπρεπε να διασφαλίσει τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, ο κόμης Folke Bernadotte, δολοφονήθηκε από Εβραίους υπερεξουσιαστές, υπό τη διοίκηση του Yitzhak Shamir. Περαιτέρω, η έδρα του Συμβουλίου Ασφαλείας που παραχωρήθηκε στην Κίνα, στο πλαίσιο του τερματισμού του κινεζικού εμφυλίου πολέμου, δόθηκε στο Kuomintang του Chiang Kai-shek και όχι στο Πεκίνο. Οι Αγγλοσάξονες κήρυξαν την ανεξαρτησία της κορεατικής ζώνης κατοχής τους με το όνομα «Δημοκρατία της Κορέας» (15 Αυγούστου 1948), δημιούργησαν το ΝΑΤΟ (4 Απριλίου 1949), στη συνέχεια διακήρυξαν την ανεξαρτησία της γερμανική ζώνης κατοχής τους με το όνομα της «Ομοσπονδιακής Γερμανίας» (23 Μαΐου 1949).

Θεωρώντας ότι είχε ξεγελαστεί, η ΕΣΣΔ βρόντηξε την πόρτα (πολιτική της «κενής έδρας»). Ο Γεωργιανός Ιωσήφ Στάλιν είχε πιστέψει, εσφαλμένα, ότι το βέτο δεν ήταν ένα δικαίωμα λογοκρισίας, αλλά μια προϋπόθεση ομοφωνίας των νικητών. Πίστευε ότι θα εμπόδιζε την οργάνωση μποϊκοτάροντάς την.
Οι Αγγλοσάξονες ερμήνευσαν το κείμενο της Χάρτας που είχαν συντάξει και εκμεταλλεύτηκαν την απουσία των Σοβιετικών για να τοποθετήσουν «γαλάζια κράνη» στα κεφάλια των στρατιωτών τους και έκαναν πόλεμο κατά των Βορειοκορεατών (25 Ιουνίου 1950) στο «όνομα της διεθνούς κοινότητας» (sic). Εντέλει, την 1η Αυγούστου 1950, οι Σοβιετικοί επέστρεψαν στον ΟΗΕ, μετά από 6μιση μήνες απουσίας.

Εάν η Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού είναι νόμιμη, οι εσωτερικοί κανονισμοί του ΝΑΤΟ παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Έθεσε τους συμμαχικούς στρατούς υπό τη διοίκηση των Αγγλοσάξωνων. Ο γενικός διοικητής του, ο SACEUR, πρέπει υποχρεωτικά να είναι αξιωματικός των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με τον πρώτο Γενικό Γραμματέα του, τον Λόρδο Ismay, ο πραγματικός στόχος της Συμμαχίας δεν είναι ούτε να διατηρήσει την ειρήνη ούτε να πολεμήσει εναντίον των Σοβιετικών, αλλά να «κρατήσει τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς υπό επίβλεψη» [2]. Εν ολίγοις, είναι ο ένοπλος βραχίονας της παγκόσμιας κυβέρνησης την οποία ήθελαν να δημιουργήσουν ο Ρούσβελτ και ο Τσόρτσιλ. Με την εφαρμογή αυτού του στόχου, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν διέταξε τη δολιοφθορά του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream που συνέδεε τη Ρωσία με τη Γερμανία.

Στην Απελευθέρωση, η MI6 και η OPC (δηλαδή η μελλοντική CIA) εγκατέστησαν κρυφά ένα δίκτυο stay-behind στη Γερμανία. Τοποθέτησαν σε αυτό χιλιάδες ναζί αξιωματούχους τους οποίους βοήθησαν να ξεφύγουν από τη δικαιοσύνη. Ο Κλάους Μπάρμπι, ο οποίος βασάνισε τον συντονιστή της Γαλλικής Αντίστασης Ζαν Μουλέν, έγινε ο πρώτος διοικητής αυτού του σκιώδους στρατού. Στη συνέχεια αυτό το δίκτυο ενσωματώθηκε στο ΝΑΤΟ όπου μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από τους Αγγλοσάξονες για να παρέμβουν στην πολιτική ζωή των λεγόμενων συμμάχων τους, στην πραγματικότητα των υποτελών τους.

Οι πρώην συνεργάτες του Joseph Goebbels δημιούργησαν το Volksbund für Frieden und Freiheit. Καταδίωξαν τους Γερμανούς κομμουνιστές με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Αργότερα, οι πράκτορες του stay-behind του ΝΑΤΟ κατάφεραν να χειραγωγήσουν την άκρα αριστερά για να την κάνουν απεχθή. Αυτή είναι για παράδειγμα η περίπτωση της συμμορίας Bader. Αλλά καθώς αυτοί οι άντρες συνελήφθησαν, το stay-behind ήρθε να τους δολοφονήσουν στη φυλακή, πριν δικαστούν και μιλήσουν. Από το 1992, η Δανία κατασκόπευσε γερμανικές πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένης της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, κατόπιν εντολής του ΝΑΤΟ, όπως και η Νορβηγία, το 2022, ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, βοήθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να σαμποτάρουν τον North Stream…

Ας επιστρέψουμε στο Διεθνές Δίκαιο, σταδιακά τα πράγματα επανήλθαν στην τάξη μέχρι που ο Ουκρανός Λεονίντ Μπρέζνιεφ έκανε, στην Κεντρική Ευρώπη, το 1968 κατά την Άνοιξη της Πράγας, ό,τι έκαναν οι Αγγλοσάξονες οπουδήποτε αλλού: απαγόρευσε τα κράτη που συμμαχούσαν με την ΕΣΣΔ να επιλέξουν άλλο οικονομικό μοντέλο από το δικό της.

Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Paul Wolfowitz ανέπτυξε ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο, για να παραμείνουν οι κυρίαρχοι του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν την εμφάνιση ενός νέου αντιπάλου, αρχής γινόμενης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε εφαρμογή αυτής της ιδέας ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ επέβαλε τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλα τα πρώην κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ. Αναπτυσσόμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Ένωση στέρησε από τον εαυτό της τη δυνατότητα να γίνει πολιτική οντότητα. Πάντα σε εφαρμογή αυτού του δόγματος, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έθεσε την ΕΕ υπό την προστασία του ΝΑΤΟ. Και είναι πάλι σε εφαρμογή αυτού του δόγματος που η Γερμανία και η Γαλλία πληρώνουν και εξοπλίζουν την Ουκρανία.

Ήρθε τότε ο Τσέχο-Αμερικανός καθηγητής Josef Korbel. Πρότεινε στους Αγγλοσάξονες να κυριαρχήσουν στον κόσμο ξαναγράφοντας τις διεθνείς συνθήκες. Σύμφωνα με τον ίδιο, αρκούσε να υποκαταστήσει με το αγγλοσαξονικό δίκαιο, βασισμένο στο έθιμο, τον ορθολογισμό του ρωμαϊκού δικαίου. Με αυτόν τον τρόπο, όλες οι Συνθήκες θα έδιναν το πλεονέκτημα μακροπρόθεσμα στις κυρίαρχες δυνάμεις: τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, που συνδέονται με μια «ειδική σχέση», σύμφωνα με τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Η κόρη του καθηγητή Κόρμπελ, η δημοκράτισσα Μαντλίν Ολμπράιτ, έγινε πρέσβειρα στον ΟΗΕ, και μετά υπουργός Εξωτερικών. Στη συνέχεια, όταν ο Λευκός Οίκος πέρασε στα χέρια των Ρεπουμπλικανών, η υιοθετημένη κόρη του καθηγητή Κόρμπελ, η Κοντολίζα Ράις, την διαδέχθηκε ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, και μετά ως υπουργός Εξωτερικών. Επί δύο δεκαετίες, οι δύο «αδερφές» [3] ξαναέγραφαν υπομονετικά τα κύρια διεθνή κείμενα, δήθεν για να τα εκσυγχρονίσουν, στη πραγματικότητα για να αλλάξουν το πνεύμα τους.

Σήμερα, οι διεθνείς θεσμοί λειτουργούν σύμφωνα με κανόνες που διατάχθηκαν από τους Αγγλοσάξονες, βάσει των προηγούμενων παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου. Το δίκαιο αυτό δεν γράφεται σε κανέναν κώδικα, αφού αποτελεί ερμηνεία του εθίμου από την κυρίαρχη δύναμη. Καθημερινά αντικαθιστούμε με άδικους κανόνες το διεθνές δίκαιο και παραβιάζουμε τη ίδια τη δική μας υπογραφή.

Για παράδειγμα:
• Τα κράτη της Βαλτικής ανέλαβαν γραπτή δέσμευση, κατά τη δημιουργία τους το 1990, να διατηρήσουν τα μνημεία που τιμούν τις θυσίες του Κόκκινου Στρατού. Η καταστροφή αυτών των μνημείων αποτελεί συνεπώς παραβίαση της δικής τους υπογραφής.
• Η Φινλανδία ανέλαβε γραπτή δέσμευση το 1947 να παραμείνει ουδέτερη. Η ένταξή της στο ΝΑΤΟ αποτελεί επομένως παραβίαση της δικής της υπογραφής.
• Στις 25 Οκτωβρίου 1971, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν το ψήφισμα 2758 αναγνωρίζοντας ότι το Πεκίνο, και όχι η Ταϊβάν, ήταν ο μοναδικός νόμιμος εκπρόσωπος της Κίνας. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση του Τσιάνγκ Κάι-σεκ εκδιώχθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας και αντικαταστάθηκε από αυτή του Μάο Τσε Τουνγκ. Ως εκ τούτου, οι πρόσφατοι ναυτικοί ελιγμοί της Κίνας στα στενά της Ταϊβάν δεν συνιστούν επιθετικότητα εναντίον κυρίαρχου κράτους, αλλά ελεύθερη ανάπτυξη των δυνάμεών της στα δικά της χωρικά ύδατα.
• Οι συμφωνίες του Μινσκ επρόκειτο να προστατεύσουν τους Ρωσόφωνους Ουκρανούς από την παρενόχληση από «ακραίους εθνικιστές». Η Γαλλία και η Γερμανία είχαν εγγυηθεί για αυτό ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αλλά, όπως είπαν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ, κανένας από τους δύο δεν σκόπευε να τις εφαρμόσει. Οι υπογραφές τους δεν αξίζουν τίποτα. Αν ήταν διαφορετικά, δεν θα είχε γίνει ποτέ πόλεμος στην Ουκρανία.

Η διαστρέβλωση του Διεθνούς Δικαίου κορυφώθηκε με τον διορισμό, το 2012, του Αμερικανού Τζέφρι Φέλτμαν ως διευθυντή των πολιτικών υποθέσεων. Από το γραφείο του στη Νέα Υόρκη, επέβλεπε τον πόλεμο της Δύσης εναντίον της Συρίας, χρησιμοποιώντας τους θεσμούς της ειρήνης για να διεξάγει πόλεμο [4]

Μέχρι να την απείλησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποθηκεύοντας όπλα στα σύνορά της, η Ρωσική Ομοσπονδία σεβάστηκε κάθε δέσμευση που υπέγραψε ή που υπέγραψε η Σοβιετική Ένωση. Η Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων (NPT) απαιτεί από τις πυρηνικές δυνάμεις να μην εξαπλώσουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο έξω από την επικράτεια τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, παραβιάζοντας την υπογραφή τους, έχουν αποθηκεύσει ατομικές βόμβες για δεκαετίες σε πέντε υποτελείς χώρες. Εκπαιδεύουν τους συμμαχικούς στρατιώτες στο χειρισμό αυτών των όπλων στις βάσεις του Kleine Brogel στο Βέλγιο, του Büchel εδώ στη Γερμανία (Ρηνανία-Παλατινάτο), του Aviano και του Ghedi στην Ιταλία, του Volkel στην Ολλανδία και του Incirlik στην Τουρκία.
Έπειτα λένε, χάρη στις βίαιες πράξεις τους, ότι έχει γίνει έθιμο. Ωστόσο, η Ρωσική Ομοσπονδία, θεωρώντας τον εαυτό της υπό πολιορκία, μετά την υπερπτήση πυρηνικού βομβαρδιστικού των ΗΠΑ πάνω από τον Κόλπο της Φινλανδίας, έπαιξε επίσης με τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων και τοποθέτησε ατομικές βόμβες στο έδαφος της Λευκορωσίας. Ασφαλώς, η Λευκορωσία δεν είναι Κούβα. Η εγκατάσταση ρωσικών πυρηνικών βομβών εκεί δεν αλλάζει τίποτα. Είναι απλώς ένα μήνυμα που στάλθηκε στην Ουάσιγκτον: αν θέλετε να αποκαταστήσετε το Δίκαιο του Ισχυρότερου, μπορούμε επίσης να το αποδεχτούμε, εκτός από το ότι, από τώρα και στο εξής, είμαστε εμείς οι ισχυρότεροι. Σημειώστε ότι η Ρωσία δεν παραβίασε το γράμμα της Συνθήκης, επειδή δεν εκπαιδεύει τους Λευκορώσους στρατιωτικούς για αυτά τα όπλα, αλλά πήρε ελευθερίες από το πνεύμα της Συνθήκης.

Για να είναι αποτελεσματικές και μακροχρόνιες, είχε εξηγήσει ο Léon Bourgeois τον περασμένο αιώνα, οι συνθήκες αφοπλισμού πρέπει να βασίζονται σε νομικές εγγυήσεις. Ως εκ τούτου, είναι επείγον να επιστρέψουμε στο διεθνές δίκαιο, διαφορετικά θα βυθιστούμε με τα πόδια σε έναν καταστροφικό πόλεμο.

Τιμή μας και συμφέρον μας είναι να αποκαταστήσουμε το διεθνές δίκαιο. Είναι μια εύθραυστη κατασκευή. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο, πρέπει να το αποκαταστήσουμε και έχουμε τη βεβαιότητα ότι η Ρωσία σκέφτεται όπως εμείς, ότι δεν θα το παραβιάσει.

Ή μπορούμε να υποστηρίξουμε το ΝΑΤΟ που συγκέντρωσε τους 31 υπουργούς Άμυνας του στις Βρυξέλλες στις 11 Οκτωβρίου για να ακούσουν μέσω τηλεδιάσκεψης τον Ισραηλινό ομόλογό τους να τους ανακοινώνει ότι επρόκειτο να ισοπεδώσει τη Γάζα. Και κανένας από τους υπουργούς μας, συμπεριλαμβανομένου του Γερμανού Μπόρις Πιστόριους, δεν τόλμησε να μιλήσει εναντίον του σχεδιασμού αυτού του μαζικού εγκλήματος που διαπράττεται εναντίον αμάχων. Η τιμή του γερμανικού λαού έχει ήδη προδοθεί από τους Ναζί που εντέλει σας θυσίασαν. Μην αφήσετε τον εαυτό σας να προδοθεί ξανά, αυτή τη φορά από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και τους Πράσινους.

Δεν χρειάζεται να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο κυρίαρχους, αλλά να προστατεύσουμε την ειρήνη, από το Ντονμπάς μέχρι τη Γάζα και, εντέλει, να υπερασπιστούμε το Διεθνές Δίκαιο.