Αλλαγή παραδείγματος στην Παλαιστίνη

Η Μέση Ανατολή είναι ένα ασταθές σύμπαν στο οποίο ανταγωνίζονται πολλές ομάδες για να επιβιώσουν. Για απλοποίηση, θεωρούμε στη Δύση ότι ο πληθυσμός της αποτελείται από Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Κάθε θρησκεία αποτελείται η ίδια από ένα πλήθος δογμάτων. Για παράδειγμα, στην Ευρώπη και στο Μαγρέμπ, γνωρίζουμε ότι οι Χριστιανοί χωρίζονται σε Καθολική Εκκλησία, Ορθόδοξη Εκκλησία και Προτεσταντική Εκκλησία, αλλά στη Μέση Ανατολή υπάρχουν δεκάδες και δεκάδες διαφορετικές Εκκλησίες. Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για την εβραϊκή και τη μουσουλμανική θρησκεία.

Κάθε φορά που ένα τροποποιείται κομμάτι στη σκακιέρα, όλες οι άλλες ομάδες πρέπει να επανατοποθετηθούν. Γι’ αυτό οι σύμμαχοι της μιας μέρας θα είναι ίσως οι εχθροί του αύριο, ενώ οι εχθροί του σήμερα ήταν σύμμαχοί μας χθες. Στο πέρασμα των αιώνων, ο καθένας έγινε και θύμα και δήμιος. Οι ξένοι που πηγαίνουν στη Μέση Ανατολή αναγνωρίζουν τον εαυτό τους a priori στα άτομα με την ίδια κουλτούρα με αυτούς, την ίδια πίστη, ωστόσο αγνοούν την ιστορία της και δεν είναι έτοιμοι να την αποδεχτούν.

Αν θέλουμε να προωθήσουμε την ειρήνη, δεν πρέπει να ακούμε μόνο εκείνους που νιώθουμε κοντά μας. Πρέπει να δεχθούμε ότι η ειρήνη απαιτεί την επίλυση όχι μόνο των αδικιών που υπέστησαν οι φίλοι μας, αλλά και αυτές που υπέστησαν οι εχθροί μας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι που το κάνουμε αυθόρμητα. Έτσι, τους προηγούμενους μήνες, στη Γαλλία, ακούσαμε αποκλειστικά την άποψη ορισμένων Ουκρανών εναντίον των Ρώσων, ορισμένων Αρμενίων εναντίον των Αζέρων και τώρα ορισμένων Ισραηλινών εναντίον των Παλαιστινίων.

Τέλος, μεταξύ των πολλαπλών πηγών στις οποίες μπορούμε να αναφερθούμε, πρέπει να διακρίνουμε εκείνες που υπερασπίζονται τα άμεσα υλικά συμφέροντά τους, εκείνες που υπερασπίζονται την πατρίδα τους και εκείνες που υπερασπίζονται αρχές. Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται από ομάδες, όχι θρησκευτικές, αλλά θεοκρατικές. Οι τελευταίες δεν υπερασπίζονται καμία ανώτερη αρχή, αλλά χρησιμοποιούν θρησκευτική γλώσσα για να κερδίσουν.

Αφού διαπιστώθηκαν αυτά τα προκαταρκτικά, ας έρθουμε στα γεγονότα.

Η Χαμάς επιτέθηκε στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023 στις 6 π.μ., δηλαδή με αφορμή την 50ή επέτειο του «Πολέμου του Οκτώβρη του 73», γνωστός στη Δύση με το ισραηλινό όνομα «Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ». » Εκείνη την εποχή, η Αίγυπτος και η Συρία επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Ισραήλ για να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους. Αλλά το Τελ Αβίβ, ενημερωμένο από το Αμμάν και υποστηριζόμενο από την Ουάσιγκτον, είχε συντρίψει τους αραβικούς στρατούς. Ο Ανουάρ ελ Σαντάτ είχε προδώσει τον λαό του, ενώ η Συρία είχε χάσει το Γκολάν.

Η τρέχουσα επιχείρηση συνδυάζει τόσο μια βροχή από ρουκέτες, που προορίζονται να κορώσουν τον Σιδηρούν Θόλο, όσο και 22 χερσαίες επιθέσεις στο ισραηλινό έδαφος. Για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη, ρουκέτες στόχευσαν ισραηλινά στρατιωτικά κέντρα διοίκησης προκειμένου να ευνοηθούν οι ενέργειες των καταδρομέων. Οι τελευταίοι προορίζονται επισήμως να πάρουν ομήρους έτσι ώστε να μπορέσουν να διαπραγματευτούν την ανταλλαγή τους με τους 1.256 Παλαιστίνιους κρατούμενους στις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι διεισδύσεις έγιναν ταυτόχρονα από ξηρά, θάλασσα και αέρα (με πολύ ελαφρά μηχανοκίνητα αεροσκάφη).

Η προετοιμασία αυτής της επιχείρησης, η απόκτηση πληροφοριών, η εκπαίδευση χιλίων καταδρομέων και η μεταφορά όπλων απαίτησαν μήνες, αν όχι χρόνια δουλειάς. Ωστόσο, τυφλωμένοι από την πεποίθησή μας για ανωτερότητα, δεν το είδαμε. Ωστόσο, σχεδιάστηκε από τον Μοχάμεντ Ντέιφ, τον επιχειρησιακό ηγέτη της Χαμάς, ο οποίος είχε εξαφανιστεί από τα ραντάρ εδώ και δύο χρόνια και εμφανίστηκε ξανά δίπλα στον εκπρόσωπο της Χαμάς, «Αμπού-Ομπάιντα».

Καταφέρνοντας να εντοπίσει τους πυραύλους, αλλά μη μπορώντας να τους καταστρέψει όλους, το Ισραήλ δέχθηκε τουλάχιστον 3.000 από τους 7.000 που εκτοξεύτηκαν. Τα κοινωνικά δίκτυα και τα αραβικά τηλεοπτικά κανάλια έδειξαν ότι η Χαμάς είχε καταλάβει μερικά τανκς και τουλάχιστον το συνοριακό φυλάκιο στα δυτικά της Λωρίδας. Επιπλέον, επιτέθηκε σε ένα ρέιβ πάρτι στο Kibbutz Re’im όπου βίασε και σφάγιασε τουλάχιστον 280 παρευρισκόμενους. Παντού απήγαγε μεγάλο αριθμό ομήρων, συμπεριλαμβανομένων στρατηγών. Οι καταδρομείς της μπήκαν σε μερικές ισραηλινές πόλεις, πυροβολώντας με πολυβόλα κατά των κατοίκων. Υπάρχουν τουλάχιστον 900 νεκροί και 2.600 σοβαρά τραυματίες από την ισραηλινή πλευρά, το διπλάσιο από την παλαιστινιακή πλευρά.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη παλαιστινιακή δράση εδώ και μισό αιώνα.

Αυτό που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα 75 ετών καταπίεσης και παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Δεκάδες ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχουν παραβιαστεί από το Ισραήλ, χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις εναντίον του. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος εκτός δικαίου το οποίο δεν έχει διστάσει να διαφθείρει ή να δολοφονήσει σχεδόν όλους τους Παλαιστίνιους πολιτικούς ηγέτες. Έχει εσκεμμένα αποτρέψει την οικονομική ανάπτυξη στα παλαιστινιακά εδάφη ενώ ευνοεί τη δημιουργία ενός χωριστού παλαιστινιακού κράτους που ελέγχει εν μέρει.

Η απογοήτευση και οι πόνοι που συσσωρεύτηκαν εδώ και 75 χρόνια μεταφράζονται σε βίαιες και σκληρές συμπεριφορές ορισμένων Παλαιστινίων, που συνειδητοποιούνται ότι έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολύ καιρό από τη διεθνή κοινότητα. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν. Η πλειοψηφία των μελών των Ηνωμένων Εθνών, που μπόρεσαν να παρατηρήσουν στη Συρία και την Ουκρανία τη στρατιωτική αποτυχία της Δύσης και τη νίκη της Ρωσίας, δεν αρκούνται πλέον να σκύβουν το κεφάλι ενώπιον των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Γενική Συνέλευση επιβεβαίωσε, με την ευκαιρία της επετείου της αυτό-ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Ισραήλ και της σφαγής και εκδίωξης των Παλαιστινίων (Νάκμπα), ότι το διεθνές δίκαιο είναι στη πλευρά των Παλαιστινίων και όχι των Ισραηλινών. Αυτό δεν εμποδίζει τη Χαμάς να διαπράττει εγκλήματα πολέμου.

Η σημερινή κατάσταση είναι χωρίς έξοδο και για τα δύο στρατόπεδα. Μετά από τρία τέταρτα του αιώνα εγκλημάτων, το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να διεκδικήσει πολλά. Ο πληθυσμός του είναι πλέον διαιρεμένος. Τους τελευταίους μήνες, οι «αρνητές σιωνιστές», δηλαδή οι μαθητές του Ουκρανού Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι, ευνοϊκοί για την εβραϊκή υπεροχή, πήραν την εξουσία στο Τελ Αβίβ παρά την αντίθεση μιας μικρής πλειοψηφίας του πληθυσμού και τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις. Οι νέοι, οι οποίοι φιλοδοξούν να ζήσουν ειρηνικά, αρνούνται να υπηρετήσουν στους στρατούς για να κακομεταχειριστούν τους Άραβες, αλλά παρόλα αυτά ενώθηκαν μαζί τους για να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους που αγαπούν και τη χώρα τους στην οποία δεν πιστεύουν.

Νομικά, οι Παλαιστίνιοι σχημάτισαν ένα κράτος, το οποίο απέκτησε καθεστώς παρατηρητή στα Ηνωμένα Έθνη. Όταν πέθανε ο Γιασέρ Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ, Μαχμούτ Αμπάς, εξελέγη πρόεδρος. Ωστόσο, μετά τη νίκη της Χαμάς στις βουλευτικές εκλογές του 2007 και την αδυναμία να κάνουν τους Δυτικούς να αποδεχτούν μια κυβέρνηση της Χαμάς, οι Παλαιστίνιοι διεξήγαγαν έναν εμφύλιο πόλεμο. Τελικά, η Δυτική Όχθη κυβερνάται από τη Φατάχ, το κοσμικό κόμμα που δημιουργήθηκε από τον Γιάσερ Αραφάτ. Ο Μαχμούτ Αμπάς και η συνοδεία του χρηματοδοτούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ισραήλ. Ενώ η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται στα χέρια της Χαμάς, δηλαδή του παλαιστινιακού κλάδου της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων. Διοικείται από άτομα που δεν βλέπουν το Ισλάμ ως πνευματικότητα, αλλά ως όπλο κατάκτησης. Πληρώνονται κυρίως από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Κατάρ, το Ισραήλ, την Τουρκία, το Ιράν και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα δύο στρατόπεδα αντιτίθενται σε νέες εκλογές εδώ και 16 χρόνια. Οι ηγέτες τους ζουν σε μια μαφιόζικη πολυτέλεια που έρχεται σε αντίθεση με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης του λαού τους.

Όταν ιδρύθηκε, η Χαμάς χρηματοδοτούταν από το Ηνωμένο Βασίλειο. Υποστηρίχτηκε από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες για να αποδυναμώσουν τη Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Ύστερα το Ισραήλ την πολέμησε και δολοφόνησε τον θρησκευτικό της ηγέτη, τον Σεΐχη Αχμέντ Γιασίν. Στη συνέχεια, πάλι, το Ισραήλ χρησιμοποίησε τη Χαμάς για να εξοντώσει τους ηγέτες της Μαρξιστικής Παλαιστινιακής Αντίστασης. Έτσι, μαχητές της Χαμάς υπό την επίβλεψη πρακτόρων της Μοσάντ και τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα επιτέθηκαν στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Γιαρμούκ κατά την έναρξη του πολέμου κατά της Συρίας [1]. Αλλά σήμερα, για άλλη μια φορά, η Χαμάς πολεμά τον πρώην σύμμαχό της, το Ισραήλ.

Ο Μοχάμεντ Ντέιφ είναι γνωστός ως ιδρυτής των ταξιαρχιών Izz al-Din al-Qassam. Όπως όλοι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, είναι ισλαμιστής σουπρεματιστής. Αναφέρεται στον Izz al-Din al-Qassam (1882-1935), έναν αντίπαλο της γαλλικής εντολής στον Λίβανο και της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη. Επομένως, δεν έχει καμία σχέση με τον πρώην μουφτή της Ιερουσαλήμ και σύμμαχο των Ναζί, Amin al-Husseini, ακόμη κι αν συμμερίζεται τον αντισημιτισμό του. Το 2010, έγραφε: «Οι Ταξιαρχίες Izz ad-Din al-Qassam... είναι καλύτερα προετοιμασμένες να συνεχίσουν την αποκλειστική μας πορεία όπου δεν υπάρχει εναλλακτική, και αυτός είναι ο δρόμος της τζιχάντ και του αγώνα ενάντια στους εχθρούς του έθνους και της μουσουλμανικής ανθρωπότητας... Λέμε στους εχθρούς μας: πηγαίνετε στον δρόμο προς την εξαφάνιση (zawal) και η Παλαιστίνη θα παραμείνει δική μας, συμπεριλαμβανομένων του Al Quds (Ιερουσαλήμ), του Al-Aqsa (τζαμιού), των πόλεων και των χωριών από τη θάλασσα (Μεσόγειο) μέχρι τον ποταμό (Ιορδανία), από βορρά στο νότο. Δεν δικαιούστε ούτε μια ίντσα από αυτή». Ο Μοχάμεντ Ντέιφ δεν είναι στρατιωτικός, αλλά ειδικός στις ομηρείες. Η επιχείρηση του έχει σχεδιαστεί για αυτό το σκοπό και όχι για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Καθώς η υγεία του προέδρου Μαχμούτ Αμπάς εξασθενεί, η Φατάχ χωρίζεται σε τρεις στρατιωτικές φατρίες:
• αυτή του Φάθι Αμπού αλ-Αρντάτε, επικεφαλής της εθνικής ασφάλειας,
• αυτή του Μοχαμάντ Αμπντέλ Χαμίντ Ίσα (γνωστός και ως «Λίνο»), διοικητή της Κίφα αλ- Μουσαλάχ (του ένοπλου αγώνα). Είναι μέρος του κινήματος του Μοχάμεντ Νταλάν, του πρώην επικεφαλής της Παλαιστινιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών που δολοφόνησε τον Γιάσερ Αραφάτ. Σήμερα υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,
• αυτή του Μουνίρ Μακντά, πρώην στρατιωτικού ηγέτη της Φατάχ, ο οποίος πλησίασε τη Χαμάς, το Κατάρ, την Τουρκία και το Ιράν.

Τον περασμένο μήνα, οι συγκρούσεις έφεραν αυτές τις τρεις φατρίες εναντίον εκείνων των ισλαμιστών της Χαμάς, καθώς και των Jund el-Sham και al-Shabab al-Moslem, δύο τζιχαντιστικών ομάδων που πολέμησαν μαζί με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ εναντίον της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Βίαιες μάχες σημειώθηκαν στο στρατόπεδο Aïn el-Héloué (Σιδώνα, Νότιος Λίβανος). Εκείνη την εποχή, τις ερμήνευσα υπό το φως εκείνων του Nahr el-Bared (Βόρειος Λίβανος), το 2007, πριν καταλάβω ότι συνδέονταν με την αγωνία του Μαχμούτ Αμπάς.

Για 75 χρόνια, το Τελ Αβίβ έκανε ό,τι περνά από το χέρι του για να αρνηθεί την ισότητα μεταξύ όλων, είτε είναι Εβραίοι είτε Άραβες. Αντίθετα, μετά το Κάλεσμα της Γενεύης, προώθησε τη «λύση των δύο κρατών», δηλαδή την τελευταία ευκαιρία αποικιοκρατικό σχέδιο του Λόρδου Γουίλιαμ Πιλ που οι Βρετανοί δεν κατάφεραν να επιβάλουν, ούτε στο έδαφος, το 1937, ούτε στα Ηνωμένα Έθνη, το 1948, που ωστόσο αποτελεί συναίνεση σήμερα. Από εδώ και στο εξής, μόνο οι μαρξιστές του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) κηρύττουν στην έρημο προτείνοντας τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους στο οποίο κάθε άνθρωπος θα έχει μια ισότιμη φωνή και ψήφο [2].

Αντιμέτωπος με αυτό που θεωρεί ότι είναι μια παλαιστινιακή εισβολή, αλλά που, από παλαιστινιακή σκοπιά, δεν είναι παρά μόνο μια επιστροφή στην πατρίδα, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου υποσχέθηκε τη νίκη. Τι θα είναι όμως; Η δολοφονία όλων των μαχητών της Χαμάς δεν θα επιλύσει 75 χρόνια αδικίας. Τα παιδιά τους θα ξαναπάρουν τον πυρσό τους όπως οι ίδιοι πήραν αυτόν των γονιών τους.

Για να πετύχει τον στόχο του, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου πρέπει πρώτα να ενώσει τους Ισραηλινούς που έχει διχάσει. Παίρνοντας το παράδειγμα της Γκόλντα Μέιρ κατά τη διάρκεια του «Πολέμου των Έξι Ημερών», πρέπει να φέρει την αντιπολίτευση του στην κυβέρνηση. Για αυτό συνάντησε τον Γιαΐρ Λαπίντ και τον στρατηγό Μπένι Γκαντζ. Ωστόσο, o πρώτος έθεσε τον όρο να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση οι Εβραίοι σουπριματιστές, Bezalel Smotrich και Itamar Ben-Gvir, δηλαδή να εγκαταλείψει ο Πρωθυπουργός το πολιτικό του σχέδιο και αυτό των σημερινών χορηγών του [3], των Στραούσιστών της Κυβέρνησης Μπάιντεν [4].

Οι ηγέτες της Χαμάς κάλεσαν τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στο εξωτερικό, όλους τους Άραβες και όλους τους Μουσουλμάνους να ενωθούν me τον αγώνα τους. Ως Παλαιστίνιοι πρόσφυγες νοούνται πρώτα και κύρια η πλειοψηφία του ιορδανικού πληθυσμού και εκείνοι του Λίβανου. Ως Άραβες νοούνται η Λιβανέζικη Χεζμπολάχ και η Συρία, δύο δυνάμεις που επανασυνδέθηκαν με τη Χαμάς τους τελευταίους μήνες. Ως Μουσουλμάνοι νοούνται το Ιράν και η Τουρκία.

Προς το παρόν μόνο η Ισλαμική Τζιχάντ, δηλαδή το Ιράν, και οι διάφορες ομάδες της Αντίστασης στη Δυτική Όχθη έχουν προσχωρήσει στη Χαμάς.

Αναδυόμενος από τη σκιά, ο πρόεδρος Ερντογάν κάλεσε, στις 8 Οκτωβρίου, την εφαρμογή των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Παλαιστίνη

Σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται η Wall Street Journal, δεν είναι το Ιράν που καθοδηγεί τη Χαμάς. Αυτό ξεχνάει τη συμφωνία που έγινε μεταξύ του Χασάν Ελ Μπάνα, ιδρυτή των Αδελφών Μουσουλμάνων και του Ρουχολάχ Χομεϊνί, ιδρυτή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τον μουσουλμανικό κόσμο μεταξύ τους και τους απαγορεύεται να επέμβουν σημαντικά στη σφαίρα επιρροής του άλλου. Η Τεχεράνη συνεχίζει να υποστηρίζει δυνατά την υποστήριξή της στους Παλαιστίνιους, αλλά η συγκεκριμένη δράση της στην Παλαιστίνη περιορίζεται στην Ισλαμική Τζιχάντ.

Οι πολιτικοί ηγέτες της Χαμάς ζουν στην Τουρκία, υπό την προστασία των μυστικών υπηρεσιών. Είναι η Άγκυρα που καθοδηγεί τη Χαμάς και την επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ-Άκσα». Εγκαινιάζοντας μια Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία την Κυριακή 8 Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε: «Η εγκαθίδρυση της ηρεμίας, μιας διαρκούς ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή μέσω της επίλυσης του παλαιστινιακού ζητήματος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι η κορυφαία προτεραιότητα στην οποία εστιάζουμε κατά τις συζητήσεις μας με τους ομολόγους μας (…) Δυστυχώς, οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί, καθώς και ολόκληρη η περιοχή, πληρώνουν το τίμημα για την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης (…) Το να ρίξουμε λάδι στη φωτιά δεν θα ωφελήσει κανέναν, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών των δύο πλευρών. Η Τουρκία είναι έτοιμη να κάνει το μέρος που της αναλογεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων της για να τερματίσει τις μάχες όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να εκτονώσει την αυξημένη ένταση λόγω των πρόσφατων επεισοδίων».

Η επιλογή της Άγκυρας να ξεκινήσει αυτόν τον νέο πόλεμο μόλις συνέτριψε τη Δημοκρατία του Αρτσάχ, στο Αζερμπαϊτζάν, και ενώ στέλνουν στρατιωτικό εξοπλισμό στη Ρωσία κατά παράβαση των μονομερών μέτρων καταναγκασμού των ΗΠΑ, υποδηλώνει ότι οι Τούρκοι διπλωμάτες δεν φοβούνται πλέον την Ουάσιγκτον, η οποία ωστόσο είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Πρόεδρο Ερντογάν το 2016. Μόλις ολοκληρωθεί αυτή η επιχείρηση, θα ακολουθήσει άλλη κατά των Κούρδων, σε Συρία και Ιράκ.

Εάν η Χεζμπολάχ εισέλθει στη σκηνή, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να αποκρούσει μόνο του την επίθεση. Η ύπαρξή του δεν μπορεί να συνεχιστεί παρά μόνο με τη στρατιωτική υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, η κοινή γνώμη των ΗΠΑ δεν υποστηρίζει πλέον το Ισραήλ, ενώ το Πεντάγωνο δεν έχει πλέον τη δύναμη να το υπερασπιστεί. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια από τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία. Η Ουάσιγκτον αποτυγχάνει να κατασκευάσει αρκετά πυρομαχικά για τους Ουκρανούς συμμάχους της. Αναγκάστηκε μάλιστα να αντλήσει από τα αποθέματά της στο Ισραήλ. Εκεί έχει ήδη αδειάσει τα οπλοστάσια της.

Τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης, η Χεζμπολάχ εκτόξευσε μερικές ρουκέτες στα αγροκτήματα της Chebaaa, δηλαδή σε εδάφη που αμφισβητούνται μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ. Έδειξε έτσι ότι υποστηρίζει την Παλαιστινιακή Αντίσταση σύμφωνα με τη ρητορική της «ενότητας των μετώπων». Όμως δεν μπήκε στον πόλεμο γιατί δεν εμπιστεύεται τη Χαμάς, την οποία πολέμησε στη Συρία. Και του οποίου την ιδεολογία της Αδελφότητας δεν συμμερίζεται.

Όλοι οι δυτικοί ηγέτες έχουν διαβεβαιώσει ότι καταδικάζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς και ότι υποστηρίζουν το Ισραήλ. Στο παρελθόν, δεν έχουν κάνει τίποτα για να επιλύσουν τις αδικίες στην Παλαιστίνη και αυτές οι θέσεις αρχών δείχνουν ότι δεν θα το κάνουν και τώρα. Από την πλευρά τους, η Ρωσία και η Κίνα, αρνούμενες να πάρουν το μέρος υπέρ των Παλαιστίνιων ή των Ισραηλινών, ζήτησαν όχι την εφαρμογή των δυτικών κανόνων, αλλά τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Βρισκόμαστε τώρα σε μια κατάσταση όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν σαμποτάρει εκ των προτέρων κάθε λύση, έτσι ώστε είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να αποφύγουμε ένα λουτρό αίματος.