Το ζήτημα της χρήσης του αερίου σαρίν από τα συριακά τακτικά στρατεύματα μοιάζει σαν παιχνίδι ανόητων.
Ερωτηθείς για το θέμα αυτό, ο εκπρόσωπος του συριακού υπουργείου Εξωτερικών, Τζιχάντ Μάκντισι δήλωνε στις 23 Ιουλίου 2012, ότι η χώρα του είχε δικαίωμα να το έχει και να το χρησιμοποιήσει αποκλειστικά κατά των εξωτερικών εχθρών της .
Η δήλωση αυτή ερμηνεύτηκε από τον τύπο των κρατών του ΝΑΤΟ και του ΣΣΚ ως απειλή κατά των «ανταρτών» στο μέτρο που η Δαμασκός υποστηρίζει ότι είναι -όπως κάποτε στη Νικαράγουα- «Κόντρας», ξένοι επί των πλείστων. Επισήμανε μάλιστα, και χωρίς καμία αμφιβολία, τόσο το ΝΑΤΟ όσο και το Ισραήλ. Ο εκπρόσωπος ήταν πολύ σαφής στο γεγονός ότι κανένα τέτοιο όπλο θα χρησιμοποιηθεί κατά των Σύρων «εξεγερθέντων».

Ας είναι, τα λόγια του Τζιχάντ Μακντίσι παρά ήταν κατάλληλα για ένα ΝΑΤΟ που, το 2003, δεν δίστασε να εφευρέσει «όπλα μαζικής καταστροφής» στο Ιράκ. Δύο φορές, στις 20 Αυγούστου και 3 Δεκεμβρίου 2012, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προειδοποίησε τη Συρία κατά της χρήσης χημικών όπλων.
«Αν αρχίσουμε να βλέπουμε ποσότητες χημικών όπλων που μετακινούνται ή χρησιμοποιούνται, αυτό θα άλλαζε τον υπολογισμό και την εξίσωση μου», δήλωσε πρώτα. Και «Θέλω να είμαι απόλυτα σαφής με τον Άσαντ και εκείνους που βρίσκονται υπό την διαταγή του: ο κόσμος σας παρακολουθεί, η χρήση χημικών όπλων θεωρείται και θα θεωρηθεί ως απολύτως απαράδεκτη. Εάν κάνετε το τραγικό λάθος να χρησιμοποιήσετε χημικά όπλα, θα υπάρξουν συνέπειες και θα είστε υπεύθυνοι».

Τα φιλελεύθερα γεράκια και οι νεοσυντηρητικοί, στη συνέχεια έκαναν εκστρατεία υπέρ μιας δυτικής στρατιωτικής επέμβασης. Σύμφωνα με τους τελευταλιους, η Συρία θα βίωνε μια « Αραβική Άνοιξη» άγρια κατασταλμένη από έναν «δικτάτορα». Η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να παρέμβει στο όνομα των μεγάλων ιδανικών της.
Ούτε προφανώς μια λέξη για τα χρόνια προετοιμασίας και χρηματοδότησης της «Αραβικής Άνοιξης» από το ΝΑΤΟ και το ΣΣΚ, για να οικειοποιηθούν το συριακό πετρέλαιο και να επιβάλουν ένα ισλαμικό σιωνιστικό καθεστώς.
Έτσι, η καθηγήτρια Anne-Marie Slaughter, πρώην διευθύντρια του σχεδιασμού της Χίλαρι Κλίντον (2009-2011), συγκρίνει το laissez-faire του Ομπάμα στη Συρία με τη περίπτωση του Ρουάντα στην εφημερίδα Washington Post.

Το 2003, οι αποδείξεις για τα ιρακινά «όπλα μαζικής καταστροφής » ήρθαν ξαφνικά από έναν μάρτυρα-έκπληξη.
Ενώ ο επικεφαλής της αποστολής επιθεώρησης των Ηνωμένων Εθνών, Χανς Μπλιξ, επιβεβαίωσε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας ότι τέτοια όπλα δεν υπάρχουν στο Ιράκ από το 1991,ο Hussain al-Shahristani, ένας εξόριστος επιστήμονας, εκθέτει μια μαρτυρία δίνοντας δίκιο στον υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ: Ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει χημικά, βακτηριολογικά και πυρηνικά όπλα.
Τα λόγια του επιβεβαιώνονται από το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (IISS) στο Λονδίνο. Κανένας από τους ισχυρισμούς τους δεν θα αντέξουν στη δοκιμασία της ιστορίας.
Μετά την εισβολή, τη λεηλασία και τη καταστροφή του Ιράκ, η Ουάσιγκτον θα παραδεχθεί ότι έκανε λάθος, ενώ ο ψευδομάρτυρας της θα γίνει αναπληρωτής πρωθυπουργός του «απελευθερωμένου» Ιράκ και το IISS συνεχίζει τα έργα προπαγάνδας του.

Αυτή τη φορά, το έργο της δηλητηρίασης ανάτεθηκε στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι δύο αποικιακές δυνάμεις που είχαν μοιραστεί τη Μέση Ανατολή το 1916 (μυστική συμφωνία sykes-picot) ωθούν για μια δυτική στρατιωτική επέμβαση, παρά τα τρία ρωσικά και κινεζικά βέτο.
Στις 27 Μαΐου, την παραμονή της κρίσιμης συνόδου των υπουργών της ΕΕ σχετικά με την πιθανή παράδοση όπλων στους « αντάρτες», η Le Monde δημοσίευσε μια έρευνα του Jean-Philippe Rémy που πιστοποιεί την χρήση του φυσικού αερίου σαρίν από τη Δαμασκό.
Ο δημοσιογράφος έφερε στη Γαλλία δείγματα αίματος και ούρων που εξετάστηκαν από ένα γαλλικό στρατιωτικό εργαστήριο. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λωράν Φαμπιούς αντέδρασε αμέσως, και ακριβώς μετά, η βρετανική κυβέρνηση κατήγγειλε το « έγκλημα πολέμου».
Τελικά, σύμφωνα με το Λευκό Οίκο: «η κοινότητα μας των υπηρεσιών πληροφοριών μας επιβεβαιώνει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, συμπεριλαμβανομένου του αέριου σαρίν σε μικρή κλίμακα, κατά της αντιπολίτευσης πολλές φορές κατά το παρελθόν έτος» .

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα: πρώτον, η χρήση του αερίου σαρίν απαγορεύτηκε το 2007 με τη Σύμβαση για τα χημικά όπλα που δεν επικυρώθηκε από το Ισραήλ αλλά και ούτε από τη Συρία.
De facto, αυτά τα δύο κράτη μπορούν να το κατασκευάσουν, να το αποθηκεύσουν, και να το χρησιμοποιήσουν νόμιμα χωρίς να διαπράξουν «εγκλήμα πολέμου».
Δεύτερον, η χρήση του αερίου σαρίν από τα τακτικά στρατεύματα μπορεί να επιβεβαιωθεί από το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον, παραμένει όμως εξαιρετικά απίθανη.
Η περίπτωση που περιγράφεται από τη Le Monde μπορεί μόνο να εκπλήσσει: ο Αραβικός Συριακός Στρατός φέρεται να το χρησιμοποίησε στη Δαμασκό, στη συνοικία Jobar, χωρίς το αέριο να διασχίζει το δρόμο και να φτάσει στον υπόλοιπο άμαχο πληθυσμό της πρωτεύουσας.
Οι μαχητές που επηρεάστηκαν δεν περιγράφονται να υποφέρουν από επιληπτικές κρίσεις, γεγονός που δείχνει ένα πολύ χαμηλό spread. Φέρεται να θεραπεύονται με αμπούλες ατροπίνης, αλλά επίσης και με τοπικές θεραπείες, μεταξύ άλλων με σταγόνες για τα μάτια, γεγονός που φαίνεται άσχετο για ένα αέριο το οποίο διεισδύει μέσω του δέρματος.
Με λίγα λόγια, τα γαλλο-αγγλο-αμερικανικά στοιχεία δεν θα αντέξουν πιθανά περισσότερο στη δοκιμασία των πραγματικών γεγονότων από αυτά που συσσωρεύτηκαν από τον Τζορζ W. Μπους και τον Τόνι Μπλερ κατά του Ιράκ.

Οι δυτικές αποδείξεις στάλθηκα από την Ουάσιγκτον στη Μόσχα, και προκάλεσαν το γέλιο του Γιούρι Ushakov, σύμβουλου εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου.
Δεν θα μπορούσε μάλλον να μη σκεφτεί το υποτιθέμενο φιαλίδιο του άνθρακα που επιδείκνυε ο Κόλιν Πάουελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Στη περιπτώση όπου η χρήση του φυσικού αερίου σαρίν θα θεωρούταν ένα βδέλυγμα που απαιτεί μια διεθνή απάντηση, αναρωτιέται κανείς γιατί οι ισχυρισμοί της Κάρλα ντελ Πόντε, μέλους της Εξεταστικής Επιτροπής της Ύπατης Αρμοστίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, δεν προσελκύσαν τις ίδιες αντιδράσεις.
Δήλωνε, στις 5 Μαΐου 2013, στην ελβετική τηλεόραση ότι: «Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας -δηλαδή ότι η ερευνητική μας ομάδα παίρνει συνεντεύξεις σε γειτονικές χώρες, από τα διάφορα θύματα και οι γιατροί μας στα τοπικά νοσοκομεία- διάβασα την περασμένη εβδομάδα σε μια έκθεση ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις, ακόμη και αν δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί με απόλυτη βεβαιότητα ότι το αέριο σαρίν έχει χρησιμοποιηθεί. Μπορεί να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα από τον τρόπο που υποβλήθηκαν οι ασθενείς σε θεραπεία, και ότι χρησιμοποιήθηκε από αντιπάλους της κυβέρνησης, συνεπώς από τους επαναστάτες, όχι από τη κυβέρνηση» .
Οι παρατηρήσεις της δικαστού απλώς επιβεβαίωναν τους ισχυρισμούς του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, στις 5 Δεκεμβρίου 2012, που έδειχνε απεγνωσμένες προσπάθειες για την απόκτηση χημικών όπλων και απειλούσε τους Αλουίτες ότι θα τα χρησιμοποιούσε εναντίον τους.
Ωστόσο, δεν υπήρξε καμία αντίδραση, δεδομένου της καυστικής άρνησης που έγινε από τη ίδια τη δική της επιτροπή κατόπιν αιτήματος του Ύπατου Αρμοστή, Navy Pilai.
Ελλείψει πολιτικού χρίσματος, οι δηλώσεις της πρώην Ελβετίδας εισαγγελέα δεσμεύουν μόνο τον εαυτό της.

Αφού παραδέχθηκε τη χρήση του σαρίν από τον τακτικό στρατό, ο Λευκός Οίκος διαθέτει ένα επιχείρημα για να νομιμοποιήσει αυτό έχει κάνει από την αρχή της σύγκρουσης: να παραδώσει όπλα στους « Κόντρας ».
Σπεύδοντας να εισβάλει στο ρήγμα, ο στρατηγός Σαλίμ Ιντρίς, διοικητής του Ελεύθερου Συριακού Στρατού πέρασε τη παραγγελία του για αντιαρματικούς πυραύλους και πύραυλους επιφανείας-αέρος.
Μπορούν αυτά τα όπλα να είναι χρήσιμα, αλλά δεν είναι καθοριστικά, γιατί αυτό που χρειάζεται ο «στρατός» του είναι πολύ περισσότερο άνδρες παρά υλικά.

Ωστόσο, οι αμερικανικές παραδόσεις αναμένεται να περιορίζονται σε ελαφρά και πυρομαχικά: ο πόλεμος έρχεται προς το τέλος του.

Η Ουάσιγκτον δεν ελπίζει πλέον να κατακτήσει τη Συρία, απλώς να εκκαθαρίσει το μέτωπο αλ Νόσρα μέσω του ΕΣΣ (SLA).

Όσοι πίστεψαν στις υποσχέσεις της θα πληρώσουν τα έξοδα.
Η Τουρκία έχει παραλύσει από μια εξέγερση εναντίον της πολιτικής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που παίζεται από τον Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενώ η Ουάσιγκτον αναγκάζει τον Εμίρη Hamad Al-Thani του Κατάρ να παραδώσει το θρόνο του στο γιο του Ταμίμ.

Το χρονοδιάγραμμα του νέου μοιράσματος της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών, πλησιάζει.

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)