Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις ΗΠΑ να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών

Ο σημερινός κόσμος κυβερνάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το ΝΑΤΟ που παρουσιάζονται ως οι μόνες παγκόσμιες δυνάμεις, ενώ η Ρωσική Ομοσπονδία και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι πιο ισχυρές από αυτές, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο σε στρατιωτικό επίπεδο.

Στις 17 Δεκεμβρίου 2021, η Μόσχα κυκλοφόρησε ένα σχέδιο προτάσης διμερούς Συνθήκης με την Ουάσιγκτον που παρέχει εγγυήσεις για την ειρήνη [1], καθώς και ένα πρόχειρο σχέδιο συμφωνίας για την εφαρμογή της [2]. Αυτά τα έγγραφα δεν στρέφονται κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν σκοπό μόνο να τις κάνουν να εφαρμόσουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και να εκπληρώσουν τις ίδιες τις δικές τους δεσμεύσεις.

Στις 23 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνέντευξης Τύπου του προέδρου Πούτιν, μια ερώτηση της ρεπόρτερ του Sky News, Νταϊάνα Μάγκνεϊ, προκάλεσε λογομαχία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν της απάντησε κοφτά ότι οι παρατηρήσεις της Ρωσίας για τη συμπεριφορά των ΗΠΑ χρονολογούνται από το 1990 και ότι η Ουάσιγκτον, όχι μόνο τις αγνόησε, αλλά επέμενε να προχωρήσει. Από τώρα και στο εξής, τα όπλα του ΝΑΤΟ που ήταν στα πρόθυρα να αναπτυχτούν στην Ουκρανία, θα αποτελέσαν ένα απαράδεκτο γεγονός για τη Μόσχα [3]. Ποτέ ένας Ρώσος ηγέτης δεν είχε εκφραστεί έτσι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η εγκατάσταση πυραύλων σε χρονική απόσταση τεσσάρων λεπτών από τη Μόσχα αποτελεί ακραία απειλή και αποτελεί αιτία πολέμου.

Στις 30 Δεκεμβρίου οργανώθηκε τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ των προέδρων Μπάιντεν και Πούτιν. Η αμερικανική πλευρά έκανε προτάσεις για την επίλυση του ουκρανικού ζητήματος, ενώ η ρωσική πλευρά επανέφερε τη συζήτηση στις παραβιάσεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών από τις ΗΠΑ και στο λόγο που είχε δοθεί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδιάζουν να δείξουν την καλή τους πίστη μη καλωσορίζοντας την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Είναι ένας τρόπος σκέψης που απαντά οριακά μόνο στο θέμα που τέθηκε και που δεν είναι ικανό να αποτρέψει τον πόλεμο παρά μόνο εάν συνοδεύεται από μέτρα απόσυρσης.

Προφανώς, εισερχόμαστε σε μια περίοδο ακραίας αντιπαράθεσης που θα διαρκέσει μερικά χρόνια και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκτροχιαστεί σε Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε αυτό το άρθρο, θα εξετάσουμε αυτή τη σύγκρουση για την οποία αγνοούμε τα πάντα στη Δύση.

1- Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέβαλαν σκόπιμα τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια στη Σοβιετική Ένωση. Μεταξύ 22 και 27 εκατομμυρίων Σοβιετικών πέθαναν (ήτοι το 13-16% του πληθυσμού) έναντι 418.000 Αμερικανών (ήτοι το 0,32% του πληθυσμού). Όταν τελείωσε αυτή η σφαγή, οι Ηνωμένες Πολιτείες σχημάτισαν μια στρατιωτική συμμαχία στη Δυτική Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, στην οποία η ΕΣΣΔ απάντησε δημιουργώντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Γρήγορα, το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ότι ήταν μια ομοσπονδία που παραβίαζε την αρχή της κρατικής κυριαρχίας των κρατών που ορίζεται στο Άρθρο 2 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών [4], γεγονός το οποίο κατήγγειλαν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου το 1955 κατά τη Διάσκεψη του Bandoung [5]. Εντέλει, η ΕΣΣΔ παραβίασε επίσης τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών υιοθετώντας το Δόγμα Μπρέζνιεφ το 1968 και επιβάλλοντάς το στα μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και ορισμένα από τα πρώην μέλη της δημιούργησαν μια νέα στρατιωτική συμμαχία, τη Συνθήκη Συλλογικής Ασφάλειας, επέλεξαν να την κάνουν συνομοσπονδία σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Για να είμαστε σαφείς σχετικά με το τι σημαίνει ομοσπονδία και συνομοσπονδία, ας πάρουμε ένα παράδειγμα: κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, οι Βόρειοι σχημάτισαν μια ομοσπονδία επειδή οι αποφάσεις της κυβέρνησής τους ήταν δεσμευτικές για όλα τα κράτη μέλη της. Αντίθετα, οι Νότιοι σχημάτισαν μια συνομοσπονδία επειδή κάθε κράτος μέλος παρέμενε κυρίαρχο.

Όταν το Τείχος του Βερολίνου και το Σιδηρούν Παραπέτασμα έπεσαν το 1989, οι Γερμανοί ήθελαν να επανενώσουν το έθνος τους σε μια χώρα. Ωστόσο, αυτό σήμαινε την επέκταση του ΝΑΤΟ στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Στην αρχή, οι Σοβιετικοί αντιτάχθηκαν. Εξετάστηκε τότε η επανένωση με εξουδετέρωση του εδάφους της ΛΔΓ. Τελικά ο πρώτος Γραμματέας, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αποδέχτηκε την επέκταση του ΝΑΤΟ με την επανένωση των δύο Γερμανιών υπό τον όρο ότι η Συμμαχία δεν θα επιδιώκει να επεκταθεί προς την Ανατολή.

Ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, Χέλμουτ Κολ, ο υπουργός Εξωτερικών του, Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν υποστήριξαν από κοινού τη ρωσική θέση: το ΝΑΤΟ έπρεπε να δεσμευτεί ότι δεν θα επεκτείνεται πλέον προς Ανατολάς. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, George H. Bush Sr, και ο υπουργός Εξωτερικών του, James Baker, πολλαπλασίασαν τις δημόσιες δηλώσεις και τις δεσμεύσεις για το σκοπό αυτό ενώπιον όλων των συνομιλητών τους [6].

Μόλις διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, τρεις χώρες που ήταν ουδέτερες προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αυστρία, η Φινλανδία και η Σουηδία. Ωστόσο, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι το ένα και το αυτό, η μια πολιτική οντότητα και η άλλη στρατιωτική, και οι δύο εδρεύουν στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση που τροποποιήθηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας (άρθρο 42, παράγραφος 7), το ΝΑΤΟ διασφαλίζει την άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε τα μέλη της είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ είτε όχι. De facto, αυτές οι ουδέτερες χώρες δεν είναι πλέον πραγματικά ουδέτερες μετά την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το 1993, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης ανακοίνωσε ότι οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης θα μπορούσαν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ των πρώην μελών του Σοβιετικού Μπλοκ διεξαχθεί ομαλά, παρά τις παραδοσιακές ρωσικές παρατηρήσεις.

Αλλά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Ρωσία δεν ήταν παρά η σκιά του εαυτού της. Τον πλούτο της λεηλάτησαν 90 άτομα, που ονοματίστηκαν «ολιγάρχες». Το βιοτικό επίπεδο κατέρρευσε και το προσδόκιμο ζωής των Ρώσων μειώθηκε κατακόρυφα κατά 20 χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο, κανείς δεν άκουγε τι έλεγε η Μόσχα.

Το 1997, η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη κάλεσε τις χώρες του πρώην Σοβιετικού Μπλοκ να προσχωρήσουν στη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού. Μετά την Ανατολική Γερμανία (1990), αλλά και μετά τις επόμενες πέντε φορές κατά παράβαση της υπόσχεσής τους, το 1999 εντάχτηκαν η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πολωνία· στη συνέχεια το 2004, οι Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία· το 2009, η Αλβανία και η Κροατία· το 2017 Μαυροβούνιο· και πάλι το 2020, η Βόρεια Μακεδονία.

Η Ουκρανία και η Γεωργία θα μπορούσαν να ενταχθούν σύντομα στο ΝΑΤΟ, ενώ η Σουηδία και η Φινλανδία θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τη θεωρητική τους ουδετερότητα και να ενταχθούν ανοιχτά στην Ατλαντική Συμμαχία.

Ό, τι ήταν απαράδεκτο το 1990 εξακολουθεί να είναι απαράδεκτο σήμερα. Είναι αδιανόητο να βρίσκονται οι πύραυλοι του ΝΑΤΟ λίγα λεπτά πτήσης από τη Μόσχα. Η ίδια κατάσταση είχε προκύψει το 1962. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αναπτύξει πυραύλους στα σύνορα της ΕΣΣΔ, στην Τουρκία. Σε απάντηση, οι Σοβιετικοί είχαν εγκαταστήσει πυραύλους στα σύνορα των ΗΠΑ στην Κούβα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι, ανακάλυψε in extremis το γρανάζι στο οποίο το Πεντάγωνο είχε τοποθετήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατάφερε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση χάρη στον πρεσβευτή του στα Ηνωμένα Έθνη. Ο τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου των ΗΠΑ, στρατηγός Λίμαν Λέμνιτσερ, ήταν φανατικά αντισοβιετικός και σκόπευε να προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο. Ευτυχώς ο σημερινός διάδοχός του, στρατηγός Mark Milley, είναι πολύ πιο σοφός και διατηρεί ευγενικές σχέσεις με τους Ρώσους ομολόγους του.

2- Οι παραβιάσεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών

Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών διαπραγματεύτηκε από 50 κράτη το 1945 στη Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο, μάλιστα πριν τα σοβιετικά στρατεύματα καταλάβουν το Βερολίνο και επιφέρουν την παράδοση του Ναζιστικού Ράιχ. Εγκρίθηκε ομόφωνα. Έκτοτε, 147 άλλα κράτη τoν έχουν υπογράψει, ήτοι σήμερα συνολικά 197 κράτη.

Η ρωσική πρόταση της 17ης Δεκεμβρίου 2021 για μια διμερή συνθήκη ΗΠΑ-Ρωσίας για τη διασφάλιση της ειρήνης προβλέπει στο άρθρο 2 της ότι: «Τα Μέρη διασφαλίζουν ότι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, στρατιωτικές συμμαχίες και συνασπισμοί στους οποίους συμμετέχει τουλάχιστον ένα από τα Μέρη, δέχονται και τηρούν τις αρχές που περιέχονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών». Για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, αυτό συνεπάγεται τον μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ ή τη διάλυσή του.

Η ίδια πρόταση προβλέπει στο άρθρο 4 της ότι τα πρώην κράτη μέλη της Σοβιετικής Ένωσης δεν μπορούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία πρέπει να αποχωρούν από αυτό και ότι δεν εισέρχονται ούτε η Ουκρανία ούτε η Γεωργία.

Το άρθρο 7 της ρωσικής πρότασης απαγορεύει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων εκτός των συνόρων κάθε κράτους. Αυτό περιλαμβάνει την άμεση απόσυρση των ατομικών βομβών που αποθηκεύτηκαν παράνομα, για παράδειγμα στην Ιταλία και τη Γερμανία, κατά παράβαση της Συνθήκης του 1968 για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων.

Περαιτέρω, ο σεβασμός του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών μας υποχρεώνει να επιστρέψουμε στην αρχική λειτουργία του ΟΗΕ και να εγκαταλείψουμε τις παράνομες πρακτικές που σχεδιάζει αυτός ο οργανισμός μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Κατά τρόπο ανεπαίσθητο, ο ΟΗΕ, όχι μόνο δεν εκπληρώνει πλέον τους καταστατικούς του στόχους, αλλά μετατρέπεται σε υπηρεσία εφαρμογής των αποφάσεων των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, οι Κυανόκρανοι, που κάποτε ήταν «δυνάμεις παρεμβολής», μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έγιναν «ειρηνευτικές δυνάμεις». Δεν αρκούνται πλέον να επεμβαίνουν όταν δύο μέρη μπαίνουν σε πόλεμο και καταφέρνουν να καταλήξουν σε εκεχειρία. Παρενέβαιναν τότε μεταξύ των αντιπάλων, με τη ρητή συμφωνία τους, και εξασφάλιζαν την τήρηση των δεσμεύσεών τους. Σήμερα δεν τους ενδιαφέρει η συμφωνία των πρωταγωνιστών, ούτε καν η ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ τους. Στην πράξη, κατά τη διάρκεια των είκοσι ετών μετά τη κατάρρευση της Ρωσίας, το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε μια απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη πραγματικότητα, οι ειρηνευτικές δυνάμεις ήταν επομένως κυρίως στην υπηρεσία του Πενταγώνου.

Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα είναι η υπόθεση της Λιβύης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν και χρηματοδότησαν ψευδείς μαρτυρίες ενώπιον του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη, σύμφωνα με τις οποίες ο Μουαμάρ Καντάφι βομβάρδιζε τον δικό του τον λαό [7]. Αυτές οι καταθέσεις διαβιβάστηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η Ουάσιγκτον έλαβε ένα ψήφισμα που επέτρεπε στο ΝΑΤΟ να επέμβει για να «προστατεύσει τον πληθυσμό της Λιβύης» από τον «δικτάτορά» του. Μόλις πήρε θέση στα εδάφη της Λιβύης, το ΝΑΤΟ απαγόρευσε στους Αφρικανούς αρχηγούς κρατών να έρθουν για να ελέγξουν επιτόπου τι συνέβαινε, απειλώντας τους να τους σκοτώσει όλους. Στη συνέχεια βομβάρδισε τη Λιβύη σκοτώνοντας περίπου 120.000 ανθρώπους που υποτίθεται ότι είχε έρθει να «προστατέψει». Τελικά, χώρισε τη χώρα στα τρία και εγκατέστησε τρομοκράτες στην εξουσία στην Τρίπολη [8].

Στην περίπτωση της Συρίας, έγινε ένα περαιτέρω βήμα. Ο ΟΗΕ, ο οποίος είχε δώσει εντολή στον Αραβικό Σύνδεσμο να διεξαγάγει επιτόπια έρευνα για να επαληθεύσει πληροφορίες που μίλαγαν για εμφύλιο πόλεμο, δεν έθεσε καμία ερώτηση όταν η αποστολή αυτή διεκόπη χωρίς εξηγήσεις. Και αυτό επειδή οι ειδικοί των είκοσι μίας αραβικών χωρών είχαν σημειώσει σε μια προκαταρκτική έκθεση ότι οι πληροφορίες των ΗΠΑ ήταν ψευδείς [9]. Στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες διόρισαν ως Αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα τον Ban ki-Moon, τον Αναπληρωτή Γραμματέα Εξωτερικών της Χίλαρι Κλίντον για την Ευρύτερη Μέση Ανατολή, τον Τζέφρι Φέλτμαν, ο οποίος συντόνιζε τις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις των Συμμάχων σε αυτόν τον πόλεμο [10]. Χρόνια αργότερα, όταν αυτός ο κύριος είχε φύγει πριν από πολύ καιρό για να διαπράξει άλλα εγκλήματα κάτω από άλλους ουρανούς, οι οδηγίες του να λιμοκτονήσει τη Συρία εξακολουθούν πάντα να είναι δεσμευτικές για τις υπηρεσίες του ΟΗΕ [11].

Γεγονός που μας οδηγεί να μιλήσουμε για το ζήτημα των υπηρεσιών του ΟΗΕ. Πολλές από αυτές χρησιμεύουν ως κάλυμμα για τις ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών. Για παράδειγμα, στη σημερινή εποχή της επιδημίας Covid-19, ο καθένας θα έχει παρατηρήσει ότι οι συνεισφορές των κρατών μελών σε αυτόν τον οργανισμό αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 20% του προϋπολογισμού του, ενώ οι δωρεές μόνο από το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates αντιπροσωπεύουν το 10% . Στην πραγματικότητα, ορισμένες ενέργειες του ΠΟΥ επηρεάζονται έντονα από ιδιωτικά συμφέροντα. Ή ακόμη, ο μόνιμος εκπρόσωπος της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, Vitali Tchourkine, αποκάλυψε ότι το 2012, το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες είχε μεταφέρει με πλοία από τη Λιβύη στην Τουρκία εκατοντάδες ένοπλους τζιχαντιστές για να αποτελέσουν τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό..

Δεν είναι μόνο αυτά. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ψήφισε μεγάλο αριθμό κυρώσεων κατά κρατών κατά τη διάρκεια της περιόδου αφανισμού της Ρωσίας. Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι του ΟΗΕ παρατηρούν στο έδαφος ότι αυτές οι κυρώσεις προκαλούν λιμούς και σκοτώνουν αμάχους πληθυσμούς. Αλλά έχουν ψηφιστεί και δεν μπορούν να αρθούν παρά μόνο με μια ψηφοφορία στην οποία αντιτίθενται οι ΗΠΑ. Αυτές οι δήθεν «κυρώσεις» δεν είναι ποινές που εκδίδονται μετά από δικαστική απόφαση, αλλά όπλα που χρησιμοποιούνται στο όνομα των Ηνωμένων Εθνών εναντίον ορισμένων λαών.

Καθώς η Ουάσιγκτον δεν καταφέρνει πλέον να υιοθετούνται, διατάσσει μονομερώς και αναγκάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, την υποτελή της, να τα εφαρμόσει. Ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι της Ένωσης δολοφονούν άμαχους πληθυσμούς, αυτή τη φορά στο όνομα της «δημοκρατίας».

3- Η ρωσο-κινεζική στρατηγική

Στη Δύση ανακοινώνουμε το τι έπρεπε να γίνει για να διεκδικήσουμε την πατρότητα του συμβάντος. Συχνά δεν κάνουμε τίποτα για να το πραγματοποιηθεί, το περιμένουμε, συγχαίροντας τους εαυτούς μας για αυτό εκ των προτέρων. Αυτό ονομάζεται «επίδραση της αγγελίας». Αντίθετα, στη Ρωσία και την Κίνα, όπου μιλάνε λιγότερο, ανακοινώνουν μόνο αυτά που είναι σίγουροι ότι θα πραγματοποιηθούν. Γενικά, εξάλλου, οι ανακοινώσεις είναι αποκαλύψεις για όσα μόλις έγιναν.

Όταν ο πρόεδρος Πούτιν ανακοινώνει ότι πρόκειται να βάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες στη θέση τους, δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Η Ρωσία γνωρίζει ότι ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεν μπορεί να αποσυρθεί. Σκοπεύει να τον αναγκάζει, ίσως αργά, αλλά σίγουρα. Σαν τον σκακιστή, η Μόσχα προγραμμάτισε τις επόμενες κινήσεις. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να δείξει τη δύναμή της και ενδεχομένως να χτυπήσει στο περιθώριο. Για παράδειγμα, ο ρωσικός στρατός θα μπορούσε να επιδείξει τους υπερηχητικούς πυραύλους του, ώστε όλοι να δουν ότι μπορεί να καταστρέψει οποιονδήποτε στόχο στον κόσμο. Ή ακόμη, θα μπορούσε να χτυπήσει τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ σε έδαφος που κατέχουν παράνομα.

Στις 15 Δεκεμβρίου 2021, η Μόσχα και το Πεκίνο σκηνοθέτησαν τη στρατιωτική τους συμμαχία. Αυτό έγινε δύο ημέρες πριν από τη δημοσίευση του σχεδίου της συνθήκης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πρόεδροι Βλαντιμίρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ μίλησαν μεταξύ τους μέσω τηλεδιάσκεψης για να υποστηρίξουν τη ρωσική πρόταση. Η Κίνα επέμεινε επίσημα για τη νομιμότητα αυτής της απαίτησης. Ενώ υπάρχουν πολλές σινο-ρωσικές διαφορές, ακόμη και σημεία σύγκρουσης όπως η Ανατολική Σιβηρία, η Μόσχα και το Πεκίνο είναι καταδικασμένα να αλληλοϋποστηρίζονται. Και οι δύο χώρες έχουν υποστεί επιθέσεις από τη Δύση στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Έχουν βιώσει την υποκρισία αυτών των συνεργατών και ξέρουν ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να τους αντισταθούν.

Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία έχει αποκτήσει την τεχνογνωσία σε νέα όπλα. Το 2014, έδειξε ότι μπορεί να εξουδετερώσει τις επικοινωνίες και τον έλεγχο των εντολών ενός αμερικανικού αντιτορπιλικού, του USS Donald Cook , εξοπλισμένου με σύστημα Aegis που το συνδέει με όλους τους εκτοξευτές πυραύλων των ΗΠΑ [12], ακόμη και ενός αεροπλανοφόρου όπως το USS Ronald Reagan [13]. Στη συνέχεια, έδειξε στο Λεβάντε ότι μπορούσε να επεκτείνει τον χώρο όπου εξουδετερώνει όλες τις επικοινωνίες και τις εντολές του ΝΑΤΟ σε μια ακτίνα 300 χιλιομέτρων [14]. Επί του παρόντος, η Ρωσία έχει υπεροχή στις συμβατικές συγκρούσεις.

Η γαλλική τεχνολογία των υπερηχητικών όπλων, που για πολύ καιρό δεν εκμεταλλεύτηκε το ΝΑΤΟ, τελειοποιήθηκε από τους Σοβιετικούς και μετά από τους Ρώσους [15]. Είναι σήμερα το αποφασιστικό όπλο που μπορεί να χτυπήσει πυρηνικά οποιονδήποτε στόχο οπουδήποτε στη Γη. Ένας εκτοξευτής διασχίζει την ατμόσφαιρα, ανεβάζει ταχύτητα ενώ κάνει κύκλους γύρω από τη Γη, στη συνέχεια ορμάει προς τον στόχο του ενώ εισέρχεται ξανά στην ατμόσφαιρα. Η ταχύτητά του είναι τέτοια που κανείς δεν μπορεί να τον αναχαιτίσει. Αυτό το όπλο καθιστά την «αντιπυραυλική ασπίδα» του ΝΑΤΟ ξεπερασμένη και άχρηστή [16]. Επί του παρόντος, η Ρωσία έχει υπεροχή στις πυρηνικές συγκρούσεις [17].

Μια ενδιάμεση έκδοση αυτού του οπλικού συστήματος δόθηκε από τη Μόσχα στο Πεκίνο και πιθανώς στην Πιονγκγιάνγκ. Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής των Αρχηγών των Επιτελείων των ΗΠΑ, ναύαρχος Κρίστοφερ Γκρέιντι, αναγνώρισε την υπεροχή της ρωσικής τεχνολογίας και ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάζονται σκληρά για να καλύψουν την καθυστέρηση τους. Ακόμα κι αν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει αναβιώσει τη στρατιωτική έρευνα, θα χρειαστούν πολλά χρόνια στο Πεντάγωνο για να το κάνει.

Ο πόλεμος στη Συρία ήταν μια ευκαιρία για τη Μόσχα να δοκιμάσει μια πολύ μεγάλη ποσότητα νέων όπλων, μερικά από τα οποία αποδείχθηκαν πολύ ανώτερα από τα δυτικά. Ταυτόχρονα, η αποτυχία του γιγαντιαίου προγράμματος F-35, ανίκανο να εκπληρώσει όλες τις δεσμεύσεις του, επιβεβαιώνει ότι η αμερικανική στρατιωτική έρευνα είναι σε κατάσταση βλάβης. Αυτό το αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων πωλείται ευρέως στους Συμμάχους, αλλά εγκαταλείφθηκε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η οποία επιστρέφει στην επανέκδοση του παλαιού F-16.

Περαιτέρω, η Κίνα έχει αναπτύξει μια αποτελεσματική τεχνική καταστροφής δορυφόρων την οποία φαίνεται να έχει μοιραστεί με τη Ρωσία. Η καταστροφή ενός παλιού σοβιετικού δορυφόρου στις 15 Νοεμβρίου 2021, όχι μακριά από τον διεθνή διαστημικό σταθμό, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση στο κόρφο του ΝΑΤΟ. Από τώρα και στο εξής η Κίνα και η Ρωσία θα μπορούσαν να κάνουν όλους τους στρατούς του ΝΑΤΟ κουφούς και τυφλούς μέσα σε λίγες ώρες.